Down

Πέντε χρόνια αναμονής ήταν πολλά. Για να είμαστε όμως ακριβείς, μπορεί αυτά τα πέντε χρόνια να μοιάζουν πολλά σ' εμάς, αλλά σίγουρα θα φαίνονται σαν αιώνας στα μάτια των μελών του γκρουπ. Οι ίδιοι δήλωσαν πως άντλησαν έμπνευση απ' τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τον τυφώνα Katrina (που έπληξε μεταξύ άλλων και την περιοχή της Louisiana), αλλά και το θάνατο του αδικοχαμένου Dimebag Darrell. Με λίγα λόγια, οι εποχές ήταν δύσκολες για τη μπάντα, κάτι που αντικατοπτρίζεται στον στιχουργικό τομέα του δίσκου. Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνουμε αρκετά.

Ας περάσουμε όμως πρώτα στα μουσικά και θα φτάσουμε κι εκεί. Οι πρώτες εντυπώσεις δείχνουν τους Phil Anselmo και Pepper Keenan (κυρίως τον δεύτερο) να έχουν βάλει το προσωπικό τους στοιχείο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η αρχική εντύπωση τελικά είναι και σωστή, κάτι που μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε κι απ' τα credits του δίσκου. Γενικά το όλο ύφος είναι αρκετά επηρεασμένο από Black Sabbath και Corrosion Of Conformity, δίχως όμως να ακυρώνει την ταυτότητα που πάντα είχε η μπάντα. Η μουσική διακατέχεται από ένα groovy «stoner-άδικο» feeling, με «χαοτικά» σημεία στα χωσίματα και την απαραίτητη «southern πινελιά» να μπαίνει εδώ κι εκεί (κάτι που περισσότερο διαφαίνεται σε στιγμές τύπου "Never Try"). Μπορεί δηλαδή το southern στοιχείο να έχει παραγκωνιστεί αρκετά, αλλά πώς να το πω, ο δίσκος μυρίζει «Down», η μυρωδιά του bourbon δε τους εγκατέλειψε. Ευτυχώς όχι ακόμα.

Πάμε τώρα στα δύσκολα, σε ένα αρκετά αμφιλεγόμενο θέμα: Ο Phil ξανάρχισε να χρησιμοποιεί μελωδικούς τύπους φωνητικών, κάτι που προσωπικά με χαροποίει ιδιαίτερα. Απ' την άλλη, δεν είναι λίγοι αυτοί που δήλωσαν δυσαρεστημένοι απ' το τελικό αποτέλεσμα. Οι λόγοι συνοψίζονται στο ότι αυτή η «επιστροφή» επέφερε πολλές και ποικίλες συγκρίσεις μεταξύ του "III" και του "Nola". Και να πω τη αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω. Έχουν περάσει 12 ολόκληρα χρόνια απ' το (σωτήριο έτος του) 1996. Είναι κάπως μεγάλο το διάστημα που μεσολαβεί, δε νομίζετε; Το "Nola" δεν ξαναβγαίνει, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Πλέον ανήκει στη κατηγορία των «μνημείων» και είναι κρίμα που αυτό ακριβώς οδηγεί αρκετούς στο να στραβοκοιτάζουν την ερμηνεία του Phil και να αναφέρουν ότι «ακούγεται κάπως γερασμένος» και ότι «τα φωνητικά δεν έχουν την παλιά του δύναμη». Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα. Ο Phil τα τελευταία τραγούδια είχε χάσει σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητα που τον χαρακτήριζε. Συμφωνώ ότι κάποια σημεία είναι λίγο αδύναμα, αλλά λογικό είναι. Προσωπικά δεν είχα εξ' αρχής τρελές απαιτήσεις, μιας και περίμενα ένα δίσκο πιο «κάφρικο» από το "II". Ευτυχώς διαψεύστηκα.

Τέλος, έχουμε το στιχουργικό τμήμα της υπόθεσης. Ανάμεσα στις γραμμές διαγράφονται οι δυσκολίες και τα προσωπικά άγχη του γκρουπ, κάτι που ίσως το ώθησε γενικά να «πάρει μπρος». Μόνο και μόνο το "3 Suns And 1 Star" να πιάσουμε, μπορούμε να γεμίσουμε 5 σελίδες (τρόπος του λέγειν). Ο Phil το παραδέχεται: «I've Drown In Oceans Of Mine, I Woke the Dead, And Still The Dry Bones Live Again». Οι νεκροί στοιχειώνουν εύκολα την ανθρώπινη συνείδηση, τον ύπνο και τον «ξύπνιο» σου. Μπορούν εύκολα να σε καταστρέψουν, αλλά και να σου δώσουν τη δύναμη να συνεχίσεις. Στη περίπτωση μας, μάλλον συνέβησαν και τα δύο. «The Light Of 3 Suns And One Star, Watching Over Me» τραγουδά ο Phil ενώ τα riff «σκάνε», τινάζοντας τη σκόνη που έπιασε το ηχείο. Όλος ο δίσκος βασικά είναι μία κατάθεση. Ο τίτλος "Over The Under" αποδείχθηκε εύστοχος, λιτός και περιεκτικός, ενώ παράλληλα συνδέεται με το εξώφυλλο (και όχι μόνο). Κατά μία έννοια, έβαλε τις αμφιβολίες που έτρεφα σχετικά με την αγνότητα των προθέσεων / δηλώσεων των Phil και Rex στα αζήτητα. Ο «μούσιας» μας λείπει πολύ. Ανάθεμα την ώρα που μας στέρησε τον ίδιο, αλλά κι εκείνο το live που θα μάζευε εκτός από πολύ κόσμο, και πολλά ασθενοφόρα.

Το κεφάλαιο πλέον έκλεισε και η σελίδα άλλαξε. Το μελάνι είναι φρέσκο και το πνεύμα ακόμα ανήσυχο. Ο δίσκος ουσιαστικά δεν είναι τόσο φόρος τιμής στον Dime. Είναι αυτό που πάντα χαρακτήριζε τους Down. Κλειστοφοβία, απόγνωση, συγκρούσεις με το «είναι» σου και λύτρωση / καταδίκη μέσω αυτού. Ξέρω πως γίνομαι γλαφυρός. Μην περιμένετε όμως διθυραμβικές σάλτσες για κλείσιμο, τα πράγματα είναι απλά. Η αρνητική προδιάθεση που είχα έκανε τόπο στην απόλαυση. Ο δίσκος «σκοτώνει» και θέλει αρκετές ακροάσεις. Σίγουρα δεν είναι όσο «εύπεπτος» δείχνει. Προσωπικά τον θεωρώ ισάξιο του "ΙΙ", αν όχι καλύτερο. Το Jack στοιχειώνει ακόμα τη μουσική τους, και, απ' ότι φαίνεται, και τα ποτήρια μας...

«Frustration, out patient, hand-cuffed man, to himself...
Navigate slowly, a step at a time, towards the law...
Never Try...
You Either Do It, Or Don't Waste Your Life...»

Τα ρέστα μου κύριοι. Τα πέντε χρόνια αναμονής ήταν πολλά. Τελικά όμως άξιζαν τον κόπο.