ProgSession #7: Czar

Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 7:

Czar - Czar
1970
Fontana

Για πολλούς το progressive rock υπήρξε η αναζήτηση του τέλειου. Οι άψογοι μουσικοί που εκτελούν άψογα δομημένες συνθέσεις και κυκλοφορούν άψογα άλμπουμ. Ακόμα και οι όποιες αστοχίες του είδους συνήθως αποτελούσαν υπερβολές της αυτής νοοτροπίας. Όχι όμως ο ένας και μοναδικός δίσκος των Czar. Αντιθέτως, είναι ελκυστικός ακριβώς μέσα από τις ατέλειές και τον «ερασιτεχνισμό» του, ξεκινώντας, φυσικά, από το εξώφυλλο...

Δημιουργήθηκαν μέσα από τα σπλάχνα των Tuesday's Children, όταν οι τελευταίοι, μετά από ένα single, είχαν την ευκαιρία να υπογράψουν με την Phillips για την ηχογράφηση ενός άλμπουμ. Το συγκρότημα αποτελούσαν οι Mick Ware (κιθάρα), Paul Kendrick (μπάσο), Bob Hodges (πλήκτρα) και Derrick Gough (drums). Όταν αρχικά μπήκαν στο studio, ηχογράφησαν μία σειρά διασκευών, εκ των οποίων μία εκτεταμένη εκτέλεση του "Eight Miles High" των Byrds που κατέληγε σε αυτοσχεδιαστικό jam και χρήση μελωδιών από το "Mars" του Gustav Holst (από το "Planet Suite", αγαπημένου πολλών prog συγκροτημάτων - σε κάποιο άλλο Progsession μπορεί να ξανααναφερθούμε σε αυτό). Η εκτέλεση αυτή παρέμεινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος, αλλά η επιμονή της εταιρίας για ένα δίσκο με πρωτότυπο υλικό την άφησε στη λήθη.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Paul Kendrick, κυρίως, αναλαμβάνει την ευθύνη της σύνθεσης τραγουδιών και κάπου σε αυτή τη διαδικασία αλλάζει και το όνομα του συγκροτήματος σε Czar, καθώς το Tuesday's Children φαινόταν πλέον πολύ pop για το νέο ήχο που δημιουργούσαν. Στο άλμπουμ θα καταλήξουν επτά τραγούδια, ενώ και άλλα έχουν ηχογραφηθεί. Γεμάτα από πλήκτρα (mellotron, hammond, harpsichord, πιάνο), πολλαπλά φωνητικά και μουσική σε heavy prog στυλ, που τονίζει η ορισμένες φορές αχαλίνωτη κιθάρα του Ware, αλλά και με γερές δόσεις psych, το άλμπουμ ξεχωρίζει για την αμεσότητά του και τη μελωδική του απλότητα.

Τα περισσότερα τραγούδια του, συνθετικά, δεν απηχούν την πολυπλοκότητα του είδους και με διαφορετική ενορχήστρωση θα μπορούσαν εύκολα να ανήκουν σε άλλη κατηγορία του rock. Μπορούμε να βρούμε από μελαγχολικές μπαλάντες ("Today") μέχρι πινελιές από τους σύγχρονους, τότε, King Crimson ("Tread Softly On My Dreams") και τους Procol Harum ("Dawning Of A New Day"). Εύκολα ξεχωρίζει το πιο περιπετειώδες "Cecilia", που μάλιστα ηχογραφήθηκε με διαφορετικό drummer, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά τονίζοντας τη σύνθεση, και το "A Day In September", που θα μπορούσε να προέρχεται από τον καλύτερο δίσκο των Moody Blues και παραλίγο να έμενε έξω από το άλμπουμ...

...προς χάριν του "Ritual Fire Dance", μίας σπουδής πάνω στο ισπανικό μπαλέτο "El Amor Brujo", που μπορεί και να είναι η καλύτερη, σίγουρα όμως είναι η πιο φευγάτη σύνθεση των Czar. Τελικά, για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων, δε μπόρεσε να περιληφθεί στο αρχικό άλμπουμ, αλλά βρίσκεται στις πιο πρόσφατες επανεκδόσεις του, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την αξία του. Αυτό, μαζί με το "Cecilia", θα μπορούσαν να έδιναν στους Czar το δικό τους χαρακτήρα (αυτό που έλειψε δηλαδή από το συγκρότημα) αν είχαν αναπτυχθεί περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, η επόμενη και τελευταία προσπάθειά τους υπήρξε ένα single (που επίσης περιλαμβάνεται ως bonus υλικό πλέον) με δύο πολύ πιο απλά, αλλά όμορφα, τραγούδια, το gospel rock "Lord I'm Getting Heavy" και το τα-λέει-όλα-ο-τίτλος-του "Why Don't We Be A Rock 'N' Roll Band".

Μετά την εμπορική αποτυχία του άλμπουμ, το συγκρότημα ουσιαστικά διαλύθηκε και, παρά κάποιες σκόρπιες ηχογραφήσεις απλού rock της εποχής από μέλη του, που βρίσκονται και αυτές στην επανέκδοση, εξαφανίστηκαν από τη μουσική. Η Ιστορία θα τους θυμάται όμως, καθώς πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν έναν ελκυστικό prog rock δίσκο, προορισμένο (και) για όσους δεν τους αρέσει το prog rock, και πιθανότατα με το χειρότερο εξώφυλλο στη δισκογραφία του είδους, για να μην πούμε κάτι πιο σκληρό.

Αν δε σας αγγίξαμε με τους Czar, τον επόμενο μήνα θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε με το αριστούργημα μίας χώρας με, κατά τα άλλα και αναλογικά, μικρή συμβολή στο progressive rock της εποχής.

Κώστας Σακκαλής