Devin Townsend

Order Of Magnitude

Inside Out (2020)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 19/10/2020
Ιδιοφυείς μουσικές και χιούμορ. Λούτρινα αρκουδάκια, μπαλαρίνες, disco και death metal. Κατάθλιψη και μακαρένα. Αμέτρητο ταλέντο και καλή διάθεση. Ένα δίωρο show σαν διακοπές. Μια μικρή τελειότητα συμπυκνωμένη σε ένα ζωντανό άλμπουμ/DVD
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σε έναν όχι τόσο μακρινό κόσμο (όσο φαίνεται με όσα έχουμε τραβήξει μέσα στο 2020) κάποιοι παίρναμε το συναυλιακό καλεντάρι και κυκλώναμε ποιες συναυλίες θα θέλαμε να ταξιδέψουμε εκτός συνόρων για να δούμε. Στην κορυφή της δικής μου λίστας ήταν να καταφέρω να παρευρεθώ σε μια στάση της περιοδείας του Devin Townsend. Όχι μόνο γιατί το "Empath" ήταν με μεγάλη διαφορά το αγαπημένο μου άλμπουμ του 2019, ούτε μόνο γιατί το θεωρώ ως το απόλυτο αριστούργημα της ήδη απερίγραπτα πλούσιας και σπουδαίας δισκογραφίας του, αλλά γιατί κι ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα κάνει κάτι ξεχωριστό για να το υποστηρίξει επί σκηνής. Κι εγώ τον Devin τον πιστεύω...

Όντως, συνέθεσε μια μπάντα δέκα τρομερά ταλαντούχων μουσικών, με κύριο σκοπό να πάει τη συναυλιακή εμπειρία ένα επίπεδο πιο πάνω κι απαλείφοντας με αυτόν τον τρόπο τα όποια (απαραίτητα λόγω πολυπλοκότητας) προ-ηχογραφημένα στοιχεία απαιτούν οι μουσικές του. Ταυτόχρονα τους έπεισε να το διασκεδάσουν σαν να είναι παιδιά, αφήνοντας κάθε είδους σοβαροφάνεια στην άκρη, ενώ παίζουν παπάδες για δύο ώρες επί σκηνής. Έπειτα, επέλεξε τραγούδια από όλη τη μουσική του πορεία και έστησε ένα show το οποίο όπως απαθανατίζεται στο "Order Of Magnitude" και στην εμφάνιση της μπάντας στο Λονδίνο, τον Δεκέμβριο του 2019, με κάνει να χτυπάω ακόμα πιο δυνατά το κεφάλι μου που δεν κατάφερα τελικά να κάνω εκείνο το ταξίδι. Μάλλον, πίστευα, ότι θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία μέσα στο 2020. Τον εαυτό μου κακώς τον πιστεύω μερικές φορές...

Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορώ, το "Order Of Magnitude" είναι μια από τις ωραιότερες ζωντανές κυκλοφορίες που έχουν πέσει στα χέρια μου εδώ και κάμποσα χρόνια. Οι στιγμές τελειότητας που προκύπτουν κατά τις δύο ώρες διάρκειάς του είναι αμέτρητες, είτε αφορούν καθαρά μουσικά θέματα και παιξίματα, είτε βρίσκονται στα απίθανα σχόλια του Devin ανάμεσα στα τραγούδια (αλλά και κατά τη διάρκεια αυτών), ενώ μπορεί να τις εντοπίσει κάποιος ακόμα και στο πως το ζουν και το διασκεδάζουν οι ίδιοι οι μουσικοί πρώτοι από όλους. Είναι μια διαρκής απόλαυση.

For the next two hours I invite you all to go on vacations with us

Όπως η καλή μέρα, έτσι και το καλό live από την αρχή φαίνεται. Η οποία βρίσκει τον Diego Tejeida (των Haken, ο οποίος είχε αναλάβει τα πλήκτρα και έκανε διπλοβάρδια κάθε νύχτα) να έχει μετατρέψει τη γωνία των πλήκτρων σε μπαρ και να φτιάχνει κοκτέιλ, υποδεχόμενος στη σκηνή ένα-ένα όλα τα μέλη της μπάντας, τα οποία πρώτα παίρνουν το ποτάκι τους και μετά πάνε στη θέση τους. Κι όλοι τους είναι ντυμένοι με χαβανέζικα πουκάμισα. Έτσι, απολύτως φυσιολογικά, όταν βγαίνει στη σκηνή ο Devin Townsend προσκαλεί τον κόσμο να πάει για δύο ώρες διακοπές μαζί τους...

... Ο κόκορας λαλάει και το "Borderlands" και το μαγικό, μουσικό ταξίδι ξεκινάει. Σε αυτό όλοι οι μουσικοί, ακόμα και οι roadies, με την Che Aimee Dorval δίπλα στον Devin να ξεχωρίζει κατευθείαν και γενικά να λάμπει με την παρουσία, την απόδοση και το coolness της, ενώ εξαρχής, φαίνεται πόσο σημαντική είναι κι η συνεισφορά της χορωδίας των Samantha Preis, Anne Preis και Arabella Packford. Η συνέχεια έχει το υπέροχο μέσα στην πολυπλοκότητά του "Evermore" μέσα από το "Empath" και το εξαιρετικά ανεβαστικό "War", ενώ το πρώτο (άτυπα) μέρος του show κλείνει με το "Sprite" αφού πρώτα ο Devin εντοπίσει κάποια λούτρινα αρκουδάκια και αφού τα ζητήσει από το κοινό να ξεκαθαρίσει (κρατώντας τα) ότι πάνω από όλα υπηρετεί το heavy metal.

