Various Tapes Vol. 12 (Σύγχρονη EDM)
Ό,τι χειρότερο συνέβη στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής;
Από τον Πάνο Κατσούρη, 02/05/2014 @ 13:22
Θα μπορούσα με σιγουριά να πω πως έχω δείξει τις προθέσεις μου απέναντι στην «ηλεκτρονική χορευτική μουσική» των καιρών μας. Έτσι αν είσαι ένας από τους αναγνώστες τούτης της στήλης και έχεις γαλουχηθεί μέσα από τις μουσικές μου προτάσεις στην ερώτηση του υπότιτλου θα βροντοφωνάξεις «ΒΕΒΑΙΑ»! Όμως γιατί τόση απέχθεια άραγε; Σίγουρα όλα αυτά δεν προέρχονται από το καθαρά ηχητικό κομμάτι.
Φέρνω στο μυαλό μου λοιπόν τις «πρόσφατες» δηλώσεις του James Murphy ο οποίος δήλωσε πως η EDM του προκαλεί εμετό, τις περσινές των Thom Yorke και Nigel Godrich που έσφαξαν με το βαμβάκι τον όρο, την κόντρα των Arcade Fire με τον Deadmau5 αλλά και άλλα (μέχρι και ο Anthony Bourdain πήρε θέση, λολ)... και παίρνω ώθηση για να σου πω τους λόγους που θεωρώ αυτά τα τρία γραμματάκια τόσο επικίνδυνα για την κουλτούρα της ηλεκτρονικής μουσικής. Για πάμε λίγο διότι η ηλεκτρονική χορευτική σκηνή δείχνει να βρίσκεται πιο «ψηλά» από ποτέ.
EDM, η pop του σήμερα.
Πάρε βαθιά ανάσα και ξεκινάμε. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου το κάθε single του David Guetta συνεχίζει να πουλά σαν τρελό γιατί έτσι, ο Calvin Harris κάνει επιτυχία με αρκετά από τα πιο αδιάφορα pop τραγούδια που ακούσαμε ποτέ μας, o Steve Aoki στις live εμφανίσεις του είναι πιο σιχαμερός από ποτέ, ο Avicii και ο Skrillex βρίσκονται στις playlist κάθε πιτσιρικά, οι Swedish House Mafia έχουν αποκτήσει στην συνείδηση του καγκουροdancάτου μεγαλύτερη υπόληψη ακόμα και από αυτή που έχει ο Aphex Twin σε έναν σοβαρό μουσικόφιλο της ηλεκτρονικής και ο Tiesto λέει πως πια θα το γυρίσει στην tech house διότι ήρθε η ώρα τα νέα παιδιά να μπουν μπροστά (ότιναναι).
Όμως γιατί είναι λογικό να αναφέρω όλα τα παραπάνω ονόματα μαζί και γιατί μπορώ να χώσω ακόμα τόσα και άλλα τόσα... μα και άλλα τόσα χωρίς υπάρχει πρόβλημα; Γιατί ο πολυσυλλεκτικός όρος ηλεκτρονική χορευτική μουσική τείνει να γίνει ένα μονοδιάστατο popular σκεύασμα, γιατί κάποιοι ονομάζουν electro ένα άσχημο θόρυβο στου οποίου το άκουσμα οι Kraftwerk θα έβαζαν τα κλάματα, γιατί η trap δεν έπαψε να υφίσταται μετά την διάλυση των TNGHT και γιατί το "Bad Kingdom" των Moderat δεν ήταν το κορυφαίο dance κομμάτι για την περσινή χρονιά;
Αν ρίξεις μια ματιά σε όλα τα μεγάλα γνωστά ηλεκτρονικά φεστιβάλ (που είναι και πολλά διάολε) θα διακρίνεις πως ποτέ άλλοτε τόσοι τύποι που παίζουν-έπαιζαν διαφορετικό είδος δεν έχουν παίξει πάλι στην ίδια σκηνή. Αν ακούσεις κάποιο top10 του beatport τα πιο πολλά τραγούδια που θα βρεις είναι ένα μείγμα από απλή μελωδία, πιασιάρικα φωνητικά (για να σου κολλήσουν στο μυαλό), πολύ μα πάρα πολύ μπάσο, επιθετικά synth και φυσικά τουλάχιστον ένα επικό drop.
Παρατηρώντας το μέσο ακροατή που ακούει μπόλικη EDM την σήμερον ημέρα θα δεις πως πολύ απλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει και δεν γνωρίζει από που προήλθαν αυτά που ακούει. House, electro, techno, trance, rave, pop με τρομπόνια με τον Μacklemore να πετάγεται και να κάνει πως ραπάρει κτλ; Όλα EDM είναι στα αυτιά του με μια ελάχιστη πιθανότητα να μπορεί να ξεχωρίσει δυο-τρία πες τέσσερα στο τσακίρ κέφι υπο-είδη. Ποιός φταίει για όλα αυτά τα δεινά λοιπόν; Μα φυσικά τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι dj / παραγωγοί θα πεις και θα έχεις δίκιο όμως πίστεψε με υπάρχουν και κάποιες σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες θα αναλυθούν παρακάτω.
