Avenged Sevenfold

Hail To The King

Warner (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 26/08/2013
Οι Avenged Sevenfold συνεχίζουν να ηγούνται στον σύγχρονο σκληρό ήχο, αυτή τη φορά κοιτάζοντας στο παρελθόν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Departure. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται διεθνώς για να εκφράσει την μουσική απόκλιση της νέας δουλειάς από τον ήχο που χαρακτηρίζει ένα συγκρότημα. Ως την μεγαλύτερή τους «απόκλιση» χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι Avenged Sevenfold, αλλά δε νομίζω πως κανένας υποψιασμένος θα εκπλαγεί τόσο πολύ. Οι διαφοροποιήσεις από άλμπουμ σε άλμπουμ είναι ολοφάνερες, απλά εδώ είναι λίγο πιο εμφατική η αλλαγή «γενιάς». Οι Avenged Sevenfold αποτελούσαν για πολλούς μια μπάντα που γεφύρωνε τις κλασσικές metal επιρροές σε πιο μοντέρνες εκδοχές του, με νεωτεριστική εμφάνιση και ακόμα πιο νεανικό κοινό. Στο 6ο studio άλμπουμ τους δείχνουν να αποτάσσουν τους εκσυγχρονισμούς και να εστιάζουν στο κλασσικό στοιχείο, ευελπιστώντας να φτιάξουν ένα τέτοιο «κλασσικό» άλμπουμ.

Απαξίωση. Ελληνικότατη λέξη την οποία αρεσκόμαστε να κάνουμε πράξη συχνά και σε ένα βαθμό ευθύνεται για το ότι έχουμε μια διαρκή αποκοπή από τον υπόλοιπο κόσμο, πιστεύοντας βέβαια ότι αυτοί είναι θύματα (του marketing συνήθως), ενώ εμείς έξυπνοι. Ανάμεσα στις πολλές μπάντες - που απαξιώθηκαν πριν καν τους δοθεί η ευκαιρία - ενώ στον υπόλοιπο κόσμο όλοι μιλούσαν με διθυραμβικά λόγια ήταν και οι Avenged Sevenfold. Κάποτε, ήταν το μίζερο grunge με τους κουλούς μουσικούς, μετά ήταν το nu με τους «πίθηκους» (κι επίσης κουλούς μουσικούς), πιο μετά ήταν το emo και η λίστα είναι μεγάλη. Όταν αφορίζαμε τους Metallica διότι κουρεύτηκαν, δε θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε εύκολα αυτά τα παλιόπαιδα, ειδικά όταν αναφέρονται ιερόσυλα ως η διάδοχη κατάσταση των μεγάλων...

Τραγωδία κι αναγνωρισιμότητα. Χρειάστηκε ο χαμός του drummer τους, Jim “The Rev” Sullivan για να ακουστούν λίγο περισσότερο εδώ, αλλά κυρίως το ντόμινο στο οποίο συμμετείχε άθελά της η μπάντα, με τον Mike Portnoy και τους Dream Theater, από το οποίο έσπευσε να αποστασιοποιηθεί, αντικαθιστώντας άμεσα τον Portnoy με τον Arin Ilejay, ο οποίος είναι ο πρώτος drummer μετά τον Jim με τον οποίο δούλεψαν στη σύνθεση νέου υλικού. Το “Nightmare”, πάντως, τους οδήγησε στο νο.1 του billboard, ενώ και στο site μας η διαφορά που προκάλεσε ήταν αισθητή, με το άλμπουμ να σκαρφαλώνει στη 2η θέση των συντακτών και στην 9η των αναγνωστών για το 2010. Μπορεί να ήταν λάθος λάθος (και αχρείαστοι) οι λόγοι, αλλά οι Avenged Sevenfold βγήκαν πιο δυνατοί από όλο αυτό.

Αλλαγή. Με το ομώνυμο τραγούδι από το νέο άλμπουμ να έχει δοθεί αρκετό καιρό στην δημοσιότητα, αρχικά έγινε εμφανής η στροφή της μπάντας σε πιο κλασσικό ύφος και δεύτερον ανέβηκε ακόμα ψηλότερα ο πήχης, μιας και το “Hail To The King” είναι το απόλυτο heavy metal κομμάτι της χρονιάς, με εκπληκτικές κιθάρες και ανθεμικό refrain. Όταν η εικόνα για το άλμπουμ ολοκληρώθηκε, επιβεβαιώθηκε η συνολική αλλαγή, χωρίς όμως να διατηρηθεί αντίστοιχα υψηλό επίπεδο, αν και η τριάδα που το ανοίγει σε προδιαθέτει για μεγάλα πράγματα. Το εναρκτήριο “Shepherd Of Fire” διαθέτει ένα riff τύπου “Enter Sandman”, αλλά στην πραγματικότητα να είναι μια ωδή στο συνθετικό ταλέντο του Dave Mustaine, με το ρυθμό στα τύμπανα να έχει κάτι μεταξύ “Reckoning Day” και “Trust” των Megadeth. Το δε “Doing Time” είναι αντίστοιχα αφιερωμένο στην αλητεία που απέπνεαν κάποτε οι κραταιοί Guns N' Roses, σε μια σύνθεση που θυμίζει την σπιρτάδα που χαρακτήριζε τον Axl και την παρέα του.

