Various Tapes: Vol.1
Από τον Πάνο Κατσούρη, 22/03/2013 @ 13:52
Μόδες, μουσικές μόδες. Πάνε και έρχονται, ανεβαίνουν πέφτουν και ανακυκλώνονται. Το διαδίκτυο μας τις προσφέρει απλόχερα, όμως ανάθεμα αν προλαβαίνουμε να τις χαρούμε. Σε αυτή εδώ την γωνίτσα του internet θα προσπαθήσουμε να πούμε δυο λογάκια για όσα μουσικά trends προλαβαίνει να πιάσει το αυτί μας. Σκοπός δεν είναι να κυνηγήσουμε κυκλοφορίες και να γίνει κριτική αλλά να δούμε τι ξεχωριστό κυκλοφόρησε και στην τελική να μείνει κάνα κομματάκι από όλο αυτό τον σωρό. Για πάμε!
Flume - Flume (Future Classic)
Όλα εδώ, μαζεμένα και ωραία σερβιρισμένα. Ένα blending από electro, glitch, soul, dubstep και rnb. Η Αυστραλία η οποία τα τελευταία χρόνια δείχνει έντονα πως θέλει να μπει στον χορό, αυτή την φορά μας παρουσιάζει τον Harley Streten ο οποίος στον ντεμπούτο του φαίνεται να έχει περίσσιο potential για διάφορες ομορφιές στο μέλλον. H cool γενιάδα του Chet Faker είναι ικανή να τραβήξει τα φώτα πάνω της και το Insane είναι σίγουρα ένα από τα τραγούδια κολλήματα που θα μας συνοδεύσει το ερχόμενο καλοκαίρι.
Blue Hawaii - Untogether (Arbutus / Kompakt)
Είναι φορές που για έναν ανεξήγητο λόγο κάποιος δίσκος σε τραβάει να τον ακούσεις για την background ιστορία που εξηγεί πως φτιάχτηκε, από περιέργεια ίσως για το πως ακούγεται δίχως να σε νοιάζει αν πέτυχε. Το "Untogether" των Blue Hawaii είναι αυτό που λέει ο τίτλος του. Το ερωτευμένο ντουέτο από το Μόντρεαλ έχοντας στα μπαγκάζια του τις προ τριετίας καλοκαιρινές αναμνήσεις κυκλοφορεί το ντεμπούτο του φτιαγμένο χώρια και τα chill synths δείχνουν να προσπαθούν να αγκαλιάσουν τα dreamy φωνητικά.
Ben Ufo - Fabriclive 67 (Fabric Records)
Είναι λειτούργημα αυτό που κάνει ο 27χρονος dj σε τούτη την χαοτική εποχή πληροφοριών. Είναι λειτούργημα για την underground ηλεκτρονική κοινότητα να παραδίδει κάτι σαν συλλογή με ότι ιδιαίτερο κυκλοφορεί, κάτι σαν γευσιγνώστης ήχων ένα πράμα δηλαδή. Το Fabriclive 67 με μια λέξη χαρακτηρίζεται βίαιο.
Shlohmo - Laid Out (Friends of Friends / Wedidit)
Έτσι όπως και πέρυσι στην αρχή της χρονιάς μας πρόσφερε το Vacation για άτομα που μπορούν να αντέξουν τα αφηρημένα beats του και να ενθουσιαστούν, έτσι πάλι στην αρχή της χρονιάς και αυτή την φορά με νέο EP που ίσως φαντάζει πιο μαζεμένο (κάτι σαν πειραματική rnb laptop στην πλειοψηφία του με τα πειραγμένα φωνητικά να γίνονται ξεχωριστό κεφάλαιο πάλι) αποδεικνύει πως είναι ένας από τους καλύτερους νέους παραγωγούς και δίκαια η φήμη του αρχίζει να μεγαλώνει.