Πιάνοντας τους dj / παραγωγούς θα μπορούσες να τους κατηγορήσεις για το ότι θέλησαν να δώσουν σε αρκετούς «underground» ήχους mainstream υφή έτσι ώστε να μετατρέψουν το club life σε big life είτε μέσω ραδιοφωνικών hits, είτε μέσα από συνεργασίες με γνωστά ονόματα. Περίπου στα μέσα των 00s και λίγο αργότερα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα κύμα που είχε να κάνει με αυτό που αποκαλούμε indie dance (κλικ). Είναι γνωστό πως η ευρεία έννοια του indie έχει κάτι το χρωματιστό τραβηχτικό έτσι ως επακόλουθο ξεπήδησαν αρκετές συνεργασίες αλλά και πάμπολλα remix. Όμως το κοινό που απάντησε σε αυτό το κάλεσμα δεν ήταν αρκετό αλλά θεωρείται και ως ένα βαθμό ιδιαίτερο όσο και η ίδια η μουσική που ακούει, γιαυτό και ήταν αδύνατο να υπάρξουν πολλές συμπτύξεις. Έτσι ο καιρός τότε έδειξε πως έπρεπε να κοιτάξουν προς κάπου αλλού, κάπου που μας οδήγησε να βρεθούμε στο σημείο όπου από εκεί που η χορευτική ηλεκτρονική τάιζε την pop, η χορευτική ηλεκτρονική να γίνει η «pop του σήμερα» και να την ταΐζει την προϋπάρχουσα.
EDM κουλτούρα. Η πιο επικερδής επιχείρηση στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας.
Τα φετινά βραβεία Grammy ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον ηλεκτρονικό χώρο όσον αφορά την αναγνώριση που μπορεί να πάρει ένα είδος στην μουσική βιομηχανία. Οι Daft Punk με τον περσινό δίσκο τους (παρά του ότι αυτό το album ίσως να μπορεί να χαρακτηριστεί επιβλαβής κίνηση για την πραγματική-αγνή ουσία της σκηνής) βρέθηκαν στην κορυφή της μουσικής γενικότερα. Η συγκεκριμένη στιγμή σε συνδυασμό με τα πάμπολλα EDM hits που κατακλύζουν τα ραδιόφωνα, το διαδίκτυο αλλά και το πως έχει εισχωρήσει ο ήχος στην pop σηματοδοτούν το απόγειο της ταμπέλας. Μια τόσο δυνατή ταμπέλα όμως κάνει το χρήμα να γυρνά γύρω της με τρελό ρυθμό... έτσι, σίγουρα αρκετοί θα επιθυμούν να αρπάξουν όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορούν από αυτή την επικερδή πίτα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορείς να διακρίνεις να συμβαίνει γύρω από αυτό που αποκαλούμε EDM culture πηγάζει από το πόσο χρήμα μπορεί να κοπεί. Εμφανέστατα ό,τι και αν γίνεται φυσικά και είναι κάτι το νόμιμο, όμως κατά πόσο είναι νόμιμο βάση της ηθικής συνείδησης της κουλτούρας του παρελθόντος; Για πάρα πολλά χρόνια ότι και αν τύχαινε στην χορευτική σκηνή έμενε στην χορευτική σκηνή, τώρα πια όμως ονόματα όπως Daft Punk, Afrojack, Deadmau5, Armin Van Buuren, Avicii, Calvin Harris, Skrillex, Zedd κ.α. είναι γερά brand name που έχουν αποτινάξει την αίγλη του παρελθόντος δημιουργώντας ένα κοινό και μια νέα γενιά παραγωγών/dj χωρίς γοητεία.
Το 2012 σε μια συνέντευξη του στην New York Times o Robert F.X. Sillerman δήλωνε «Υπάρχει ένα τεράστιο κύμα ενδιαφέροντος για συμμετοχή σε συναυλίες που έχει να κάνει λιγότερο με τη μουσική συγκεκριμένα και περισσότερο με μια εμπειρία σύναψης με αυτή». Όμως ποιος είναι ο εν λόγω κύριος που έχει τόση σημασία η δήλωση του; Για πάμε μια βόλτα να δούμε κάποια πραγματάκια που έχουν να κάνουν με τον κόσμο που τρίβει τα χέρια του βλέποντας τα δις να περιτριγυρίζουν την EDM.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ο 65-χρονος πια -πανέξυπνος επιχειρηματίας και μεγάλος γνώστης του χώρου- Robert Sillerman έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο των μέσων ενημέρωσης και διασκέδασης. Μέσα στις επόμενες δεκαετίας δια της οδού αγοραπωλησίας - ανταλλαγής μεγάλων επιχειρησιακών ονομάτων και συνεργασιών κατάφερε να αναρριχηθεί στην κορυφή της παγκόσμιας πυραμίδας αποκτώντας το status του νούμερο ένα παραγωγού και διαχειριστή live εμφανίσεων δίνοντας στα τέλη των 00s σάρκα και οστά στην γιγάντια SFX Entertainment με highlight το 2012 και συγκεκριμένα την επένδυση ενός δις στην φρέσκια "EMC" καμπάνια.
