Various Tapes Vol. 10 (Hipster βιομηχανία)
Ξεδιαλέγοντας σανό με ένα δίκρανο
Από τον Πάνο Κατσούρη, 28/02/2014 @ 11:26
Εντάξει, εσύ και οι φίλοι σου επιτέλους καταφέρατε να φτιάξετε μια μπάντα, στέκεστε γύρω από ένα κλασικό είδος και νομίζετε πως εκεί βρίσκεται το νόημα στα πάντα, γουστάρετε να το μπλέκετε με κανά δυο άλλα και ακούγεστε καλά. Όμως το θέμα είναι πως ακούγεστε πραγματικά καλά, μια μίξη rock n roll με new wave ξεσπάσματα και post αυξομειώσεις ξέρω 'γω. Αυτό που σας λείπει τώρα για να κάνετε το breakthrough στον χώρο είναι το image.
Τι, δεν σου κάνει; Ωραία πες πως είσαι μάστορας στα μηχανήματα, τρελαίνεσαι για τον 90s ηλεκτρονικό ήχο του UK και χαζεύεις το μέλλον με μια world music ματιά... πες πως έχεις ένα ιδιαίτερο και καλό flow τόσο διαφορετικό που μπορεί να πει πολλά, κάντο όπως θες μωρέ το θέμα είναι πάλι ένα στο τέλος, το image και κυρίως αυτό που επικρατεί εκεί έξω.
Θέλω να πιστεύω πως είσαι γάτος και έχεις οσφριστεί που το πάω. Παρόλα αυτά πριν διακωμωδήσω ελαφρά την κατάσταση αυτή που επηρεάζει ουκ ολίγους καλλιτέχνες θα πρέπει να αναλύσω και δυο πράγματα για το πως έφτασε στο σημείο να υφίσταται ως φαινόμενο. Βλέπεις, ως παιδί των 00s που ανδρώθηκε μουσικά στην δεκαετία αυτή κυρίως λόγω ηλικίας είναι επόμενο η κάψα να με έχει οδηγήσει στο να ασχοληθώ με μόδες και ρεύματα σύγχρονα. Όμως αλήθεια, δεν γίνεται να μην αναρωτηθώ, «όλα αυτά από που προήλθαν άραγε και πιο το αντίκτυπο τους στην μουσική»; Δεν γίνεται να εμφανίστηκαν έτσι από το πουθενά και σίγουρα δεν γίνεται να μην υπάρχει μια συνέπεια αυτής της απήχησης.
Αν δεν κατάλαβες ακόμα με τι θέλω να καταπιαστώ από την αρχή θα σου πω στα γρήγορα πως προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου που αφορούν την αισθητική σήμα κατατεθέν μιας κατηγορίας καλλιτεχνών η οποία δείχνει να έχει χαραχθεί ως γραμμή και να προωθείται από ένα μικρό αλλά σεβαστό και όλο ένα αυξανόμενο αριθμό μουσικών Μέσων, κυρίως ιντερνετικών.
Το ξεπέταγμα και η άνοδος
Αν και η μουσική βιομηχανία έχει γνωρίσει δραστικές έως και ριζικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, αυτό που έχει παραμείνει σταθερό είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι ακροατές βρίσκουν και εν συνεχεία καταλήγουν στην μουσική που θα ακούσουν. Μια φιλτροποίηση μέσω κάποιας αξιόπιστης πηγής «για αυτούς» που θα τους βοηθήσει να επιλέξουν ανάμεσα σε εκατομμύρια τραγούδια και πάμπολλους καλλιτέχνες το τι «θα» αλλά και το τι «δεν θα» περάσει από τα αυτιά τους. Παραδοσιακά κάτι τέτοιο εξαρτιόταν από μουσικά περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κανάλια με βίντεοκλιπ, αλλά ακόμα και από συστάσεις δισκάδικων ή φίλων. Όμως παρόλο που όπως αναφέρθηκε πιο πριν η χρήση της σύστασης παραμένει σταθερή, τα παραδοσιακά Μέσα δείχνουν να εξασθενούν και μέσα από την όλο αναπτυσσόμενη τεχνολογική εποχή και δια του διαδικτύου που βριχάται προς κάθε κατεύθυνση μπαίνουν στο παιχνίδι νέοι παίχτες-διεκδικητές, μια συγκεκριμένη κάστα zine όπως το p4k το site που η πλειοψηφία των μουσικόφιλων λατρεύει να μισεί.
Όμως το παράξενο σε όλο τούτο είναι πως η επιρροή αυτής της φάσης είναι δύσκολο να μετρηθεί διότι πολύ απλά δεν έχουμε να κάνουμε με πωλήσεις (άμεσες), αλλά και από την άλλη μιας και μιλάμε για τον χώρο του διαδικτύου όλος παραδόξως ο αριθμός των clicks αλλά και το trafficking έχουν αμελητέα ποσότητα και σημασία.