Προσωπικότητα. Κάπου εκεί αρχίζει να προβληματίζει το γεγονός πως οι A7X δείχνουν να έχουν απολέσει σε σημαντικό βαθμό την προσωπικότητα που έχουν χτίσει όλα αυτά τα χρόνια, κι ενώ σκέφτεσαι ότι ίσως πατούν περισσότερο από όσο χρειάζεται στις επιρροές τους, έρχεται το “This Means War” που είναι μια 100% προσπάθεια αναπαραγωγής του “Sad But True” και μπερδεύεσαι ακόμα περισσότερο για το αν είναι κουταμάρα αυτό που κάνουν ή αν είναι άξιοι επαίνου για το πόσο καλά τα καταφέρνουν εν τέλει. Προσωπικά, με χαλάει η ιδέα, όχι όμως και η απόδοση. Στο “Heretic” συναντάται εκ νέου έντονο Megadeth στοιχείο με μπασογραμμή που παραπέμπει στο “Symphony Of Destruction” και χαρακτηριστικές δισολίες των Deth, ενώ το “Coming Home” είναι η Iron Maiden στιγμή του άλμπουμ, ειδικά στην εισαγωγή και στις Dickinson γραμμές του M Shadows. Τα “Requiem” και “Planets” είναι συμπαθητικά, δυναμικά mid tempo τραγούδια, που χωρίς να ξεχωρίζουν, ακούγονται ευχάριστα, ενώ το άλμπουμ συμπληρώνουν δυο μπαλάντες, με το “Crimson Day” να μην είναι τίποτα ξεχωριστό για τα δεδομένα της μπάντας, αλλά το κλείσιμο του “Acid Rain” να είναι σαφώς ανώτερο με ωραία ενορχήστρωση και πολύ δυνατή, συναισθηματική ερμηνεία.

Κατώτερο κι ανώτερο. Το “Hail To The King” μοιάζει στο σύνολό του να είναι το λιγότερο καλό από τα 4 τελευταία άλμπουμ της μπάντας και ιδιαίτερα από το εντυπωσιακό “City Of Evil” και το συναισθηματικά φορτισμένο “Nightmare”, όμως, διαθέτει κάποια από τα δυνατά σημεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν. Πρώτα από όλα, είναι ο Μ Shadows που σε κάθε τραγούδι δίνει το κάτι παραπάνω, όντας ένας από τους 5 καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του, άμεσα αναγνωρίσιμος και με μεγάλη ερμηνευτική ευελιξία. Δίπλα του, ένας από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους κιθαρίστες, ο Synyster Gates, που έχει γράψει μια σειρά από riffάρες, αλλά κυρίως έχει κάνει και πάλι φοβερή δουλειά στα lead μέρη. Γενικότερα, η κιθαριστική δουλειά (ειδικά οι δισολίες) είναι άψογη σε όλο το άλμπουμ, ενώ τα τραγούδια είναι πιο δεμένα μεταξύ τους, προσδίδοντας ομοιογένεια.

Hail. Το άλμπουμ δίνει αρκετές αφορμές για συζήτηση και πιθανότατα θα διχάσει, κερδίζοντας κάποιους νέους οπαδούς και χάνοντας αρκετούς παλιούς, αλλά αποδεικνύει εκ νέου πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που εφησυχάζει. Το ότι αφήνει την αίσθηση πως θα μπορούσαν αρκετά καλύτερα, δεν αναιρεί το ότι το “Hail To The King” είναι ένα αρκετά καλό heavy metal άλμπουμ, που στην πραγματικότητα είναι εύκολα ανώτερο από τον μέσο όρων των άλμπουμ που κυκλοφορούν εδώ και αρκετά χρόνια διάφορα «κλασσικά» ονόματα. Αν, λοιπόν, στα λιγότερο καλά τους είναι τόσο καλοί, γίνεται αντιληπτό το επίπεδο αυτής της μπάντας και μένει να τους δείτε και live για να πειστείτε, ειδικά με τα καινούργια τραγούδια να δείχνουν φτιαγμένα για να αποδοθούν ζωντανά. Hail and avenge. 7 φορές.

  • SHARE
  • TWEET