Ρίχνοντας μια ματιά λοιπόν, θα δούμε πως κάτω από τις φτερούγες της SFX Entertainment βρίσκουμε πάρα πολύ γνωστά φεστιβάλ ( Tomorrowland, Voodoo Experience, Electric Zoo κ.ά.), ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και πολύ σημαντικές ψηφιακές πλατφόρμες (Beatport, ίσως το δυνατότερο μέσο δικτύωσης του χώρου). Βέβαια η SFX δεν είναι η μόνη που καλοβλέπει τον χορό εκατομμυρίων γύρω από την EDM. Στους ίδιους ρυθμούς πολύ δυνατές επενδύσεις γίνονται και από άλλα μεγάλα ονόματα του entertainment χώρου (π.χ. LIve Nation) και όλοι μαζί αλλά και καθένας ξεχωριστά προσπαθούν να εξυψώσουν αυτό το κορυφαίο trend της Β. Αμερικής αλλά και οσονούπω της Ευρώπης περιμένοντας να καρπωθούν τα οφέλη.
Όμως ας σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Αυτά τα υπέρογκα ποσά που επενδύονται στην υποτιθέμενη Electronic Music Culture στην ουσία δεν καταλήγουν στην ηλεκτρονική μουσική αλλά σε μια νέα pop κουλτούρα. Όλα αυτά τα τεράστια φεστιβάλ, οι διαγωνισμοί ανάδειξης νέων ονομάτων μέσω πλατφόρμων τύπου Beatport, οι διαφημίσεις και η προώθηση προϊόντων έξω από την μουσική αλλά και η μόδα που επιτάσσει το ραδιόφωνο έχουν ως σκοπό όπως λένε οι ίδιοι οι δημιουργοί να φέρουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται πιο κοντά στην EMC μιας και από ότι φαίνεται ξεπηδά όλο και πιο πολύς κόσμος που δείχνει ενδιαφέρον. Όμως μήπως τελικά όλα γίνονται για τον απλούστατο λόγω του να διευρυνθεί η αγορά και να... έλα τώρα, όλοι καταλαβαίνουμε με τόση δύναμη στα χέρια κάποιων-λίγων που πάει το θέμα.
Επίλογος
Η ηλεκτρονική μουσική έχει λαμπρό μέλλον και όποιος δεν το κατανοεί απλά δεν μπορεί να συμβαδίσει με την εποχή. Είναι η τεχνολογική πρόοδος που κατακλύζει την δυτική κοινωνία, είναι το διαδίκτυο, είναι το ψηφιακό περιτύλιγμα που τείνει να σκεπάσει τον τρόπο ζωής μας, είναι οι ίδιοι οι καιροί που βολεύουν την φύση αυτού του είδους και κρατάνε τα άλλα στάσιμα αλλά και ίσως καμιά φορά να τα πηγαίνουν προς τα πίσω. Όμως το EDM culture ίσως μόνο λοξοδρομία μπορεί να θεωρηθεί για την μουσική γενικότερα και εμείς δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε, διότι την ίδια στιγμή εκεί έξω υπάρχουν σκηνές αλλά και πιο συγκεκριμένα τόσα λαμπρά αστέρια (Four Tet, Burial, Flying Lotus, Actress, Jon Hopkins, Nicolas Jaar, Caribou κτλ) που μπορούν να εξυψώσουν την χορευτική ηλεκτρονική σε ανώτερα διανοητικά επίπεδα.
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν!
Jamie xx - Girl / Sleep Sound
Βρε μαλακοπίτουρα Jamie πας καλά; Πότε επιτέλους θα βγάλεις ολόκληρο δίσκο; Την μια μας δίνεις ακυκλοφόρητα παλιά τραγούδια. την άλλη remix και τώρα απλά ένα 12-ιντσο single! Δυο τραγουδάκια μόνο λοιπόν, το "Girl" και το "Sleep Sound"... τόσο ιδιαίτερα, τόσο πρωτοποριακά για το είδος τους. Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Όταν κάποια στιγμή αυτός ο τύπος αποφασίσει να αφήσει τα beats του να ξεχυθούν ελεύθερα, τότε η dance θα γνωρίσει νέους ανώτερους και μοντέρνους κόσμους! Όμως μέχρι τότε, εμείς θα αναγκαζόμαστε να τρεφόμαστε με τα ψίχουλα που μας ταΐζει που και που... τα οποία γαμάνε.
