Alcest

Kodama

Prophecy Productions (2016)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 10/11/2016
Back to roots with a twist
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από την κυκλοφορία του "Shelter", που μάλλον είμαι από τους λίγους που το είχαν εκθειάσει. Ακόμη πιστεύω πως ήταν μια κίνηση που μπορεί να ξένισε τους παραδοσιακούς fan των Alcest, ωστόσο ήταν και ένα επιτυχημένα τολμηρό βήμα εκτός του "comfort zone" της μπάντας. Δεν ξέρω αν τελικά το "Shelter" ήταν ένα πείραμα του Neige ή αν όντως ήθελε να ξεφύγει από το τυπικό blackgaze (που ο ίδιος καθιέρωσε σε μεγάλο βαθμό), πάντως το "Kodama" επιστρέφει στον γνώριμο ήχο των Alcest, κάτι που σίγουρα έλειψε σε πολλούς.

Φυσικά, οι Alcest ήδη μετά το "Ecailles De Lune" είχαν αρχίσει να αφήνουν ως συμπληρωματικό το black κομμάτι του ήχου τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο "Kodama". Επιστρέφουν, λοιπόν, και οι πιο δυνατές κιθάρες, και σποραδικά τα screaming φωνητικά, ωστόσο σαν σύνολο ηχητικά φαίνεται να μπαίνει κάπου ανάμεσα στο "Les Voyages de l' Ame" και το "Shelter". Συνθέσεις μεσαίων ταχυτήτων κατά βάση, με μεταβάσεις από πιο δυνατές σε πιο ατμοσφαιρικές στιγμές, και τα κλασσικά κιθαριστικά χαρακτηριστικά των Alcest. Αξίζει να αναφερθεί πως το άλμπουμ περιστρέφεται γύρω από το concept της σύγκρουσης της φύσης και της ανθρώπινης παρουσίας, εμπνευσμένο από την ταινία "Princess Mononoke" του Hayao Miyazaki, αν και δεν μπόρεσα να εμβαθύνω στο στιχουργικό περιεχόμενο λόγω της σχεδόν ανύπαρκτης σχέσης μου με τη γαλλική γλώσσα.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνω track-by-track ανάλυση, καθώς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων πάντα θεωρούσα πως τα άλμπουμ των Alcest αξίζει να ακούγονται ως σύνολο και όχι αποσπασματικά, και το "Kodama" δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια (από τα μόλις έξι) αυτά θα ήταν τα "Untouched" με το φοβερό buildup στο κλείσιμο, αλλά και το απίστευτα ατμοσφαιρικό "Onyx", ιδιαίτερα πειραματικό και σκοτεινό, αλλά και το "Kodama" που περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που αγαπάμε στους Alcest.

Η αλήθεια είναι πως έχω ανάμεικτα συναισθήματα γι' αυτόν τον δίσκο. Δεν μπορώ να εντοπίσω κάποιο σημαντικό ψεγάδι, η μουσική είναι ξανά ποιοτική και γεμάτη από όλα όσα κάνουν ένα blackgaze άλμπουμ άξιο προσοχής. Αντικειμενικά, είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να νιώθω ότι τα έχω ξανακούσει όλα. Ως συνήθως αυτές οι "back to roots" επιλογές μας κάνουν να χαιρόμαστε που μια μπάντα που αγαπάμε επιστρέφει στον ήχο που μας έκανε να την αγαπήσουμε, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αισθάνομαι πως η επιστροφή αυτή έχει μια επιτήδευση. Άσκοπες φιλοσοφίες θα πει κανείς, για έναν αντικειμενικά καλό δίσκο. Ίσως και να είναι έτσι. Το "Kodama" σίγουρα θα ικανοποιήσει την ανάγκη για ένα μελωδικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό άκουσμα. Το αν θα έχει διάρκεια σε βάθος χρόνου και θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στις δουλειές του παρελθόντος, φαντάζομαι μένει να το δούμε.

  • SHARE
  • TWEET