«10»: Οι Apocalyptica δεν είναι οι διασκευές τους

Δέκα κομμάτια της παρέας με τα τσέλα για όσους δεν θέλουν να μείνουν στους Metallica και τα single

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 03/04/2017 @ 14:46

Το όνομα των Apocalyptica, για καλό ή για κακό, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις διασκευές τους. Καθόλου παράξενο, αν αναλογιστούμε πόσος κόσμος ασχολήθηκε, από σπόντα, από απορία ή απλά λόγω ονόματος, με το "Plays Metallica By Four Cellos". Αρκετά παράξενο, αν αναλογιστούμε ότι από το αυτό έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το συγκρότημα ηχογραφεί αυστηρά δικό του υλικό για περίπου δεκαπέντε.

Apocalyptica

Δεν είναι ότι οι Φινλανδοί δεν προσπάθησαν να αποβάλλουν τη «ρετσινιά». Ήδη από το "Cult", το μακρινό 2000, οι δανεικές συνθέσεις παρουσιάστηκαν σε ρόλο bonus tracks. Στο "Reflections" που ακολούθησε, δούλεψαν με τον Dave Lombardo και τις εγκατέλειψαν πλήρως. Από τότε οι συνεργασίες αυξήθηκαν και οι διασκευές ελαχιστοποιήθηκαν. Στο στούντιο τουλάχιστον, γιατί στις ζωντανές εμφανίσεις τα πράγματα ήταν και παραμένουν διαφορετικά. Ίσως να είναι ο οπαδός μέσα τους, ίσως να το βλέπουν με περισσότερο επαγγελματική προσέγγιση ή ίσως απλά είναι αρκετά λογικοί.

Apocalyptica

Με όσο αντικειμενικά κριτήρια γίνεται, ορισμένα από τα κομμάτια των πρώτων δύο δίσκων βρίσκονται εκεί ψηλά και κοιτάνε τις πρωτότυπες εκτελέσεις στα μάτια. Από το θρασάρισμα του "Harvester Of Sorrow", στη σεμιναριακή εκδοχή του "The Unforgiven" και το "Nothing Else Matters" που μπορεί να παίξει σε άσχετα με rock ραδιόφωνα, μιλάμε για κομμάτια που απευθύνονται σε έναν τεράστιο αριθμό κόσμου. Γιατί, κακά τα ψέματα, το όνομα των Metallica είναι αρκετό για να τραβήξει προσοχή σε οτιδήποτε. Πόσο μάλλον σε κάτι πραγματικά αξιόλογο.

Apocalyptica

Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα, ωστόσο, δεν θα ασχοληθούμε με τα προφανή. Τα ξέρουμε, τα αγαπάμε, θα τα ακούσουμε από κοντά στις 7 του Απρίλη και θα περάσουμε υπέροχα. Ούτε θα αναφερθούμε στα χιτάκια με τα φαντεζί κλιπ και τις εκατομμύρια προβολές, όπου οι μισές είναι λόγω του προσώπου πίσω από το μικρόφωνο. Εδώ θα μιλήσουμε για παραγνωρισμένα κομμάτια, που απέδειξαν ότι τα τσέλα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μια ηλεκτρική κιθάρα.