John Grant - Pale Green Ghosts (Bella Union)
Οι σεβάσμιοι Midlake πριν τρία χρόνια τον είχαν μαζέψει λες και ήταν αδέσποτο και ως αντάλλαγμα του είχαν ζητήσει απλά να πει τα χίλια μύρια βάσανα του (από αλκοολισμό μέχρι αντιμετώπιση ομοφυλοφιλίας). Φέτος κάτω από τις φτερούγες του Biggi Veira των GusGus αφηγείται σαν αναγεννημένος «greatest motherfucker» περιτριγυρισμένος από εθιστικά synth ή από ένα soft πέπλο με την βοήθεια της Sinéad O'Connor. Η κυκλοφορία του δίσκου δύο μήνες νωρίτερα στην Ευρώπη από ότι στην Αμερική αποθεώνεται από κριτικούς ακόμη και με βαριά 10άρια. Τα σχόλια δικά σας.
Grouper - The Man Who Died In His Boat (Kranky Records)
Τούτοι οι δίσκοι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που φοβάμαι όταν τους ακούω μην περάσει κανείς και με πάρει πρέφα, διότι είναι λογικό να αναφωνήσει «Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ». Όχι! Αφήστε με να κουλουριαστώ σε μια γωνίτσα και να απολαύσω τις ξεχασμένες μουντές και τρομακτικά αποτυπωμένες εμπειρίες της Liz Harris. Τούτοι οι δίσκοι φτιάχνονται για να ντύνουν τις μοναχικές στιγμές σου με κλεμμένες αναμνήσεις.
Czarface - Czarface (Brick Records)
Ολίγον από το θρυλικό group Wu Tang Clan (Inspectah Deck) αρκετό underground hip hop (από το ντουέτο 7L & Esoteric) και οι χρυσές εποχές των 90s έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Καθαρό east coast όπως τότε χωρίς να χαιδεύει αυτιά και να γίνεται μαζικής κατανάλωσης. Oldschool κύριοι + με κάτι σαν Madvillainίστικο concept!
Autre Ne Veut - Anxiety (Software)
Είναι φορές που λες και ακούω την καθαρά χορευτική των Yeasayer. Όχι και κάτι το τρομερό αλλά σε βάζει σε σκέψεις μήπως όλο αυτό το lo-fi μπλαμπλα-wave στιλάκι αρχίζει να πουλάει και να αρέσει. Αλλά από την άλλη μήπως καεί τόσο γρήγορα; Δεν βαριέσαι, τελικά κάτι έμεινε και από αυτό.
Αυτά τα λίγα μέχρι ώρας τράβηξαν την προσοχή μου, όμως από αρχές Απρίλη έχουμε να περιμένουμε πολλά καλούδια όπως James Blake, Bonobo, Knife κ.α. με τους τελευταίους πριν λίγες μέρες να μετατρέπουν ένα βαρετό δελτίο τύπου κυκλοφορίας δίσκου σε τρελό μανιφέστο (το παραθέτω παρακάτω).
«SOME FEELING IN THE BELLIES OF THE TANKERS WHO PASS US MAKING SAD MANIC BONGS LIKE DRUMS
Everybody is always desiring already imagined things.
When we travel between thresholds, people say: "you're hiding".
Not everything can be so easily explained.
We have a bellyache, a big stink, a major grouse or two with manufactured knowledge.
But how do you build an album about not knowing?
Now your voice is in my throat, floating there...
Often people take pills for these things.
To us the body is no longer psychological.
It’s certainly not a container, we don’t believe in metaphors.
Like dog/wolf - there aren’t many anymore.
Still at twilight something blurs over your shoulder.
Which is it?
It’s prickly.
Our hair is out.
We have made some decisions.
We want to fail more, act without authority.
Plus there’s something phlegmatic about the world state don’t you think?
There’s a blood system promoting biology as destiny.
A series of patriarchies that’s a problem to the Nth degree.
What about hyper-capitalism, this homicidal class system, the school system that’s kaput?
Then there are castles everywhere - look at them fake tanning and signing autographs!
At least there’s one thing we stand behind.
There’s still an ecosystem right? And here’s this sound system.