Δείγμα: "Sleep Sound"
Francis Harris - Minutes Of Sleep
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ωραίος δίσκος έτσι απλά. Οι εραστές του ήχου σίγουρα θα το λατρέψουν, downtempo jazz με μπόλικη house, η οποία αρκετές φορές καταφέρνει και γίνεται πειραματική. O Francis Harris στο "Minutes Of Sleep" καταφέρνει και μεταφράζει τα συναισθήματα του στην γλώσσα του μεταφέροντας τα με έναν έξυπνο τρόπο δίχως να γίνεται κλαψιάρικα θεατρικός αλλά έξυπνα τραγικός!
Δείγμα: "You Can Always Leave"
Paolo Nutini - Caustic Love
Ναι ρε σου λέω, υπάρχει ακόμα αυτός ο τυπάκος και μετά από πέντε χρόνια έβγαλε τον τρίτο του δίσκο. Τι δουλειά έχει εδώ και γιατί τον αναφέρω; Θυμάσαι τι έπαιζε; E, μην περιμένεις και πολλά από τα παλιά διότι το γύρισε σε Blue Eyed Soul / UK RnB. Ο Nutini λοιπόν ωριμάζει, βρίσκει έναν διαφορετικό εαυτό που του πάει πολύ και βγάζει ένα από τα τιμιότερα album στο είδος του των τελευταίων χρόνων το οποίο μάλιστα περιέχει μέχρι και αχνές στιγμές sampling μέσα του!
Δείγμα: "Iron Sky"
Apollo Brown - Thirty Eight
Αλήθεια από που έσκασε αυτό; Δεν είχα ιδέα πως ο Apollαρος κυκλοφορεί νέο άλμπουμ. Τι έχουμε λοιπόν σε αυτή την «από το πουθενά» έκπληξη; Είκοσι «κυρίως» instrumental κομμάτια που σε πάνε μια βόλτα από τα early 80s του Detroit. Η ιδιαιτερότητα στα beats του και πιο συγκεκριμένα στο πως σβήνουν στο σκάσιμο τους κάνει πάλι την διαφορά. Το άλμπουμ ίσως να μοιάζει αρκετά στο αριστουργηματικό Clouds με την μεγάλη διαφορά πως εδώ βρίσκουμε αρκετά vocal samples. Συμπέρασμα; Ο Apollo Brown είναι ένας από τους κορυφαίους instrumental hip hop παραγωγούς των καιρών μας, στην νέα του κυκλοφορία μπορεί να μην εξελίσσεται όμως μας χαρίζει μερακλίδικα πράγματα για άλλη μια φορά.
Δείγμα: "Cellophane"
Στα νέα τώρα όπου μέσα στις προηγούμενες βδομάδες είχαμε τα δύο διήμερα του Coachella. Δεν ασχολήθηκα και πολύ είναι η αλήθεια, για την ακρίβεια δεν έκατσα καν μπροστά από τον υπολογιστή να το παρακολουθήσω σε live streaming όπως παλιότερα. Βέβαια δυο-τρία πραγματάκια τα πήρε το μάτι μου όπως την εμφάνιση των Outkast η οποία ήταν η πρώτη μετά από δέκα χρόνια και από ότι λένε αυτή του δεύτερου σαββατοκύριακου ήταν πολύ ανώτερη από του πρώτου διότι λέει δέχθηκαν χλιαρές-κακές κριτικές και το πήραν προσωπικά το θέμα. Κάτι άλλο όσον αφορά το συγκεκριμένο φεστιβάλ ήταν πως υπήρξε ένας θάνατος στο κοινό που οφειλόταν σε «drug overdose»... χμμμ, ακόμα ένα «παρόμοιο» περιστατικό τον τελευταίο καιρό που αφορά φεστιβάλ της Αμερικής μετά αυτά των Ultra Miami, SXSW κ.ά.
Στα άλλα, o El-P και o Killer Mike φώναξαν στο studio τον Zack De La Rocha και τον Travis Barker να τους βοηθήσουν στην δημιουργία του Run the Jewels 2, κάτι που είναι αρκετό ενδιαφέρον θα έλεγα. Από την άλλη η ιστορία με το νέο άλμπουμ των Wu Tang Clan όλο και μπλέκεται περισσότερο μιας και ο RZA αυτή την φορά δήλωσε πως αν ο Raekwon δεν αποφασίσει να συνδράμει στην κυκλοφορία λογικά δεν θα υπάρξει το νέο άλμπουμ. Την ίδια στιγμή μετά το petition για νέο δίσκο Madvillain οι φήμες πληθαίνουν για το πως είμαστε πολύ κοντά στο να εισακουστούν τα παρακαλετά μιας και ένα mail που leakαρε αφήνει να εννοηθούν αρκετά. Κάτι ακόμα είναι πως είδε το φως της δημοσιότητας μια όμορφη κίνηση. O Kanye West και ο Common ανακοίνωσαν πως θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να βοηθήσουν τους άπορους και άνεργους έγχρωμους νέους του Σικάγου δημιουργώντας 20 χιλιάδες full time θέσεις εργασίες μέσω κάποιων φεστιβάλ που επρόκειτο να διοργανώσουν αλλά και άλλων event. Τέλος το τραγικό γεγονός των ημερών ήταν ο θάνατος του παραγωγού και pioneer στον χώρο Dj Rashad από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Αυτά!
