Συνέντευξη Δημήτρη Μεντζέλου (Ημισκούμπρια)

Το να συναντάς έναν παιδικό ήρωα είναι πάντα μια ιδιαίτερη υπόθεση, ειδικά όταν αποδεικνύεται πως αυτός παραμένει αυθεντικός και προσγειωμένος και διαχειρίζεται εξαίσια τον μύθο του, όπως κάνει ο Δημήτρης Μεντζέλος εν προκειμένω. Με αφορμή τις τρεις επετειακές συναυλίες που δίνουν τα Ημισκούμπρια σε Πάτρα (22/03/14), Αθήνα (Παρασκευή 04/04/2014 @ Fuzz Live) και Θεσσαλονίκη (Σάββατο 29/04/14 @ Block 33), το Rocking.gr συζήτησε με τον Μεντζέλο για τα πάντα: από την συνεργασία του με τους Prejudice Reborn και το rap σε Ελλάδα και εξωτερικό μέχρι την επιτυχία της «Παραλίας», τα milf αλλά και τον Νίκο Γκάλη και κατάλαβε πως τελικά «το hip hop δεν σταματά, μέσα στο αίμα μας κυλά». Απολαύστε τον!

Γεια σου Δημήτρη. Για αρχή να σε ρωτήσουμε πώς ξεκινήσατε. Πώς γνωρίστηκες με τον Μιθριδάτη και τον Πρύτανη και πώς ο Βρωμύλος έγινε Imiz; Πώς από έναν στίχο προκλητικού ύφους πήγες σε στίχο χιουμοριστικού ύφους;
Ο Βρωμύλος με τα Ημισκούμπρια δεν έχει καμία σχέση. Ήταν κάτι εντελώς προσωπικό και κυκλοφόρησε underground κατά λάθος από χέρι σε χέρι. Τα Ημισκούμπρια ήταν επίσημη δισκογραφία. Ο Βρωμύλος ήταν μια πλάκα και τα Ημισκούμπρια μια προσπάθεια να κάνουμε κάτι καινούριο στην ελληνική μουσική.

Με πλάκα και με χιούμορ όμως.
Σαφώς. Το χιούμορ και κατ' επέκταση η σάτιρα είναι κάτι που αγαπάμε και είναι και κάτι δύσκολο. Δεν μπορείς να σατιρίσεις εύκολα καθώς είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει τη σάτιρα από τη γελοιότητα. Ως προς τη γνωριμία μου με τα παιδιά, έγινε περίπου το 1992-93. Είχα μια εκπομπή στο Χαλάνδρι, στον Space FM που δεν υπάρχει πλέον, κι εκεί έπαιζα hip hop. Εκείνη την εποχή ήταν σαν να έπαιζα τώρα... κινέζικη folk! Όμως με άκουγε κόσμος και δύο από τα άτομα που με άκουγαν ήταν ο Μιθριδάτης κι ο Πρύτανης. Γνωριστήκαμε και συναντηθήκαμε αρχικά με τη λογική να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε για rap και hip hop, να ανταλλάξουμε γνώμη για άλμπουμ και καλλιτέχνες κυρίως από αμερικάνικο άντε και γαλλικό hip hop καθώς ελληνικό τότε δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου. Ήθελαν κι αυτοί να κάνουμε κάτι μουσικό και κάπως έτσι ξεκινήσαμε σιγά-σιγά. Στην αρχή γράφαμε υποτίθεται πιο σοβαροφανή κομμάτια επηρεασμένοι από τους άλλους επίδοξους ράπερς για να τα παρουσιάσουμε σε hip hop παρτάκια που γινόντουσαν. Στο σπίτι όμως που καθόμασταν είχαμε γράψει περίπου δέκα κασέτες υλικό με τον Μιθριδάτη, το οποίο κατέληξε να βγει από τα Ημισκούμπρια. Τα Ημισκούμπρια ήταν μια έκφραση της εποχής που λεγόταν και σημαίνει μισά σκουμπριά δηλαδή ο άνθρωπος που ελίσσεται στις δυσκολίες και παραμένει όπως πρέπει να παραμείνει. Ξεκινήσαμε σαν πλάκα και γράφαμε ό,τι βιώναμε από τις παρέες μας αλλά στην πορεία είπαμε να πιάσουμε κι άλλα θέματα. Κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας, καθώς προσπαθούσαμε να παρουσιάσουμε στους έξω ένα συγκρότημα με υποτιθέμενο σοβαρό στίχο, ενώ ουσιαστικά θέλαμε να κάνουμε αυτό για το οποίο γίναμε γνωστοί. Όταν πήγαμε σε ένα στούντιο ενός τύπου στο Παγκράτι να ηχογραφήσουμε για πρώτη φορά, ο οποίος τύπος είχε διαφημιστική εταιρεία και θα μας βοηθούσε να βγάλουμε δίσκο, του είπαμε πως αυτά τα δύο τραγούδια θα τα αλλάξουμε και θα τα κάνουμε με αυτόν τον τρόπο. Το ένα κομμάτι ήταν ο "Ο Μοναχός" και το άλλο το "Το Hip Hop Δεν Σταματά" και τα είχαμε με διαφορετικό στίχο. Όταν τα άκουσε ο τύπος μας είπε: «Συγγνώμη, παιδιά, αλλά με αυτά τα χιουμοριστικά δεν πάτε πουθενά». Θέλω να τον βρω κάποια στιγμή, κοντεύουν 20 χρόνια από τότε και δεν τον ξανασυνάντησα, ώστε να του πουω που θα πάμε με αυτά τα τραγούδια! Επίσης κατάλαβα ότι θα έπρεπε να δω την μουσική πιο σοβαρά όταν ήρθε ο προϊστάμενός μου στο γραφείο και με ύφος μου είπε «ώστε τραγουδάς και το "Βουκολικό" τώρα εσύ, ε...»

