Chris Isaak

Πάνε κιόλας επτά χρόνια από την τελευταία (χωρίς να μετράμε το Χριστουγεννιάτικο δίσκο που κυκλοφόρησε το 2004) studio δουλειά του Chris Isaak, το μέτριο για τα δεδομένα του, "Always Got Tonight". Επτά χρόνια κι όμως σα να μην πέρασε ούτε μία μέρα από τα μέσα της δεκαετίας του '50, στα οποία πεισματικά μένει κολλημένος ο Καλιφορνέζος τροβαδούρος.

Όσο ποιοτικά και ταυτόχρονα πιασάρικα κι αν ήταν (κάποτε) τα singles του, πάντα μου προκαλούσε έκπληξη η επιτυχία ενός τόσο πραγματικά αναχρονιστικού καλλιτέχνη. Ούτε συζήτηση ότι βοηθάει η αδιαμφισβήτητη συνθετική του ικανότητα και η υπέροχη a la Roy "Only The Lonely" Orbison φωνή του (για να μην αναφέρουμε τη ζεν-πρεμιέ εμφάνισή του που του χάρισε μπόλικη προβολή από το MTV και όχι μόνο). Κάθε άλλο παρά λόγος γκρίνιας είναι βέβαια τα παραπάνω και κατά συνέπεια καμία αιτία δεν υπήρξε για να αλλάξει το στυλ του τώρα στα γεράματα (χα! την είπα την κακία μου) ο Χρήστος Ισαακ.

Στο "Mr. Lucky" ισορροπεί για ακόμα μία φορά ανάμεσα στο rockabilly (κυρίως), το doo wop και τη surf μουσική, στο γνώριμό του ύφος. Συνήθως σε χαμηλούς και χαλαρούς τόνους, τρυφερά ή πονεμένα τραγούδια μιλάνε για χαμένους ή και ολοζώντανους έρωτες, με μία αφέλεια και ένα ρομαντισμό άλλη εποχής. Η συνταγή πετυχαίνει και ο δίσκος ακούγεται πραγματικά καλογραμμένος. Είναι, δε, τόσο άνετη η ροή του από τραγούδι σε τραγούδι, που δίνεται η εντύπωση ότι ο Isaak έχει τη δυνατότητα να συνθέτει σε αυτό το υψηλό επίπεδο με κλειστά τα μάτια. Κάπου εδώ όμως υπάρχει και ένα πρόβλημα. Γιατί, αν και δε μπορεί να εντοπιστεί συγκεκριμένο μειονέκτημα ή οποιαδήποτε κακή στιγμή, ούτε και προκαλείται κανενός είδους ενθουσιασμός ή ανάγκη για συνεχείς ακροάσεις του άλμπουμ.

Εκεί που παλαιότερες συνθέσεις τριγύριζαν στο μυαλό μανιωδώς και εκλιπαρούσαν για παραπάνω προσοχή, εκεί που δίσκοι, όπως το κορυφαίο "Forever Blue", άφηναν τον ακροατή να διψάει για περισσότερο υλικό, το "Mr. Lucky" ακούγεται μεν πολύ ευχάριστα, έχει όμορφα τραγούδια που το καθένα ξεχωριστά θα μπορούσε να παιχθεί στο ραδιόφωνο προκαλώντας θετικότατες αντιδράσεις, αλλά μετά το τέλος του αφήνει μία αίσθηση ολοκλήρωσης και ίσως υποψίας κορεσμού.

Για να μην αδικούμε τον καλλιτέχνη, αντίστοιχης ποιότητας δίσκο λίγοι θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν, ειδικά σε αυτό το είδος. Απλά, να, σε πόσες από τις προσωπικές, τις δικές σας γλυκές ή μελαγχολικές στιγμές, θα επιλέξετε για συνοδεία κάποιο τραγούδι από αυτό το συγκεκριμένο cd; Σε σαφώς λιγότερες από προηγούμενα αριστουργήματά του. Ελλείψει, λοιπόν, στιγμιαία ερωτεύσιμων τραγουδιών, το "Mr. Lucky" φοβάμαι πως θα παραμείνει για πάντα ο δίσκος που, στη λίστα με «τα καλύτερα άλμπουμ του Chris Isaak», θα τον θυμόμαστε πάντα τρίτο ή τέταρτο. Κι αυτό σε μία δισκογραφία εννέα συνολικά δίσκων είναι μόνο κατά το ήμισυ επίτευγμα.