Ο λόγος που καταφέρνουν να κάνουν την μικρή δυναμική τους να φαντάζει τεράστια ή στην ελάχιστη μεσαίας κατηγορίας και στα χαρτιά μη μετρήσιμη έγκειται στον τρόπο που έχουν βρει να ευδοκιμούν μέσα στο πανδαιμόνιο της κατρακυλούσας μουσικής βιομηχανίας και είναι σατανικά έξυπνος. Ποιός είναι αυτός; Απλούστατα επηρεάζουν εκείνους που επηρεάζουν τους άλλους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όχι απλά συντηρούν μια αλυσίδα αλλά και ίσως να την αναζωογονούν παίζοντας σημαντικό ρόλο. Κοιτώντας προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω στην πυραμίδα, από την μια δανείζονται την φιλοσοφία προώθησης καλλιτεχνών των μικρών blog και από την άλλη κλείνουν το μάτι στα μεγάλα Μέσα που καλοβλέπουν το κοινό γεμάτο ελιτισμό που έχουν δημιουργήσει ως νέο αγοραστικό κομμάτι.
Αλλά η ιστορία δεν είναι μονάχα εκεί που κάνει κύκλους, η έκφραση στην οποία πατούν κοιτάει προς πολλαπλές κατευθύνσεις. Είναι σύνηθες να βάζουν στην βιτρίνα άγνωστους καλλιτέχνες, αυτούς δηλαδή που θα πρότεινε κάποιος blogger ή φίλος «και καλά ψαγμένος» και αυτό είναι κάτι που έκαναν από την αρχή διότι είναι παιδιά αυτής της κουλτούρας. Όμως είναι και κάποιου τύπου ηδονοβλεψίες ως προς τους μεγάλους αντίστοιχους του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος, πάσης φύσεως μουσικής και παντός είδους.
Χωρίς καν να έχουν καταπιαστεί πάλι με ανάλογα θέματα θα τρέξουν πρώτοι να βάλουν στην μαρκίζα κάτι ολοκαίνουριο και καλοδιαλεγμένο που ενδεχομένως να αξίζει αλλά τα κέρδη θα είναι πολλαπλάσια σε σχέση με τους ειδήμονες συντάκες μιας σκηνής που έχει χάσει την προ υπάρχουσα αστραφτερή αίγλη της ή δεν έχει αποκτήσει ακόμα την ενδεχόμενη μελλοντική. Βέβαια πάντα η επιλογή του ονόματος θα πρέπει να έχει την πρέπουσα δόση συγκεκριμένης αισθητικής στην οποία έχει γαλουχηθεί η νέα γενιά καλλιτεχνών από τους ίδιους.
Ωστόσο το να αποκτήσεις αυτό το status και μια τρίαινα με special move «τσίμπημα ικανό να στείλει οποιοδήποτε όνομα στα ουράνια» δεν έρχεται από την μια μέρα στην άλλη. Υπερενθουσιώδης κριτικές προς ασυνήθιστες κατευθύνσεις και αιρετικές για όσους ξέρει ο πολύς κόσμος είναι κάτι που σίγουρα τραβά τα βλέμματα. Η όλο αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου και το πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις buzz σε αυτό αν είσαι έξυπνος σίγουρα συνέβαλαν στα μέγιστα, όμως όλα αυτά έχουν και κάποιο αντίκτυπο στην μουσική έτσι δεν είναι;
Ο αντίκτυπος στην μουσική ως τέχνη
Αρνητικό ή θετικό πρόσημο, ποιος μπορεί να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα άραγε για το τι συμβαίνει ή για το τι έπεται; Το μόνο σίγουρο είναι πως οι παράγοντες που επηρεάζουν την μουσική είναι εξωγηπεδικοί και ιδιότροποι σε σχέση με τις άλλες τέχνες. Από την μια το να καταφθάνουν στους ακροατές όλο ένα και περισσότερα και διαφορετικά ακούσματα, με οποιονδήποτε τρόπο είναι κάτι καλοδεχούμενο. Το να παίρνουν μικροί καλλιτέχνες «που ίσως να το αξίζουν» σημαντικό κομμάτι από την πίτα προβολής είναι ευπρόσδεκτο.
Από την άλλη οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δικαιώνουν τα κύματα hating που δέχεται ανά καιρούς αυτή η κουλτούρα. Το σημαντικότερο πρόβλημα που θα μπορούσες να διακρίνεις βρίσκεται στην ιδέα που έχει κολλήσει στο μυαλό κάποιων καλλιτεχνών και όχι απαραίτητα στις ενέργειες κάποιου zine. Δεν γίνεται να δίνεις τόσο πολύ βάρος στην άποψη κάποιου άλλου ή να παίρνεις τόσο σοβαρά την βαθμολόγηση τέχνης (και μάλιστα σε δεκαδική μορφή). Βέβαια αυτό που έχουμε να δούμε είναι εάν τούτο το μοντέλο ενδέχεται να αποκτήσει ακόμη περισσότερους εκφραστές μιας και δεν θα είναι απίθανο στο μέλλον να έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική ναυαρχίδα υποκουλτούρας και αυτό επειδή το κυνήγι της επιτυχίας μπορεί με ευκολία να καταστρέψει την αληθινή εσωτερική ανάγκη.
