Patti Smith live στο Θέατρο Λυκαβηττού

14/07/2005 @ 09:36
13/07/05, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα

Κλείνοντας τα αυτιά στις προσταγές της μόδας που απαιτούσαν να μη χάσει κανείς το "καλύτερο συγκρότημα αυτή τη στιγμή" στην "πιο hot συναυλία του καλοκαιριού" (ναι, και εγώ είμαι ο πάπας), προτίμησα να ακολουθήσω την ανηφόρα προς το αγαπημένο των περισσοτέρων συναυλιακό μέρος, το Λυκαβηττό. Ευτυχώς παρόμοια με εμένα σκέφτηκαν και πάνω από 3500 άτομα τα οποία δημιούργησαν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, ιδανικό υπόβαθρο για την ποιήτρια του rock, Patti Smith, ώστε να μας προσφέρει μία αξέχαστη και ανεπανάληπτη βραδιά.

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή τη γυναίκα; Τα βιώματα της από την ημέρα που γεννήθηκε (30/12/1946) μέχρι σήμερα θα μπορούσαν να οδηγήσουν πολλούς στο τρελοκομείο, αυτή όμως κατάφερε με απίστευτη ψυχική δύναμη να προσπεράσει τα εμπόδια που της εμφανίστηκαν ένα-ένα έτσι ώστε να συνεχίζει ακόμα και σήμερα, παρά τα 59 της χρόνια, να προσφέρει απλόχερα στιγμές συγκλονιστικές, για να μην πω ανατριχιαστικές, σε όσους κάνουν τη χάρη στον εαυτό τους και παρευρίσκονται στις συναυλίες της. Έτσι και χθες, η κορυφαία αυτή ερμηνεύτρια κατάφερε στη 1 ώρα και 45 λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση της να μας ταξιδέψει πολλά χρόνια πίσω, στις απαρχές του Νεοϋορκέζικου punk rock και στα πρώτα βήματα του soul-rock. Έχοντας μετατρέψει όλες τις εμπειρίες της σε ποίηση και τραγούδια τα οποία ερμήνευσε άλλοτε συναισθηματικά και άλλοτε οργισμένα, παρέσυρε το κοινό να σιγοτραγουδήσει, να συγκινηθεί, να χοροπηδήσει και τέλος να φωνάξει δυνατά κατά του πολέμου και υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων!

Άξιοι συνοδοιπόροι της συγκλονιστικής Patti, οι συνήθεις ύποπτοι: Lenny Kaye (κιθάρα), Dee Daugherty (drums), ο σχετικά καινούριος στη μουσική αυτή παρέα Tony Shanahan (μπάσο) αλλά και ο εξαίσιος Tom Verlaine των Television (με τον οποίο η Patti μάλιστα είχε και δεσμό το... 1975! Ok, φτάνει η Τατιάνα). Όλοι τους υπέροχοι, αλάνθαστοι και με πεντακάθαρο ήχο από τις πρώτες νότες μέχρι το τέλος.

Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γράψω... Τα λόγια είναι περιττά μπροστά στην ερμηνεία αλλά και στην προσωπικότητα γενικά της Patti Smith. Απλή, συμπαθέστατη, μακριά από κάθε είδους starιλίκια, τέλεια στην αλληλεπίδραση με το κοινό και πάνω από όλα "Ερμηνεύτρια" με όλη τη σημασία της λέξης! Κρίμα που πολλοί προτίμησαν να κατέβουν προς Φάληρο μεριά... Στη μουσική όμως τις περισσότερες φορές ο παλιός είναι και αλλιώς αλλά και ωραίος. Γι' αυτό και ο νέος απλά προσπαθεί να γίνει σαν τον παλιό... Αφήστε που ο παλιός δε φοβάται αστάθειες σκηνών, ηχείων, καλυμμάτων κτλ... (εντάξει αστειεύομαι, δεν ήμουν στους White Stripes οπότε δε μπορώ να ξέρω τι πραγματικά έγινε).

Όσο, τέλος, για τα τραγούδια που ακούστηκαν (με την έλλειψη τεσσάρων ή πέντε): "Redondo Beach", "Beneath The Southern Cross", "My Blakean Year", "Free Money", "Ain't It Strange", "Cash", "Dancing Barefoot", "Gandhi", "Peaceable Kingdom", "Because The Night", "Not Fade Away", "People Have The Power" και για encore: "Rock & Roll Nigger".

Υ.Γ.: Άσχετο αλλά σημαντικό: 1000 ευχαριστώ στη Ζαφειρούλα και τον Δημήτρη. Ξέρουν αυτοί...

  • SHARE
  • TWEET