Δεν φοβήθηκες ποτέ μην έμενε όντως αυτή η πλάκα και το χιούμορ σε επίπεδο σχολικό;
Δεν με ενδιέφερε ιδιαιτέρως. Εγώ ήθελα να βγάλω προς τα έξω τη μουσική μου και γνωστός από αυτήν έγινα στα 27 μου, δηλαδή είχα κατασταλάξει στο τι ήθελα να κάνω και εκείνη την εποχή δε θα με ένοιαζε αν το επόμενο λεπτό τα Ημισκούμπρια δεν υπήρχαν. Θα έβρισκα άλλο τρόπο να ασχοληθώ με τη μουσική, θα ήμουν ίσως DJ, ίσως ραδιοφωνικός παραγωγός. Αυτός ήταν κι ο λόγος που μείναμε στα πράγματα, ο κόσμος κατάλαβε πως αγαπούσαμε τη μουσική και δε θέλαμε απλώς να κάνουμε πλάκα. Να φανταστείτε, ένας καθηγητής Αμερικάνος με κάποιον άγνωστο τρόπο ήρθε σε επαφή με τους στίχους μας και κατάφερε να τους μεταφράσει. Ύστερα μας έστειλε mail και μας ζήτησε την άδεια να τους διδάσκει ως «αστικό ιδίωμα» στο πανεπιστήμιο. Αυτό ήταν τρελό για εμάς, αδιανόητο!

Είμαστε περίπου 30 χρονών και για εμάς είσαι σαν παιδικός ήρωας. Τα Ημισκούμπρια μεγάλωσαν μια ολόκληρη γενιά παιδιών. Όταν σας ακούγαμε το 1996, οι γονείς μας μάς έλεγαν πως δεν θα βγάλετε δεύτερο δίσκο αλλά 18 χρόνια μετά είστε ακόμα εδώ με πλούσια δισκογραφία και έχοντας φτιάξει ένα όνομα που υπερβαίνει τη δισκογραφία σας εν τέλει και πλέον θεωρείστε κλασικοί. Πώς σου φαίνεται αυτό;
Αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Εμείς στην πορεία μας ναι μεν hip hop παίζουμε αλλά το ότι μας ακούνε κι άνθρωποι εκτός hip hop είναι μεγάλη επιτυχία. Τα πρώτα χρόνια οι ράπερς μάς γύρισαν την πλάτη και μας υποστήριξαν οι μεταλλάδες καθώς μερικοί κιόλας ήξεραν πως ακούω και metal. Βγαίναμε στις συναυλίες μας και έβλεπα στο κοινό μεταλλάδες και σκεφτόμουν «αυτός φοράει μπλούζα Pantera!». Ως Ημισκούμπρια προσπαθήσαμε να τους το ανταποδώσουμε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μας και αυτό κάνω και τώρα στη συνεργασία μου με τους Prejudice Reborn, δηλαδή κάνω και το κέφι μου και ανταποδίδω αυτό που μου έδωσε η metal κοινότητα τόσα χρόνια.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τους Prejudice Reborn;
O Σέξπυρ που έχει τους Trendy Hooliguns μου λέει «έχω ένα συγκρότημα που παίζει Metallica», έτσι τους χαρακτήρισε, «μήπως να τους γνώριζες και αν σου κάνουν να τους έβαζες π.χ. να παίξουν μαζί σας στο επετειακό live στο Fuzz;» Όντως γνώρισα τα παιδιά και είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Τους πρότεινα σε Μιθριδάτη, Πρύτανη και όντως τους βάλαμε support στο επετειακό live του 2012 θέλοντας να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Τότε παρέα με τους Prejudice Reborn είχαμε παίξει το “Μ.Ε.Θ. Στο Βολάν” και άρεσε στον κόσμο και μου ήρθε η λάμψη να πραγματοποιήσω την ιδέα που είχα χρόνια στο μυαλό μου αλλά δεν έβρισκα την κατάλληλη μπάντα να την υλοποιήσω, δηλαδή μια συνεργασία με metal συγκρότημα. Μετά από ένα live που είχαμε κάνει στο Kookoo Bar στο Γκάζι, τους έβαλα μέσα στο καμαρίνι μου, κλείδωσα την πόρτα, πέταξα το κλειδί και τους είπα την ιδέα μου. Τους ήρθε λίγο απότομα στην αρχή μάλλον γιατί είναι σε εντελώς διαφορετικό μουσικό χώρο, αλλά επειδή ακούγανε Ημισκούμπρια ήξεραν τι ήθελα να κάνω και δε φοβήθηκαν ότι θα τους εκτροχιάσω. Όπως π.χ. εμένα δεν με εκτροχίασε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, που είναι παιδικός μου ήρωας, όταν συνεργάστηκε μαζί μας και το χάρηκα έτσι κι οι Prejudice Reborn κατάλαβαν ότι το να συνεργαστούν μαζί μου δεν θα τους εξέθετε.