Εν κατακλείδι μετά από όλες αυτές τις σκέψεις δεν επρόκειτο να βγάλω την ουρά μου απ’ έξω. Ασχολούμενος δια της οδού της συγγραφής κριτικών αλλά και άρθρων σε αυτό το site με τέχνες (μουσική) που έρχονται από το εξωτερικό δεν γίνεται να μην ρίξω κλεφτές ματιές στο τι γράφεται εκτός συνόρων, για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν είναι εγχώριο προϊόν. Έτσι ομολογουμένως θα πρέπει να παραδεχθώ υπάρχουν φορές που έχω πέσει στην αισθητική παγίδα που έχει δημιουργηθεί, η οποία δίχως άλλο αξίζει κάποιες φορές μια αντιμετώπιση χλευασμού. Με έναν κάτι σαν τρόπο εξιλέωσις λοιπόν σου παραθέτω κάπως χιουμοριστικά τους δέκα κανόνες που θα πρέπει να τηρήσεις έτσι ώστε να κάνεις το πολυπόθητο μπάσιμο στην hipster σκηνή του εξωτερικού.
• Το όνομα της μπάντας
Πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου, ίσως και την φαντασία να δουλέψει αντίστροφα αν είσαι τόσο τολμηρός. Το όνομα είναι η αρχή και το τέλος της δηκτικής ειρωνείας μέσω της οποίας θα πρέπει να χτιστεί ο κορμός της δηθενιάς σου. Δύο λέξεις, άκυρες μεταξύ τους, άκυρες και ως σύνολο με εσένα.
• Το είδος μουσικής
Ποτέ μα ποτέ μην παίζεις εξ ολοκλήρου καθαρά κάποιο είδος διότι αυτό θα είναι καταστροφικό για το image σου. Μπέρδεψε το με κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τους ήδη υπάρχοντες συνδυασμούς που υπάρχουν εκεί έξω.
• Το εξώφυλλο του δίσκου
Όπως και στο όνομα της μπάντας έτσι και εδώ πρέπει να πράξεις πονηρά. Είσαι σκληρός; Σίγουρα να είναι ροζ ή πουά. Είσαι φλώρος; Κάτι σκοτεινό με μια άγρια γραματοσειρά! Bonus μαγκιά αν θες να αποφύγεις τα παραπάνω; Φτιάξε κάτι άθλιας ποιότητας και ανάλυσης... με τρίγωνα μέσα. Τα τρίγωνα είναι cool.
• Τα ενδιαφέροντα
Πρέπει να έχεις εντελώς κουφά ενδιαφέροντα. Αντισυμβατικά σε σχέση με αυτά ενός μέσου ανθρώπου και σίγουρα σε σχέση με αυτά που θα περίμενε κάποιος βάση του ήχου σου! Στην συνέντευξη μην ξεχάσεις να αναφέρεις την περίοδο που ζούσες σε ένα δεντρόσπιτο-σχεδία σε κάποιο ποτάμι.
• Το πρώτο τραγούδι του δίσκου
Ονόμασε το πρώτο τραγούδι του δίσκο σου "Intro", "Prelude" ή κάτι αντίστοιχο.
• Η διάρκεια των τραγουδιών
Να έχεις τουλάχιστον ένα τραγούδι μεγάλης διάρκειας, το λιγότερο εφτά-οχτώ λεπτά. Ένα δυσνόητο αδιάφορο μείγμα από drone και ambient. Αν είναι και το πρώτο στο tracklist του δίσκου, τέλεια!
• Τα όργανα που χρησιμοποιείς
Σε κάποιο τραγούδι, οποιαδήποτε στιγμή, πέτα ένα άκυρο solo από κάποιο όργανο μη ευρείας χρήσης όπως ένα σαξόφωνο… παντού κολλάει ωραία ένα σαξόφωνο! Κάτι ακόμα καλύτερο; Φτιάξε το δικό σου όργανο, χωρίς να σε νοιάζει πώς θα ακούγεται!
• Τα προσωπικά στοιχεία
Στην εποχή της ταχείας πληροφόρησης που οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση στα πάντα προσπάθησε να μείνεις αινιγματικός. Κρύψε τα πάντα και κυρίως μην αφήσεις τίποτα να βγει προς τα έξω. Φόρα μια μάσκα!
• Η ιερή λέξη
Μάθε να χρησιμοποιείς την λέξη «post». Πιο συγκεκριμένα; Όταν ερωτηθείς τι είδος παίζεις μην διαστάσεις να την βάλεις μπροστά από κάθε ταμπέλα.
• Η ομοφοβία
Μην είσαι ομοφοβικός! Καλά γενικά μην είσαι ομοφοβικός... εντάξει σταματάω.
Ακολουθούν «οι ελάχιστοι» δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν!
