Auri

Πίσω από κάθε μουσική κρύβεται μια ιστορία. Μέσα σε κάθε τραγούδι, ένα κομμάτι από την ψυχή των ανθρώπων που το έφτιαξαν. Σε κάθε μελωδία, σε κάθε παύση, σε κάθε γύρισμα. Στην πλειοψηφία τους, αυτές οι αφηγήσεις ριζώνουν στην πραγματικότητα. Οι δημιουργοί κοιτάζουν γύρω, στον κόσμο και τις σχέσεις τους, το παρόν και το παρελθόν. Μία μικρή μερίδα προτιμά να στρέψει το βλέμμα προς τον ουρανό και, γιατί όχι, να κλείσει τα μάτια. Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο Tuomas Holopainen, ανήκει σε αυτή την τελευταία κατηγορία.

Το να περιμένει κανείς μία εμπορικά συμβατική προσέγγιση σε δίσκο των Auri φαντάζει επιεικώς παράλογο. Ως ένα βαθμό και σε συγκεκριμένο πλαίσιο, κάτι τέτοιο ίσως θα μπορούσε να υποστηριχθεί για τους Nightwish. Η υπόθεση στο εδώ εγχείρημα ήταν εξαρχής, είναι ακόμα σήμερα, κι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα συνεχίσει να είναι διαφορετική. Προφανώς, κάποιες θεμελιώδεις δομές διατηρούνται, ενώ ορισμένα θέματα κουβαλάνε λίγη από τη μαγεία που μια φορά κι έναν καιρό έβαλαν το συμφωνικό ύφος στα σαλόνια. Μέχρι εκεί όμως.

Οι ταχύτητες και οι εντάσεις δεν ανεβαίνουν ποτέ. Ο ήχος εκπέμπει ζεστασιά. Τα σύννεφα δεν σκουραίνουν. Το γρασίδι είναι καταπράσινο ως την άκρη του ορίζοντα. Οι ερμηνείες της Johanna Kurkela παραμένουν αιθέριες από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα πνευστά, τα έγχορδα και τα λοιπά μαγικά που κρύβει στο μανίκι του ο Troy Donockley σιγοντάρουν υπέροχα. Ακόμα κι όταν ακούγεται η ηλεκτρική στο "The Apparition Speaks", δεν υπάρχει πραγματικά υποψία σύγχυσης. Απλά οι δύο κόσμοι συγκλίνουν κάπως περισσότερο από το συνηθισμένο· και γιατί όχι;

Κατά πάσα πιθανότητα, ένα ψυχρό ζευγάρι μάτια δεν θα δίσταζε να σημειώσει πως στην παρούσα πρόταση δεν υπάρχει κάτι το καινοτόμο ή το διαφορετικό σε σύγκριση με το ντεμπούτο και το "Those We Don't Speak Of". Ουσιαστικά, δεν θα υπήρχε ψέμα σε μια τέτοιου είδους δήλωση. Θα ήταν ωστόσο εξίσου λάθος με την απόπειρα κάποιου γεροπαράξενου να βρει δίκιο αναζητώντας ρεαλισμό σε ένα παραμύθι. Η τριάδα στοχεύει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, έχει πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων της και γνωρίζει από καρδιάς πώς να χτίσει τους κόσμους της.

Από τις κινηματογραφικές αναλαμπές μέχρι την προσοχή στη μικρότερη λεπτομέρεια στις ενορχηστρώσεις, κι από τις σήμα κατατεθέν γραμμές του Φινλανδού μαέστρου μέχρι την παρουσία του Kai Hahto στα κρουστά, για να ολοκληρωθεί άλλος ένας κύκλος, το "Candles & Beginnings" ξεχειλίζει από συναισθήματα και χρώματα. Τα πιο όμορφα συναισθήματα και τα πιο έντονα χρώματα. Στην καλοστημένη ροή, το φλάουτο, οι διφωνίες και το ανέβασμα της "Blakey Ridge" περνάνε σαν αναπάντεχη περιπέτεια μέσα στην περιπέτεια. Με την καλύτερη έννοια, σαφώς.