Ένα μπλουζ με παγάκια

Aποφασίζεις, απόγευμα Κυριακής, ότι χρειάζεσαι μία γερή δόση από ηλεκτρισμένα μπλουζ για να βγει καλά η εβδομάδα. Τσεκάρεις το πρόγραμμα του παλιού, αγαπημένου Half Note και φωνάζεις «εύρηκα»: Sean Carney And Shaun Booker Band. Απόψε κιόλας. Σούπερ!

Δοκιμάζεις την ιστοσελίδα του μαγαζιού και τη βρίσκεις προσωρινά εκτός λειτουργίας. Τηλεφωνείς για να κλείσεις θέση. «Θέλουμε όμως τραπέζι», εξηγείς. «Μπροστά, αν υπάρχει διαθέσιμο. Θέλουμε να ακούσουμε μουσική και όχι το μπούρου-μπούρου αυτών που πηγαίνουν σε συναυλίες για να συζητήσουν μεγαλόφωνα».

Η απάντηση έρχεται κάπως αιφνιδιαστική: «Ελάτε και θα καθίσετε όπου θέλετε. Δεν χρειάζεται κράτηση, είμαστε άνετα απόψε». Αυτά στις 7:30 μ.μ., δύο ώρες πριν το ξεκίνημα της παράστασης. Σίγουρα δεν χρειάζεται κράτηση; «Σίγουρα, σίγουρα». Εντάξει, λοιπόν, ας πάμε ινκόγνιτο.

Καταφτάνεις στις 9 παρά τέταρτο, χωρίς βιασύνη, αλλά νωρίς για να πιάσεις στασίδι. «Θέλουμε τραπέζι», ενημερώνεις τον βαριεστημένο κύριο που κόβει τα εισιτήρια. «Κανένα πρόβλημα, μπείτε και καθίστε», επαναλαμβάνει εκείνος το τροπάριό του. «Είκοσι ευρώ η είσοδος». Τα σκας και μπαίνεις στο παλιό, αγαπημένο κλαμπ.

Όπου, σε περιμένει έκπληξη. «Δυστυχώς όλα τα τραπέζια είναι ρεζερβέ. Άλλωστε το εισιτήριο που πήρατε είναι για τον χώρο των ορθίων. Μπορώ να σας βάλω μόνο σε εκείνο το τραπέζι στο βάθος στη γωνία». Μπροστά στην τουαλέτα, χωρίς οπτική επαφή με τη σκηνή.

Ουδείς μας είπε ότι υπάρχουν διάφορες κατηγορίες τιμής. Κι αν δώσουμε κάτι παραπάνω; «Τότε θα σας βολέψω σε τραπεζάκι, αλλά η τιμή είναι 30 ευρώ το άτομο». Τριάντα, με ποτό; Όχι βέβαια. Τριάντα χωρίς ποτό. Λες και πας σε συναυλία των Black Keys.

Μα...;

«Μα, άλλα μας είπατε στο τηλέφωνο πριν από μία ώρα, άλλα μας είπατε και στην πόρτα πριν από ένα λεπτό».

Δεν έχει «μα» και «ξεμά». Καλά να πάθετε, που ξεγελαστήκατε.

Με την άκρη του ματιού σου, βλέπεις να ενημερώνεται για το θέμα ο, ας πούμε, υπεύθυνος. Ελπίζεις ότι τουλάχιστον θα σου ζητήσουν συγγνώμη για την παρανόηση ή ότι θα σου προτείνουν εναλλακτική λύση.

Όχι. Μηδέν. «Παρακαλώ, περάστε στο μπαρ». Όπου, τουλάχιστον, σου προσφέρουν ένα ποτήρι νερό. Με παγάκια, ταιριαστά με τη συμπεριφορά τους.

Το συζητήσαμε δέκα λεπτά και αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε. Ετοίμασα στο μυαλό μου εξηγήσεις, αλλά άδικος κόπος. Όταν ο εισπράκτορας άκουσε ότι φεύγουμε, μας πέταξε στα μούτρα τα δύο εικοσάρικα χωρίς να ξεστομίσει λέξη.

Την ευγένεια δεν την έχουν ακουστά στο παλαιότερο τζαζ κλαμπ της πόλης. Ούτε την οικονομική κρίση. Ας μην παραπονιούνται, λοιπόν, που ξέπεσαν από τον Archie Sepp και τη Big Time Sarah στον Δάκη και στο σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού.

Η εξόρμηση θα μας είχε βγει ξινή αν δεν καταλήγαμε τυχαία στο Κεραμείο της οδού Πλαταιών, όπου το κουαρτέτο του Τάκη Πατερέλη έπαιξε πολύωρο αφιέρωμα στην θεία κληρονομιά του John Coltrane. Με ελεύθερη είσοδο και με πολύ κόσμο.

Τα 40 ευρώ που γλιτώσαμε από το Half Note πλήρωσαν όλα τα ποτά της βραδιάς, στο γειτονικό Alphaville και λίγο πιο πέρα στο Kreuzberg. Όπου μας καλωσόρισαν με χαμόγελο και μας κέρασαν και μεζέ.