Lee Bannon - Alternate / Endings
(Ninja Tune)
Το αποτέλσεσμα κάποιες φορές ίσως να δείχνει ασύνδετο, παρόλα αυτά η προσπάθεια του Fred Warmsley είναι σίγουρα θαρραλέα. Δεν είναι δύσκολη η συμβίωση της instumental hip hop με jungle και post-dubstep, όμως για να υπάρξει ένα της προκοπής δημιούργημα απαιτούνται αριστοτεχνικές κινήσεις. Πάντως όπως και να 'χει, πέρα από τις αναλύσεις, ο παραγωγός από το Σακραμέντο με συμβολή σε πολλές κυκλοφορίες ονομάτων της hip hop σκηνής τραβάει την προσοχή μας επάξια.
Δείγμα: "Bent / Sequence"
Young Fathers - Dead
(Big Dada / Anticon)
Ένας Νιγηριανός, ένας Λιβανέζος και ένας Σκοτσέζος που παίζουν πειραματική hip hop με έδρα το Εδιμβούργο. Όχι ρε δεν σε δουλεύω, οι Young Fathers ήδη από το περσινό έτος έχουν δώσει το στίγμα τους. Το "Dead" είναι δεύτερη επίσημη κυκλοφορία τους μέσα σε ένα χρόνο και παρόλο που μπορεί να υπάρχουν στιγμές που είναι πολύχρωμοι ή κάπως χαρωποί, πίστεψε με ο ήχος τους δεν είναι καθόλου εύκολο άκουσμα. Funky μπασογραμμή, αφρικάνικοι ρυθμοί, ψυχεδελικά beats και αφηριμένα flow της rap του UK με ολίγον soul που και που, στενεύουν τα όρια σε σχέση με τα δύο προηγούμενα mixtape τους.
Δείγμα: "Get Up"
Shackleton - Freezing Opening Thawing
(Woe to the Septic Heart)
Ένα από τα χαρακτηριστικά του Shackleton είναι πως από την πρώτη στιγμή που θα επιχειρήσεις να ακούσεις κάποιο δημιούργημα του θα νιώσεις μονομιάς τους ηλεκτρονικούς μουσικούς σου ορίζοντες να διευρύνονται. Ο συνιδρυτής της Skull Disco και ιδρυτής της Woe to the Septic Heart μέσω της οποίας πια κυκλοφορεί τις δουλειές του, στο φετινό EP συνεχίζει το ψυχεδελικό οδοιπορικό του. Έχοντας το ένα από τα τρία τραγούδια στις tribal σχιζοφρενείς μορφές του παρελθόντος του και τα άλλα δυο στην σατανική ατμόσφαιρα του νεότερου ήχου του χτίζει μια ψηφιακή ζούγκλα.
Δείγμα: "White Flower With Silvery Eye"
Στα νέα τώρα, τι 'χες Kanye τι 'χα πάντα δηλαδή. Ο James Blake λοιπόν, δήλωσε πως υπάρχει περίπτωση να δούμε μια συνεργασία μεταξύ αυτού και του Kanye West μιας και είναι ένας από τους πολλούς που τον έχουν προσεγγίσει για να δουλέψουν μαζί του, και όπως είχε πει «ο Blake είναι ο νέος αγαπημένος μου καλλιτέχνης». Παρόλα αυτά ο James μένει και λίγο διστακτικός διότι ο Kanye είχε δηλώσει πως το νέο του άλμπουμ θα ήθελε να είναι το προσωπικό του "Born In The U.S.A.".
Παραμένοντας στον James Blake τώρα να αναφέρουμε πως περίπου πριν έναν μήνα έκατσε πίσω από το μικρόφωνο του BBC radio1 επιλέγοντας τραγούδια και βγάζοντας στον αέρα κάποια exclusive ακυκλοφόρητα του. Πριν την εκπομπή όμως, με ένα post στο facebook είχε αφήσει να εννοηθεί πως θα έχει ως special καλεσμένο τον Burial για συνέντευξη, κάτι που όπως αποδείχθηκε ήταν φάρσα. O Burial από την άλλη άφησε για πρώτη φορά αβίαστα τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν πάνω στο πρόσωπο του. Μέσω του site της Hyperdub ανέβασε μια φωτογραφία του και έστειλε ένα μήνυμα αγάπης «αρκετά κάπως» προς την οικογένεια του, του φίλους του αλλά και τους fan του. Τώρα αν θες και εσύ με μια selfie φωτό να γίνεις θρύλος ακολούθησε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Μέσα στον μήνα που πέρασε όμως έσκασαν και ένα σωρό νέα τραγουδάκια. Aπό το πρώτο single του νέου δίσκου των Little Dragon μέχρι κάποιες αναπάντεχες συνεργασίες όπως αυτή των Disclosure με την Lorde και του Shlohmo με την Banks. Παρόλα αυτά εμφανέστατα η στιγμή που ξεχώρισε ήταν το session κάποιων μελών της Young Turks στον Αυστραλιανό ραδιοφωνικό σταθμό FBi. Sampha, Earl Sweatshirt κ.ά. παρέλασαν από τα μικρόφωνα με τους Four Τet και Jamie xx όμως να κλέβουν την παράσταση για τον απλούστατο λόγω του ότι έπαιξαν μια συνεργασία τους που κλείνει το μάτι σε μια επικείμενη μελλοντική κυκλοφορία. Άντε να δούμε τι θα δούμε...