To πάντρεμα του metal με το hip hop και το rap είναι κάτι που στο εξωτερικό ξεκίνησε από τους Aerosmith και τους Run DMC πριν πολλά χρόνια, συνεχίστηκε από τους Bodycount και τους Rage Against The Machine και γιγαντώθηκε τέλη δεκαετίας '90, αρχές 00s με το nu metal. Γιατί στην Ελλάδα άργησε τόσο να επιχειρηθεί; Είναι πρόσφατο και το παράδειγμα της συνεργασίας των Tardive Dyskinesia με τον Αρτέμη των Terror X Crew. Δεν σας σήκωνε το κλίμα να κάνετε κάτι τέτοιο μερικά χρόνια πριν;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το είχα ψάξει και πάρα πολύ. Το είχα σαν ιδέα μεν αλλά κυρίως ασχολούμαι με το ελληνικό hip hop και δεν είχα καλή εικόνα στο το γίνεται με τις ελληνικές metal μπάντες, είχα μείνει στους Spitfire... Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε βγει κάτι μοντέρνο στον σκληρό ήχο ή, για να είμαι άδικος με τον χώρο, κάτι μοντέρνο που να είχε πέσει στην αντίληψή μου. Πάντως στο παρελθόν με κάνα δυο μπάντες το είχα προσπαθήσει χωρίς το αποτέλεσμα να με ικανοποιεί ενώ κάποιες άλλες μπάντες δεν καταλάβαιναν καν τι είχα στο κεφάλι μου ή το φοβόντουσαν. Τελικά προέκυψε τώρα με τους Prejudice Reborn. Ποτέ δεν είναι αργά, εξάλλου δεν είμαι ένας μουσικός που κάνει μοδάτα πράγματα. Οπότε ούτε τους δικούς μου fans ξένισε η συγκεκριμένη συνεργασία ούτε τους μεταλλάδες οι οποίοι πιθανότατα σκέφτηκαν «ο Μεντζέλος είναι, ας ακούσουμε τι έχει να παρουσιάσει». Το αν είμαι στη μόδα με αυτή μου τη συνεργασία ή αν δεν είμαι είναι κάτι που δε με αφορά. Αν θέλετε τη γνώμη μου, αν δεν είχα τους άλλους δύο στα Ημισκούμπρια που γενικά ακολουθούν κάποιες τάσεις της μόδας, οι δίσκοι μου πιθανότατα τώρα θα ήταν electro / break dance. Δεν είμαι δεινόσαυρος απλώς μ' αρέσει αυτό το είδος και θεωρώ πως πρέπει να το μάθουν και οι νεότεροι.

Το πλάνο με τους Prejudice Reborn ποιό είναι; Θα κάνετε π.χ. περισσότερες συναυλίες ή είναι ένα καθαρά δισκογραφικό project;
Η διαφορά των μεταλλάδων με τους ράπερς είναι η εξής: οι ράπερς θέλουν να βγάζουν δίσκους, οι μεταλλάδες να δίνουν συναυλίες. Όσες φορές επιχείρησα να βοηθήσω metal μπάντες μπας και βρουν δισκογραφική εταιρεία μου έλεγαν «ναι αμέ, αλλά εμείς κυρίως συναυλίες θέλουμε να κάνουμε». Οι ράπερς είναι του δίσκου, έτσι είναι η κουλτούρα του κάθε είδους. Ως προς τη συνεργασία μου με τους Prejudice Reborn, ναι θέλουμε να στηρίξουμε το project και να κάνουμε συναυλίες. Ουσιαστικά αυτό το EP που βγάλαμε ήταν σαν δοκιμαστικό να διαπιστώσουμε πως στέκομαι εγώ μαζί τους κι αυτοί μαζί μου και να δούμε και σχόλια κι αντιδράσεις από τον κόσμο. Μπορεί π.χ. ο κόσμος να το ακούσει και να ξεράσει πράσινο εμετό, να πει «τι μαλακία βγάλατε!» αλλά μέχρι στιγμής λαμβάνουμε θετικό feedback γενικώς. Ακόμα πάντως δεν έχουμε καταλήξει αν θα είναι χιουμοριστικό το περιεχόμενο.