We dusted it off. Electronic is just one place in the body. We went temporarily acoustic.
We made our own instruments. We took an old bedspring, a microphone and:
"Stay out here..."
Now we’re bending our voices to sound like Emily R., who recorded the track on her cellphone speaker.
No habits!
There are other ways to do things.
Still sometimes it all seems so bad.
Don’t worry we won’t commit Harakiri, stomach cutting or anything like it.
The honor system is corrupt, just another privilege.
Like how it’s a privilege to make an album, to move freely.
We just have to go faster we mean breakneck we mean "like crazy".
How at 5am that warehouse beat is coming up like sour steam.
All over the dance floor we’re asking: can this DNA turn into something else?
It’s not metaphorical. It’s explicit.
There are surgeries and fantasies and holes sweating through the wall.
It’s a question about feelings. It’s a question about who gets to risk.
But things don’t change so easily.
There’s still Monsanto, fracking and "terminator seeds".
Every morning we wake up wondering: who’s kicking who on the street corner?
Now we have to start. We choose process over everything else.
Letting go of outcomes is another privilege.
Keep it lateral.
We ask our friends to help.
Together we leave the village and walk down the road. The light starts exercising itself. The old sun is out in his winter jumpsuit doing sit-ups and squat thrusts between the nettles and moldy brush.
10 more! We say to him. Get shaking!
Our walk gets longer. It’s a walk in the panpipes of the body. We come to the edge. So much water. The ocean is twice its original size. We take a bunch of surveys.They know everything about us. We don’t buy what they say. We take a heap of estrogen. All around us things are howling and then we stand on the pier end. The light is pink and green and pink and green. It reminds us of home—like we imagine it could be. But when the color pancakes out over the horizon, we don’t know what we’re looking at. That’s ok. This time it’s structural.
No habits!
Of course we’re growing restless.»
Εεεε, χμμμ...
Yeaaaah!
Λοιπόν, εσέις μέχρι την επόμενη που λογικά θα έχουν ανθίσει τα λελούδια, θα τα τρυγούν οι μέλισσες και θα πιάνουν τον κόσμο οι αλλεργίες και άλλα τέτοια όμορφα, να ακούσετε το πόσο πιο γυναικείο "Woman" των Rhye που όταν θελήσει ο χείμαρος παραγράφων Παντελής Μαραγκός να το πιάσει πιστεύω θα το αποθεώσει.
Τα λέμε!
Flume - Flume (Future Classic)Όλα εδώ, μαζεμένα και ωραία σερβιρισμένα. Ένα blending από electro, glitch, soul, dubstep και rnb. Η Αυστραλία η οποία τα τελευταία χρόνια δείχνει έντονα πως θέλει να μπει στον χορό, αυτή την φορά μας παρουσιάζει τον Harley Streten ο οποίος στον ντεμπούτο του φαίνεται να έχει περίσσιο potential για διάφορες ομορφιές στο μέλλον. H cool γενιάδα του Chet Faker είναι ικανή να τραβήξει τα φώτα πάνω της και το Insane είναι σίγουρα ένα από τα τραγούδια κολλήματα που θα μας συνοδεύσει το ερχόμενο καλοκαίρι.
VIDEO
Blue Hawaii - Untogether (Arbutus / Kompakt)Είναι φορές που για έναν ανεξήγητο λόγο κάποιος δίσκος σε τραβάει να τον ακούσεις για την background ιστορία που εξηγεί πως φτιάχτηκε, από περιέργεια ίσως για το πως ακούγεται δίχως να σε νοιάζει αν πέτυχε. Το "Untogether" των Blue Hawaii είναι αυτό που λέει ο τίτλος του. Το ερωτευμένο ντουέτο από το Μόντρεαλ έχοντας στα μπαγκάζια του τις προ τριετίας καλοκαιρινές αναμνήσεις κυκλοφορεί το ντεμπούτο του φτιαγμένο χώρια και τα chill synths δείχνουν να προσπαθούν να αγκαλιάσουν τα dreamy φωνητικά.