Αυτά προς το παρόν...
Τα λέμε την επόμενη!
Τι, δεν σου κάνει; Ωραία πες πως είσαι μάστορας στα μηχανήματα, τρελαίνεσαι για τον 90s ηλεκτρονικό ήχο του UK και χαζεύεις το μέλλον με μια world music ματιά... πες πως έχεις ένα ιδιαίτερο και καλό flow τόσο διαφορετικό που μπορεί να πει πολλά, κάντο όπως θες μωρέ το θέμα είναι πάλι ένα στο τέλος, το image και κυρίως αυτό που επικρατεί εκεί έξω.
Θέλω να πιστεύω πως είσαι γάτος και έχεις οσφριστεί που το πάω. Παρόλα αυτά πριν διακωμωδήσω ελαφρά την κατάσταση αυτή που επηρεάζει ουκ ολίγους καλλιτέχνες θα πρέπει να αναλύσω και δυο πράγματα για το πως έφτασε στο σημείο να υφίσταται ως φαινόμενο. Βλέπεις, ως παιδί των 00s που ανδρώθηκε μουσικά στην δεκαετία αυτή κυρίως λόγω ηλικίας είναι επόμενο η κάψα να με έχει οδηγήσει στο να ασχοληθώ με μόδες και ρεύματα σύγχρονα. Όμως αλήθεια, δεν γίνεται να μην αναρωτηθώ, «όλα αυτά από που προήλθαν άραγε και πιο το αντίκτυπο τους στην μουσική»; Δεν γίνεται να εμφανίστηκαν έτσι από το πουθενά και σίγουρα δεν γίνεται να μην υπάρχει μια συνέπεια αυτής της απήχησης.
Αν δεν κατάλαβες ακόμα με τι θέλω να καταπιαστώ από την αρχή θα σου πω στα γρήγορα πως προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου που αφορούν την αισθητική σήμα κατατεθέν μιας κατηγορίας καλλιτεχνών η οποία δείχνει να έχει χαραχθεί ως γραμμή και να προωθείται από ένα μικρό αλλά σεβαστό και όλο ένα αυξανόμενο αριθμό μουσικών Μέσων, κυρίως ιντερνετικών.
Το ξεπέταγμα και η άνοδος
Αν και η μουσική βιομηχανία έχει γνωρίσει δραστικές έως και ριζικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, αυτό που έχει παραμείνει σταθερό είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι ακροατές βρίσκουν και εν συνεχεία καταλήγουν στην μουσική που θα ακούσουν. Μια φιλτροποίηση μέσω κάποιας αξιόπιστης πηγής «για αυτούς» που θα τους βοηθήσει να επιλέξουν ανάμεσα σε εκατομμύρια τραγούδια και πάμπολλους καλλιτέχνες το τι «θα» αλλά και το τι «δεν θα» περάσει από τα αυτιά τους. Παραδοσιακά κάτι τέτοιο εξαρτιόταν από μουσικά περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κανάλια με βίντεοκλιπ, αλλά ακόμα και από συστάσεις δισκάδικων ή φίλων. Όμως παρόλο που όπως αναφέρθηκε πιο πριν η χρήση της σύστασης παραμένει σταθερή, τα παραδοσιακά Μέσα δείχνουν να εξασθενούν και μέσα από την όλο αναπτυσσόμενη τεχνολογική εποχή και δια του διαδικτύου που βριχάται προς κάθε κατεύθυνση μπαίνουν στο παιχνίδι νέοι παίχτες-διεκδικητές, μια συγκεκριμένη κάστα zine όπως το p4k το site που η πλειοψηφία των μουσικόφιλων λατρεύει να μισεί.
Όμως το παράξενο σε όλο τούτο είναι πως η επιρροή αυτής της φάσης είναι δύσκολο να μετρηθεί διότι πολύ απλά δεν έχουμε να κάνουμε με πωλήσεις (άμεσες), αλλά και από την άλλη μιας και μιλάμε για τον χώρο του διαδικτύου όλος παραδόξως ο αριθμός των clicks αλλά και το trafficking έχουν αμελητέα ποσότητα και σημασία.
Ο λόγος που καταφέρνουν να κάνουν την μικρή δυναμική τους να φαντάζει τεράστια ή στην ελάχιστη μεσαίας κατηγορίας και στα χαρτιά μη μετρήσιμη έγκειται στον τρόπο που έχουν βρει να ευδοκιμούν μέσα στο πανδαιμόνιο της κατρακυλούσας μουσικής βιομηχανίας και είναι σατανικά έξυπνος. Ποιός είναι αυτός; Απλούστατα επηρεάζουν εκείνους που επηρεάζουν τους άλλους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όχι απλά συντηρούν μια αλυσίδα αλλά και ίσως να την αναζωογονούν παίζοντας σημαντικό ρόλο. Κοιτώντας προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω στην πυραμίδα, από την μια δανείζονται την φιλοσοφία προώθησης καλλιτεχνών των μικρών blog και από την άλλη κλείνουν το μάτι στα μεγάλα Μέσα που καλοβλέπουν το κοινό γεμάτο ελιτισμό που έχουν δημιουργήσει ως νέο αγοραστικό κομμάτι.
