Blues Pills

Δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο, δέκα χρόνια και δυο δίσκους, δέκα χρόνια και δυο διαφορετικά μέλη... δέκα χρόνια και οι Blues Pills δεν είναι πια η μπάντα που περίμενες στην τσίτα να βγάλει δίσκο, γιατί δεν περιμένεις πια ότι θ' ακούσεις το δίσκο της χρονιάς. Ο θόρυβος που έκαναν στη ροκ μουσική το 2014 δεν είναι πια μαζί τους, αλλά παρά το ότι μετά το ομώνυμο ντεμπούτο δεν έφτασαν ποτέ στα ίδια επίπεδα, δεν έχουν σταματήσει να κυκλοφορούν ποιοτικές δουλειές και να γυρνάνε τις διάφορες σκηνές του κόσμου δίνοντας και την ψυχή τους στη μουσική.

Ας ξεκινήσουμε με το εξής, βαρύ πυροβολικό της μπάντας πλέον είναι η Elin Larsson, το δίπολο ανάμεσα στην φωνάρα της και τη βρωμοκιθάρα του Dorian Sorriaux έχει σπάσει προ πολλού. Το "Holy Moly!" είχε επαναφέρει εν μέρει το ροκ τους στο δρόμο εκείνο που περπάτησε, με σοκαριστική επιτυχία, το πρώτο άλμπουμ αλλά αυτή η χαρακτηριστική, υπέροχη, blues rock κιθάρα του Γάλλου δεν ήταν εκεί. Ήταν καλό το αποτέλεσμα; Σαφώς, πολύ καλό βασικά, όπως καλό ήταν το αποτέλεσμα και στο δεύτερο "Lady In Gold" που χτύπησε μάλιστα και σε πολύ διαφορετικές πόρτες από το ντεμπούτο αλλά, είναι ξεκάθαρο ότι η Larsson το έχει πάρει πάνω της. 

Χωρίς αλλαγές στη σύνθεση, αλλά με τέσσερα χρόνια κενό έρχεται φέτος η τέταρτη δουλειά των Σουηδών, "Birthday". Προσωπικά περίμενα διακριτή αλλαγή στον ήχο και το ύφος τους, αλλά δεν μπορούσα να προβλέψω κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, υπάρχουν δύο δεδομένα που μειώνουν πολύ τον παράγοντα του άγχους. Δεδομένο πρώτο: μου αρέσουν όλα τα άλμπουμ τους. Δεδομένο δεύτερο: δεν έχουν πια το βάρος του να παραμείνουν στην κορυφή.

Το πιο up tempo κομμάτι του δίσκου είναι αυτό που τον ανοίγει, το ομώνυμο. Πρώτο σοκ, τα '90s pop rock στοιχεία που τρύπωσαν στη σύνθεση, είναι εκεί στο rhythm section αλλά και στις φωνητικές γραμμές που μου θύμισαν λίγο από Garbage. Προφανώς, η βάση πάνω στην οποία χτίζουν είναι πενήντα και βάλε χρόνια πίσω και προφανώς η πολύ έγκυος Larsson είναι απίστευτη, για μένα η κορυφαία στο είδος της σήμερα, αλλά είναι πιο χορευτικοί, πιο rock 'n' roll και πιο pop. Δεύτερο και τρίτο κομμάτι επιβεβαιώνουν πως έχουμε έναν ευδιάθετο δίσκο στα χέρια μας, ακόμα κι όταν μιλάει για κακές επιλογές. Κακές επιλογές σίγουρα δεν έχουν γίνει στην παραγωγή πάντως, η οποία ταιριάζει απόλυτα στην ανοιχτή στροφή που παίρνει η μουσική τους, σημερινή, γεμάτη και καθαρή. 

«Οι Blues Pills προσπαθούν να ανοιχτούν σε πιο μεγάλα ακροατήρια άραγε;», είναι η ερώτηση που έρχεται αυθόρμητα όταν ακούς κομμάτια όπως το "Top Of The Sky", που είναι βγαλμένο από δίσκο της Adele, ή το εύπεπτο και ψιλοαδιάφορο "Like A Drug" που προσωπικά το έχω για skip. Τα χορευτικά, ανεβάστηκα κομμάτια επανέρχονται γρήγορα, όπως το "Piggyback Ride" με ρεφρέν που μαθαινεις απέξω στη δεύτερη ακρόαση αλλά και κριντζι vocal effects εδώ κι εκεί, ή το "Holding Me Back" όπου θα ακούσεις την πιο ελαφριά διακοπο-ατμόσφαιρα που περιμένεις από δίσκο Blues Pills. 

Έχοντας συμφιλιωθεί με το τι ακούω στο καινούργιο δίσκο της Larsson, ναι ακούγεται πιο προσωπικό άλμπουμ από ποτέ, μπορώ να πω ότι στην τελευταία τετράδα βρίσκονται τα καλύτερα τραγούδια του, ειδικά το "Somebody Better" όπου η Elin ισοπεδώνει τα πάντα με τη φωνάρα της και το "Shadows" που μου θύμισε λίγο κάνα δυο άλλα κομμάτια, αλλά δεν πειράζει γιατί είναι πολύ ωραίο. Το "Birthday" κλείνει με δύο μπαλάντες που, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο μουσικά, ανεβαίνουν κι αυτές από τις φοβερές ερμηνείες που δε θα τις βρεις αλλού.

Το τέταρτο άλμπουμ των Blues Pills είναι ευχάριστο, έχει την καταπληκτική φωνή της Elin Larsson, έχει την παραγωγή, έχει επαγγελματικά παιξίματα, έχει πολλά πράγματα που κάνει καλά, αλλά του λείπουν οι ιδέες που θα το κάνουν δισκάρα. Κακό δεν είναι, και προβλέπω ότι θα περάσω αρκετές ώρες μαζί του το υπόλοιπο καλοκαίρι, απλά δεν εντυπωσιάζει. Σίγουρα δεν εντυπωσιάζει.