Ben Ufo - Fabriclive 67 (Fabric Records)Είναι λειτούργημα αυτό που κάνει ο 27χρονος dj σε τούτη την χαοτική εποχή πληροφοριών. Είναι λειτούργημα για την underground ηλεκτρονική κοινότητα να παραδίδει κάτι σαν συλλογή με ότι ιδιαίτερο κυκλοφορεί, κάτι σαν γευσιγνώστης ήχων ένα πράμα δηλαδή. Το Fabriclive 67 με μια λέξη χαρακτηρίζεται βίαιο.
VIDEO
Shlohmo - Laid Out (Friends of Friends / Wedidit)Έτσι όπως και πέρυσι στην αρχή της χρονιάς μας πρόσφερε το Vacation για άτομα που μπορούν να αντέξουν τα αφηρημένα beats του και να ενθουσιαστούν, έτσι πάλι στην αρχή της χρονιάς και αυτή την φορά με νέο EP που ίσως φαντάζει πιο μαζεμένο (κάτι σαν πειραματική rnb laptop στην πλειοψηφία του με τα πειραγμένα φωνητικά να γίνονται ξεχωριστό κεφάλαιο πάλι) αποδεικνύει πως είναι ένας από τους καλύτερους νέους παραγωγούς και δίκαια η φήμη του αρχίζει να μεγαλώνει.
John Grant - Pale Green Ghosts (Bella Union)Οι σεβάσμιοι Midlake πριν τρία χρόνια τον είχαν μαζέψει λες και ήταν αδέσποτο και ως αντάλλαγμα του είχαν ζητήσει απλά να πει τα χίλια μύρια βάσανα του (από αλκοολισμό μέχρι αντιμετώπιση ομοφυλοφιλίας). Φέτος κάτω από τις φτερούγες του Biggi Veira των GusGus αφηγείται σαν αναγεννημένος «greatest motherfucker» περιτριγυρισμένος από εθιστικά synth ή από ένα soft πέπλο με την βοήθεια της Sinéad O'Connor. Η κυκλοφορία του δίσκου δύο μήνες νωρίτερα στην Ευρώπη από ότι στην Αμερική αποθεώνεται από κριτικούς ακόμη και με βαριά 10άρια. Τα σχόλια δικά σας.
VIDEO
Grouper - The Man Who Died In His Boat (Kranky Records)Τούτοι οι δίσκοι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που φοβάμαι όταν τους ακούω μην περάσει κανείς και με πάρει πρέφα, διότι είναι λογικό να αναφωνήσει «Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ». Όχι! Αφήστε με να κουλουριαστώ σε μια γωνίτσα και να απολαύσω τις ξεχασμένες μουντές και τρομακτικά αποτυπωμένες εμπειρίες της Liz Harris. Τούτοι οι δίσκοι φτιάχνονται για να ντύνουν τις μοναχικές στιγμές σου με κλεμμένες αναμνήσεις.
Czarface - Czarface (Brick Records)Ολίγον από το θρυλικό group Wu Tang Clan (Inspectah Deck) αρκετό underground hip hop (από το ντουέτο 7L & Esoteric) και οι χρυσές εποχές των 90s έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Καθαρό east coast όπως τότε χωρίς να χαιδεύει αυτιά και να γίνεται μαζικής κατανάλωσης. Oldschool κύριοι + με κάτι σαν Madvillainίστικο concept!
VIDEO
Autre Ne Veut - Anxiety (Software)Είναι φορές που λες και ακούω την καθαρά χορευτική των Yeasayer. Όχι και κάτι το τρομερό αλλά σε βάζει σε σκέψεις μήπως όλο αυτό το lo-fi μπλαμπλα-wave στιλάκι αρχίζει να πουλάει και να αρέσει. Αλλά από την άλλη μήπως καεί τόσο γρήγορα; Δεν βαριέσαι, τελικά κάτι έμεινε και από αυτό.