Τα λέμε την επόμενη.
Φέρνω στο μυαλό μου λοιπόν τις «πρόσφατες» δηλώσεις του James Murphy ο οποίος δήλωσε πως η EDM του προκαλεί εμετό, τις περσινές των Thom Yorke και Nigel Godrich που έσφαξαν με το βαμβάκι τον όρο, την κόντρα των Arcade Fire με τον Deadmau5 αλλά και άλλα (μέχρι και ο Anthony Bourdain πήρε θέση, λολ)... και παίρνω ώθηση για να σου πω τους λόγους που θεωρώ αυτά τα τρία γραμματάκια τόσο επικίνδυνα για την κουλτούρα της ηλεκτρονικής μουσικής. Για πάμε λίγο διότι η ηλεκτρονική χορευτική σκηνή δείχνει να βρίσκεται πιο «ψηλά» από ποτέ.
EDM, η pop του σήμερα.
Πάρε βαθιά ανάσα και ξεκινάμε. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου το κάθε single του David Guetta συνεχίζει να πουλά σαν τρελό γιατί έτσι, ο Calvin Harris κάνει επιτυχία με αρκετά από τα πιο αδιάφορα pop τραγούδια που ακούσαμε ποτέ μας, o Steve Aoki στις live εμφανίσεις του είναι πιο σιχαμερός από ποτέ, ο Avicii και ο Skrillex βρίσκονται στις playlist κάθε πιτσιρικά, οι Swedish House Mafia έχουν αποκτήσει στην συνείδηση του καγκουροdancάτου μεγαλύτερη υπόληψη ακόμα και από αυτή που έχει ο Aphex Twin σε έναν σοβαρό μουσικόφιλο της ηλεκτρονικής και ο Tiesto λέει πως πια θα το γυρίσει στην tech house διότι ήρθε η ώρα τα νέα παιδιά να μπουν μπροστά (ότιναναι).
Όμως γιατί είναι λογικό να αναφέρω όλα τα παραπάνω ονόματα μαζί και γιατί μπορώ να χώσω ακόμα τόσα και άλλα τόσα... μα και άλλα τόσα χωρίς υπάρχει πρόβλημα; Γιατί ο πολυσυλλεκτικός όρος ηλεκτρονική χορευτική μουσική τείνει να γίνει ένα μονοδιάστατο popular σκεύασμα, γιατί κάποιοι ονομάζουν electro ένα άσχημο θόρυβο στου οποίου το άκουσμα οι Kraftwerk θα έβαζαν τα κλάματα, γιατί η trap δεν έπαψε να υφίσταται μετά την διάλυση των TNGHT και γιατί το "Bad Kingdom" των Moderat δεν ήταν το κορυφαίο dance κομμάτι για την περσινή χρονιά;
Αν ρίξεις μια ματιά σε όλα τα μεγάλα γνωστά ηλεκτρονικά φεστιβάλ (που είναι και πολλά διάολε) θα διακρίνεις πως ποτέ άλλοτε τόσοι τύποι που παίζουν-έπαιζαν διαφορετικό είδος δεν έχουν παίξει πάλι στην ίδια σκηνή. Αν ακούσεις κάποιο top10 του beatport τα πιο πολλά τραγούδια που θα βρεις είναι ένα μείγμα από απλή μελωδία, πιασιάρικα φωνητικά (για να σου κολλήσουν στο μυαλό), πολύ μα πάρα πολύ μπάσο, επιθετικά synth και φυσικά τουλάχιστον ένα επικό drop.
Παρατηρώντας το μέσο ακροατή που ακούει μπόλικη EDM την σήμερον ημέρα θα δεις πως πολύ απλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει και δεν γνωρίζει από που προήλθαν αυτά που ακούει. House, electro, techno, trance, rave, pop με τρομπόνια με τον Μacklemore να πετάγεται και να κάνει πως ραπάρει κτλ; Όλα EDM είναι στα αυτιά του με μια ελάχιστη πιθανότητα να μπορεί να ξεχωρίσει δυο-τρία πες τέσσερα στο τσακίρ κέφι υπο-είδη. Ποιός φταίει για όλα αυτά τα δεινά λοιπόν; Μα φυσικά τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι dj / παραγωγοί θα πεις και θα έχεις δίκιο όμως πίστεψε με υπάρχουν και κάποιες σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες θα αναλυθούν παρακάτω.
