Eloy

Αθάνατη γερμανική τεχνολογία.

Παίρνεις έναν καλό σχεδιαστή και πρωτομάστορα και δημιουργείς ένα προϊόν τεχνολογίας αιχμής το 1969. Αρχικά πατάς στα δεδομένα των πρωτοπόρων, τότε, Βρετανών αλλά σύντομα εμπλουτίζεις το δημιούργημά σου και του διαμορφώνεις χαρακτήρα. Γίνεται σημείο αναφοράς, πορεύεται μέσα στα χρόνια και χαρακτηρίζεται από σταθερότητα, στιβαρότητα, υψηλή ποιότητα κατασκευής και αξιοπιστία. Αναγκαστικά υπόκειται σε ένα ρετουσάρισμα τη δεκαετία του '80 για να γίνει πιο σύγχρονο και να ανταποκρίνεται αξιοσημείωτα και στα νέα δεδομένα. Η δεκαετία του '90 αποδεικνύεται λίγο πιο σκληρή αφού η μόδα το αφήνει πίσω, αλλά δεν είναι λίγοι οι φανατικοί οπαδοί του που το αναζητούν και το διατηρούν στη ζωή μέχρι το τέλος της δεκαετίας όταν και το συγκεκριμένο μοντέλο πλέον αποσύρεται με μία αναλαμπή που θυμίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος, προκειμένου να αφήσει χώρο στα νεότερα μοντέλα να χαράξουν την πορεία τους. Και ξαφνικά έντεκα χρόνια μετά, στην επέτειο των 40 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του, επανέρχεται ενσωματώνοντας όλα τα στοιχεία της ιστορίας του και αναγκάζει άπαντες να αναφωνήσουν «Δεν τα φτιάχνουν πλέον έτσι!».

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η ιστορία των Eloy μέχρι το φετινό "Visionary". Ο Frank Bornemann είχε όραμα λοιπόν, και όσοι πίστευαν ότι αυτό έχει εξαντληθεί στα πεπραγμένα του παρελθόντος, θα εκπλαγούν από το καινούργιο άλμπουμ που δημιούργησε το πάντα ανήσυχο μυαλό του. Πατώντας κυρίως στην '80s εποχή του συγκροτήματος αλλά συνεχίζοντας επίσης τον συνθετικό οίστρο του προηγούμενου "Ocean 2", οι Eloy προσφέρουν ό,τι θα μπορούσε να ελπίσει και ο πιο απαιτητικός φίλος του συγκροτήματος: Εύηχο, στα όρια της pop, progressive rock, με μελωδικές μπασογραμμές να λειτουργούν ως η ραχοκοκαλιά των τραγουδιών, τα synthesizer να δημιουργούν διακριτικά τη χαρακτηριστική ψυχεδελική – διαστημική ατμόσφαιρα, τις ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες να συνεισφέρουν πότε με τη ρυθμική επανάληψη, πότε με τα λυρικά solo και συχνά με τα εμπνευσμένα riff και φυσικά με την χαρακτηριστική φωνή (και προφορά) του Bornemann.

Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα "The Refugee", "The Secret", "Age Of Insanity" και φυσικά το "The Challenge" που υπό τον διακριτικό τίτλο "Time To Turn Part 2" φανερώνει και την καταγωγή του. Πέρα από την συγκεκριμένη (και πιο εμφανή) περίπτωση, γενικότερα υπάρχει μία αίσθηση ότι οι Eloy επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, αλλά από την άλλη όταν έχεις δημιουργήσει σχολή ύφους και έχεις 17 άλμπουμ στο ενεργητικό σου η πρωτοτυπία δεν είναι το πρωταρχικό μέλημα. Αντίθετα η έμπνευση, η όρεξη και η μουσική ταυτότητα είναι και αυτά τα βρίσκουμε απλόχερα στο "Visionary".

Αθάνατη γερμανική τεχνολογία.