Crippled Black Phoenix

Δύσκολα τα πράγματα. Εντάξει, προφανώς και είναι απαιτητικό άκουσμα η κάθε νέα κυκλοφορία ενός συγκροτήματος με τόσο έντονη πολυσυλλεκτικότητα, τόσο θαρραλέους και συνεχείς επαναπροσδιορισμούς της ταυτότητάς του με διπλούς δίσκους, δύστροπα EP, απρόσμενες διασκευές... Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι με το 70-λεπτο "White Light Generator" οι λατρεμένοι μου Crippled Black Phoenix με δυσκόλεψαν πιο πολύ από ποτέ. Σε πρόσφατο αφιέρωμα έγραψα ότι, με όλη την υποκειμενικότητα που με διακρίνει, τους θεωρώ «μία από τις ελάχιστες μεγάλες rock μπάντες των καιρών μας». Γι' αυτό, συνηθίζω να κρίνω τις κυκλοφορίες τους εξ' αποστάσεως, σαν να έχω πάρει με τη σειρά τη δισκογραφία ενός συγκροτήματος που μεσουρανούσε δεκαετίες πριν, ούτως ώστε να βρω την πραγματική θέση της εκάστοτε δημιουργίας του. Ορισμένες φορές, μάλιστα, κάνω και κάποιες «ιερόσυλες» αναλογίες με τιτάνες του παρελθόντος. Δεν τις λέω παραέξω, αλλά κι εσείς τις κάνετε για τα συγκροτήματα που λατρεύετε, παραδεχτείτε το.

Μετά από περισσότερο χρόνο και ακροάσεις απ' ό,τι περίμενα εξ' αρχής πως θα μου χρειάζονταν, έχω να πω ότι το "White Light Generator" δεν συγκαταλέγεται στα λαμπρότερα εκ των διαμαντιών της μπάντας. Απογοητεύει; Ούτε κατά διάνοια. Απλά είναι τεράστιος ο ανταγωνισμός. Ο Justin Greaves, η φιγούρα πίσω από τους Crippled Black Phoenix, είναι ένας από τους μουσικούς που εκτιμώ περισσότερο, όχι μόνο για το απύθμενο ταλέντο του, αλλά κυρίως για την ευφυΐα του, την καλλιτεχνική του ακεραιότητα και το ότι είναι άνθρωπος μακριά από πολιτικές ορθότητες και κινήσεις εντυπωσιασμού. Χρησιμοποιεί την μπάντα του με άκρα σοβαρότητα, ειλικρίνεια και σύνεση και την πηγαίνει χεράκι-χεράκι κάμποσα ακόμη βήματα παραπέρα κάθε φορά. Βάζει έναν ακόμη γρίφο με το "White Light Generator", και γι' αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια. Πόσω μάλλον δε όταν ο γρίφος λύνεται με την ακρόαση δεκατριών ποιοτικότατων συνθέσεων.

Μέρος Α: Ο δίσκος κάνει μπάσιμο σαν την ταυτότητά του: αντισυμβατικό. Το εναρκτήριο "Sweeter Than You" είναι διαφορετικό από κάθε άλλο κομμάτι της κυκλοφορίας, αφού είναι μία αφελής μα γλυκιά μπαλάντα του Ricky Nelson από τα τέλη των 50s. Τα υπέροχα "No!, Pt. 1" και "No!, Pt.2" αποτελούν τον κρίκο σύνδεσης με το προηγούμενο άλμπουμ τους, έχοντας τον progressive επαναστατικό αέρα του εξαιρετικού "(Mankind) The Crafty Ape". Οι τρεις επόμενες συνθέσεις μας παρουσιάζουν ένα αρκετά πιο τραχύ, θυμωμένο και ξερό προσωπείο απ' ό,τι μας είχε συνηθίσει η μπάντα. Και αν τα "Let's Have An Apocalypse Now!" και "Back Light Generator" είναι καλά χωρίς να εντυπωσιάζουν, το "Parasites" αποδεικνύει ότι το κατέχουν και σε αυτά τα δύσβατα μονοπάτια. Life's too short to be above your machinery, έγραψε ο Greaves και πιάνω τον εαυτό μου να μειδιά καθώς γράφει αυτές τις γραμμές.

Στο φουαγιέ: Διάλειμμα με το spoken word κομμάτι ονόματι "____". I am not what you say I am. I will not be what you tell me to be. I will not be the mirror for your self-loathing. I will not perform a spastic puppet dance to the line chorus of your psyche. Σκέψεις μέχρι στιγμής: Σαν να βάρυναν αρκετά, ε; Ο νέος τραγουδιστής, πάντως, στέκεται εξαιρετικά και έχει σίγουρα πιο ταιριαστή φωνή εν συγκρίσει με τον Vistic του "No Sadness Or Farewell".

Μέρος Β: Το δεύτερο μέρος μπαίνει με την κορυφαία στιγμή του δίσκου, το εκπληκτικό "Northern Comfort", όπου αποφασίζουμε ότι μπορούμε να ρίξουμε άγκυρα στη φωνή του Daniel Anghede. Τα έξι κομμάτια του άτυπου «μέρους β» είναι πιο μελωδικά και πιο μελαγχολικά. Αρχής γενομένης με τη σαγηνευτική θαλπωρή του "Wake Me Up When It's Time To Sleep"... Ωστόσο, το μελαγχολικό προσωπείο τους δεν θα φτάσει στην κορυφή ούτε με αυτό, ούτε με το "A Brighter Tomorrow", μα με το ανατριχιαστικό "We Remember You" και το επίσης ανατριχιαστικό mid-tempo "You'll Be Murdered", το οποίο θα ήθελα να βρισκόταν τελευταίο στο track-listing λόγω του αισθήματος της κάθαρσης που αποπνέει. Υπάρχει, βέβαια, και το σκοτάδι, με το "Caring Breeds The Horror", που χαρακτηρίζεται από ένα νωχελικό μπάντζο στο βάθος να είναι αυτό που γεννά τον δελεαστικό τρόμο.

Το χειροκρότημα: Το "White Light Generator" είναι ένας δίσκος που δικαιωματικά ανήκει στη γεμάτη ανατροπές φυσική συνέχεια της ιστορίας της μεγάλης αυτής μπάντας. Είναι δυσκολοχώνευτος και έχει δύο-τρία τραγούδια που θα μπορούσαν να λείπουν για να μιλάμε για κορυφαίο αποτέλεσμα. Κατά τα άλλα, όμως, όχι μόνο ανταμείβει, αλλά προκαλεί το θαυμασμό. Είναι αδύνατον για τον Greaves να μείνει στάσιμος. «Home is where my heart is», μας λέει. Ωστόσο οι ρίζες δεν σβήνονται ποτέ, γι' αυτό συνεχίζει: «...leading me back to where I was born, to find me there». Το "White Light Generator" έχει πιο πολύ live feeling από οτιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει, οπότε περιττό να πω ότι περιμένω με ανυπομονησία την επίσκεψή τους εδώ, ειδικά μετά την προηγούμενη, ισοπεδωτική τους εμφάνιση.