Αυτά τα λίγα μέχρι ώρας τράβηξαν την προσοχή μου, όμως από αρχές Απρίλη έχουμε να περιμένουμε πολλά καλούδια όπως James Blake, Bonobo, Knife κ.α. με τους τελευταίους πριν λίγες μέρες να μετατρέπουν ένα βαρετό δελτίο τύπου κυκλοφορίας δίσκου σε τρελό μανιφέστο (το παραθέτω παρακάτω).
«SOME FEELING IN THE BELLIES OF THE TANKERS WHO PASS US MAKING SAD MANIC BONGS LIKE DRUMS
Everybody is always desiring already imagined things.
When we travel between thresholds, people say: "you're hiding".
Not everything can be so easily explained.
We have a bellyache, a big stink, a major grouse or two with manufactured knowledge.
But how do you build an album about not knowing?
Now your voice is in my throat, floating there...
Often people take pills for these things.
To us the body is no longer psychological.
It’s certainly not a container, we don’t believe in metaphors.
Like dog/wolf - there aren’t many anymore.
Still at twilight something blurs over your shoulder.
Which is it?
It’s prickly.
Our hair is out.
We have made some decisions.
We want to fail more, act without authority.
Plus there’s something phlegmatic about the world state don’t you think?
There’s a blood system promoting biology as destiny.
A series of patriarchies that’s a problem to the Nth degree.
What about hyper-capitalism, this homicidal class system, the school system that’s kaput?
Then there are castles everywhere - look at them fake tanning and signing autographs!
At least there’s one thing we stand behind.
There’s still an ecosystem right? And here’s this sound system.
We dusted it off. Electronic is just one place in the body. We went temporarily acoustic.
We made our own instruments. We took an old bedspring, a microphone and:
"Stay out here..."
Now we’re bending our voices to sound like Emily R., who recorded the track on her cellphone speaker.
No habits!
There are other ways to do things.
Still sometimes it all seems so bad.
Don’t worry we won’t commit Harakiri, stomach cutting or anything like it.
The honor system is corrupt, just another privilege.
Like how it’s a privilege to make an album, to move freely.
We just have to go faster we mean breakneck we mean "like crazy".
How at 5am that warehouse beat is coming up like sour steam.
All over the dance floor we’re asking: can this DNA turn into something else?
It’s not metaphorical. It’s explicit.
There are surgeries and fantasies and holes sweating through the wall.
It’s a question about feelings. It’s a question about who gets to risk.
But things don’t change so easily.
There’s still Monsanto, fracking and "terminator seeds".
Every morning we wake up wondering: who’s kicking who on the street corner?
Now we have to start. We choose process over everything else.
Letting go of outcomes is another privilege.
Keep it lateral.
We ask our friends to help.
Together we leave the village and walk down the road. The light starts exercising itself. The old sun is out in his winter jumpsuit doing sit-ups and squat thrusts between the nettles and moldy brush.
10 more! We say to him. Get shaking!
Our walk gets longer. It’s a walk in the panpipes of the body. We come to the edge. So much water. The ocean is twice its original size. We take a bunch of surveys.They know everything about us. We don’t buy what they say. We take a heap of estrogen. All around us things are howling and then we stand on the pier end. The light is pink and green and pink and green. It reminds us of home—like we imagine it could be. But when the color pancakes out over the horizon, we don’t know what we’re looking at. That’s ok. This time it’s structural.
No habits!
Of course we’re growing restless.»
VIDEO
Εεεε, χμμμ...
Yeaaaah!
Λοιπόν, εσέις μέχρι την επόμενη που λογικά θα έχουν ανθίσει τα λελούδια, θα τα τρυγούν οι μέλισσες και θα πιάνουν τον κόσμο οι αλλεργίες και άλλα τέτοια όμορφα, να ακούσετε το πόσο πιο γυναικείο "Woman" των Rhye που όταν θελήσει ο χείμαρος παραγράφων Παντελής Μαραγκός να το πιάσει πιστεύω θα το αποθεώσει.
Τα λέμε!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