Η αλήθεια είναι ότι σε ακούμε με πιο σοβαρό στίχο σε αυτό το EP. Υπάρχει μεν μέσα το "Ποιος Γελάει Τώρα (Samurai)" που είναι χιουμοριστικό το περιεχόμενο αλλά υπάρχει και το "La Strada" ή το "Α Ρε Πατέρα" που έχουν σαφώς πιο σοβαρό προφίλ.
Ήταν συνειδητή επιλογή να σοβαρέψει σε κάποια σημεία το περιεχόμενο των στίχων αλλά όπως είπες έχει μέσα και το χιουμοριστικό κομμάτι. Τo "Α Ρε Πατέρα", που είναι κομμάτι μου από προσωπικό άλμπουμ, να πω πως ήταν μια επιλογή των παιδιών να το διασκευάσουμε με ακουστικές κιθάρες και θεωρώ πως βγήκε καλύτερο κι από το κανονικό.

Οπότε δηλαδή το ψάχνετε ακόμα κι ουσιαστικά πετάξατε ένα «τυράκι» στον κόσμο να δείτε τι θα τσιμπήσετε.
Σωστά το έθεσες, το EP πέταξε το «τυράκι», βγήκε μια ικανοποιητική δουλειά και βλέπουμε. Εγώ πάντως είπα στους Prejudice Reborn ότι δε θέλω να αλλάξουν για εμένα. Ναι μεν να πέσουν λίγο τα BPM αλλά γενικά τους είπα να παίξουν όπως ξέρουν με τα solo τους και όποια άλλα στοιχεία έχουν απλώς αφήνοντας λίγο χώρο και για εμένα. Δεν ήθελα να κάνουμε κάτι σαν τους Linkin Park που πλησίασαν αρκετά το hip hop, επιθυμία μου ήταν να παραμείνουν metal οι Prejudice Reborn και να συμμετάσχω εγώ όσο μου αναλογεί. Εξαιρετική μπάντα παρεμπιπτόντως οι Linkin Park, ο Shinoda κάποια στιγμή είχε και hip hop project τους Fort Minor.

Ευρύτερα ποιά είναι η σχέση σου με το rock; Σαν ακροατής πας σε συναυλίες π.χ.;
Ναι, πάω σε συναυλίες. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που ακούω πολύ μουσική επειδή παίζω κι ως DJ πολλά χρόνια. Αγαπάω πολύ το κλασσικό heavy metal, κάποια πιο extreme συγκροτήματα του ήχου δεν είναι του γούστου μου αλλά κλασσικά ονόματα όπως Iron Maiden, Judas Priest, Black Sabbath αλλά κι άλλα όπως οι Blind Guardian. Μ' αρέσει πολύ το rock και το εναλλακτικό όπως ο Iggy Pop ή άλλοι punk καλλιτέχνες αλλά η μεγάλη μου αγάπη ναι είναι το heavy metal.

Είπες προηγουμένως πως στις συναυλίες σας τα πρώτα χρόνια ερχόντουσαν χιπχοπάδες και μεταλλάδες. Σήμερα, τι ηλικίες έρχονται και τι κόσμος έρχεται στα live σας; Υποθέτω πως από την στιγμή που άνοιξε το κοινό σας πλέον θα υπάρχει και κόσμος του μπουζουκιού στις συναυλίες σας.
Πέρυσι στο επετειακό live που κάναμε στο Fuzz είχα πει μια ιστορία: όταν το 1996-1997 τα υποτιθέμενα σοβαροφανή έντυπα μας αντιμετώπισαν περίεργα, κυρίως αυτά του έντεχνου ήχου, κάναμε μια συνέντευξη με μία εφημερίδα και μια από τις ερωτήσεις της δημοσιογράφου ήταν «πως αισθάνεστε που κάνετε μουσική για παιδάκια;». Το ρώτησε υποτιμητικά, ήθελε να μας μειώσει. Της απάντησα: «αυτό είναι το ζητούμενο, να κάνουμε μουσική για παιδάκια». Αυτό κάναμε, αυτό κάνουμε και μακάρι να φτάσουμε γέροι και να κάνουμε ακόμα αυτό. Νόμισε πως την κορόιδεψα... Εσείς που είστε τώρα στα 30, κι ακούτε ή ακούγατε Ημισκούμπρια τότε ήσασταν 10-12. Αυτοί οι άνθρωποι που μας ακούγατε τότε και είστε τώρα 30-35 έρχεστε στις συναυλίες μας ακόμα. Έχουμε επίσης κοινό στα 15-16 χωρίς να έχουμε βγάλει δίσκο εδώ και αρκετά χρόνια κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Κι εκεί θέλουμε να απευθυνθούμε, στους νέους ανθρώπους. Εσείς πιθανότατα είστε στη θέση να πληρώσετε ένα εισιτήριο να έρθετε να μας δείτε, ο πιτσιρικάς από το χαρτζιλίκι του θα μπει ξανά στη διαδικασία να μαζέψει λεφτά και μετά θα το θυμάται όπως κάναμε κι εμείς μικροί. Μακάρι να αντέξουμε κι άλλα χρόνια ώστε να μας δει αυτή η γενιά να δημιουργούμε, ένας από αυτούς τους πιτσιρικάδες θα είναι κι ο γιος μου στο μέλλον. Κι όπως έλεγε ο Johnny Cash: «πρώτα θέλω να είμαι καλός πατέρας και μετά όλα τα άλλα», ελπίζω να τον μεγαλώσω σωστά και να έχει και την ευκαιρία να με δει να δημιουργώ.