Αλλά η ιστορία δεν είναι μονάχα εκεί που κάνει κύκλους, η έκφραση στην οποία πατούν κοιτάει προς πολλαπλές κατευθύνσεις. Είναι σύνηθες να βάζουν στην βιτρίνα άγνωστους καλλιτέχνες, αυτούς δηλαδή που θα πρότεινε κάποιος blogger ή φίλος «και καλά ψαγμένος» και αυτό είναι κάτι που έκαναν από την αρχή διότι είναι παιδιά αυτής της κουλτούρας. Όμως είναι και κάποιου τύπου ηδονοβλεψίες ως προς τους μεγάλους αντίστοιχους του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος, πάσης φύσεως μουσικής και παντός είδους.
Χωρίς καν να έχουν καταπιαστεί πάλι με ανάλογα θέματα θα τρέξουν πρώτοι να βάλουν στην μαρκίζα κάτι ολοκαίνουριο και καλοδιαλεγμένο που ενδεχομένως να αξίζει αλλά τα κέρδη θα είναι πολλαπλάσια σε σχέση με τους ειδήμονες συντάκες μιας σκηνής που έχει χάσει την προ υπάρχουσα αστραφτερή αίγλη της ή δεν έχει αποκτήσει ακόμα την ενδεχόμενη μελλοντική. Βέβαια πάντα η επιλογή του ονόματος θα πρέπει να έχει την πρέπουσα δόση συγκεκριμένης αισθητικής στην οποία έχει γαλουχηθεί η νέα γενιά καλλιτεχνών από τους ίδιους.
Ωστόσο το να αποκτήσεις αυτό το status και μια τρίαινα με special move «τσίμπημα ικανό να στείλει οποιοδήποτε όνομα στα ουράνια» δεν έρχεται από την μια μέρα στην άλλη. Υπερενθουσιώδης κριτικές προς ασυνήθιστες κατευθύνσεις και αιρετικές για όσους ξέρει ο πολύς κόσμος είναι κάτι που σίγουρα τραβά τα βλέμματα. Η όλο αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου και το πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις buzz σε αυτό αν είσαι έξυπνος σίγουρα συνέβαλαν στα μέγιστα, όμως όλα αυτά έχουν και κάποιο αντίκτυπο στην μουσική έτσι δεν είναι;
Ο αντίκτυπος στην μουσική ως τέχνη
Αρνητικό ή θετικό πρόσημο, ποιος μπορεί να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα άραγε για το τι συμβαίνει ή για το τι έπεται; Το μόνο σίγουρο είναι πως οι παράγοντες που επηρεάζουν την μουσική είναι εξωγηπεδικοί και ιδιότροποι σε σχέση με τις άλλες τέχνες. Από την μια το να καταφθάνουν στους ακροατές όλο ένα και περισσότερα και διαφορετικά ακούσματα, με οποιονδήποτε τρόπο είναι κάτι καλοδεχούμενο. Το να παίρνουν μικροί καλλιτέχνες «που ίσως να το αξίζουν» σημαντικό κομμάτι από την πίτα προβολής είναι ευπρόσδεκτο.
Από την άλλη οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δικαιώνουν τα κύματα hating που δέχεται ανά καιρούς αυτή η κουλτούρα. Το σημαντικότερο πρόβλημα που θα μπορούσες να διακρίνεις βρίσκεται στην ιδέα που έχει κολλήσει στο μυαλό κάποιων καλλιτεχνών και όχι απαραίτητα στις ενέργειες κάποιου zine. Δεν γίνεται να δίνεις τόσο πολύ βάρος στην άποψη κάποιου άλλου ή να παίρνεις τόσο σοβαρά την βαθμολόγηση τέχνης (και μάλιστα σε δεκαδική μορφή). Βέβαια αυτό που έχουμε να δούμε είναι εάν τούτο το μοντέλο ενδέχεται να αποκτήσει ακόμη περισσότερους εκφραστές μιας και δεν θα είναι απίθανο στο μέλλον να έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική ναυαρχίδα υποκουλτούρας και αυτό επειδή το κυνήγι της επιτυχίας μπορεί με ευκολία να καταστρέψει την αληθινή εσωτερική ανάγκη.
