Apocalyptica

Plays Metallica, Vol. 2

Throwdown Entertainment (2024)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 05/07/2024
Για ποιον ξαναχτυπάει το τσέλο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ας μιλήσουμε ρεαλιστικά. Αν περιμένεις από αυτόν το δίσκο να σου αλλάξει γνώμη για τους Apocalyptica, μη μπεις στον κόπο. Δεν θα βρεις κάποια βαθύτερη καλλιτεχνική ανησυχία κάτω από την επιφάνειά, ούτε κάτι που δεν υπάρχει ήδη στην (κάτι παραπάνω από) αξιολογότατη δισκογραφία τους. Σε περίπτωση που δεν είναι σαφές ήδη από τον τίτλο, έχουμε να κάνουμε με μία παραλλαγή στο θέμα του "...By Four Cellos" που πριν τρεις δεκαετίες έκανε το όνομά της μπάντας να ακουστεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.

Απολύτως αναμενόμενα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τότε. Το κουαρτέτο των εγχόρδων πλέον έχει γίνει τρίο. Τα συνοδευτικά ντραμς που είχαν προστεθεί το 2003 στο "Reflections" διατηρούνται στο πλάνο, αν και το πρόσωπο πίσω από αυτά δεν είναι εκείνο του Mikko Sirén. Η παραγωγή στέκει σαφώς πιο γυαλισμένη, ακόμα και σε σύγκριση με τη remastered εκδοχή του πρωτότυπου. Την ίδια στιγμή, η προσέγγιση των Φινλανδών είναι τόσο χαρακτηριστική, που δεν υπάρχει ούτε δείγμα περιθωρίου για αμφιβολία. Είναι ακόμα τόσο αρρωστάκια.

Μόνο η επιλογή των κομματιών αρκεί για καρφωθεί με δύναμη η οπαδική σφραγίδα. Από το καταιγιστικό "Ride The Lightning" ως το φορτισμένο πέρασμα του "To Live Is To Die", τα πάντα εδώ μέσα είναι φτιαγμένα με αγάπη και μεράκι. Ο Eicca Toppinen, ο Paavo Lötjönen και ο Perttu Kivilaakso έχουν φτάσει στο στάδιο που δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Η συμμετοχή των Hetfield & Trujilo στο "One", έστω κι αν το αποτέλεσμα αφήνει επιεικώς παράξενη γεύση, λέει πολλά. Το double-bass guest του Dave Lombardo για "Blackened", άλλα τόσα.

Η απόφαση του σχήματος να αφήσει στην άκρη το προσωπικό του υλικό μετά από εικοσιτέσσερα χρόνια, είναι τόσο λογική όσο και στενόχωρη, σε πρώτη και δεύτερη ανάγνωση αντίστοιχα. Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει, ιδιαίτερα μετά την τρομακτική επιτυχία των επετειακών περιοδειών και παίρνοντας ως δεδομένο το ότι η επιστροφή γίνεται με καθαρή συνείδηση. Μετά όμως από τόσα «δεν είναι οι διασκευές τους», διάολε, το πισωγύρισμα κάθεται βαρύ και όλες οι καλύτερες προθέσεις δεν αρκούν για να μετριαστεί το γλυκόπικρο της υπόθεσης.

Παραμερίζοντας τις αυστηρότητες κι επαναφέροντας το κάδρο στη μεγάλη εικόνα, το "Volume 2" παίζει σωστά το παιχνίδι του και πετυχαίνει τον στόχο πολύ συχνότερα απ' όσο τον χάνει. Και πώς θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό· είναι η φυσική συνέχεια μιας συνταγής που δημιούργησε ολόκληρη σχολή, κι έδειξε ένα διαφορετικό δρόμο σε μία διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του μεταλλικού κοινού. Αν θέλεις να κρατήσεις δύο πράγματα, το μεταμορφωμένο τσινκ-τσινκ του "St. Anger" και η αφιέρωση του "The Call Of Ktulu" στον Cliff, είναι εκεί για σένα.

  • SHARE
  • TWEET