Μετά την περσινή συναυλία σας είχα διαβάσει κάπου ένα κείμενο το οποίο αποθέωνε Ημισκούμπρια και συμπλήρωνε πως το "Πάμε Όλοι Μαζί Σε Μια Παραλία" θεωρείται πλέον κλασικό τραγούδι της ελληνικής δισκογραφίας. Περίμενες αυτό το τραγούδι να γινόταν τόσο κλασικό; Ακόμα και σήμερα παίζεται συνεχώς και παντού.
Ναι, έχει απίστευτη αποδοχή. Εμείς τότε κάναμε άλλο ένα κομμάτι, όχι κάτι διαφορετικό καθώς αν θυμάστε είχαμε ήδη κομμάτια με γυναικεία φωνή μέσα. Μπορεί να θεωρήσατε λίγο ντεμοντέ το ότι τώρα έκανα μια συνεργασία με metal μπάντα αλλά θυμηθείτε πως ως προς το θέμα γυναικείας φωνής στο hip hop είχαμε πρωτοπορήσει με την Ελπίδα το 1997 και τότε όλοι του χώρου μας έλεγαν «τι κάνετε; βάζετε γυναίκα στο ρεφρέν;». Η «Παραλία» είναι άλλο ένα κομμάτι μας που κι αυτό σατυρίζει τα σκατά και τα περίεργα της παραλίας στα κουπλέ, αλλά ο περισσότερος κόσμος στέκεται στο ρεφρέν, ακούει «παραλία» και χαίρεται.

Είναι κεφάτο κομμάτι πάντως, ό,τι πρέπει για χορό και πάρτι.
Μα αυτό είναι και ένα από τα μυστικά της επιτυχίας των Ημισκουμπρίων. Περιγράφαμε όλη την σκατίλα που υπάρχει γύρω μας αλλά με κέφι! Σαν μπάντα πατήσαμε ναι μεν στις επιρροές που πήραμε από τα hip hop ινδάλματά μας αλλά πατήσαμε και στην pop / rock σκηνή του παρελθόντος σε ονόματα όπως: Πανούσης, Ζουγανέλης, στον συγχωρεμένο τον Σάκη τον Μπουλά, τον Λουκιανό τον Κηλαηδόνη, στον Γιοκαρίνη. Ακούγαμε αυτό που έκαναν στην εποχή τους και προσπαθήσαμε να το μεταφέρουμε στην εποχή που κάναμε το συγκρότημα και με τη μουσική που κάναμε. Όπως περιέγραφε ο Κηλαηδόνης τα κακώς κείμενα της εποχής του με πλάκα, αυτό κάναμε κι εμείς σε διαφορετικό μουσικό στυλ. Η “Παραλία” βοήθηκε πολύ κι από τη συμμετοχή της Μαριλέτας η οποία πλέον βρίσκεται στις Η.Π.Α. και κάνει δική της καριέρα. Έχει πολύ ταλέντο και φοβερή φωνή.

Είστε ένα συγκρότημα που ποτέ δεν μίλησε πολιτικά αλλά και δεν προσπάθησε να το παίξει «απολιτίκ» με γενικεύσεις και αοριστίες. Περισσότερο σχολιάσατε την ελληνική κοινωνία στην καθημερινότητά της.
Έτσι είναι, τα Ημισκούμπρια πάντα λέγαμε πως κάνουμε «beef» στις νοοτροπίες. Η ειδικότητά μας είναι να βλέπουμε τη νοοτροπία του Έλληνα και να τη σατιρίζουμε. Π.χ. στον "Κύρη Του Σπιτιού" σατιρίζουμε ότι ο Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων θέλει η κόρη του να είναι παρθένα κι ο γιος του γαμίκουλας. Να μην πουν για την κόρη του αλλά για τον γιο του να πουν ότι έχει πάει με τις κόρες του άλλου! Αυτές τις νοοτροπίες βλέπουμε στην Ελλάδα, που μπορεί να υπάρχουν και σε άλλες κοινωνίες, αυτές σατιρίζουμε.

Εδώ που καθόμαστε και βλέπω γύρω γύρω κάποιες σέξι μαμάδες, συνειδητοποίησα πως τα Ημισκούμπρια ήταν milf-άκηδες πριν ακόμα γίνει μόδα, με το "Θέλω Να Το Κάνω Με Τη Μαμά Σου".
Αυτό έχει μεγάλη πλάκα το θέμα, γιατί ενώ περιμέναμε να παρεξηγηθούν αρκετές μαμάδες με το κομμάτι ερχόντουσαν και μας έλεγαν ευχαριστώ που γράψαμε ένα κομμάτι για αυτές! Ο Έλληνας πέρα από τα κακά του έχει και πολλά καλά κι ένα από αυτά είναι μια καλή αίσθηση του χιούμορ και οι περισσότερες μαμάδες κατάλαβαν πως κάνουμε πλάκα κυρίως.

