Between The Buried And Me

Colors II

Sumerian Records (2021)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/08/2021
Στην αβεβαιότητα του σημερινού κόσμου, η μουσική παράνοια ενός δεύτερου "Colors" μοιάζει απολύτως ταιριαστή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο μοναδική θεωρώ την περίπτωση των Between The Buried And Me, ενός συγκροτήματος που μου πήρε χρόνια να εκτιμήσω και πλέον να θεωρώ ως ένα εκ των σημαντικότερων/καλύτερων metal σχημάτων την τελευταία 15ετία.

Αν κάτι με παρέσυρε πριν πολλά χρόνια να ασχοληθώ μαζί τους, αυτό ήταν τα αποθεωτικά λόγια του Mike Portnoy, ο οποίος σύστηνε πολλές σπουδαίες μουσικές κάποτε και με οδήγησε να αγοράσω το "Colors", ένα άλμπουμ που άργησα να εκτιμήσω και - μεταξύ μας - ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω κατανοήσει πλήρως, αφού ανακαλύπτω κάτι καινούργιο διαρκώς. Βέβαια, αυτό συμβαίνει σχεδόν με το σύνολο της υπερβολικά γεμάτης ήδη και πλούσιας δισκογραφίας των BTBAM.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν εκείνη η δουλειά του 2007 που απογείωσε την καριέρα τους και θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερή τους ως και σήμερα. Τότε οι συνθήκες για την μπάντα ήταν λίγο «do or die», υπό την έννοια όταν ήξεραν πως δεν θα είχαν πολλές ευκαιρίες ακόμα για να κάνουν το βήμα παραπάνω και πως το μέλλον έμοιαζε μάλλον αβέβαιο σε περίπτωση που δεν τα κατάφερναν.

Flash forward στον κόσμο του 2021, αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό να πλανιέται στην ατμόσφαιρα αυτό είναι η αβεβαιότητα. Μια αβεβαιότητα που ναι μεν δεν κατάφερε να επηρεάσει την έμπνευση και την παραγωγικότητα των BTBAM, αλλά έφερε νοητά τον τραγουδιστή/πληκτρά/συνθέτη/στιχουργό, Tommy Rodgers σε μια ανάλογη ψυχολογία πίεσης με αυτή που ένιωθε όταν έγραφαν το "Colors". Και κάπως έτσι, σταδιακά, το νέο υλικό αποφασίστηκε να αποτελέσει το "Colors II".

Ο κανόνας θέλει τα sequels - ειδικά αυτά που ακολουθούν μετά από πολλά χρόνια, επανεπισκέπτοντας το πιο επιτυχημένο άλμπουμ ενός συγκροτήματος - να είναι από μέτρια ως καταστροφικά, αλλά ευτυχώς η περίπτωση του "Colors II" ανήκει στις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τύπους που ζορίζονται να παίξουν δεύτερη ή τρίτη φορά το ίδιο θέμα σε ένα τραγούδι, οπότε θα ήταν μάλλον απίθανο να γράψουν κάτι που να αποτελεί αναμάσημα του παρελθόντος.

Τι προσφέρει, λοιπόν, το "Colors II" εν έτει 2021; Ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ από τους Between The Buried And Me, το οποίο βρίσκει μια ιδανική ισορροπία μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος τους. Στην πραγματικότητα, το μόνο που δεν μπορεί θα μπορούσε να προσφέρει σε σχέση με την προ 14 ετών δουλειά τους είναι το στοιχείο της έκπληξης και του σοκ που εκείνη προκάλεσε. Το δεύτερο μέρος δεν παρουσιάζει κάτι ρηξικέλευθο για τη metal μουσική (ούτε καν για την ίδια τη μπάντα) όπως έκανε τότε το "Colors", αλλά αυτός ο παράγοντας δεν κρίνει τη μουσική αξία του σε καμία περίπτωση.

