Colour Haze

Οι Colour Haze με το "She Said" του 2012 είχαν υποπέσει σε δύο ατοπήματα: είχαν κυκλοφορήσει τις Woodstock-ικές μουσικές τους την λάθος εποχή του χρόνου και είχαν βγάλει retro rock δίσκο διάρκειας μιας ώρας και είκοσι λεπτών. Με το "To The Highest Gods We Know" κάνουν το δις εξαμαρτείν μόνο στο ένα εκ των δύο. Ωστόσο, τα 40 λεπτά των έξι ετούτων τραγουδιών είναι αρκετά για να θερμάνουν και να ευφράνουν καρδιές και ψυχές, δεν πα’ να γινόμαστε παγοκολόνες ακόμα και στην Αθήνα.

Βγαίνουν πολλές μπάντες σε αυτούς τους υπέροχους τζαμαριστούς ταξιδιάρικους ήχους. Αρκετές είναι πραγματικά πολύ καλές. Τις ακούμε, τις λιώνουμε, τις βλέπουμε και στη χώρα μας αν είμαστε τυχεροί... Όμως, από καιρού είς καιρόν νιώθω την ανάγκη, απλά για να βλέπουμε τα πράγματα στη σωστή τους προοπτική, να τονίζω ποιοι είναι οι προεξέχοντες. Ποιοι είναι οι αρχηγοί όλης αυτής της μουσικής ομορφιάς. Πάρτε για παράδειγμα τους Siena Root που έβγαλαν δίσκο πριν κάτι ημέρες. Ναι, εκείνοι είναι μία από τις λίγες πραγματικά μεγάλες μπάντες αυτής της αναβίωσης. Παρόλο που έβγαλαν κάτι κατώτερο από τις καλύτερες στιγμές τους, εξακολουθούν να παίζουν μπάλα στην κορυφή - και άνετα. Το ίδιο έκαναν και οι πολύπειροι Colour Haze με το "She Said". Φέτος, όμως, τα πράγματα σοβαρεύουν. Διότι, όταν είκοσι χρόνια μετά κυκλοφορείς έναν από τους καλύτερους δίσκους μιας τόσο περίζηλης καριέρας, βρίσκεσαι σε ένα πολύ ευχάριστο σταυροδρόμι. Όσοι κι αν το πάρουν χαμπάρι... Το πιστό κοινό των Colour Haze είναι αυτό που είναι, δεν θα αλλάξει ποτέ δραματικά.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε την πλέον ιδιαίτερη σύνθεση που έχουν δημιουργήσει ποτέ οι Γερμανοί. Μιλάμε φυσικά για το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο βυθίζεται σε μινιμαλιστικά ανατολίτικα μοιρολόγια που θα φέρουν στον νου κάτι από Six Organs Of Admittance για να εξελιχθεί σε έναν οργασμό εγχόρδων που θα φωνάξει μέχρι και Rock In Opposition. Αυτά, όμως, ένα βήμα πριν το τέλος. Για να φτάσουμε εκεί, έχουν προηγηθεί οι νωχελικοί αέναα εφαπτόμενοι κύκλοι του "Circles" με την ζαμανφού / ληθαργική ερμηνεία του Stefan Koglek, το αργόσυρτο κάλεσμα του "Call" που θα περιμένει μέχρι μετά το έκτο λεπτό να σου πει το πραγματικό του μυστικό, αλλά κυρίως το "Überall", την σύνθεση που αποτελεί την ραχοκοκαλιά ολόκληρου του δίσκου, κρατώντας τον όρθιο εκεί που του πρέπει.

Οι Colour Haze είναι οι δάσκαλοι της ιστορίας αυτής. Πολλοί τους πλησιάζουν. Λίγοι τους φτάνουν (βλέπε τελευταία δουλειά Samsara Blues Experiment, όταν και πήραν επιτέλους προαγωγή στις μεγάλες εθνικές). Δεν έχουν μέσα κλαρίνα, ναι φίλε μουσάτε, αλλά τίμησε τους πραγματικούς άρχοντες της ψυχεδέλειας και του συνειδητοποιημένου χιπισμού –ό,τι κι αν είναι αυτό.