Παρατηρώ ότι υπάρχει μια «ψύχωση» του group με τον Νίκο Γκάλη. Τον «συναντάμε» σε τέσσερα-πέντε κομμάτια, μπορεί και παραπάνω, μέχρι και στο teaser για τα φετινά επετειακά live. Είναι ένας αγαπημένος θρύλος ή απλώς κολλάει καλά το δισύλλαβο επίθετο στους στίχους σας;
Σίγουρα έχει εκσυγχρονιστεί το μπάσκετ από την εποχή του Γκάλη αλλά ακόμα δεν έχει εμφανιστεί μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας από αυτόν τον άνθρωπο στην Ελλάδα. Είμαστε τεράστιοι θαυμαστές του εννοείται!

Τον έχεις γνωρίσει;
Ναι. Έτυχε μια φορά στη Χαλκιδική να έρθει στο μαγαζί του Αντώνη του Κανάκη, όπου βρισκόμασταν κι εμείς, μαζί με τον μάνατζέρ του. Ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, ήρθε και μας ρώτησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου «τι γίνεται ρε παιδιά με την πάρτη μου;» (γέλια). Ε του λέμε εμείς «τι να σου πούμε τώρα; σε αγαπάμε, είσαι ο καλύτερος!». Έχει πλάκα πάντως που αναπαράγεται μια ρίμα την οποία φτιάξαμε στην αρχή για να κολλήσει η προηγούμενη η ρίμα και τελικά έχει γίνει κλασσική και έμεινε στον κόσμο! Είμαστε μπασκετόφιλοι, το μπάσκετ είναι συνδεδεμένο και με το hip hop, στο NBA κυρίως. Όποιος ασχολείται και αγαπάει το μπάσκετ δε γίνεται να μην αγαπάει και τον Γκάλη. Είναι μερικοί άνθρωποι που είναι θρύλοι στα αθλήματά τους, στο ποδόσφαιρο π.χ. είναι ο Βασίλης ο Χατζηπαναγής. Έκανε απίθανα πράγματα στο γήπεδο.

Είστε από τις πρώτες μπάντες που στήριξαν το hip hop στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή αυτό το είδος μπήκε στις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα κτλ. Έχει γίνει τελικά mainstream;
Έγινε mainstream πρώτα στις Η.Π.Α. κι ότι γίνεται μόδα εκεί έρχεται κι εδώ. Αφού οι ίδιοι οι Αμερικάνοι το έκαναν mainstream, αφού ο Jay-Z αποφάσισε να αφήσει το ghetto και να μπει στα σαλόνια λογικό ήταν να γίνει mainstream. Και καλά έκανε κιόλας δεν τον κατακρίνω. Εγώ πάντως συνεχίζω να γουστάρω τους παλαιότερους π.χ. προτιμάω τον Ice-T και τον Ice Cube από τον Kanye West που θεωρείται νούμερο ένα ράπερ αυτήν την στιγμή. Ο Ice Cube που ανέφερα, παρά την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο συνεχίζει να βγάζει δίσκους και τους βγάζει επειδή γουστάρει να κάνει μουσική όχι επειδή έχει ανάγκη τα λεφτά. Στην Ελλάδα έχει γίνει κατά κάποιον τρόπο mainstream αλλά υπάρχει κι η άλλη πλευρά. Το θέμα είναι να βρίσκουμε πάντα τη χρυσή τομή. Μην οδηγείται δηλαδή το mainstream hip hop στα μπουζούκια και το underground στον «υπόνομο» να μην το βλέπει κανένας, μόνο ο δημιουργός και τα φιλαράκια του. Θα πρέπει οι δημιουργοί να ξέρουν που απευθύνονται ως μουσικοί. Όταν είσαι μουσικός πιθανότατα θες να μεταδόσεις ένα μήνυμα στο κοινό, αυτό χρειάζεται προμοτάρισμα είναι ένα λογικό βήμα που πρέπει να γίνει όσο και underground να θεωρείς την τέχνη σου.

Έχω την εντύπωση πως κάποια συγκροτήματα στην Ελλάδα προσπαθούνε να αναπαράγουνε τα πρότυπα των Η.Π.Α. Το «gangsta», «δυτική ακτή», «ανατολική ακτή», «είπες αυτό για εμένα, θα πω αυτό για εσένα»...
Κοίτα, το «beef» όπως το λένε μοντέρνα ή «dish» όπως το έλεγαν παλαιότερα, είναι μέσα στην κουλτούρα του hip hop. Ο ράπερ για χ,ψ λόγους θα την πει στον άλλον, έχει την επιθυμία να φτιάξει ένα τέτοιο κομμάτι. Μπορεί αργότερα να παίζουν φάπες και να αγκαλιάζονται δεν έχει σημασία. Το θεωρώ χάσιμο χρόνου πλέον αυτό, μπορείς να κάνεις τη μουσική σου και την τέχνη σου με χιλιάδες άλλα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο γύρω μας από το να ασχοληθείς με το τι είπε ο διπλανός σου ράπερ. Ορισμένες φορές είναι εκνευριστικό, το έχω βιώσει κι εγώ στο παρελθόν αλλά καλό είναι να μην ασχολείσαι. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια κι είμαι από τους μεγαλύτερους ηλικιακά ράπερ στην Ελλάδα, δεν επιτρέπεται να λέω κατινιές για κανέναν. Είναι κατάντια να λες κατινιές σε αυτήν την ηλικία, αντιθέτως θα πρέπει να τους πιάνεις και να τους λες «έλα εδώ ρε, κάνε αυτό είναι πιο σωστό» ή «απέφυγε να κάνεις αυτά».