Πιάνοντας τους dj / παραγωγούς θα μπορούσες να τους κατηγορήσεις για το ότι θέλησαν να δώσουν σε αρκετούς «underground» ήχους mainstream υφή έτσι ώστε να μετατρέψουν το club life σε big life είτε μέσω ραδιοφωνικών hits, είτε μέσα από συνεργασίες με γνωστά ονόματα. Περίπου στα μέσα των 00s και λίγο αργότερα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα κύμα που είχε να κάνει με αυτό που αποκαλούμε indie dance (κλικ). Είναι γνωστό πως η ευρεία έννοια του indie έχει κάτι το χρωματιστό τραβηχτικό έτσι ως επακόλουθο ξεπήδησαν αρκετές συνεργασίες αλλά και πάμπολλα remix. Όμως το κοινό που απάντησε σε αυτό το κάλεσμα δεν ήταν αρκετό αλλά θεωρείται και ως ένα βαθμό ιδιαίτερο όσο και η ίδια η μουσική που ακούει, γιαυτό και ήταν αδύνατο να υπάρξουν πολλές συμπτύξεις. Έτσι ο καιρός τότε έδειξε πως έπρεπε να κοιτάξουν προς κάπου αλλού, κάπου που μας οδήγησε να βρεθούμε στο σημείο όπου από εκεί που η χορευτική ηλεκτρονική τάιζε την pop, η χορευτική ηλεκτρονική να γίνει η «pop του σήμερα» και να την ταΐζει την προϋπάρχουσα.
EDM κουλτούρα. Η πιο επικερδής επιχείρηση στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας.
Τα φετινά βραβεία Grammy ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον ηλεκτρονικό χώρο όσον αφορά την αναγνώριση που μπορεί να πάρει ένα είδος στην μουσική βιομηχανία. Οι Daft Punk με τον περσινό δίσκο τους (παρά του ότι αυτό το album ίσως να μπορεί να χαρακτηριστεί επιβλαβής κίνηση για την πραγματική-αγνή ουσία της σκηνής) βρέθηκαν στην κορυφή της μουσικής γενικότερα. Η συγκεκριμένη στιγμή σε συνδυασμό με τα πάμπολλα EDM hits που κατακλύζουν τα ραδιόφωνα, το διαδίκτυο αλλά και το πως έχει εισχωρήσει ο ήχος στην pop σηματοδοτούν το απόγειο της ταμπέλας. Μια τόσο δυνατή ταμπέλα όμως κάνει το χρήμα να γυρνά γύρω της με τρελό ρυθμό... έτσι, σίγουρα αρκετοί θα επιθυμούν να αρπάξουν όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορούν από αυτή την επικερδή πίτα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορείς να διακρίνεις να συμβαίνει γύρω από αυτό που αποκαλούμε EDM culture πηγάζει από το πόσο χρήμα μπορεί να κοπεί. Εμφανέστατα ό,τι και αν γίνεται φυσικά και είναι κάτι το νόμιμο, όμως κατά πόσο είναι νόμιμο βάση της ηθικής συνείδησης της κουλτούρας του παρελθόντος; Για πάρα πολλά χρόνια ότι και αν τύχαινε στην χορευτική σκηνή έμενε στην χορευτική σκηνή, τώρα πια όμως ονόματα όπως Daft Punk, Afrojack, Deadmau5, Armin Van Buuren, Avicii, Calvin Harris, Skrillex, Zedd κ.α. είναι γερά brand name που έχουν αποτινάξει την αίγλη του παρελθόντος δημιουργώντας ένα κοινό και μια νέα γενιά παραγωγών/dj χωρίς γοητεία.
Το 2012 σε μια συνέντευξη του στην New York Times o Robert F.X. Sillerman δήλωνε «Υπάρχει ένα τεράστιο κύμα ενδιαφέροντος για συμμετοχή σε συναυλίες που έχει να κάνει λιγότερο με τη μουσική συγκεκριμένα και περισσότερο με μια εμπειρία σύναψης με αυτή». Όμως ποιος είναι ο εν λόγω κύριος που έχει τόση σημασία η δήλωση του; Για πάμε μια βόλτα να δούμε κάποια πραγματάκια που έχουν να κάνουν με τον κόσμο που τρίβει τα χέρια του βλέποντας τα δις να περιτριγυρίζουν την EDM.Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ο 65-χρονος πια -πανέξυπνος επιχειρηματίας και μεγάλος γνώστης του χώρου- Robert Sillerman έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο των μέσων ενημέρωσης και διασκέδασης. Μέσα στις επόμενες δεκαετίας δια της οδού αγοραπωλησίας - ανταλλαγής μεγάλων επιχειρησιακών ονομάτων και συνεργασιών κατάφερε να αναρριχηθεί στην κορυφή της παγκόσμιας πυραμίδας αποκτώντας το status του νούμερο ένα παραγωγού και διαχειριστή live εμφανίσεων δίνοντας στα τέλη των 00s σάρκα και οστά στην γιγάντια SFX Entertainment με highlight το 2012 και συγκεκριμένα την επένδυση ενός δις στην φρέσκια "EMC" καμπάνια.
