Angelfire

Η ζωή αντιμετωπίζει για άλλη μια φορά με χιούμορ τους οπαδούς των Deep Purple: Κιθαρίστας των Deep Purple γνωρίζει νεαρή κοπέλα, κατά πολλά χρόνια μικρότερή του. Κιθαρίστας των Deep Purple μαθαίνει πως η κοπέλα τραγουδάει. Κιθαρίστας των Deep Purple βγάζει δίσκο με την κοπέλα, σε στυλ τελείως διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Δύσκολα ο Stevάρας θα πάρει τα βουνά και τα λιβάδια, αλλά όπως και να 'χει, το γεγονός πως ο κιθαρίστας των Deep Purple κυκλοφορεί δίσκο με μία μικρή, άσημη τραγουδίστρια και μάλιστα σε ακουστικό ύφος, έχει ήδη στείλει πολλούς υποστηρικτές της Morse-era των Purple στον ψυχίατρο.

Angelfire λοιπόν: Project του Steve Morse με τη Sarah Spencer, κόρη των γειτόνων του! Ξεπερνώντας τα φαντάσματα του παρελθόντος και τον αναπόφευκτο παραλληλισμό με τον Ritchie Blackmore, το νέο αυτό δισκάκι σε βάζει κατευθείαν στο νόημα. Laid back συνθέσεις, κατά βάση ακουστικές, με τη διακριτική συνοδεία μπάσου και κρουστών και έμφαση στη γλυκιά φωνή της Spencer. Ο Morse ακούγεται πιο απλός από ποτέ, αποφεύγει τα εκτενή σόλο και αφήνει χώρο στη Spencer να δείξει το ταλέντο της. Ναι, η κυρία Sarah Spencer ακούγεται ιδιαίτερα ταλαντούχα. Είναι εμφανές ότι είναι μικρή σε ηλικία (αν δεν κάνω λάθος τώρα είναι 22, όμως ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί εδώ και τρία χρόνια), αλλά η αιθέρια φωνή της αφήνει πολλές υποσχέσεις.

Τόσο φωνητικά, όσο και για το συνολικό ύφος των κομματιών, σκεφτείτε κάτι ανάμεσα σε Sarah McLachlan (παρεμπιπτόντως: Πόσο θέα;) και Enya. Σε γενικές γραμμές το album είναι μακριά από ό,τι έχει ηχογραφήσει ο Morse. Η πιο κοντινή δουλειά του που μπορώ να σκεφτώ στο "Angelfire", είναι το "High Tension Wires", αλλά μην το παίρνετε και τις μετρητοίς. Το τελικό αποτέλεσμα; Συμπαθητικό και πολύ ατμοσφαιρικό σαν σύνολο, όμως μόνο 2-3 κομμάτια ξεχωρίζουν και σου μένουν: Το εναρκτήριο "Far Gone Now", το "Here Today" και το "Pleasant Surprise".

Ανέκαθεν μου άρεσε να ακούω αγαπημένους μου μουσικούς να «ψάχνονται» σε άγνωστα για αυτούς μουσικά μονοπάτια. Αυτό κάνει και εδώ ο Morse. Το κάνει μάλιστα καλά, αλλά λείπει αυτό το «κάτι» παραπάνω που θα έκανε το project να καθιερωθεί. Άλλωστε υπάρχουν αμέτρητοι καλοί δίσκοι στο ίδιο στυλ και δε νομίζω να περίμενε κανείς το Morse για να φέρει την επανάσταση στους ακουστικούς / laid back δίσκους γυναικείων φωνητικών.

Καλή προσπάθεια ρε Steve, αλλά δεν ήρθε η ώρα να βγάλετε και τίποτα με τους Purple; Πάνε και πέντε χρόνια από το "Rapture Of The Deep" ε.