Συζητώντας με πολλούς μουσικούς λέγαμε πως ξεκινώντας από την εποχή του single στην προ Beatles εποχή, περάσαμε στην εποχή του άλμπουμ και πλέον επιστρέψαμε πάλι τυπικά στο single που πλέον έχει τη μορφή ενός τραγουδιού στο Youtube π.χ.
Σωστά, κάπως έτσι έχει γίνει. Αυτή είναι η κατάσταση και είναι και λογικό πλέον.

Ως άνθρωπος που μεγάλωσες με το βινύλιο, δεν σου λείπει αυτό;
Ναι, με ενοχλεί λίγο που η δισκογραφία έχει πάει εκεί πλέον. Έχω και μια αποθήκη με βινύλια. Σίγουρα μου λείπουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα από εκείνη την εποχή, αλλά θέλω να ζω και στην εποχή μου. Έχει πλάκα πάντως να πιάνεις τους μικρότερους και να τους λες για τις εποχές προ του ίντερνετ σε σχέση με τη μουσική. Είχα δει μια φωτογραφία που είχε δίπλα δίπλα μια κασέτα και ένα μολύβι κι είχε ως λεζάντα «αν δεν ξέρετε την σχέση αυτών των δύο είστε πολύ μικρός». Μου λείπει π.χ. η ρομαντική εποχή του hip hop στην Ελλάδα όπου τρέχαμε στα δισκοπωλεία να πάρουμε πρώτοι ένα νέο άλμπουμ. Που είχαμε γνωστό στο δισκάδικο ο οποίος έφερνε δύο αντίτυπα του άλμπουμ του Donald-D, sidekick του Ice-T που τον ξέραμε ελάχιστοι και περιμέναμε πως και πως να τον ακούσουμε. Πλέον όμως πρέπει να λειτουργούμε με τα τωρινά δεδομένα. Μπαίνεις στο Facebook, βάζεις κανα κλιπάκι από εκείνη την εποχή να μαθαίνουν οι νέοι.

Πάντως στο rock τουλάχιστον το βινύλιο ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με το CD που πεθαίνει.
Και στο hip hop το βινύλιο είναι μεγάλο εργαλείο και πολύ. Ο Grandmaster Flash ήταν ο πρώτος που εφηύρε το fader, δηλαδή το κουμπάκι που τον θα τον βοηθούσε να αλλάζει γρήγορα τους δίσκους που έπαιζε και να τους χρησιμοποιεί κι ως μουσικό όργανο. Παρεμπιπτόντως έρχεται στην Ελλάδα σε μερικές μέρες. Δεν κάνει το hip hop χωρίς βινύλιο. Αλλά η τεχνολογία βρίσκει τη λύση για τα πάντα. Εμείς θέλουμε να «καθίσουμε πίσω» αυτή θα μας πάει μπροστά. Πλέον έχουμε την τεχνολογία να «σκρατσάρουμε» και τα mp3s. Με ενοχλεί αυτή η κατάσταση αλλά τι να κάνουμε;

