Blind Guardian
At The Edge Of Time
Nuclear Blast (2010)
05/08/2010
Επειδή θέλω να είμαι λίγο ακριβοδίκαιος σε τέτοιες περιπτώσεις, ο φετινός δίσκος των Guardian δεν αποτελεί παρά το μεγάλο τους στοίχημα για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη που έχασαν με το απαράδεκτο "A Twist In The Myth" και το αρκετά υποδεέστερο, εν συγκρίσει με προηγούμενες δουλειές τους, "A Night At The Opera". Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως με την πάροδο των ετών κατάφερα να συμπαθήσω το λεγόμενο "Night" -κυρίως χάρη στα "Precious Jerusalem" και "Under The Ice"- και εν τέλει να προσπεράσω τις αρνητικές εντυπώσεις που μου είχε δημιουργήσει ο «φορτωμένος» χαρακτήρας των συνθέσεων. Το "A Twist In The Myth", από την άλλη, παρέμεινε απαράδεκτο, με δύο συνθέσεις όλες κι όλες να σώζουν το συνολικό αποτέλεσμα από βέβαιο πνιγμό - κι αυτό, δύσκολα κιόλας.
Δίχως να θέλω να γίνομαι κακός, οι Guardian ήταν καλλιτεχνικά νεκροί εδώ και 12 περίπου χρόνια. Οι κυκλοφορίες τους βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετά από μεγάλα χρονικά διαστήματα πλέον και τα αποτελέσματα, εν γένει, κάπου άρχισαν να απογοητεύουν μέχρι και τους πιο πιστούς οπαδούς τους. Θα μου πείτε, τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς απ' τον κάθε μουσικό, όταν αυτός πλησιάζει μια κρίσιμη για το έργο του ηλικία; Κάπου το έχω αναφέρει ξανά αυτό, συγκεκριμένα στην περίπτωση των Megadeth, και η απάντηση δεν έχει αλλάξει από τότε. Να βγάζει αξιοπρεπείς δίσκους, δίσκους που θα με κάνουν να βάλω το ένα χέρι στη καρδιά και το άλλο στη τσέπη, δίχως να σκέφτομαι πως κάτι τέτοιο συμβαίνει «for old times' sake».
Οι συνθέσεις λοιπόν χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Εκείνες που θυμίζουν περισσότερο τον παλιό καλό εαυτό των Guardian, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα του ύφους, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, οι όποιες ιδέες έχουν μπολιαστεί με διάφορα ορχηστρικά στοιχεία, πτυχή που φανερά απογείωσε το όλο αποτέλεσμα, καθώς η αρχική έκδοση του "Sacred Worlds" με τίτλο "Sacred" ακούγεται κυριολεκτικά λες και μιλάμε για διαφορετικό τραγούδι. Κι όπως φαντάζομαι πως υποθέσατε κάπου εδώ, τα δύο από τα τρία κομμάτια που ξεχωρίζουν περισσότερο προέρχονται από το ορχηστρικό τμήμα (με το δεύτερο να είναι το "Wheel Of Time"), γεγονός που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν επιχειρούν μια ολοκληρωτική στροφή στον ήχο τους, από τη στιγμή που οι καλύτερες στιγμές στο "A Twist In The Myth" ήταν με περισσή άνεση τα "Another Stranger Me" και "Fly". Ποιός να τους αδικήσει, όμως, αφού, σύμφωνα με δηλώσεις, το "A Night At The Opera" άφησε μια πικρή γεύση ακόμα και στους ίδιους, καθώς στάθηκε υπερβολικά φιλόδοξο ως project.
