Cavalera Conspiracy

Pandemonium

Napalm (2014)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 17/10/2014
Το πιο φρέσκο πισωγύρισμα της χρονιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Και το βάζω να παίξει και γκντονγκ τρώω μία μπούφλα (ναι, έτσι ακούγονται) από το πουθενά. Λέω, δεν μπορεί... Τι καφρίλα είναι αυτή; Λάθος promo θα μου έδωσαν. Καμία σχέση με ό,τι είχαμε ακούσει από τους Cavalera Conspiracy μέχρι στιγμής, διότι είναι κάτι που αρκετά ξεκάθαρα κινείται στα χωράφια του death metal.

Παρόλο που τα χρόνια πλέον φαίνονται στο μουτράκι του Max, o δίσκος έχει μια εφηβική λύσσα λες και του κόψανε το χαρτζιλίκι, την έξοδο για το πάρτι το Σάββατο και την πενταήμερη μαζί. Η παραμόρφωση στην κιθάρα είναι υπερβολική, τα τύμπανα ακούγονται πολύ ταλαιπωρημένα και αβυσσαλέα χτυπημένα λες και όντως τα δύο αδέρφια, γεμάτα ακμή στα πρόσωπά τους, βγάζουν τον πρώτο τους δίσκο.

Η εξωφρενική ενέργεια ξεχειλίζει από το πρώτο τραγούδι και σίγουρα σε βάζει στην πρίζα αλλά δεν σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα νέο "Chaos A.D." ή κάτι τέτοιο. Αναμφισβήτητα όμως είναι ό,τι πιο Sepultura στην ψυχή έχουν κάνει τα δύο αδέλφια εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εγώ το βλέπω, σε λίγο θα πάρουν και τον Kisser και λίγο πιο μετά τον Paulo Jr., να κάνουν reunion από την πίσω πόρτα, να μείνει ο Derrick Green μόνος και έρμος στους Seps και να πει «εντάξει, δεν μπορώ να μείνω εμπόδιο στην αγάπη σας, ξαναφτιάξτε τους Sepultura όπως πρέπει». Αλλά ας αφήσω τους ευσεβείς πόθους και τα σενάρια.

Σίγουρα ο δίσκος είναι πολύ πιο έντονος από όσο μπορώ να αντέξω, διότι δεν σε αφήνει δευτερόλεπτο να αράξεις να δεις λίγο τα πράγματα απ' έξω ρε παιδί μου. Συνεχές σφυροκόπημα λες και δεν υπάρχει αύριο. Μα πώς μπορούν; Τα παιδιά τους τι λένε; Αυτοί δεν γερνάνε; Φυσικά δεν παραπονούμαι, αφού είναι σχετικά διαφορετικό και φρέσκο και επιτέλους κινούνται λίγο μακριά από την πεπατημένη και συνηθισμένη συνθετική τους νόρμα. Απλά τέτοια ακραία στροφή δεν νομίζω να την περίμενε κανένας. Ίσως να είμαι και λίγο συγκινημένος, διότι το (όνομα και πράμα) "Pandemonium" με γύρισε ακριβώς 20 χρόνια πίσω και θυμήθηκα τον έφηβο εαυτό μου να ακούει για πρώτη φορά Sepultura και να απορεί για αυτό που ξεχύνεται από τα ηχεία του. Τώρα για διαφορετικούς λόγους παθαίνω το ίδιο. Σίγουρα το "Pandemonium" δεν είναι κάτι το διαφορετικό πλέον ως άκουσμα αλλά αν σκεφτείς τους συντελεστές του έχει -επιτέλους- μια ιδιαιτερότητα.

Στα συνολικά δώδεκα τραγούδια του δίσκου οι ρυθμοί πέφτουν σχετικά λίγο -πολύ λίγο δηλαδή- στα δύο τελευταία, το full Sepultoρικό "Deus Ex Machina" και το "Porra" που είναι εμποτισμένο με μια δόση από το "Roots" και τους Soulfly με τα παραδοσιακά βραζιλιάνικα περάσματα και όλα τα γνωστά κλαπατσίμπαλα που σίγουρα σε κάποιους -στη αρχή τουλάχιστον- θα θυμίσει το "Ratamahatta".

Η παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά μουντή, μπουκωμένη και φασαριόζικη αλλά αυτή η νέα -ας πούμε τώρα νέα- προσέγγιση σε παλαιότερες φόρμες και σε συνδυασμό από την ωμή επιθετικότητα του δίσκου ίσως να είναι μια κρυφή ματιά σε ένα παράλληλο σύμπαν που οι δρόμοι των Max και Igor δεν είχαν χωριστεί από τους Sepultura. Ίσως πιο απλά να είναι βέβαια και μια πηγαία εκτόνωση αφού νιώθουν γεμάτοι από τους πειραματισμούς του παρελθόντος και ηχογράφησαν ό,τι πιο τσαντισμένο μπορούσαν.

Το πιο φρέσκο πισωγύρισμα της χρονιάς μέχρι στιγμής.
  • SHARE
  • TWEET