Ρίχνοντας μια ματιά λοιπόν, θα δούμε πως κάτω από τις φτερούγες της SFX Entertainment βρίσκουμε πάρα πολύ γνωστά φεστιβάλ ( Tomorrowland, Voodoo Experience, Electric Zoo κ.ά.), ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και πολύ σημαντικές ψηφιακές πλατφόρμες (Beatport, ίσως το δυνατότερο μέσο δικτύωσης του χώρου). Βέβαια η SFX δεν είναι η μόνη που καλοβλέπει τον χορό εκατομμυρίων γύρω από την EDM. Στους ίδιους ρυθμούς πολύ δυνατές επενδύσεις γίνονται και από άλλα μεγάλα ονόματα του entertainment χώρου (π.χ. LIve Nation) και όλοι μαζί αλλά και καθένας ξεχωριστά προσπαθούν να εξυψώσουν αυτό το κορυφαίο trend της Β. Αμερικής αλλά και οσονούπω της Ευρώπης περιμένοντας να καρπωθούν τα οφέλη.
Όμως ας σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Αυτά τα υπέρογκα ποσά που επενδύονται στην υποτιθέμενη Electronic Music Culture στην ουσία δεν καταλήγουν στην ηλεκτρονική μουσική αλλά σε μια νέα pop κουλτούρα. Όλα αυτά τα τεράστια φεστιβάλ, οι διαγωνισμοί ανάδειξης νέων ονομάτων μέσω πλατφόρμων τύπου Beatport, οι διαφημίσεις και η προώθηση προϊόντων έξω από την μουσική αλλά και η μόδα που επιτάσσει το ραδιόφωνο έχουν ως σκοπό όπως λένε οι ίδιοι οι δημιουργοί να φέρουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται πιο κοντά στην EMC μιας και από ότι φαίνεται ξεπηδά όλο και πιο πολύς κόσμος που δείχνει ενδιαφέρον. Όμως μήπως τελικά όλα γίνονται για τον απλούστατο λόγω του να διευρυνθεί η αγορά και να... έλα τώρα, όλοι καταλαβαίνουμε με τόση δύναμη στα χέρια κάποιων-λίγων που πάει το θέμα.
Επίλογος
Η ηλεκτρονική μουσική έχει λαμπρό μέλλον και όποιος δεν το κατανοεί απλά δεν μπορεί να συμβαδίσει με την εποχή. Είναι η τεχνολογική πρόοδος που κατακλύζει την δυτική κοινωνία, είναι το διαδίκτυο, είναι το ψηφιακό περιτύλιγμα που τείνει να σκεπάσει τον τρόπο ζωής μας, είναι οι ίδιοι οι καιροί που βολεύουν την φύση αυτού του είδους και κρατάνε τα άλλα στάσιμα αλλά και ίσως καμιά φορά να τα πηγαίνουν προς τα πίσω. Όμως το EDM culture ίσως μόνο λοξοδρομία μπορεί να θεωρηθεί για την μουσική γενικότερα και εμείς δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε, διότι την ίδια στιγμή εκεί έξω υπάρχουν σκηνές αλλά και πιο συγκεκριμένα τόσα λαμπρά αστέρια (Four Tet, Burial, Flying Lotus, Actress, Jon Hopkins, Nicolas Jaar, Caribou κτλ) που μπορούν να εξυψώσουν την χορευτική ηλεκτρονική σε ανώτερα διανοητικά επίπεδα.
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν!
Jamie xx - Girl / Sleep SoundΒρε μαλακοπίτουρα Jamie πας καλά; Πότε επιτέλους θα βγάλεις ολόκληρο δίσκο; Την μια μας δίνεις ακυκλοφόρητα παλιά τραγούδια. την άλλη remix και τώρα απλά ένα 12-ιντσο single! Δυο τραγουδάκια μόνο λοιπόν, το "Girl" και το "Sleep Sound"... τόσο ιδιαίτερα, τόσο πρωτοποριακά για το είδος τους. Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Όταν κάποια στιγμή αυτός ο τύπος αποφασίσει να αφήσει τα beats του να ξεχυθούν ελεύθερα, τότε η dance θα γνωρίσει νέους ανώτερους και μοντέρνους κόσμους! Όμως μέχρι τότε, εμείς θα αναγκαζόμαστε να τρεφόμαστε με τα ψίχουλα που μας ταΐζει που και που... τα οποία γαμάνε.
Δείγμα: "Sleep Sound"
Francis Harris - Minutes Of SleepΔεν χρειάζονται πολλά λόγια, ωραίος δίσκος έτσι απλά. Οι εραστές του ήχου σίγουρα θα το λατρέψουν, downtempo jazz με μπόλικη house, η οποία αρκετές φορές καταφέρνει και γίνεται πειραματική. O Francis Harris στο "Minutes Of Sleep" καταφέρνει και μεταφράζει τα συναισθήματα του στην γλώσσα του μεταφέροντας τα με έναν έξυπνο τρόπο δίχως να γίνεται κλαψιάρικα θεατρικός αλλά έξυπνα τραγικός!