Το πρόβλημα με τους Guardian, λοιπόν, δεν είναι τόσο ότι η έμπνευση έχει αρχίσει να στερεύει, όσο το ότι βαρέθηκαν να γράφουν τραγούδια στο ίδιο γνώριμο ύφος. Για να ακούσουμε νέο δίσκο τους πρέπει να περάσουν τέσσερα χρόνια και οι μόνες συνθέσεις που εμφανώς αναπνέουν είναι εκείνες στις οποίες έχουν επιχειρήσει κάτι το διαφορετικό. Ο Hansi έχει χαρισματική χροιά, είναι ικανός να πάρει ένα μέτριο συνθετικά κομμάτι και να το ανεβάσει 5 σκάλες πάνω, αλλά πόσα να κάνει πια κι αυτός απ' την πλευρά του; Όσα χρειάζονται για μια επιπλέον έκπληξη θα έλεγα, καθώς ο εν λόγω δίσκος είναι ο πρώτος από την εποχή του "Nightfall In Middle-Earth" στον οποίο συναντάμε τραγούδι που αγγίζει τα παλιά επίπεδα ποιότητας. Φυσικά, αναφέρομαι στο "A Voice In The Dark", το οποίο αποτελεί το απόλυτο highlight του δίσκου, ικανό να σε ωθήσει να σιγοτραγουδάς το refrain σε στιγμές που δεν το καταλαβαίνεις - κάτι που χρειάστηκε πραγματικά πολλά χρόνια να συμβεί. Απογοητευτικό, βέβαια, το γεγονός ότι το solo «θυμίζει» στιγμές του παρελθόντος, αλλά εντάξει, το "A Voice In The Dark" παραμένει το πιο παθιασμένο κομμάτι που έχουν γράψει τα τελευταία χρόνια. Σε δεύτερο λόγο αξίζει να προσθέσουμε στα stand out tracks και το "Ride Into Obsession", τραγούδι που πέρασε πολύ «αθόρυβα» κατά τις πρώτες ακροάσεις και χρειάστηκε λίγο χρόνο να μεγαλώσει μέσα μου.
Όσον αφορά στον υπόλοιπο δίσκο, μπορούμε να πούμε πως ακούγεται πολύ ευχάριστα. Γενικά, υπάρχουν κι άλλες καλές στιγμές, το "Tanelorn", φερ' ειπείν, έχει αρκετά ωραίες κιθάρες, αλλά δε μου αρέσει όσο χρειάζεται για να το βάλω δίπλα στα προαναφερθέντα. Και το "Road Of No Release" είχε πολύ καλές προοπτικές, αλλά κάπου μπαίνει το refrain και ξενερώνεις λίγο. Εκεί έχω ένα μικρό παράπονο δηλαδή, εάν κάποια πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά, ο δίσκος θα μου άρεσε πολύ περισσότερο. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στις μουσικές του ιδέες. Βασικός λόγος για τον οποίο το "A Voice In The Dark" δε μου άρεσε καθόλου στις πρώτες ακροάσεις ήταν τα παντελώς «ψεύτικα» τύμπανα που δεν είχαν καμία σχέση με το γεμάτο κι οργανικό συναίσθημα επί εποχής Thomen. Και μιλάμε, το κομμάτι είναι έπος, έτσι; Ανήκει σε αυτά τα τραγούδια που σε κάνουν να θες να βγεις στο μπαλκόνι με τις γροθιές σου υψωμένες, ή απλά να μείνεις μέσα και να κάνεις το δωμάτιο πετσέτες. Αλλά, όχι. Θα καθίσω μπροστά απ' την οθόνη να πληκτρολογώ επιτηδευμένες περιγραφές, επειδή ο αυτοσαρκασμός έχει τη δική του ομορφιά σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εν κατακλείδι, το κατά πόσο θα ενθουσιαστείτε από το "At The Edge Of Time" εξαρτάται από το είδος της σχέσης που διατηρείτε με τη μουσική των Guardian και τις προσδοκίες που τρέφετε τη δεδομένη στιγμή. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι και δυο δευτερόλεπτα να ακούσουν από τη φωνή του Hansi, τρελαίνονται. Ok, αυτοί θα το αποκαλούσαν αριστούργημα, ούτως ή άλλως. Υπάρχουν άλλοι που ζητούσαν κάτι ανάλογο του "A Night At The Opera", καθώς οι ελπίδες για περασμένα μεγαλεία έχουν εξατμιστεί. Η απάντηση που μπορώ να δώσω εδώ είναι πως θα το τοποθετούσα ένα σκαλί χαμηλότερα, καθώς το "Night" μοιάζει πιο δυνατό ως σύνολο. Και πάλι όμως, το "At The Edge Of Time" καταλήγει πραγματικά καλό, όσο καλό χρειάζεται για να κρατήσει το όνομα του group ζωντανό. Προσωπικά, έχω σκοπό να το αγοράσω - κάτι που ασφαλώς δε συνέβη με το "A Twist In The Myth", το promo cd του οποίου ακόμη πιάνει σκόνη σε κάποιο ξεχασμένο ράφι. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, λοιπόν, για να κλείσουμε και με τους πιο ζόρικους της υπόθεσης, εάν τυχόν ανήκετε σε εκείνους τους φίλους που δε συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο και νοσταλγούν τις παλιές τευτονικές εποχές, η απάντησή σας βρίσκεται στο όνομα των Persuader, οι οποίοι κάνουν ό,τι ακριβώς επιχειρούν αυτή τη στιγμή οι Guardian, όσον αφορά τις early '90s αναφορές, με τη διαφορά πως οι εν λόγω κύριοι το πετυχαίνουν εμφανώς καλύτερα.
