Ought, The Cave Children @ An Club, 12/04/16

Ήρθαν την καλύτερη στιγμή, να τους δεις ζωντανά

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 14/04/2016 @ 11:35

Κατέβηκαν οι Talking Heads στα Εξάρχεια. Θες το στυλάκι, η φωνή, η αισθητική, το φαρδύ πουκάμισο ή το ύφος του Tim. Σε 'μένα έμοιαζε σαν να ξανάνιωσε ο David Byrne...

Με δύο δίσκους στη βαλίτσα τους, τα "More Than Any Other Day" και "Sun Coming Down", πέρσι και πρόπερσι αντίστοιχα, ήρθαν στην καλύτερη στιγμή τους και παρουσίασαν ένα μάτσο κομμάτια. Εμφανώς επηρεασμένοι από το new wave κίνημα της δεκαετίας του εβδομήντα (και του ογδόντα) και με τον απαιτούμενο art punk ήχο, έδωσαν μια άψογη παράσταση που δεν είχε σκαμπανεβάσματα και παρέμεινε σταθερά σε υψηλό επίπεδο από κάθε άποψη.

Την αρχή, στην ώρα τους και με σχεδόν άδειο μαγαζί, έκαναν οι The Cave Children. Ψυχεδέλειες με δόσεις pop και alternative ήχων. Πειραματισμός και πιο βαριά garage περάσματα, ανά (λίγες) φάσεις, για να σπάνε την πρώιμη νεοψυχεδέλεια. Όμορφος ήχος. Ιδανικό άνοιγμα για τη βραδιά και ιδιαίτερα καλή προσπάθεια στο ρυθμικό κομμάτι της μπάντας. Τύμπανα και μπάσο, αρκετές φορές, έπαιρναν τα κομμάτια από το χέρι και τα κατεύθυναν στις δικές τους ορέξεις.

The Cave Children

Ο κόσμος σιγά σιγά γέμιζε το μαγαζί κι έδειχνε να ευχαριστιέται από τις μουσικές τους. Η μισή περίπου ώρα που διήρκησε η εμφάνιση τους, ήταν ιδανικός χρόνος για να προθερμάνει το κοινό και τόσο όσο χρειαζόταν για να μπει στο μαγαζί αρκετός κόσμος για να υποδεχθεί τους Ought. 

Pillow / Maybeland, Believe / Lazy God / Antigone / Alpha Male / Pelorian

Γρήγορα γρήγορα, χωρίς πολλές καθυστερήσεις, κατά τις έντεκα το βράδυ, πλησίασαν τη σκηνή οι Ought. Οι Αμερικάνοι από το Μόντρεαλ(!), έφεραν μια υποχθόνια ενέργεια, που λόγω στίχων και στυλ δεν μπορούσε να βγει εύκολα προς τα έξω. To είδος μουσικής που υπηρετούν, δεν έχει αυτήν την άνεση με τα καλά συναισθήματα και κυρίως την έκφραση τους. Μαυρίλα, μελαγχολία και προβληματισμό, όσο θες. Πάρε απλόχερα να 'χεις.

Όσοι αγαπάνε τα κομμάτια τους ξεκίνησαν να γουστάρουν και να διασκεδάζουν εξ αρχής. Οι υπόλοιποι που δεν είχαν εντρυφήσει κιόλας στις συνθέσεις τους, ένιωσαν τη μαγεία τους λίγο μετά τη μέση της εμφάνισής τους. Αρμονίες και δυσαρμονίες. Μελαγχολία και ρυθμός. Ένα απαθές ύφος που μαγικά εξελισσόταν, μέσω μιας απαράμιλλα σνομπ γοητείας, σε κάτι αρκετά υπνωτικό και δελεαστικό. Οι Ought είναι ένα συγκρότημα που δεν αρέσκεται στο να αντιγράφει, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεφύγει από τις επιρροές του. Όπως έγραψα και παραπάνω, θυμήθηκα έντονα τον David Byrne. Αλλά δεν κρύβω ότι σε στιγμές ήταν σαν να βλέπω και ν' ακούω τον David Bowie ή τον Ian MacKaye! Σίγουρα δεν είναι καλό να θυμίζεις κάποιον άλλον, αλλά αν πρόκειται γι' αυτά τα ιερά τέρατα του χώρου, χαλάλι.

