Exodus

Ο νέος δίσκος των Καλιφορνέζων Exodus ήρθε για να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε το "Exhibit A" του '07. Η προ διετίας επανηχογράφηση του κλασικού "Bonded By Blood", και κυκλοφορία του ως "Let There Be Blood" καλύτερα να παραμείνει ασχολίαστη. Κάποιοι θρύλοι καλό είναι να μην αποδυναμώνονται, και κάποια μνημεία να μην αγγίζονται. Αφήνοντας στην άκρη, λοιπόν, το προαναφερθέν, το "Exhibit B: The Human Condition" είναι το ένατο άλμπουμ της μπάντας, και το τρίτο συνεχόμενο με τους Dukes / Altus στο line-up.

Ο Rob Dukes είχε βαριά κληρονομιά, όταν το '05 ανέλαβε την θέση που στο παρελθόν ανήκε στα ιερά τέρατα του χώρου, Paul Baloff και Steve "Zetro" Souza. Ίσως η πιο μοντέρνα αισθητική του και η -core προσέγγιση των φωνητικών του να ξενίζει ακόμα κάποιους, όμως σ' αυτόν τον δίσκο φαίνεται να δίνει ό,τι καλύτερο διαθέτει. Εξελίσσεται διαρκώς, πλησιάζοντας πιο πολύ τους δύο προκατόχους του και, αν και βρίσκεται αρκετά πίσω ακόμα, εν τούτοις καταβάλλει αξιόλογη προσπάθεια. Μπορεί να μην προσθέτει πολλά στα κομμάτια, όμως σίγουρα δεν κάνει και το αντίθετο. Για το δίδυμο Holt / Altus τί μπορεί να πει κανείς; Το "Exhibit B" ξεχειλίζει από πωρωτικά κλασικά Exodus riff, ενώ η δουλειά που έχει γίνει στα σόλο είναι εκθαμβωτική, ίσως μάλιστα η καλύτερη των τελευταίων άλμπουμ τους. Ιδανική επιλογή τελικά ο Altus, αφού η τρομερή χημεία ανάμεσα στους δύο κιθαρίστες δεν κρύβεται. Παρόμοιες εντυπώσεις και στο rhythm section των Hunting / Gibson, που επίσης διαπρέπει καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου, παραδίδοντας μαθήματα στιβαρότητας και δεσίματος.

Εκτελεστικά άψογο λοιπόν το "Exhibit B", χωλαίνει όμως στις συνθέσεις. Και αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της χρονικής υπερβολής αυτών. Με σύνολο 78 λεπτών σε δεκατρία κομμάτια, έχουμε έναν μέσο όρο της τάξεως των επτά λεπτών ανά κομμάτι, κάτι που μόνο ανασταλτικά μπορεί να δράσει, δεδομένου ότι μιλάμε για έναν καθαρόαιμο thrash δίσκο. Τα μικρότερα τραγούδια, όπως τα "Hammer And Life", "Burn, Hollywood, Burn" και "Good Riddance", κερδίζουν πόντους μέσω της απλότητάς τους, και διακρίνονται εύκολα ανάμεσα στα υπόλοιπα. Τα "The Ballad Of Leonard And Charles", "Class Dismissed (A Hate Primer)" και "March Of The Sycophants" κυλούν επίσης αβίαστα, παρά την μεγάλη τους διάρκεια, λόγω σωστής αλληλουχίας και δομής, και συγκαταλέγονται ανάμεσα στα highlight του άλμπουμ.

Πολλά όμως από τα υπόλοιπα μοιάζουν περισσότερο σαν σκόρπια riff που ποτέ δεν ενώθηκαν ορθά σε τραγούδια, με τις συνέπειες να εκτείνονται από την κούραση έως και την βαρεμάρα. Πάρτε για παράδειγμα το, σχεδόν δεκάλεπτο, "The Sun Is My Destroyer". Τραγούδι που θα μπορούσε να ήταν ένας thrash δυναμίτης, αν δεν υπερ-εξελισσόταν προς την διάσταση του «επικού». Παρ' ότι ξεκινάει υπερηχητικά, οι ιδέες του ανακυκλώνονται ξανά και ξανά και καταλήγουν να απορροφούν μεγάλο μέρος της δυναμικής του. Στα ίδια πλαίσια κινείται το "Beyond The Pale" και το -υπερβολικά μελωδικό για Exodus- "Downfall", ενώ κάποια filler κάνουν την εμφάνισή τους αργότερα, όπως το "Nanking" με την Slayer-ική άρρωστη ατμόσφαιρα και το άνοστο "Democide", κάνοντας το φορτίο ακόμα πιο δυσβάσταχτο.

Οι Exodus συνεχίζουν στο στυλ των τελευταίων δίσκων τους, προσφέροντάς μας με το "Exhibit B" ακόμα ένα δυνατό άλμπουμ καλοπαιγμένου μοντέρνου thrash metal, με την χαρακτηριστική κιθαριστική βιαιότητα της μπάντας. Όμως 78 λεπτά είναι πάρα πολλά για το συγκεκριμένο ιδίωμα. Με δύο-τρία τραγούδια λιγότερα θα μπορούσαμε να μιλάμε για έναν πολύ πιο δυναμικό και άμεσο δίσκο, που θα κατέστρεφε αποτελεσματικότερα, αντί να τείνει προς την αυτοκαταστροφή του. Ανούσια γεμίσματα, είτε με την μορφή ολόκληρων κομματιών, είτε ως μέρη μέσα σ' αυτά, αποτυγχάνουν να κερδίσουν την συνειδητή προσοχή του ακροατή και φρενάρουν το headbanging. Ίσως ο Holt θα μπορούσε να δεχθεί μία ή δύο συμβουλές από τον συνοδοιπόρο του, Lee Altus, που νωρίτερα φέτος παρέδωσε ένα σπουδαίο thrash άλμπουμ με τους Heathen.