Δίχως να θέλω να γίνομαι κακός, οι Guardian ήταν καλλιτεχνικά νεκροί εδώ και 12 περίπου χρόνια. Οι κυκλοφορίες τους βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετά από μεγάλα χρονικά διαστήματα πλέον και τα αποτελέσματα, εν γένει, κάπου άρχισαν να απογοητεύουν μέχρι και τους πιο πιστούς οπαδούς τους. Θα μου πείτε, τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς απ' τον κάθε μουσικό, όταν αυτός πλησιάζει μια κρίσιμη για το έργο του ηλικία; Κάπου το έχω αναφέρει ξανά αυτό, συγκεκριμένα στην περίπτωση των Megadeth, και η απάντηση δεν έχει αλλάξει από τότε. Να βγάζει αξιοπρεπείς δίσκους, δίσκους που θα με κάνουν να βάλω το ένα χέρι στη καρδιά και το άλλο στη τσέπη, δίχως να σκέφτομαι πως κάτι τέτοιο συμβαίνει «for old times' sake».
Οι συνθέσεις λοιπόν χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Εκείνες που θυμίζουν περισσότερο τον παλιό καλό εαυτό των Guardian, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα του ύφους, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, οι όποιες ιδέες έχουν μπολιαστεί με διάφορα ορχηστρικά στοιχεία, πτυχή που φανερά απογείωσε το όλο αποτέλεσμα, καθώς η αρχική έκδοση του "Sacred Worlds" με τίτλο "Sacred" ακούγεται κυριολεκτικά λες και μιλάμε για διαφορετικό τραγούδι. Κι όπως φαντάζομαι πως υποθέσατε κάπου εδώ, τα δύο από τα τρία κομμάτια που ξεχωρίζουν περισσότερο προέρχονται από το ορχηστρικό τμήμα (με το δεύτερο να είναι το "Wheel Of Time"), γεγονός που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν επιχειρούν μια ολοκληρωτική στροφή στον ήχο τους, από τη στιγμή που οι καλύτερες στιγμές στο "A Twist In The Myth" ήταν με περισσή άνεση τα "Another Stranger Me" και "Fly". Ποιός να τους αδικήσει, όμως, αφού, σύμφωνα με δηλώσεις, το "A Night At The Opera" άφησε μια πικρή γεύση ακόμα και στους ίδιους, καθώς στάθηκε υπερβολικά φιλόδοξο ως project.
Το πρόβλημα με τους Guardian, λοιπόν, δεν είναι τόσο ότι η έμπνευση έχει αρχίσει να στερεύει, όσο το ότι βαρέθηκαν να γράφουν τραγούδια στο ίδιο γνώριμο ύφος. Για να ακούσουμε νέο δίσκο τους πρέπει να περάσουν τέσσερα χρόνια και οι μόνες συνθέσεις που εμφανώς αναπνέουν είναι εκείνες στις οποίες έχουν επιχειρήσει κάτι το διαφορετικό. Ο Hansi έχει χαρισματική χροιά, είναι ικανός να πάρει ένα μέτριο συνθετικά κομμάτι και να το ανεβάσει 5 σκάλες πάνω, αλλά πόσα να κάνει πια κι αυτός απ' την πλευρά του; Όσα χρειάζονται για μια επιπλέον έκπληξη θα έλεγα, καθώς ο εν λόγω δίσκος είναι ο πρώτος από την εποχή του "Nightfall In Middle-Earth" στον οποίο συναντάμε τραγούδι που αγγίζει τα παλιά επίπεδα ποιότητας. Φυσικά, αναφέρομαι στο "A Voice In The Dark", το οποίο αποτελεί το απόλυτο highlight του δίσκου, ικανό να σε ωθήσει να σιγοτραγουδάς το refrain σε στιγμές που δεν το καταλαβαίνεις - κάτι που χρειάστηκε πραγματικά πολλά χρόνια να συμβεί. Απογοητευτικό, βέβαια, το γεγονός ότι το solo «θυμίζει» στιγμές του παρελθόντος, αλλά εντάξει, το "A Voice In The Dark" παραμένει το πιο παθιασμένο κομμάτι που έχουν γράψει τα τελευταία χρόνια. Σε δεύτερο λόγο αξίζει να προσθέσουμε στα stand out tracks και το "Ride Into Obsession", τραγούδι που πέρασε πολύ «αθόρυβα» κατά τις πρώτες ακροάσεις και χρειάστηκε λίγο χρόνο να μεγαλώσει μέσα μου.