Εν κατακλείδι μετά από όλες αυτές τις σκέψεις δεν επρόκειτο να βγάλω την ουρά μου απ’ έξω. Ασχολούμενος δια της οδού της συγγραφής κριτικών αλλά και άρθρων σε αυτό το site με τέχνες (μουσική) που έρχονται από το εξωτερικό δεν γίνεται να μην ρίξω κλεφτές ματιές στο τι γράφεται εκτός συνόρων, για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν είναι εγχώριο προϊόν. Έτσι ομολογουμένως θα πρέπει να παραδεχθώ υπάρχουν φορές που έχω πέσει στην αισθητική παγίδα που έχει δημιουργηθεί, η οποία δίχως άλλο αξίζει κάποιες φορές μια αντιμετώπιση χλευασμού. Με έναν κάτι σαν τρόπο εξιλέωσις λοιπόν σου παραθέτω κάπως χιουμοριστικά τους δέκα κανόνες που θα πρέπει να τηρήσεις έτσι ώστε να κάνεις το πολυπόθητο μπάσιμο στην hipster σκηνή του εξωτερικού.
• Το όνομα της μπάντας
Πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου, ίσως και την φαντασία να δουλέψει αντίστροφα αν είσαι τόσο τολμηρός. Το όνομα είναι η αρχή και το τέλος της δηκτικής ειρωνείας μέσω της οποίας θα πρέπει να χτιστεί ο κορμός της δηθενιάς σου. Δύο λέξεις, άκυρες μεταξύ τους, άκυρες και ως σύνολο με εσένα.
• Το είδος μουσικής
Ποτέ μα ποτέ μην παίζεις εξ ολοκλήρου καθαρά κάποιο είδος διότι αυτό θα είναι καταστροφικό για το image σου. Μπέρδεψε το με κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τους ήδη υπάρχοντες συνδυασμούς που υπάρχουν εκεί έξω.
• Το εξώφυλλο του δίσκου
Όπως και στο όνομα της μπάντας έτσι και εδώ πρέπει να πράξεις πονηρά. Είσαι σκληρός; Σίγουρα να είναι ροζ ή πουά. Είσαι φλώρος; Κάτι σκοτεινό με μια άγρια γραματοσειρά! Bonus μαγκιά αν θες να αποφύγεις τα παραπάνω; Φτιάξε κάτι άθλιας ποιότητας και ανάλυσης... με τρίγωνα μέσα. Τα τρίγωνα είναι cool.
• Τα ενδιαφέροντα
Πρέπει να έχεις εντελώς κουφά ενδιαφέροντα. Αντισυμβατικά σε σχέση με αυτά ενός μέσου ανθρώπου και σίγουρα σε σχέση με αυτά που θα περίμενε κάποιος βάση του ήχου σου! Στην συνέντευξη μην ξεχάσεις να αναφέρεις την περίοδο που ζούσες σε ένα δεντρόσπιτο-σχεδία σε κάποιο ποτάμι.
• Το πρώτο τραγούδι του δίσκου
Ονόμασε το πρώτο τραγούδι του δίσκο σου "Intro", "Prelude" ή κάτι αντίστοιχο.
• Η διάρκεια των τραγουδιών
Να έχεις τουλάχιστον ένα τραγούδι μεγάλης διάρκειας, το λιγότερο εφτά-οχτώ λεπτά. Ένα δυσνόητο αδιάφορο μείγμα από drone και ambient. Αν είναι και το πρώτο στο tracklist του δίσκου, τέλεια!
• Τα όργανα που χρησιμοποιείς
Σε κάποιο τραγούδι, οποιαδήποτε στιγμή, πέτα ένα άκυρο solo από κάποιο όργανο μη ευρείας χρήσης όπως ένα σαξόφωνο… παντού κολλάει ωραία ένα σαξόφωνο! Κάτι ακόμα καλύτερο; Φτιάξε το δικό σου όργανο, χωρίς να σε νοιάζει πώς θα ακούγεται!
• Τα προσωπικά στοιχεία
Στην εποχή της ταχείας πληροφόρησης που οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση στα πάντα προσπάθησε να μείνεις αινιγματικός. Κρύψε τα πάντα και κυρίως μην αφήσεις τίποτα να βγει προς τα έξω. Φόρα μια μάσκα!
• Η ιερή λέξη
Μάθε να χρησιμοποιείς την λέξη «post». Πιο συγκεκριμένα; Όταν ερωτηθείς τι είδος παίζεις μην διαστάσεις να την βάλεις μπροστά από κάθε ταμπέλα.
• Η ομοφοβία
Μην είσαι ομοφοβικός! Καλά γενικά μην είσαι ομοφοβικός... εντάξει σταματάω.
Ακολουθούν «οι ελάχιστοι» δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν!
Lee Bannon - Alternate / Endings(Ninja Tune)
Το αποτέλσεσμα κάποιες φορές ίσως να δείχνει ασύνδετο, παρόλα αυτά η προσπάθεια του Fred Warmsley είναι σίγουρα θαρραλέα. Δεν είναι δύσκολη η συμβίωση της instumental hip hop με jungle και post-dubstep, όμως για να υπάρξει ένα της προκοπής δημιούργημα απαιτούνται αριστοτεχνικές κινήσεις. Πάντως όπως και να 'χει, πέρα από τις αναλύσεις, ο παραγωγός από το Σακραμέντο με συμβολή σε πολλές κυκλοφορίες ονομάτων της hip hop σκηνής τραβάει την προσοχή μας επάξια.
