Alcest

Ecailles De Lune

Prophecy Productions (2010)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 29/04/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Για να κρίνεις ένα δίσκο ως όμορφο δεν υπάρχουν κάποια πρότυπα, αλλά ούτε και κάποια τυποποιημένα κριτήρια. Υπάρχουν μόνο γούστα, επιθυμίες, διαθέσεις και μερικές φορές «η στιγμή». Αυτές τις μέρες στη χώρα μας ο καιρός θυμίζει καλοκαίρι, ο ήλιος λάμπει ψηλά στον ουρανό, αλλά κάθε φορά που ακούω τον συγκεκριμένο δίσκο κάτι γίνεται και νιώθω μια συννεφιά, φαντάζει σαν να σκοτεινιάζει. Έτσι καταλαβαίνω ότι κάτι με συνεπήρε. Τώρα νιώθω ότι μπαίνω βαθιά στους ήχους των Alcest και τα συναισθήματα μου φαντάζουν αδύναμα και απροστάτευτα μπροστά στην ιλιγγιώδη τους ατμόσφαιρα και την κατάμαυρη αισθητική τους. Τελικά φαίνεται ότι αυτή η «στιγμή», που είπα πιο πάνω, χάθηκε. Δεν χρειάσθηκα την βροχή, δεν είναι ανάγκη να είμαι μελαγχολικός, δεν πρέπει να δημιουργήσω κάτι με τις σκέψεις μου για να μου αρέσει, αρκεί να πατήσω το play και οι Γάλλοι αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα.

Όταν το 2007 με το ντεμπούτο τους "Souvenirs D' Un Autre Monde" δημιούργησαν αυτό το παράξενο και μερικές φορές παρεξηγήσιμο post-black, έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Άφοβα μπορώ να πω ότι η τότε κυκλοφορία τους έκανε αίσθηση όσο δίσκοι των Rosetta, Baroness, Ulver, Dodheimsgard, Pelican και Akercocke. Αραδιάζω αυτά τα ονόματα από μπάντες διαφορετικού υποβάθρου γιατί όλες εκείνη την χρονιά έφτιαξαν κάτι διαφορετικό ή άλλαξαν τον ήχο τους δραματικά και παρόλα αυτά πήραν πολύ καλές κριτικές και απέκτησαν πολλούς θαυμαστές. Έτσι λοιπόν και οι Alcest ήρθαν τάραξαν τα νερά και έφτιαξαν ένα μικρό πυρήνα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας που πειραματίζεται με το black metal, το μπλέκει με το post-rock και μπερδεύει shoegaze ατμόσφαιρες και κιθαριστικά περάσματα που θα ζήλευαν και στην Βρετανία. Ο Neige που ουσιαστικά παίζει τα πάντα στην μπάντα (νομίζω πάντα ήθελε να είναι μόνος του) τώρα συνοδεύεται, έστω στα τύμπανα, από τον Winterhalter των Les Discrets. Φαίνεται η γνωριμία τους μέσω των Peste Noire και των Amesoeurs ήταν εποικοδομητική. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη σύγκρισης της φετινής κυκλοφορίας τους με την προ τριετίας που προανέφερα και δεν φαίνεται ότι κάτι τέτοιο είναι εποικοδομητικό. Όσοι τους έχουν ακούσει ξέρουν τι να περιμένουν και φέτος απλά να αναφέρω θα βρουν πιο ζεστές κιθάρες και περισσότερες εναλλαγές στα φωνητικά.  

Μελαγχολικό, πανέμορφο, μελωδικό, άγριο και κατά βάθος νοσταλγικό. Απομυθοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων και γεμάτη καημό εγκατάλειψη των ονείρων της παιδικής μας ηλικίας. Οι μαύρες σκιές έχουν αντικατασταθεί με τους βαθείς, ταραχώδεις τόνους της φωνής του Neige σε μια προσπάθεια να πει μια πιο περίλυπη ιστορία για ένα άτομο που κουράζεται όπως κάθεται μπροστά από τη θάλασσα τη νύχτα, στην οποία κολυμπά και πνίγει ο ίδιος την κατάθλιψή του. Το μέσο παραμένει γνωστό, post-rock κιθάρες, black metal διάθεση και μια αστείρευτη δημιουργική και συνθετική ικανότητα που θα ζήλευαν πολλοί. Δεν είναι black metal και δεν θα αρέσει σίγουρα σε οπαδούς αυτής της σκηνής αν και μάλλον θα κεντρίσει φίλους των Wolves In The Throne Room ή των Blut Aus Nord και των Fen που επίσης ξεφεύγουν κάπως από τα στεγανά του παλιομοδίτικου black και μπορεί να πλησιάσει οπαδούς των Xasthur, των Ulver ή των Austere. Από την άλλη σίγουρα θα συγκριθεί και θα έρθει πολύ κοντά με κυκλοφορίες των Lantlos, Anathema, Agalloch, Mono, Liam, Solstafir, Have A Nice Life, Explosions In The Sky και Velvet Cacoon.

Θα μπορούσα να συνεχίσω γράφοντας άπειρα καλά λόγια για τον δίσκο, να εκθειάσω τα πάντα. Προτιμώ όμως να συνεχίσω να το ακούω και να συνεχίσω ν' αλλάζω γνώμη και απόψεις μετά το κλείσιμο κάθε κομματιού. Είναι απίστευτο αυτό που προκαλεί και είναι μια κυκλοφορία που θα αγαπηθεί. Το μόνο κακό είναι ότι φαντάζει μικρό και τα πέντε κανονικά του κομμάτια με άφησαν ακόμα «πεινασμένο». Μη με πείτε αχόρταγο αλλά, πώς να μην «πεινάς» μετά από τέτοια φαεινή μουσική.
  • SHARE
  • TWEET