Όσον αφορά στον υπόλοιπο δίσκο, μπορούμε να πούμε πως ακούγεται πολύ ευχάριστα. Γενικά, υπάρχουν κι άλλες καλές στιγμές, το "Tanelorn", φερ' ειπείν, έχει αρκετά ωραίες κιθάρες, αλλά δε μου αρέσει όσο χρειάζεται για να το βάλω δίπλα στα προαναφερθέντα. Και το "Road Of No Release" είχε πολύ καλές προοπτικές, αλλά κάπου μπαίνει το refrain και ξενερώνεις λίγο. Εκεί έχω ένα μικρό παράπονο δηλαδή, εάν κάποια πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά, ο δίσκος θα μου άρεσε πολύ περισσότερο. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στις μουσικές του ιδέες. Βασικός λόγος για τον οποίο το "A Voice In The Dark" δε μου άρεσε καθόλου στις πρώτες ακροάσεις ήταν τα παντελώς «ψεύτικα» τύμπανα που δεν είχαν καμία σχέση με το γεμάτο κι οργανικό συναίσθημα επί εποχής Thomen. Και μιλάμε, το κομμάτι είναι έπος, έτσι; Ανήκει σε αυτά τα τραγούδια που σε κάνουν να θες να βγεις στο μπαλκόνι με τις γροθιές σου υψωμένες, ή απλά να μείνεις μέσα και να κάνεις το δωμάτιο πετσέτες. Αλλά, όχι. Θα καθίσω μπροστά απ' την οθόνη να πληκτρολογώ επιτηδευμένες περιγραφές, επειδή ο αυτοσαρκασμός έχει τη δική του ομορφιά σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εν κατακλείδι, το κατά πόσο θα ενθουσιαστείτε από το "At The Edge Of Time" εξαρτάται από το είδος της σχέσης που διατηρείτε με τη μουσική των Guardian και τις προσδοκίες που τρέφετε τη δεδομένη στιγμή. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι και δυο δευτερόλεπτα να ακούσουν από τη φωνή του Hansi, τρελαίνονται. Ok, αυτοί θα το αποκαλούσαν αριστούργημα, ούτως ή άλλως. Υπάρχουν άλλοι που ζητούσαν κάτι ανάλογο του "A Night At The Opera", καθώς οι ελπίδες για περασμένα μεγαλεία έχουν εξατμιστεί. Η απάντηση που μπορώ να δώσω εδώ είναι πως θα το τοποθετούσα ένα σκαλί χαμηλότερα, καθώς το "Night" μοιάζει πιο δυνατό ως σύνολο. Και πάλι όμως, το "At The Edge Of Time" καταλήγει πραγματικά καλό, όσο καλό χρειάζεται για να κρατήσει το όνομα του group ζωντανό. Προσωπικά, έχω σκοπό να το αγοράσω - κάτι που ασφαλώς δε συνέβη με το "A Twist In The Myth", το promo cd του οποίου ακόμη πιάνει σκόνη σε κάποιο ξεχασμένο ράφι. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, λοιπόν, για να κλείσουμε και με τους πιο ζόρικους της υπόθεσης, εάν τυχόν ανήκετε σε εκείνους τους φίλους που δε συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο και νοσταλγούν τις παλιές τευτονικές εποχές, η απάντησή σας βρίσκεται στο όνομα των Persuader, οι οποίοι κάνουν ό,τι ακριβώς επιχειρούν αυτή τη στιγμή οι Guardian, όσον αφορά τις early '90s αναφορές, με τη διαφορά πως οι εν λόγω κύριοι το πετυχαίνουν εμφανώς καλύτερα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ROCKING FEATURED