Ought

Τα πλήκτρα, που σε στιγμές ακούγονται εξαιρετικά, θυμίζουν κιθάρες και γεμίζουν εκπληκτικά τις συνθέσεις. Το μπάσο και τα τύμπανα, επίσης φτιάχνουν εξαιρετικούς ρυθμούς και παρ' όλη τη μουντάδα και τη μελαγχολία, καταφέρνουν να ξεσηκώσουν. Η κιθάρα και η φωνή, σε συνδυασμό με την παρουσία του κύριου Beeler, κλέβουν την παράσταση όταν πρέπει και όταν το απαιτούν τα τραγούδια.

Ought

Στο "The Weather Song" ήδη ο κόσμος ξεκίνησε να αντιδρά, να κουνιέται και να χαμογελάει. Οι μουσικές εξαιρετικές και ο ήχος λεπτό προς λεπτό όλο και καλύτερος. Η τριάδα "Men For Miles", "Beautiful Blue Sky" και "Sun's Coming Down", κάπου στο μέσο της εμφάνισής τους, ήταν το καλύτερο πέρασμα της βραδιάς. Έντονος ήχος. Στίχοι που σε καθηλώνουν. Ρυθμός και μικρές παρανοϊκές εκφάνσεις εύθυμης διάθεσης, οι οποίες έρχονται κεκαλυμμένες πίσω από το post-punk πέπλο που αρμόζει λίγο περισσότερο συγκρατημένες αντιδράσεις και παρουσιάσεις συναισθημάτων. Το σημείο που ακούς "I feel alright, I feel alright" και μετά, "I'm no longer afraid to dance tonight" και ουσιαστικά ταυτίζεσαι απόλυτα με αυτό. Πιο μετά στο εκπληκτικό "Habit" που σε ρωτάει "Well, do you feel it like I feel it?" και είσαι έτοιμος να απαντήσεις, «Ναι ρε!», για να έρθουμε στο κλείσιμο, με το "Gemini", που μας άφησε όλους με ανοιχτό το στόμα. Το πλέον ατμοσφαιρικό και ταυτόχρονα, συναυλιακό τους κομμάτι, κάνει την καλύτερη δουλειά κι έρχεται κοτρόνα στο κεφάλι σου, μετά από μια ώρα περίπου, μουσικών που κατάφεραν να σε κρατήσουν καθηλωμένο. Σπάει και εκρήγνυται. Δείχνει τις πραγματικές δυνατότητες τους και την αληθινή τους ενέργεια. Φτιάχνει έντονα συναισθήματα και διαλύει ότι έχει απομείνει.

Ought

Μια μπάντα στην καλύτερη φάση της. Στο αποκορύφωμα της δημιουργίας. Με φρεσκάδα, όρεξη και διάθεση. Με μια ανεπιτήδευτη οργή. Έναν στόμφο κι ένδειξη αυτοσεβασμού κι έντονη προσπάθεια (και επιτυχία) αγνής διασκέδασης. Μια εμφάνιση που άξιζε τον κόπο, τα λεφτά της και το ξενύχτι. Απολαυστικοί, έντονοι, γεμάτοι νιάτο και με πλήρη απουσία ορίων και περιορισμών. Όσοι δεν βιάστηκαν να ανηφορίσουν τα σκαλιά μετά το τελευταίο τους κομμάτι, ανταμείφθηκαν με το υπέργλυκο "Pill", που μας άφησε ήσυχα, μετά τις έντονες στιγμές που προϋπήρξαν, να φύγουμε με τις καλύτερες αναμνήσεις από τη συναυλία αυτή.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος

SETLIST

Pleasant Heart 
The Weather Song
Men For Miles
Beautiful Blue Sky
Sun's Coming Down
Passionate Turn
The Combo
Habit
Gemini
-
Pill
  • SHARE
  • TWEET