Δείγμα: "You Can Always Leave"
Paolo Nutini - Caustic LoveΝαι ρε σου λέω, υπάρχει ακόμα αυτός ο τυπάκος και μετά από πέντε χρόνια έβγαλε τον τρίτο του δίσκο. Τι δουλειά έχει εδώ και γιατί τον αναφέρω; Θυμάσαι τι έπαιζε; E, μην περιμένεις και πολλά από τα παλιά διότι το γύρισε σε Blue Eyed Soul / UK RnB. Ο Nutini λοιπόν ωριμάζει, βρίσκει έναν διαφορετικό εαυτό που του πάει πολύ και βγάζει ένα από τα τιμιότερα album στο είδος του των τελευταίων χρόνων το οποίο μάλιστα περιέχει μέχρι και αχνές στιγμές sampling μέσα του!
Δείγμα: "Iron Sky"
Apollo Brown - Thirty EightΑλήθεια από που έσκασε αυτό; Δεν είχα ιδέα πως ο Apollαρος κυκλοφορεί νέο άλμπουμ. Τι έχουμε λοιπόν σε αυτή την «από το πουθενά» έκπληξη; Είκοσι «κυρίως» instrumental κομμάτια που σε πάνε μια βόλτα από τα early 80s του Detroit. Η ιδιαιτερότητα στα beats του και πιο συγκεκριμένα στο πως σβήνουν στο σκάσιμο τους κάνει πάλι την διαφορά. Το άλμπουμ ίσως να μοιάζει αρκετά στο αριστουργηματικό Clouds με την μεγάλη διαφορά πως εδώ βρίσκουμε αρκετά vocal samples. Συμπέρασμα; Ο Apollo Brown είναι ένας από τους κορυφαίους instrumental hip hop παραγωγούς των καιρών μας, στην νέα του κυκλοφορία μπορεί να μην εξελίσσεται όμως μας χαρίζει μερακλίδικα πράγματα για άλλη μια φορά.
Δείγμα: "Cellophane"
Στα νέα τώρα όπου μέσα στις προηγούμενες βδομάδες είχαμε τα δύο διήμερα του Coachella. Δεν ασχολήθηκα και πολύ είναι η αλήθεια, για την ακρίβεια δεν έκατσα καν μπροστά από τον υπολογιστή να το παρακολουθήσω σε live streaming όπως παλιότερα. Βέβαια δυο-τρία πραγματάκια τα πήρε το μάτι μου όπως την εμφάνιση των Outkast η οποία ήταν η πρώτη μετά από δέκα χρόνια και από ότι λένε αυτή του δεύτερου σαββατοκύριακου ήταν πολύ ανώτερη από του πρώτου διότι λέει δέχθηκαν χλιαρές-κακές κριτικές και το πήραν προσωπικά το θέμα. Κάτι άλλο όσον αφορά το συγκεκριμένο φεστιβάλ ήταν πως υπήρξε ένας θάνατος στο κοινό που οφειλόταν σε «drug overdose»... χμμμ, ακόμα ένα «παρόμοιο» περιστατικό τον τελευταίο καιρό που αφορά φεστιβάλ της Αμερικής μετά αυτά των Ultra Miami, SXSW κ.ά.
Στα άλλα, o El-P και o Killer Mike φώναξαν στο studio τον Zack De La Rocha και τον Travis Barker να τους βοηθήσουν στην δημιουργία του Run the Jewels 2, κάτι που είναι αρκετό ενδιαφέρον θα έλεγα. Από την άλλη η ιστορία με το νέο άλμπουμ των Wu Tang Clan όλο και μπλέκεται περισσότερο μιας και ο RZA αυτή την φορά δήλωσε πως αν ο Raekwon δεν αποφασίσει να συνδράμει στην κυκλοφορία λογικά δεν θα υπάρξει το νέο άλμπουμ. Την ίδια στιγμή μετά το petition για νέο δίσκο Madvillain οι φήμες πληθαίνουν για το πως είμαστε πολύ κοντά στο να εισακουστούν τα παρακαλετά μιας και ένα mail που leakαρε αφήνει να εννοηθούν αρκετά. Κάτι ακόμα είναι πως είδε το φως της δημοσιότητας μια όμορφη κίνηση. O Kanye West και ο Common ανακοίνωσαν πως θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να βοηθήσουν τους άπορους και άνεργους έγχρωμους νέους του Σικάγου δημιουργώντας 20 χιλιάδες full time θέσεις εργασίες μέσω κάποιων φεστιβάλ που επρόκειτο να διοργανώσουν αλλά και άλλων event. Τέλος το τραγικό γεγονός των ημερών ήταν ο θάνατος του παραγωγού και pioneer στον χώρο Dj Rashad από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Αυτά!
Τα λέμε την επόμενη.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
