Agrypnie

Αρχικά νομίζεις ότι πρόκειται για ένα μέτριο και συνηθισμένο black metal άλμπουμ. Σύντομα όμως η προσθήκη και η μεταμόρφωση του brutal σε πιο ατμοσφαιρικό, μερικές στιγμές προοδευτικό και άλλες ιδιαίτερα πειραματικό και ambient, το καθιστούν αρκετά ενδιαφέρον και ιδιαίτερα φρέσκο.

Ακόμα θυμάμαι τη δισκάρα του 2010 "16[485]" και είμαι στη δύσκολη θέση να συγκρίνω. Εκ πρώτης ακροάσεως, έβγαλα βιαστικά συμπεράσματα και είχα ήδη πεισθεί ότι το προηγούμενο άλμπουμ τους, δύσκολα ξεπερνιέται. Αυτό είναι αλήθεια. Το πόνημα του 2010 είναι εκπληκτικό και τους καθόρισε σαν μπάντα στον χώρο. Αλλά το φετινό δημιούργημα θέλει χρόνο. Βγάζει σιγά-σιγά τα προτερήματά του και σου κρύβει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που πρέπει να νιώσεις για να την διακρίνεις. Οι Γερμανοί δημιουργούν ένα μελωδικό, progressive και χειμαρρώδες black metal με ιδιαίτερα φωνητικά και τραγούδι στα Γερμανικά. Οκτάλεπτα, εννιάλεπτα και δεκάλεπτα κομμάτια γεμίζουν το "Aetas Cineris" με κοφτά riff, ταχύτητα, μελωδίες και ambient παρακαλώ περάσματα (άκου το "Kosmos"). Ό,τι ακούσεις στο "Gnosis" είναι και η ουσία του δίσκου. Εδώ θα βρεις μελωδίες που σε πάνε πίσω, περάσματα που καθορίζουν τις κλασικές σταθερές του είδους και πιασάρικους ήχους κιθάρας που αρέσουν. Εδώ θα βρεις την κεντρική ιδέα του δίσκου. Progressive σκαμπανεβάσματα, ηρεμία, ένταση, ξανά ηρεμία, επίθεση και μελωδία, τέλεια δεμένα μαζί τους με απόλυτα μελετημένη σύνδεση και συνθετικό ταλέντο που διακρίνεται από χιλιόμετρα.

Αμφιλεγόμενη κυκλοφορία, που με την πάροδο των μηνών θα κοντράρει τα δύο παλιότερα άλμπουμ των Γερμανών στα ίσα! Δίσκος που μπορεί να προσφέρει πόνο, εσωστρέφεια και τροφή για πώρωση, σε κόσμο που ψάχνει κάτι κλασικά και όμορφα ατμοσφαιρικό, με συνταγή black metal και βορειοευρωπαϊκό ήχο σε όλο του το μεγαλείο. Τελικά οι Agrypnie με αυτό το δημιούργημα κάνουν ένα βήμα μπροστά, δημιουργώντας ένα διαφορετικό μεν, αλλά αξιόλογο ήχο, τόσο επιθετικό και δύσκολο όσο και εξαιρετικά φιλόδοξο ταυτόχρονα.