My friends we are so inundated with depression in this day and age, right? By the end of the night we will be doing the macarena

Ως μετάβαση στο δεύτερο μέρος, ο Devin μένει στη σκηνή μόνο με τον Tejeida και με την ντραμεράκλα που λέγεται Morgan Argen (Frank Zappa) ο οποίος κάθεται να παίξει σε ένα mini/παιδικό drum set, ντυμένο με γούνα, στο μπροστά μέρος της σκηνής. Οι τρεις τους τζαμάρουν και το αποτέλεσμα του "Gigpig Jam" βρίσκει τον Argen να παίζει με έναν ανεμιστήρα, ένα παγούρι κι έναν βραστήρα που του κρατάει ο Devin μεταξύ άλλων.

Αφού ο Devin αποθεώσει αμφότερους τους δυο συμπαίκτες του και όλοι πλέον έχουν αποχωριστεί τα χαβανέζικα πουκάμισα, το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τέσσερεις συνθέσεις από το μάλλον υποτιμημένο "Ki". Το υπέροχο riff του "Coast", οι μελωδίες του "Gato", η ερμηνεία της Dorvel στο "Heavens End" και το σβήσιμο του "Ain’t Never Gonna Win" θα πείσουν όσους δεν έχουν δώσει μια ευκαιρία στο εν λόγω άλμπουμ να το κάνουν και να ανακαλύψουν άλλη μια σπουδαία δουλειά του τρελού καράφλα.

It’s more awkward for us than it is for you, I guarantee

Το τρίτο μέρος του show είναι ενδεχομένως και το πιο εντυπωσιακό, ξεκινώντας με το fan favorite "Deadhead" που είναι αναμενόμενα πολύ δυνατό και groovάρει όλο το venue πριν οδηγήσει στην πιο ξεχωριστή κατ’ εμέ στιγμή του live και στο καλύτερο τραγούδι της περσινής χρονιάς, το "Why?". Από το να σας εξηγώ γιατί το θεωρώ τόσο σπουδαίο, δείτε μόνοι σας το video. Και μην ξεχάσετε να κάνετε το beep στο πιο ψηλό σημείο!

Το δε "Lucky Animals" από το φοβερό "Epicloud", έχει τα jazz hands στο refrain και τον up tempo ρυθμό του που μετατρέπουν σε ένα μικρό πάρτι τη συναυλία, ενώ το "Genesis" (με την εισαγωγή του "Castaway") είναι μια μουσική πανδαισία που φαίνεται εύκολα ότι έχει ήδη αναχθεί σε αγαπημένο των οπαδών του Devin και αποτελεί ξεκάθαρο highlight. Για το κλείσιμο του κανονικού μέρους του σετ, ο Devin επιλέγει μια ακουστική ερμηνεία του "Spirits Will Collide", δίνοντας έμφαση στις φωνές, τους υπέροχους στίχους και το ακόμα πιο υπέροχο νόημά τους.

It's a celebration bitches

Το encore μπαίνει με ντίσκο διαθέσεις και τη διασκευή στο κλασσικό "Disco Inferno" να κρατάει το κέφι ζωντανό και την Dorvel να τραβάει τα βλέμματα, ενώσω ο Tejeida κερνάει ξανά ποτά και μάλιστα ο Devin ζητάει από το κοινό να μεταφέρει τα ποτά στην κονσόλα για τον ηχολήπτη και τον υπεύθυνο στα φώτα, προειδοποιώντας πως αν τα πιεί κάποιος στην πορεία μπορεί να κολλήσει tour aids. Το δε "Kindgom" αποτελεί το κατάλληλο, μεγαλειώδες κλείσιμο ενός show που θες να δεις, να ακούσεις και να απολαύσεις ξανά και ξανά.

Δεν ξέρω αν με τα όσα αποθεωτικά έχω αναφέρει ως εδώ πείθουν κάποιον να δει/ακούσει το "Order Of Magnitude", αλλά πραγματικά στέκομαι εντυπωσιασμένος, περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ από αυτή την κυκλοφορία, ενώ είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω πολλά ακόμα στοιχεία - μουσικά και μη - που θα μπορούσα να επισημάνω και τα οποία την καθιστούν τόσο υπέροχη. Από την αλλαγή στα κουστούμια, την τρομερή διάθεση των μουσικών, ως τα εντυπωσιακά visualizers που παίζουν στο video wall. Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος θέλει να απομονώσει όλα τα περιφερειακά και να εστιάσει μόνο στο μουσικό κομμάτι, αποκλείεται να μην θαυμάσει έναν τόσο σπουδαίο μουσικό όσο ο Mike Keneally (και την ενέργειά του), να μην υποκλιθεί στο ταλέντο της Che Aimme Dorvel, να μην παραδεχθεί τον Diego Tejeida και να μην εντυπωσιαστεί από το rhythm section των Morgan Agren και Nathan Navarro.

Και, κυρίως, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσει κάποιος την ιδιοφυία - σε όλα τα επίπεδα - του Devin Townsend, του οποίου το καλλιτεχνικό ανάστημα και εκτόπισμα μοιάζει να μεγαλώνει εκθετικά όσο περνάει ο καιρός.

  • SHARE
  • TWEET