Beat

Στη λίστα με τους πιο αδικημένους και παραγνωρισμένους από το ευρύ κοινό μουσικούς, με ευκολία θα τοποθετούσα ιδιαιτέρως ψηλά τον Adrian Belew. Το όνομά του δε λέει τίποτα στους περισσότερους φίλους του rock (όχι σε εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο φυσικά, εσείς είστε φοβεροί) κι όμως η συμβολή του στον ήχο καλλιτεχνών όπως ο Frank Zappa, o David Bowie και οι Talking Heads ήταν καθοριστική για την περίοδο που βρέθηκε μαζί τους αν όχι και για τη συνέχεια, μετά την αποχώρησή του. Πολύ περισσότερο φυσικά ολοκληρώθηκε καλλιτεχνικά, και μάλλον μέχρι σήμερα αποτελεί το προσωπικό του ζενίθ, με την παρουσία του στη δεύτερη μορφή των King Crimson καθώς και όλες τις από εκεί και έπειτα εκδοχές του συγκροτήματος που δισκογράφησαν. Ενώ λοιπόν ο Robert Fripp αυτόν τον καιρό ξεκουράζει επ' αόριστο το συγκρότημά του, ενώ έτσι και αλλιώς η τελευταία μορφή που περιόδευε δεν περιλάμβανε τον Adrian, αυτός αποφάσισε να αναστήσει τη περίοδο του Βασιλιά Πορφυρού στην οποία πρωτομπήκε. Δηλαδή του τρεις δίσκους των 80s: "Discipline", "Beat", "Three Of A Perfect Pair".

Φυσικά για να το καταφέρει αυτό έπρεπε να βρει μουσικούς να ολοκληρώσουν το σχήμα και να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απίστευτες απαιτήσεις της μουσικής. Ο ένας ήταν εύκολη επιλογή. Ποιος καλύτερος να παίξει το μπάσο του Tony Levin από τον ίδιο; Μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας του Peter Gabriel του οποίου είναι μόνιμος συνεργάτης εδώ και δεκαετίες, εντάχθηκε στο σχήμα που πήρε το όνομα BEAT. Το δύσκολο ρόλο του Bill Bruford ανέλαβε ο Danny Carey των Tool. Και φυσικά η πιο απαιτητική θέση, αυτή που θα είχε τον ρόλο να αναπληρώσει όχι μόνο τον ηγέτη των King Crimson αλλά και έναν από τους πιο ιδιοσυγκρατικούς μουσικούς, ανέλαβε ο μόνος, μάλλον, που θα μπορούσε να βγάλει αυτό το ρόλο εις πέρας οχι μόνο μουσικά αλλά και με το βάρος του ονόματός του. Ο Steve Vai (που πήρε τη θέση του Belew στην μπάντα του Zappa δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του πρώτου, όλα συνδέονται).

Η πολύ επιτυχημένη περιοδεία στις ΗΠΑ έφερε ως αναμενόταν και την ηχογράφηση κάποιων show εκ των οποίων αυτό του Los Angeles αποτελεί και τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. 19 τραγούδια προερχόμενα από τα τρία προαναφερόμενα άλμπουμ με μία μεμονωμένη κλασική στιγμή των 70s King Crimson ("Red") προσφέρουν ένα απόλυτα χορταστικό και αποκαλυπτικό περιεχόμενο ως προς το τι ακριβώς έκανε η τετράδα επί σκηνής. Και όπως αναμενόταν, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από εντυπωσιακό. Η απόδοση των τραγουδιών είναι αψεγάδιαστη φυσικά, με τα τραγούδια να αποδίδονται όχι τόσο όπως στις στουντιακές εκτελέσεις τους όσο όπως παιζόντουσαν ζωντανά κατά την εποχή τους. Υπάρχουν πολλές αναφορές σε παλιότερες ζωντανές εμφανίσεις (πχ τα κρουστά των Carrey/Belew στην εισαγωγή του "Waiting Man" είναι αντιγραφή του πώς τα παρουσίαζαν ο Belew με τον Bruford) αλλά υπάρχει και πολλή προσωπικότητα - πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε να συμβεί διαφορετικά. Κι αν οι Belew, Levin είναι στην εύκολη θέση να πρέπει να επαναλάβουν απλώς τον εαυτό τους, κι αν ο Carrey είναι στη δύσκολη θέση να πρέπει να επαναλάβει τον γίγαντα των drums Bill Bruford, ο Vai βρίσκεται στη δυσκολότερη όλων αφού πρέπει και να παίξει σαν τον Fripp (για να δικαιώσει την αρχική μορφή των τραγουδιών) και σαν τον εαυτό του (για να περάσει τη δική του προσωπικότητα αφού όπως και να το κάνουμε, η κιθάρα του είναι το lead όργανο). Μάλλον δεν εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι τα καταφέρνει θαυμάσια και στα δύο.

Η σειρά των τραγουδιών είναι μελετημένη πολύ καλά ώστε στην αρχή να αιχμαλωτίζει τον ακροατή με πιο προσβάσιμα τραγούδια (το "Neal and Jack and Me" κυκλοφόρησε και ως single), στη μέση να επιτρέπει τις πιο πειραματικές, φευγάτες συνθέσεις που τραβάνε στη ζωντανή εκδοχή τους κατά το δοκούν και στο τέλος να εμφανίζονται μαζεμένα όλα τα χιτάκια ή ό,τι τέλος πάντων μπορεί να θεωρείται χιτάκι για ένα συγκρότημα σαν τους King Crimson. Ας τα πούμε αγαπημένα του κοινού. Αυτό κάνει την εμπειρία της ακρόασης της μουσικής και εύκολη και αμείωτα ενδιαφέρουσα, ενώ ταυτόχρονα σε βάζει στο κλίμα της συναυλίας. Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;

Μπορεί τυπικά να μην εμπίπτει στον κατάλογο των King Crimson, ούτε καν των λεγόμενων ProjeKcts, είναι όμως μία εξίσου απαραίτητη live κυκλοφορία με οποιαδήποτε άλλη έχει βγει υπό το όνομα αυτού του τεράστιου συγκροτήματος.