Down

Η πρώτη δουλειά των Down, πέντε χρόνια μετά το εξαιρετικό "III: Over The Under", είναι γεγονός και επειδή πέντε χρόνια είναι πολλά -και αυτό το γνωρίζει καλά η μπάντα- κάποιες σημαντικές ή όχι και τόσο σημαντικές αλλαγές, αποτελούσαν επιτακτική ανάγκη να πραγματοποιηθούν με απώτερο σκοπό να ανανεωθεί το προφίλ του συγκροτήματος και να κρατηθεί η μπάντα ψηλά.

Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές που έγιναν είναι η αντικατάσταση του μπασίστα Rex Brown (ex-Pantera) από τον Patrick Bruders των Crowbar, με τον πρώτο να αποχωρεί μετά από δώδεκα χρόνια. Αυτή η εξέλιξη σηματοδοτεί και τη δεύτερη πιο σημαντική αλλαγή, η οποία είναι η μερική στροφή του ήχου σε πιο αργές, παραδοσιακά doom φόρμες. Η βλαχιά των προηγούμενων δίσκων περιορίζεται στο background και αν και η μπάντα δεν χάνει την ταυτότητά της επ' ουδενί, παρ' όλα αυτά η αγάπη των μελών της για μπάντες όπως οι Pentagram και οι Saint Vitus είναι πλέον απόλυτα εμφανής.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όμως, το "Purple" να μην διαθέτει αυτόν τον μοναδικό μαγκιόρικο ήχο που κατέστησε τους Down τεράστιους. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει και η έλλειψη έμπνευσης. Η heavy metal / doom ρότα τους ακούγεται παρωχημένη και προσφέρει ελάχιστες συγκινήσεις και αυτό για ένα supergroup όπως οι Down, είναι ασυγχώρητο. Τα σχεδόν αδιάφορα riff οδηγούν σε σχεδόν αδιάφορες συνθέσεις που μετά το πέρας τριών-τεσσάρων ακροάσεων κουράζουν ανυπόφορα. Το τίγκα «doomy» -το οποίο μάλλον είναι και το πιο αργό κομμάτι της καριέρας τους- "The Curse" μοιάζει με όαση μέσα σε μια έρημο μετριότητας και αναμασημένων ιδεών και μαζί με το "Misfortune Teller" με το γαμάτο High-On-Fire-ικό riffάκι, αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, που όμως και πάλι δεν μπορούν με τίποτα να συναγωνιστούν μνημεία του παρελθόντος. Η παραγωγή είναι δυνατή προσδίδοντας τη χαρακτηριστική αμεσότητα που αρμόζει στο ύφος του δίσκου, κάνοντας τα κομμάτια να ακούγονται αρκετά ανεβαστικά, αλλά και εδώ ακόμα θα μπορούσαν να προσθέσουν λίγη βρωμιά ακόμα.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η φωνή του Phil Anselmo, η οποία αν δεν υπήρχε ίσως και να σωζόταν ο δίσκος. Μηδέν ψυχή, μηδέν τσαγανό, άχρωμη και άοσμη, μια θολή σκιά του εαυτού του. Είναι λυπηρό να βλέπεις μια τιτάνια φωνή όπως αυτή του Anselmo να έχει φθαρεί τόσο πολύ. Σε φάσεις όπως στο σημείο στο "Misfortune Teller" όπου προσπαθεί να φωνάξει «...a graaaaaaave mistaaaaaaake...», νιώθω ότι εκτίθεται. Μεγάλο κρίμα.

Τελικά, κάθομαι και αναρωτιέμαι μήπως παραείμαι αυστηρός, μήπως πρέπει να δείξω επιείκεια σε μια μπάντα που παίζει μπάλα στο ύψιστο επίπεδο εδώ και κοντά είκοσι χρόνια, οπότε ίσως να είναι και λογικό να κάνουν κάτι μέτριο κάποια στιγμή, αλλά όχι. Δεν είναι δυνατόν οι Crowbar (πέρσι) και οι Corrosion Of Conformity (φέτος) να κυκλοφορούν τιμιότατες και αξιοπρεπέστατες δισκάρες και οι Down να μην μπορούν να κάνουν καν αυτό. Και μιας και το "Purple" είναι το πρώτο μέρος από μια σειρά τεσσάρων EP που θα κυκλοφορήσουν μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, το μόνο που μένει είναι καχυποψία και απαισιοδοξία, τελικά.