«10+5»: Οι αγαπημένοι δίσκοι των Aura Noir

Ελάχιστες metal μπάντες μπορούν να περηφανεύονται πως θεμελίωσαν ένα νέο υπο-ιδίωμα. Οι εμβληματικοί Aura Noir, είναι μια από αυτές. Οι Νορβηγοί, στα '90s πήραν την αγάπη τους για το πρώτο κύμα του black metal, την ένωσαν με τις ευρύτερες πρώιμες (γερμανικές) thrash διδαχές των μέσων των '80s, το φίλτραραν υπό τους σπόρους του νορβηγικού extreme metal underground του πρώτου μισού των '90s, και μας πέταξαν στα μούτρα το black thrash. Έκτοτε, η τριάδα των Aggressor (Carl-Michael Eide), Apollyon (Ole Jørgen Moe) και Blasphemer (Rune Eriksen), δεν σταμάτησε να μεγαλουργεί τόσο με τους εμβληματικούς Aura Noir, διαθέτοντας μια εντυπωσιακή δισκογραφία, με πιο πρόσφατο το "Aura Noire" του 2018, όσο και με τα άλλα project. Η νορβηγική «σχολή» του ιδιώματος, όπως την παρουσίασαν λυσσασμένα οι Aura Noir, έκτοτε έχει αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για δεκάδες σχήματα, Kolbotn και ευρύτερων περιχώρων, που μυήθηκαν στο ανίερο riffing και την κατάμαυρη αύρα του σχήματος.

Συνεπώς, η είδηση της συναυλιακής επιστροφής της μπάντας στη χώρα μας για δύο εμφανίσεις, αποτελεί χαράς ευαγγέλιο για κάθε extreme metal οπαδό. Αύριο, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου στο Κύτταρο στην Αθήνα, και το Σάββατο, 21 Σεπτεμβρίου στο Eightball στη Θεσσαλονίκη, οι Aura Noir αναμένονται να ισοπεδώσουν τα πάντα στο διάβα τους, 20 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, στιγμή που συμπίπτει και με την επέτειο της κυκλοφορίας του τρομερού "Merciless", ενός εκ των καλύτερων metal δίσκων των 00s. Σε αυτό το πλαίσιο, επικοινωνήσαμε με τους Aggressor και Apollyon, για να μας μυήσουν στις κυκλοφορίες που κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους, όντας τόσο επιδραστικές όσο και αγαπημένες, μορφοποιώντας τους ως μουσικούς και ανθρώπους. Ο Aggressor, μας αποκάλυψε τα 10 full length άλμπουμ που θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικά για αυτόν, ενώ ο Apollyon τα 5 πιο αγαπημένα του EP. Αν θες λοιπόν μια πληρέστερη εικόνα του πως δημιουργήθηκε ένα τόσο έντονο και μοναδικό ηχόχρωμα, δεν έχεις παρά να συνεχίσεις την ανάγνωση. "Upon the darkest of thrones, the true god is visible"…

Aggressor:

1

Motörhead - "Overkill" (1979)

Η πρώτη μου επαφή με τη σκληρή μουσική. Ήμουν μικρό παιδί όταν είδα το πρόμο βίντεο κλιπ για το ομότιτλο κομμάτι. Ήμουν συνεπαρμένος από το δόντι που έλειπε στο Lemmy και ήθελα να γίνω και εγώ ένας μπασίστας που του λείπει ένα δόντι.

2

Venom - "At War With Satan" (1984)

Ο αγαπημένος μου δίσκος των Venom. Τα φωνητικά του Cronos είναι τρελά και τα περισσότερα από τα riffs είναι τρομερά βλοσυρά.

3

Voivod - "Rrröööaaarrr" (1986)

Ο περισσότερος κόσμος μιλάει για το "Killing Technology" και ενώ συμφωνώ, οφείλω να ομολογήσω πως αυτό είναι ο δικός μου αγαπημένος δίσκος των Voivod.

4

Celtic Frost- "Into The Pandemonium" (1987)

Περίεργη επιλογή, το αναγνωρίζω, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι ένα αριστούργημα.

5

Black Sabbath - "Paranoid" (1970)

Πιθανότατα μια βαρετή επιλογή για πολλούς, αλλά μιλάμε για ένα τέλειο δίσκο.

6

Kreator - "Endless Pain" (1985)

Ο αγαπημένος μου δίσκος των Kreator.

7

Slayer - "Hell Awaits" (1985)

To καλύτερο, και με διαφορά το σκοτεινότερο άλμπουμ των Slayer.

8

Sodom - "Obsessed By Cruelty" (1986)

Ο αγαπημένος μου black metal δίσκος. Μιλάω προφανώς για την εκδοχή της Steamhammer.

9

Possessed - "Beyond The Gates" (1986)

Κατ’ εμέ έχει πιο σκοτεινό ήχο από ότι το ντεμπούτο τους (σ.σ. "Seven Churches").

10

Darkthrone - "Panzerfaust" (1995)

Η τελειότερη στιγμή του Ted (σ.σ. "Nocturno Culto) στα φωνητικά.

Apollyon:

+1

Slayer - "Haunting The Chapel" (1984)

Η πιο διαβολική στιγμή των Slayer.

+2

Metallica - "Creeping Death" (1984)

Η πρώτη μου επαφή με τους Metallica ήταν η εκδοχή τους του "Blitzkrieg" της ομώνυμης μπάντας. Στα '80s οι Metallica ήταν φανταστικοί στο να διασκευάζουν κομμάτια.

+3

Autopsy - "Retribution For The Dead" (1991)

Πολλοί Black Sabbath και πιο doom υλικό. Επρόκειτο για μια επαναστατική κυκλοφορία. Αφού το ακούσαμε, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε να κυκλοφορήσει έπειτα από αυτό το "Mental Funeral".

+4

Kreator - "Flag Of Hate" (1986)

To "Take Their Lives" είναι πραγματικά φανταστικό τραγούδι. Αξίζει να πεθάνεις για το βασικό riff.

+5

Celtic Frost - "Emperor’s Return" (1985)

Αδιανόητα κουλ τραγούδια. Απίστευτο drumming. Ειδικά στο κουπλέ του "Visual Aggression", πώς το παίζει αυτό το σημείο (σ.σ. ο Reed St. Mark); Και επίσης πως διαλύει το crash (σ.σ. πιατίνι) στο "Suicidal Winds" ή είναι κάποιο χαλασμένο πιατίνι; Έχω πολύ δυνατές αναμνήσεις από όταν άκουγα αυτό το EP σε ένα κίτρινο Sony Sports Walkman ενώ έπαιρνα την αστική συγκοινωνία.