Στα 80 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ, οι Between The Buried And Me ουσιαστικά παραθέτουν ένα ενιαίο μουσικό έργο, χωρισμένο σε 12 μέρη/τραγούδια και, θεωρητικά, μπορείς να ακούσεις και να απολαύσεις κάθε ένα ξεχωριστά, αλλά κάθε ένα του είναι κομμάτι μιας μεγαλύτερης εικόνας και βγάζει περισσότερο νόημα όταν είναι μέρος της συνολικής ροής. Αν αναλογιστούμε εδώ πόσοι ακροατές, τη σήμερον ημέρα, έχουν αρκετό attention span ώστε να κάτσουν να ακούσουν επισταμένα ένα μουσικό έργο 80 λεπτών με υπέρ-τεχνικά μέρη, συνεχή εναλλαγή θεμάτων και μεγάλο ποσοστό extreme/death metal στοιχείων, θα αναγνωρίσουμε πόσο μεγαλύτερη καθιστά την επιτυχία της μπάντας το γεγονός ότι δεν έχουν δείξει κανένα δείγμα καλλιτεχνικού συμβιβασμού όλα αυτά τα χρόνια.

Σε σχέση με τα δυο "Automata" και ενδεχομένως και σε σχέση με το "Coma Ecliptic" (τις αγαπημένες μου δουλειές τους δηλαδή) οι BTBAM δείχνουν να επιστρέφουν σε μια λιγότερο δομημένη συνθετική προσέγγιση, ενώ δίνουν ξανά περισσότερο χώρο στην extreme πλευρά τους. Παρόλο που υπάρχει πληθώρα μελωδικών στιγμών, η αναλογία δείχνει να έχει μετατοπιστεί λίγο κοντύτερα σε αυτή του πρώτου μέρους - πράγμα λογικό και εν μέρει αναμενόμενο.

Το άλμπουμ ξεκινάει με την ονειρική μελωδία του "Monochrome" πριν σε παραδώσει στις death metal ορέξεις του "The Double Helix Of Extinction" κι από εκεί στο πιο ισορροπημένο μεταξύ των δυο κόσμων, το υπέροχο "Revolution In Limbo". Στις σχεδόν punk ορμές του φουριόζικου "Fix The Error" χωράνε σόλο από τρεις προσκεκλημένους drummer (με τον έναν εξ αυτών να είναι ο Mike Portnoy), ενώ τα σχεδόν 12 λεπτά του "Never Seen - Future Shock" σε κάνουν να απορείς που βρίσκουν τόση έμπνευση και πως βάζουν τάξη σε τόσο χάος. Κάτι που αναρωτιέσαι και στο 15λεπτο κλείσιμο του "Human Is Hell", ενώ ενδιάμεσα έχει προηγηθεί ένα rollercoaster ιδεών, τεχνικών θεμάτων και ακραίων παιξιμάτων και μελωδιών που με έναν περίεργο τρόπο βγάζουν νόημα μέσα στην όλη παράνοια που μοιάζει να επικρατεί.

Απαλλάσσοντας το "Colors II" από το βάρος της - για αντικειμενικούς λόγους μη ορθώς - σύγκρισης με τον προκάτοχό του και αξιολογώντας το αυτόφωτα προκύπτει εύκολα το συμπέρασμα πως οι Between The Buried And Me παραδίδουν ένα ακόμα εντυπωσιακά πλούσιο μουσικό έργο, το οποίο θα ανταποδώσει στον τολμηρό ακροατή τον χρόνο που θα το δώσει, ενώ θα διατηρήσει σε ικανοποιητικά υψηλά επίπεδα τον πήχη της ποιότητας των κυκλοφοριών τους. Στο συνολικό πλαίσιο μιας δισκογραφίας του - που είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να μπει σε αξιολογική σειρά - το "Colors II" ενδεχομένως να μην μοιάζει με την καλύτερη στιγμή τους, αλλά και πάλι παραμένει εμφανέστατη η διαφορά του από τον σωρό του μέσου όρου.

  • SHARE
  • TWEET