Τι και αν η περίοδος αυτή δεν είναι η ιδανικότερη λόγω πίεσης χρόνου για οτιδήποτε άλλο πέραν της εξεταστικής; Όταν πέφτει στα χέρια σου ένας δίσκος σαν και αυτόν, δε μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Δεν είναι η πρώτη φορά που με απασχολούν οι Between The Buried And Me, μιας και έχουν ήδη κυκλοφορήσει 3 δίσκους. Η πρόοδος τους από τον ένα στον άλλο ήταν σχεδόν εκθετική. Επιστέγασμα όλων αυτών η τελευταία τους δουλειά με τίτλο "Colors". Πιο κατάλληλο όνομα δεν υπήρχε περίπτωση να βρουν και θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί.
Η περίπτωση των Between The Buried And Me, οι οποίοι παρεμπιπτόντως πήραν το όνομά τους από έναν στίχο του "Ghost Train" των Counting Crows(!), είναι αρκετά ιδιάζουσα. Ο ήχος τους είναι αρκετά extreme, αφού ο σκελετός των κομματιών τους είναι βασισμένος στο τεχνικό death metal / mathcore με συνεχείς εναλλαγές ρυθμών, αλλά αν μείνει κάποιος εκεί τότε έχει χάσει ίσως το σημαντικότερο κομμάτι που αντιπροσωπεύει η μουσική των B.T.B.A.M. Γιατί αν το 50% είναι τεχνικό death, το υπόλοιπο 50% περιέχει στοιχεία από jazz, post-rock, oriental, waltz, swing, ενώ οι μελωδίες και οι lead κιθάρες έχουν την τιμητική τους. Και αυτό το μισό είναι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των B.T.B.A.M. καθώς και η μανία τους να αλλάζουν κάθε λίγο ρυθμούς. Τα μέλη του συγκροτήματος φανερώνουν ότι είναι μουσικοί με όλη τη σημασία της λέξεως και σε ορισμένα κομμάτια θαρρείς και αυτοσχεδιάζουν. Δύσκολα θα βρεθεί μπάντα να κάνει διασκευή σε κομμάτι των B.T.B.A.M., γιατί πολύ απλά δε θα μπορέσει να βγάλει τα κομμάτια τους.
Το "Colors" είναι το πιο χρωματιστό album των Αμερικανών, διότι αν και οι προηγούμενες δουλειές τους είχαν όλα τα παραπάνω στοιχεία που τους διακρίνουν, στο εν λόγω κάνουν πιο έντονη την παρουσία τους από ποτέ. Σε σχέση με τα προηγούμενα είναι ίσως το πιο εύκολο στην ακρόαση, αλλά προς Θεού μην το επιχειρήσετε αν δεν είστε έτοιμοι για extreme πράγματα. Αν ακούτε jazz και βγάζετε σπυριά, μείνετε μακριά. Παραπλανητικά όμορφη η εκκίνηση του δίσκου με ένα κομμάτι αλά "Mellon Collie And The Infinite Sadness" και φωνητικά Radiohead. Μαζί με αυτό ("Foam Born - The Backtrack"), τα "Sun Of Nothing", "Viridian" και "White Walls" ξεχωρίζουν από την αρχή, χωρίς φυσικά τα υπόλοιπα να υστερούν. Αξίζει και με το παραπάνω την προσοχή σας αν είστε διατεθειμένοι βέβαια να επιδείξετε την απαραίτητη προσοχή που αρμόζει σε τέτοιου είδους μουσική. Αν σταθούν συνεπείς στις απαιτήσεις που οι ίδιοι έχουν θέσει ψηλά για τους εαυτούς τους, ίσως να αποτελέσουν κάποια στιγμή όνομα αντάξιο των Cynic. Αυτό ίσως λέει πολλά σε μερικούς.