Δείγμα: "Bent / Sequence"
Young Fathers - Dead(Big Dada / Anticon)
Ένας Νιγηριανός, ένας Λιβανέζος και ένας Σκοτσέζος που παίζουν πειραματική hip hop με έδρα το Εδιμβούργο. Όχι ρε δεν σε δουλεύω, οι Young Fathers ήδη από το περσινό έτος έχουν δώσει το στίγμα τους. Το "Dead" είναι δεύτερη επίσημη κυκλοφορία τους μέσα σε ένα χρόνο και παρόλο που μπορεί να υπάρχουν στιγμές που είναι πολύχρωμοι ή κάπως χαρωποί, πίστεψε με ο ήχος τους δεν είναι καθόλου εύκολο άκουσμα. Funky μπασογραμμή, αφρικάνικοι ρυθμοί, ψυχεδελικά beats και αφηριμένα flow της rap του UK με ολίγον soul που και που, στενεύουν τα όρια σε σχέση με τα δύο προηγούμενα mixtape τους.
Δείγμα: "Get Up"
Shackleton - Freezing Opening Thawing(Woe to the Septic Heart)
Ένα από τα χαρακτηριστικά του Shackleton είναι πως από την πρώτη στιγμή που θα επιχειρήσεις να ακούσεις κάποιο δημιούργημα του θα νιώσεις μονομιάς τους ηλεκτρονικούς μουσικούς σου ορίζοντες να διευρύνονται. Ο συνιδρυτής της Skull Disco και ιδρυτής της Woe to the Septic Heart μέσω της οποίας πια κυκλοφορεί τις δουλειές του, στο φετινό EP συνεχίζει το ψυχεδελικό οδοιπορικό του. Έχοντας το ένα από τα τρία τραγούδια στις tribal σχιζοφρενείς μορφές του παρελθόντος του και τα άλλα δυο στην σατανική ατμόσφαιρα του νεότερου ήχου του χτίζει μια ψηφιακή ζούγκλα.
Δείγμα: "White Flower With Silvery Eye"
Στα νέα τώρα, τι 'χες Kanye τι 'χα πάντα δηλαδή. Ο James Blake λοιπόν, δήλωσε πως υπάρχει περίπτωση να δούμε μια συνεργασία μεταξύ αυτού και του Kanye West μιας και είναι ένας από τους πολλούς που τον έχουν προσεγγίσει για να δουλέψουν μαζί του, και όπως είχε πει «ο Blake είναι ο νέος αγαπημένος μου καλλιτέχνης». Παρόλα αυτά ο James μένει και λίγο διστακτικός διότι ο Kanye είχε δηλώσει πως το νέο του άλμπουμ θα ήθελε να είναι το προσωπικό του "Born In The U.S.A.".
Παραμένοντας στον James Blake τώρα να αναφέρουμε πως περίπου πριν έναν μήνα έκατσε πίσω από το μικρόφωνο του BBC radio1 επιλέγοντας τραγούδια και βγάζοντας στον αέρα κάποια exclusive ακυκλοφόρητα του. Πριν την εκπομπή όμως, με ένα post στο facebook είχε αφήσει να εννοηθεί πως θα έχει ως special καλεσμένο τον Burial για συνέντευξη, κάτι που όπως αποδείχθηκε ήταν φάρσα. O Burial από την άλλη άφησε για πρώτη φορά αβίαστα τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν πάνω στο πρόσωπο του. Μέσω του site της Hyperdub ανέβασε μια φωτογραφία του και έστειλε ένα μήνυμα αγάπης «αρκετά κάπως» προς την οικογένεια του, του φίλους του αλλά και τους fan του. Τώρα αν θες και εσύ με μια selfie φωτό να γίνεις θρύλος ακολούθησε τον παρακάτω σύνδεσμο.Μέσα στον μήνα που πέρασε όμως έσκασαν και ένα σωρό νέα τραγουδάκια. Aπό το πρώτο single του νέου δίσκου των Little Dragon μέχρι κάποιες αναπάντεχες συνεργασίες όπως αυτή των Disclosure με την Lorde και του Shlohmo με την Banks. Παρόλα αυτά εμφανέστατα η στιγμή που ξεχώρισε ήταν το session κάποιων μελών της Young Turks στον Αυστραλιανό ραδιοφωνικό σταθμό FBi. Sampha, Earl Sweatshirt κ.ά. παρέλασαν από τα μικρόφωνα με τους Four Τet και Jamie xx όμως να κλέβουν την παράσταση για τον απλούστατο λόγω του ότι έπαιξαν μια συνεργασία τους που κλείνει το μάτι σε μια επικείμενη μελλοντική κυκλοφορία. Άντε να δούμε τι θα δούμε...
Αυτά προς το παρόν...
Τα λέμε την επόμενη!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