1
"Path"
Album: "Cult"
Apocalyptica - Path
Οι πρώτες απόπειρες για σύνθεση πρωτότυπων κομματιών από τον Eicca Toppinen είχαν γίνει ήδη από το "Inquisition Symphony". Το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο, αλλά ακόμα έμοιαζε κάπως ακατέργαστο. Δύο χρόνια αργότερα, οι διαθέσεις της τετράδας έγιναν ξεκάθαρες από την έναρξη του "Cult". Περισσότερο άμεσες (για τα έως τότε δεδομένα τους) μελωδίες, καλά στημένη δομή και συνοδευτικά κρουστά. Ανάμεσα στις ομορφιές του κομματιού αξίζει να αναφερθεί και το άψογο, iconic για τους αγγλομαθείς, video clip. Εξαιρετική και η ζωντανή εκδοχή της "Life Burns" περιόδου, όπου ο Mikko Siren κάνει τα δικά του.
2
"Hope, vol. 2"
Album: "Cult"
Apocalyptica - Hope
Αρκετό καιρό πριν ξεκινήσει η στρατολόγηση A-listers, τα singles των Apocalyptica ήταν κάπως έτσι. Η ίδια συνταγή είχε δοκιμαστεί και με το #1 της λίστας, όπου η Sandra Nasić των Guano Apes είχε αναλάβει τα φωνητικά. Οι επιλογές των δύο κομματιών θα μπορούσαν να ήταν οι αντίστροφες, αλλά επειδή ρωτάτε εμένα, ήταν στο "Hope" που τα πάντα πήγαν στη θέση τους. Η αρχική σύνθεση από μόνη της είναι ανάμεσα στις δυνατότερες στιγμές της δισκογραφίας των Φινλανδών και στο "Vol. 2" κατάφεραν να διατηρήσουν την ιδιαίτερη, χειμωνιάτικη ατμόσφαιρά του, προσθέτοντας ένα παραπάνω layer με τα φωνητικά του Matthias Sayer.
3
"Prologue (Apprehension)"
Album: "Reflections"
Apocalyptica - Reflections
Όταν ο ίδιος ο Dave Lombardo προτείνει να συμμετάσχει στον δίσκο σου, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν. Πρώτον, κάτι κάνεις σωστά. Δεύτερον, αποδέχεσαι την πρόταση χωρίς πολλά-πολλά. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα στο τέταρτο άλμπουμ των Apocalyptica, όπου για πρώτη φορά τα τσέλα συνοδεύτηκαν από ντραμς. Το αποτέλεσμα ήταν ένας οργανικός metal δίσκος, που έβρισκε ισορροπία ανάμεσα στις ετερόκλητες επιρροές των δημιουργών του. Καλύτερη σύνοψη γι' αυτό το ηχητικό μπέρδεμα από τον εναρκτήριο «πρόλογο», δεν υπάρχει. Fun fact: μετά από περισσότερο από μια δεκαετία λιωσίματος του δίσκου, μια συγκίνηση υπήρξε στη συνειδητοποίηση ότι το εξώφυλλο είναι φόρος τιμής στον Man Ray.
4
"Somewhere Around Nothing"
Album: "Reflections"
Apocalyptica - |Somewhere Around Nothing
Αν χρειαζόταν ηχητική απόδειξη για το πόσο κοντά βρίσκεται η heavy metal με την κλασική μουσική, σε κάποια από τις πιθανές απαντήσεις θα μπορούσε να υπάρχει το εν λόγω κομμάτι. Δεν είναι ιδιαίτερα γρήγορο, ούτε τρομερά τεχνικό, αλλά αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι. Ως τριάδα, μετά την αποχώρηση του Max Lilja, το αποτέλεσμα ακούγεται πιο ευθύ, με περισσότερο groove και έτοιμο για συναυλία. Η παρουσία του Lombardo πίσω από το κιτ γίνεται αισθητή από τα πρώτα μέτρα, αλλά οι υποκλίσεις πέφτουν στο οργιώδες πέρασμα κάπου στο δεύτερο λεπτό.
5
"Farewell"
Album: "Apocalyptica"
Apocalyptica
Δεν νομίζω πως υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν αυτό το κομμάτι. «Αριστούργημα» θα ήταν μια κοντινή, αλλά και πάλι αμφιβάλλω για το κατά πόσο αρκεί. Ακολουθώντας στα χνάρια του υπέροχου "Faraway", μη με ρωτάτε γιατί έμεινε εκτός της δεκάδας, εδώ η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή και πιο όμορφη. Δεν έχει την απλότητα του "Nothing Else Matters", ούτε εκείνη του οργανικού "Bittersweet", αλλά είναι πιο φορτισμένο και, κατά τον γράφοντα, πιο ξεχωριστό από τα δύο. Δεν έχει υπάρξει φορά που να το ακούσω και να μη νιώσω ένα ρίγος. Κι αυτό το ανέβασμα στο κλείσιμο...
6
"Betrayal/Forgiveness"
Album: "Apocalyptica"
Apocalyptica
