Derek Trucks Band

O Derek Trucks είναι στα 30 του χρόνια, όχι πλέον μία ελπίδα για το blues, ούτε καν ένας ταλαντούχος κιθαρίστας, αλλά ένας φτασμένος και καταξιωμένος καλλιτέχνης που έχει την ικανότητα να βγάζει τόσο ώριμους δίσκους όσο το "Already Free". Έχοντας συμβάλει εδώ και μία δεκαετία στην αναγέννηση των Allman Brothers και έχοντας καπαρώσει, κατά πολλούς, τον τίτλο του καλύτερου slide κιθαρίστα της πιάτσας, είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι στην πραγματικότητα το προσωπικό του σχήμα προηγείται χρονικά της συμμετοχής του στους μεγάλους του southern rock.

Πρωταρχικά να σημειωθεί ότι η προσθήκη της λέξης Band στον τίτλο κάθε άλλο παρά συμπτωματική είναι. Μπορεί βέβαια η κιθάρα του, θέλοντας ή μη, να ξεχωρίζει τόσο λόγω του μαγνητισμού της όσο και γιατί ο ακροατής την «αναζητά» κατά την ακρόαση (κάτι, εξάλλου, που είναι λογικό για το συγκεκριμένο ιδίωμα), αλλά σε κανένα σημείο δεν υπάρχει η αίσθηση ότι, είτε εκτελεστικά, είτε στην παραγωγή, η κιθάρα προσπαθεί να κυριαρχήσει επί των υπολοίπων. Μάλιστα η φωνή του Mike Mattison μπορεί εύκολα να χριστεί συμπρωταγωνίστρια όπως εναλλάσσεται με τα licks του αρχηγού, ενώ και οι συμμετέχοντες σε κάποια τραγούδια, Doyle Bramhall II και Susan Tedeschi (σύζυγος του Trucks), δένουν οργανικά με το σύνολο.

Κατά δεύτερον θα πρέπει να εγκωμιασθούν τα τραγούδια του δίσκου. Μία μίξη πρωτότυπων και διασκευών, ακούγονται ταυτόχρονα παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα. Κινούνται σε όλες τις διαβαθμίσεις της soul, της funk, των blues και του southern rock, αλλά δεν είναι λίγα που εμπορικοί και ιδιαίτερα προβεβλημένοι mainstream καλλιτέχνες (από τον Lenny Kravitz μέχρι την Joss Stone) θα έδιναν κάποιο μέλος του σώματός τους για να εντάξουν στο ρεπερτόριό τους όπως ακριβώς ακούγονται εδώ. Κι όμως, δεν ξεφεύγουν προς τη radio friendly, εφήμερη λάμψη, παρά μάλλον ακτινοβολούν με διαχρονικότητα.

Η διασκευή του "Down In The Flood" έχει ήδη προστεθεί στη μακριά λίστα των τραγουδιών του Dylan που ακούγονται καλύτερα στην επανεκτέλεση από ότι στην αρχική ερμηνεία. Το στακάτο, ρυθμικό "Something To Make You Happy" είναι ένα funky blues κομψοτέχνημα, το εμπνευσμένο από τα gospel "Sweet Inspiration" λίγο ακόμα και θα με έπειθε να πέσω στα γόνατα φωνάζοντας «praise the Lord» αν δεν πρόσεχα τους ερωτικούς του στίχους, ενώ τα βαλτώδη "Don't Miss Me" και "Down Don't Bother Me" επαναφέρουν τα blues στο προσκήνιο.

Δύο είναι τα μειονεκτήματα που στερούν από το δίσκο το χαρακτηρισμό «κορυφαίο». Μειονεκτήματα όχι γιατί αφαιρούν από την ποιότητα των ηχογραφήσεων, αλλά, να, γιατί κάποιοι από εμάς μπορεί και να περιμέναμε το νέο Μεσσία που εν είδη SRV θα ξαναφέρει το blues rock σε κάθε σπίτι (αυτό που λίγο ως πολύ προσπαθεί να κάνει ο Bonamassa). Το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει αρκετά σε σχέση με τα άλλα, ώστε να αποτελέσει πόλο έλξης και σημείο αναφοράς του άλμπουμ. Το δεύτερο ότι γενικά κινείται σε χαμηλούς τόνους, όχι μόνο μουσικά μιλώντας, αλλά εννοώντας ένα γενικότερο κλίμα μετριοπάθειας, σα μία συνειδητή προσπάθεια αυτό-υπονόμευσης της κυρίαρχης θέσης του Derek Trucks στον κόσμο της εξάχορδης θεάς.

Μπορεί λοιπόν να μην αποτελέσει (ούτε) αυτό το άλμπουμ το Δούρειο Ίππο με τον οποίο θα πέσουν τα τείχη της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας και των μουσικών ειδών, κατά πάσα πιθανότητα δε θα του εξασφαλίσει κάποιο εξώφυλλο στο μουσικό Τύπο, αλλά για αυτούς που αγαπάνε τη «μαύρη» μουσική, μάλλον θα συμπεριλαμβάνεται στα καλύτερα της χρονιάς.