Brother Firetribe

Diamond In The Firepit

Spinefarm (2014)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 19/06/2014
Οι Brother Firetribe με την νέα τους δουλειά αποδεικνύουν ότι έχουν και το όνομα και την χάρη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
To project των Brother Firetribe δημιουργήθηκε το 2002 στη Φινλανδία όταν δύο αρκετά γνωστοί μουσικοί στον χώρο του hard rock και του metal, oι Pekka Ansio Heino (τραγουδιστής των Leverage) και Emppu Vuorinen (κιθαρίστας των Nightwish), αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Και οι δύο είχαν μεγάλη αγάπη για το μελωδικό hard rock. Ο Heino ήδη το είχε αποδείξει με το σχήμα του, ενώ ο Vuorinen μάλλον έπρεπε να δώσει εξετάσεις στο κοινό. Παρ' όλο που το πρώτο τους άλμπουμ, "False Metal" του 2006, έκανε αίσθηση σε όσους αρέσκονται στο είδος, η δεύτερη δουλειά τους, "Heart Full Of Fire" του 2008, τους εδραίωσε για τα καλά στις συνειδήσεις όλων. Ειδικά το ομώνυμο τραγούδι είναι ένα από τα καλύτερα που έχει παρουσιάσει το hard rock τα τελευταία χρόνια.

Φέτος αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν την νέα τους δουλειά που, βάσει τελικού αποτελέσματος, τους δικαιώνει απόλυτα. Παίρνει την σκυτάλη από το "Heart Full Of Fire", προσθέτοντας άλλον έναν πολύ καλό δίσκο στην καριέρα τους. Δεν θέλησαν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν ύφος και στυλ έκφρασης και έτσι και η νέα τους κίνηση έχει δυναμικές συνθέσεις γεμάτες μελωδία, με πιασάρικα ρεφρέν που θα σου κολλήσουν στο μυαλό. Ακούγοντας το νέο υλικό αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πειραματίζονται σε τίποτα πιο μοντέρνο ηχητικά, θέλοντας μόνο να μεταδώσουν μέσα από τις νότες τους την αγάπη που έχουν για το μελωδικό hard rock. Από το πρώτο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο, το "Love's Not Enough", καταλαβαίνεις άμεσα την ηχητική συνέχεια του άλμπουμ.

Ο ακροατής θα ακούσει μια εξαιρετική εναλλαγή μελωδικού rock και hard rock με ζωηρά riff, που θα τον ξεσηκώσουν όταν χρειάζεται ή θα τον ταξιδέψουν. Η σύμπραξη κυρίως των δυο καταξιωμένων μουσικών στον συνθετικό τομέα, αφενός δείχνει το πηγαίο ταλέντο που τους διέπει, και αφετέρου ότι έχουν τον τρόπο να γράφουν τραγούδια που χαρακτηρίζουν ένα ολόκληρο είδος. Κομμάτια που, με την ευχάριστη διάθεση και θετική ενέργεια που εκπέμπουν, θα καταφέρουν να σε διασκεδάσουν όσες φορές και αν τα ακούσεις. Τα μέλη της μπάντας προτίμησαν να γράψουν πιο mid tempo τραγούδια που να έχουν μεν όλα εκείνα τα «τετριμμένα» στοιχεία του AOR, όντας όμως δε τόσο καλά τοποθετημένα σε κάθε σύνθεση, που θα σε κάνουν να ξεπεράσεις το γεγονός ότι θα σου θυμίσουν άλλους καλλιτέχνες και συνθέσεις.

