Cavalera Conspiracy, Conan, Healing Magic @ O2 Forum, Λονδίνο, 11/12/19

Ούτε η παγωνιά, ούτε η βροχή, ούτε οι απεργίες στα τρένα θα με έκαναν να χάσω αυτή τη συναυλία. Θυμάμαι πιτσιρικάς να αγοράζω το “Arise” επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο και να παίρνω την έγκριση των μεγαλύτερων μεταλλάδων φίλων μου. Οι Sepultura από τότε ήταν πάντα μέρος της εφηβείας μου και μάλιστα θυμάμαι στον άτυπο πόλεμο (στο μυαλό μας τότε έτσι ήταν) Sepultura ή Slayer εγώ να είμαι πάντα με το μέρος των Βραζιλιάνων. “Chaos AD”, “Beneath The Remains” έγιναν αμέσως αγαπημένα με το πρώτο να το έχω ακούσει χιλιάδες φορές. Τους καινούργιους Sepultura ποτέ δεν τους συμπάθησα, αντιθέτως οτιδήποτε κάνει η οικογένεια Cavalera είτε ως Soulfly είτε ως Cavalera Conspiracy πάντα τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Λογικό ήταν όταν έμαθα ότι ερχονται Λονδίνο για συναυλία Beneath The Remains, δηλαδή με τραγούδια μόνο Sepultura και από τους δύο αυτούς ιστορικούς δίσκους να συγκινηθώ αφενός και αφετέρου να τρέξω να παρακολουθήσω οτιδήποτε κοντινό στο μυαλό μου στους κανονικούς, ιστορικούς Sepultura.

Έτσι λοιπόν μετά κόπων και βασάνων, με μποτιλιαρίσματα, με τρένα, με αεροπλάνα και βαπόρια τέλος πάντων κατόρθωσα να φτάσω στο O2 Forum στο βόρειο Λονδίνο, με αρκετή καθυστέρηση είναι η αλήθεια και έτσι έχασα το μισό σετ των Healing Magic, του γκρουπ του Iggor Amadeus Cavalera, ναι καλά μαντέψατε του υιού Cavalera ο οποίος έπαιζε το μπάσο στη τριμελή μπάντα του η οποία δεν κατάφερε να συγκινήσει ούτε εμένα αλλά ούτε κανέναν με το doom, sludge metal τους αφού το venue ήταν ψιλοάδειο ενώ τα γύρω μπαράκια και φαγάδικα γεμάτα. Στο τέλος διέλυσε και το μπάσο του και μας άδειασε τη γωνιά για τους έτερους αδιάφορους της βραδιάς, Conan, οι οποίοι πραγματικά πρέπει να ήταν ότι χειρότερο έχω δει σε live. Μπορεί να φταίει ότι σιχαίνομαι το sludge αλλά γενικά αυτό το πράγμα για 40 λεπτά ήταν ανυπόφορο. Γύρω στις 9 παρά είχαν τελειώσει και ανέλαβαν οι τεχνικοί να ετοιμάσουν τη σκηνή για τα αδέρφια Cavalera. Στο background δέσποζε επιβλητικό ένα πανό που συνδύαζε τα εξώφυλλα του “Arise” και του “Beneath The Remains” με τα γράμματα “Cavalera” στο φόντο των γραμμάτων του “Morbid Visions”.

Πέρασαν πάνω από 40 λεπτά μέχρι οι πρώτες νότες του “Beneath The Remains” να ακουστούν και η επιβλητική (και αρκετά εύσωμη) φιγούρα του Max Cavalera να εμφανιστεί στη σκηνή. Για τα επόμενα 90 λεπτά αυτόν που ακολούθησε ήταν η μετατροπή μου σε 16χρονο και ένας χείμαρρος συναισθημάτων να ακούω όλα αυτές τις υπερ-κομματάρες της εφηβείας μου ζωντανά μπροστά μου.

Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε τρία βασικά μέρη. Το πρώτο μέρος κάλυψε μερικούς ύμνους από το Beneath. Τί να πω; Για το “Inner Self”; Για το “Slaves Of Pain”; Το μέρος κόντεψε να πέσει. Ο Iggor βομβάρδιζε ακατάπαυστα τα drums με ένα αξιοσημείωτα χαλαρό στυλ, ο Max οκ δεν είναι και ο πιό βιρτουόζος κιθαρίστας αλλά τα βασικά τα έκανε καλά ενώ ειδική μνεία στον αεικίνητο μπασίστα Mike Leon και φυσικά στον απίθανο κιθαρίστα που λέγεται Marc Rizzo που δεν πρέπει να έκανε ούτε μισό λάθος και ήταν απλά εξαιρετικός. Εξάλλου όλος ο  ήχος φαινόταν να ακούγεται μόνο από τη κιθάρα του και τα drums του Igor. Για ευνόητους λόγους αφού και η φωνή του Max έχει γνωρίσει καλύτερες μέρες.

Ωστόσο, παρά τα όποια προβλήματα ήχου, παρά το πολύ μπίρι-μπίρι του πολυλογά Max που καταντούσε κουραστικό το όλο συναίσθημα της συναυλίας ήταν καθηλωτικό. Ήχοι κλασσικοί, άκρως πορωτικοί ύμνοι και ατελείωτο κοπάνημα σε κάθε τραγούδι. Στο β’ μέρος ταξιδέψαμε σε εποχές “Arise” και ένα ρίγος με διαπέρασε ακούγοντας “Obscured by the sun-Apocalyptic clash-Cities fall in ruin-Why must we die?-Obliteration of mankind-Under a pale gray sky-We shall arise!”. Για μένα το highlight της συναυλίας ήταν το “Dead Embryonic Cells”. Αδύνατον να περιγράψω τί έγινε στο O2.

Όσο περνούσε η ώρα ο Max κουραζόταν και ενίοτε δεν έπαιζε καν κιθάρα ενώ τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια γέμιζαν με αχρείαστα fillers όπως ένα out of tune “War Pigs” στη μέση του “Altered State” και  με αποκορύφωμα το “Orgasmatron” όπου πραγματικά μας κούρασε αλλά τον συγχωρούμε γιατί μετά παρακάπτοντας την ροή της συναυλίας (κανονικά θα έπαιζαν “Troops Of Doom” και “Roots Bloody Roots”) σε μια πραγματικά impromptu στιγμή όπως φάνηκε από τη κουβεντούλα του με τον αδερφό του, ανέβασε στη σκηνή τους γιούς του Richie και Igor και η σκηνή γέμισε Cavaleras που μας έδωσαν μια διασκεδαστικότατη διασκευή - φόρο τιμής στους Motorhead - του “Ace Of Spades”. Δυστυχώς το “Refuse/Resist” το κατακρεούργησαν αφού στην αρχή του κομματιού δεν μπορούσε ο Max να συγχρονιστεί με τον Igor (!). Αλλά τους συγχωρούμε γιατί είναι αγαπημένο κομμάτι και όπως και να το παίξουν θα μας έφταναν στα ίδια επίπεδα ανατριχίλας και πόρωσης.

Η συναυλία τελείωσε με ένα Max ξεθεωμένο και με ένα κοινό να θέλει ακόμα δύο ώρες γεμάτες αν γινόταν με όλα τα ‘παλιά’ των Sepultura. Άραγε πώς θα ήταν η ιστορία του metal αν οι Sepultura δεν κομματιάζονταν στην μέση; Υποθέτω δεν θα μάθουμε ποτέ αλλά εικάζω ότι θα μιλούσαμε για μεγέθη Slayer.