Battle Beast

Καλές και ταιριαστές οι μαυρίλες και η μιζέρια, άλλωστε συνάδουν απόλυτα με το πως οι περισσότεροι νιώθουμε τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά ρε γαμώτο χρειαζόμαστε και τέτοιες cheesy στιγμές, να γουστάρουμε χωρίς πολύ σκέψη, να χαμογελάσουμε αυθόρμητα. Όπως τα παιδάκια στο τσίρκο με αυτή τη light διασκέδαση έτσι και το "Circus Of Doom" (σιγά το ‘Doom’ αλλά τέλος πάντων) μας προσφέρει 41 λεπτά αγνού europower metal που μόνο θετικά συναισθήματα μπορεί να προσφέρει. Όσοι θέλετε και είστε ανοιχτοί σε αυτή την πιό Eurovision πλευρά του metal περάστε μέσα, οι υπόλοιποι προσπεράστε.

Καταλάβατε φαντάζομαι από την εισαγωγή μου ότι εγώ πέρασα καλά ακούγοντας το έκτο album των Φινλανδών. Από τις πιό τίμιες και σταθερές μπάντες εκεί έξω, πάντα νο1 στη χώρα τους με σερί καλών album έτσι και το ‘τσίρκο’ τους μπορεί να θέλει να ακούγεται τρομακτικό και πολύ heavy metal αλλά συνεχίζει τη γνωστή καλή συνταγή αλλά μην μπερδευτείτε με το ‘αδερφάκι’ Beast in Black του πρώην Anton Kabanen οι οποίοι τίμιοι και αυτοί και διασκεδαστικοί αλλά πιό AOR και πιό disco. Οι Battle Beast είναι σαφώς πιό heavy, πιό θεατρικοί και ατμοσφαιρικοί. Και φυσικά με ρεφραίν σε κάθε τραγούδι, ανθεμικά που περιβάλλονται από έξαλλα riffs και ασταμάτητο euro κοπάνημα. Το νιώθεις αυτό με το ομότιτλο και εναρκτήριο "Circus Of Doom". Περάστε στο τσίρκο μας με όλη τη φανφάρα που αυτό συνεπάγεται. Χορωδίες, ριφάρες, πνευστά και η Noora Louhimo να τραγουδά καλύτερα από ποτέ. Το party συνεχίζει με το "Wings Of Light" με το κλασσικό power χτίσιμο προς ένα πιασάρικο ρεφρέν. Τρομερό σολάρισμα από τον Joona Björkroth σε ένα απλό τραγούδι που όμως εγγυάται ότι θα σε διασκεδάσει. Οι Battle Beast φαίνεται ότι πλέον έχουν βρεί το magic spot για τη μουσική τους, τη χρυσή τομή που αναζητά κάθε συγκρότημα για να παράγει το ίδιο αυτό που θέλει όσο πιο τέλεια γίνεται. Θέλετε ατμόσφαιρα, χορωδίες και υπέροχα keyboards, "Master Of Illusion". Οκ στιχουργικά μην ψάχνετε κάνα νόημα έτσι; Αλλά μουσικά πετυχαίνει να σου μπαίνει στον εγκέφαλο και να μην ξεκολλάει χωρίς καμία απολογία και κανένα αίσθημα ενοχής. Το "Eye Of The Storm" σε βάζει σε μια καταιγίδα riffs και τρομερής δυναμικής που ενισχύεται από το άψογο κοπάνημα στα drums του Pyry Vikki. Χορεύεις έντονα με το "Russian Roulette" από disco ως charleston στην ίσως πιο χαλαρή στιγμή του album. To επίσης καλό με το album αυτό είναι ότι δεν χάνει στιγμή την ορμή του.

Το ένα μετά το άλλο κομμάτια πατάει πάνω στο ίδιο χαρούμενα επικά χρωματισμένο μοτίβο, εκμεταλλευόμενο τις αξιόλογες τεχνικές ικανότητες των μελών της μπάντας. Το κάλπασμα του "Freedom" ακολουθούν τα χαλαρότερα "Armageddon" και "The Road To Avalon" ενώ το "Place That We Call Home" κλείνει ιδανικά και επικότατα ένα album που μάλλον είναι το καλύτερο τους ως τώρα. Η χαλαρότερη, europower πλευρά του metal είναι άκρως διασκεδαστική και οχι χαζοχαρούμενη όπως πολλά παρόμοια συγκροτήματα.