Όπως έχω ξαναγράψει, το σημαντικό σε έναν δίσκο μελωδικού hard rock που θα ξεχωρίσει από τους άλλους είναι τα τραγούδια του να σε κάνουν να έχεις συνεχή θέληση για ακρόαση. Όταν ένα άλμπουμ καταφέρνει να έχει την έννοια της ηχητικής παρέας, έχει πετύχει τον σκοπό του. Για μένα μια σύνθεση πρέπει να μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό του ακροατή εικόνες που, όταν συνδυάζονται με τις νότες, να δίνουν ένα αποτέλεσμα που να σε κάνει να ξεφεύγεις από την καθημερινότητά σου. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους ρόλους της μουσικής. Πιστέψτε με, στον δίσκο υπάρχουν πολλές «ζωντανές» στιγμές που χωρίς να το πολυκαταλάβεις θα σε μαγέψουν. Σ' αυτό βεβαίως συμβάλλουν και οι μουσικοί του σχήματος που όντας σε φόρμα αποδίδουν την κάθε σύνθεση όπως της αρμόζει.

Σίγουρα ο καθένας θα βρει τραγούδια που θα ακούσει πολλές φορές και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι το ένα μυστικό της επιτυχίας του δίσκου, ασχέτως αν το target group ακροατών είναι εκ προοιμίου στοχοποιημένο. Ειδικά οι οπαδοί των Nightwish ας προσπαθήσουν να είναι λίγο ανοιχτόμυαλοι πριν πατήσουν το play. Δύσκολο για τους σκληροπυρηνικούς, αφού μάλλον θα χαρακτηρίσουν «γλυκανάλατα» τα τραγούδια, αλλά όχι ανέφικτο.

Το άλλο είναι ότι το group έχει γράψει συνθέσεις που θα σε κάνουν να τις σιγοτραγουδάς χωρίς να το καταλάβεις. Και σημειώστε ότι δεν είναι «στημένο» όλο αυτό. Απλά όταν αγαπάς κάτι, το κάνεις καλά, κάτι που φαίνεται περίτρανα. Ακόμα και η διασκευή που έχουν επιλέξει να κάνουν, το "Winner Takes Ιt Αll" του Sammy Hagar, «κολλάει» πολύ με το ύφος του δίσκου και είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν προσπαθούν με ασφαλείς μεθόδους ή τρικ να προσεγγίσουν τον οπαδό, αλλά κάνουν αυτό που θέλουν. Άλλωστε το γεγονός ότι είναι ήδη γνωστοί και επιτυχημένοι έχει βγάλει το όποιο άγχος τους για καταξίωση, δίνοντάς τους την ευκαιρία να γράφουν τραγούδια που σε κάποιους πιο μεγάλους ηλικιακά να θυμίσουν τα τιμημένα '80s. Ανά στιγμές, κυρίως λόγω του πώς ακούγονται τα πλήκτρα, νιώθεις την ατμόσφαιρα που υπήρχε όταν μεγαλουργούσαν τότε τα σχήματα του είδους. Μικρή μου παρατήρηση είναι ότι το -για άλλη μια φορά- μέτριο και πρόχειρο εξώφυλλο. Όσο καλό είναι το περιεχόμενο, τόσο κακό είναι το εξωτερικό περίβλημα. Κρίμα γιατί οι λάτρεις του βινυλίου -αφού το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει και σε αυτή την έκδοση- θα μπορούσαν να απολάμβαναν κάτι πιο καλό.

Τελικά, όμως, αξίζει ένα μπράβο στο σχήμα, γιατί με την νέα του δισκογραφική κίνηση και με τις σωστές και προσεκτικές κινήσεις που έχει κάνει έχει ξεπεράσει τον ντόρο γύρω από το όνομά του και σιγά-σιγά εδραιώνεται περισσότερο στις συνειδήσεις του κοινού. Όσοι αρέσκεστε σε καλή και ποιοτική μελωδική hard rock μουσική, ακούστε οπωσδήποτε τον δίσκο. Το "Diamond In The Firepit", η καλύτερη μέχρι στιγμής σε σύνολο δουλειά του group, θα σας δικαιώσει, αφού άνετα ανήκει στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε.
  • SHARE
  • TWEET