Μπορεί ο βασικός συνθέτης του σχήματος να είναι ο Eicca Toppinen, αλλά η παρουσία του Perttu Kivilaakso δεν πρέπει να μένει στα ψιλά γράμματα. Μόνο αυτό το κομμάτι να είχε γράψει, θα αρκούσε. Βαρύ, στα όρια του ακραίου metal, και σκοτεινό ως εκεί που δεν πάει, περιλαμβάνει όλη την μετά-διασκευών περίοδο των Apocalyptica σε περίπου πεντέμισι λεπτά. Riff παιγμένα σε τσέλο, δίκασες, lead μελωδίες, παραμορφώσεις και μελωδικά περάσματα. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, το πρώτο μέρος ξεκινά από την οργή και την προδοσία κάποιου από τον ίδιο του τον εαυτό, για να καταλήξει τελικά σε μια ονειρικά όμορφη συγχώρεση.
7
"I'm Not Jesus"
Album: "Worlds Collide"
Apocalyptica - I'm not Jesus
Κάπου στην εισαγωγή έλεγα «όχι χιτάκια», το ξέρω. Εδώ, όμως, δεν έχουμε χιτάκι, αλλά χιτ με την καλύτερη δυνατή έννοια. Στίχοι, νεύρο, groove, ρεφρέν που σου κολλάει για μέρες, όλα τα καλά. Ένα σημαντικό μέρος της επιτυχίας πιστώνεται στον Corey Taylor, ο οποίος σε μια από τις καλύτερες Stone Sour-y εμφανίσεις του χωρίς τους Stone Sour, ανέβασε τα πάντα ένα επίπεδο ψηλότερα απ' ό,τι θα μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος. Η πατέντα με τα πιασάρικα ραδιοφωνικά τραγούδια, αν και πετυχημένη, δυστυχώς δημιούργησε ανακριβείς εντυπώσεις σε μερίδα κοινού, αλλά αυτό είναι μια τελείως διαφορετική κουβέντα.
8
"Bring Them To Light"
Album: "7th Symphony"
Apocalyptica - Bring Them To Light
Μετά το απλοϊκό/άμεσο "Worlds Collide" με τα υπέρ-επιτυχημένα singles και την κυκλοφορία του "End Of Me" ως προπομπό του έβδομου δίσκου, δεν θα ήταν παράλογο κάποιος να πιστέψει ότι τα φωνητικά στους δίσκους των Apocalyptica είχαν κλειδώσει στο ανάλαφρο mode. Τα πράγματα, όμως, ποτέ δεν ήταν τόσο προβλέψιμα με αυτήν την μπάντα. Η συνεργασία με τον Joe Duplantier των, ήδη μεγάλων, Gojira έγινε σε τελείως αντιεμπορικό πλαίσιο, δημιουργώντας ένα από τα πιο σκληρά κομμάτια της δισκογραφίας τους. Οι στίχοι είναι, απολύτως ταιριαστά, μαύροι και το οργανικό μέρος μοιάζει βγαλμένο από το "Reflections" ή το ομώνυμο.
9
"Rage Of Poseidon"
Album: "7th Symphony"
Apocalyptica - Rage Of Poseidon
Τα σημάδια υπήρχαν· μουσικοί με θεωρητικό υπόβαθρο, προοδευτική λογική και οπαδοί των Metallica. Ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να έρθουν κομμάτια με μεγάλες διάρκειες και αντισυμβατικές δομές. Το τελευταίο το είχαν κατακτήσει ήδη, μέχρι κάποιο βαθμό, αλλά για τις διάρκειες χρειάστηκαν πέντε δίσκοι και περίπου μία δεκαετία. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, αποζημίωσε την αναμονή. Σχεδόν οκτώ λεπτά γεμάτα heavy θέματα, εναλλαγή μελωδιών, με ρεσιτάλ στα ντραμς από τον Mikko Siren και ένα break που επιβάλλεται να ακούγεται με την ένταση τέρμα. Για ολοκληρωμένη ακρόαση παίζεται με την άτυπη εισαγωγή του, το πανέμορφο "Sacra".
10
"Shadowmaker"
Album: "Shadowmaker"
Apocalyptica - Shadowmaker
Εκ των υστέρων, η δημιουργία ενός (περίπου) πλήρους δίσκου με φωνητικά δεν είχε τα αποτελέσματα που θα ήθελε το συγκρότημα. Το εγχείρημα, όμως, δεν ήταν τόσο αποτυχημένο όσο αρκετοί έτρεξαν να φωνάξουν. Οι μέτριες στιγμές ήταν συντριπτικά λιγότερες από τις δυνατές και ο Franky Perez, παρότι απέχει αρκετά από τον μεγάλο frontman που θα έκανε μια τέτοια κατάσταση να μοιάζει αψεγάδιαστη, στάθηκε το λιγότερο ικανοποιητικά. Στο δίλλημα μεταξύ των κορυφαίων κομματιών του δίσκου, το ομότιτλο κερδίζει στα σημεία τη μάχη με το "Till Death Do Us Part", καθώς το δέσιμο των φωνητικών με το οργανικό μέρος είναι ιδανικό και αντικατοπτρίζει πλήρως την εξέλιξη στο songwriting της μπάντας.
  • SHARE
  • TWEET