Πώς γίνεται κάποιος καλός ράπερ; Π.χ. για τους μουσικούς της rock λένε «πάρε μια κιθάρα και παίζε συνέχεια, κάνε εξάσκηση και θα γίνεσαι όλο και καλύτερος».
Πάνω κάτω το ίδιο είναι. Ένας πιτσιρικάς που θέλει να γίνει καλός ράπερ θα ακούσει τους ράπερ που του αρέσουν και θα αρχίσει να γράφει στίχους μέχρι να αρχίσει να αντιλαμβάνεται ποιο είναι το ωραίο και ποιο το άσχημο σε αυτό που κάνει. Από εκεί και πέρα θα τους δομήσει σωστά και θα αρχίσει να ραπάρει σε αυτούς ασταμάτητα. Πιστεύω πως ένας εκκολαπτόμενος ράπερ θα πρέπει να κάνει εξάσκηση σπίτι του όπως κάναμε κι εμείς τα παλαιά τα χρόνια. Να μην ανεβάζει στο Youtube ότι μαλακία ραπάρει, δεν χρειάζεται να ακούει άμεσα κριτικές. Γιατί αν ανεβάσει μια μαλακία στο Youtube αναπόφευκτα θα τ' ακούσει. Πολλές φορές π.χ. πέφτει στα χέρια μου ένα demo κι αυτός που το έστειλε είναι άχρηστος εντελώς και δεν είμαι σε θέση να του το πω ειλικρινά αυτό και προσπαθώ να του το πω πλαγίως σε στυλ «κάνε μια προσπάθεια ακόμα, καλά το πας» κτλ. Το ίντερνετ είναι αμείλικτο, ο κάθε πιτσιρικάς γράφει τη βλακεία του αποκάτω από το video και αυτό μερικές φορές σε στεναχωρεί αν δεν είσαι έμπειρος. Ακόμη κι εγώ δηλαδή που είμαι έμπειρος βλέπω μερικές φορές κάποιο άσχημο σχόλιο και αναρωτιέμαι γιατί το έγραψε αυτό. Οπότε ένας πιτσιρικάς το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παρουσιάσει αρχικά μια δημιουργία του στους φίλους του για παράδειγμα κι όχι στο ίντερνετ ή και στη μάνα του. Είναι σαν το ανέκδοτο που λέει «η ζυγαριά έδειξε τέσσερα κιλά παραπάνω, αλλά η μάνα μου είπε πως αδυνάτισα». Τη μάνα μου θα ακούσω, αυτό που με συμφέρει δηλαδή. Οπότε όχι στη μάνα, αλλά σε φιλαράκια και ανθρώπους που ενδεχομένως έχουν και μια άποψη περί μουσικής και μπορούν να δώσουν και μια χρήσιμη συμβουλή. Ακούω πολλούς πιτσιρικάδες ράπερ να μην μπορούν καν να «πατήσουν» στο μέτρο, αυτοί χρειάζονται έναν άνθρωπο να τους το πει αυτό. Άλλοι θεωρούν πως είναι εύκολο να κάνεις hip hop αλλά αντιθέτως είναι δύσκολο. Σαφώς και είναι πιο έυκολο από το να μάθεις να παίζεις πολύ καλή κιθάρα αλλά δεν παύει να είναι κάτι απαιτητικό το οποίο σα ράπερ οφείλεις να το παρουσιάσεις σωστό και δομημένο εκεί έξω.

Παρ' ότι την έννοια rock την έχουμε καλουπώσει με κάποια χαρακτηριστικά, εν τούτοις υπάρχουν και κάποιοι που θα έχουν μια «αιρετική» άποψη πως π.χ. οι Public Enemy είναι πιο rock από την τάδε rock μπάντα. Συμφωνείς;
Ναι, συμφωνώ, το rock πια είναι μια ευρεία έννοια που μπορεί να σημαίνει και κάτι εκτός μουσικής, έναν τρόπο ζωής για παράδειγμα. Και ειδικά οι Public Enemy ναι είναι rock προσωπικότητες. Πριν πολλά χρόνια οι U2 τους κάλεσαν να ανοίγουν τις συναυλίες τους και οι Public Enemy το δέχθηκαν και τους ακολούθησαν στην περιοδεία τους. Οι Public Enemy είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο group στην ιστορία του hip hop είχε ήδη το κοινό του αλλά αποδέχθηκε το challenge να ανοίγει τις συναυλίες ενός rock συγκροτήματος σε εποχές που ήταν λίγο αδιανόητο αυτό.

Σαν στάση ζωής τέμνονται το rock και το hip hop;
Τέμνονται, απλώς φαίνεται απίθανο στον πολύ κόσμο, πλέον σε μικρότερο βαθμό. Το 1997 είχαμε δώσει μια συνέντευξη σε έναν ραδιοφωνικό παραγωγό που έπαιζε rock / metal και μας κάνει την ερώτηση «το hip hop έχει κάποια σχέση με το rock;» και του είχα πει το hip hop είναι rock με την ευρεία έννοια του όρου και πήρε ένας τύπος τηλέφωνο να μας κράξει. Λίγος κόσμος μπορεί να καταλάβει πως αυτές οι δύο έννοιες τέμνονται και πως δε μιλάς κυριολεκτικά αλλά με ευρείς όρους. Το 1997 βέβαια ήταν και εποχή μακρινή πλέον. Πρόσφατα είδα στο Youtube ένα video με τον Dee Snider των Twisted Sister, που τον εκτιμώ πάρα πολύ, ο οποίος πήγε σε έναν αμιγώς hip hop σταθμό στις Η.Π.Α. και δήλωσε πως είναι fan του rock / rap connection γιατί κατά βάθος δεν υπάρχει διαφορά.

Το rap στις Η.Π.Α. δεν μπορεί να θεωρηθεί λαϊκή μουσική;
Εντελώς. Και η rock λαϊκή μουσική είναι. Αυτά τα δύο ιδιώματα προσεγγίστηκαν επισήμως με τη συνεργασία Aerosmith με Run DMC για το "Walk This Way" σε μια κίνηση που βοήθησε και τους Aerosmith και το hip hop. Μετά οι Public Enemy που ήταν από τη φύση τους αντιδραστική μπάντα συνεργάστηκε με τους Anthrax για το "Bring The Noise". To 1993 βγήκε το soundtrack της ταινίας "Judgment Night", το οποίο περιείχε συνεργασίες rock / metal συγκροτημάτων με ράπερ π.χ. Slayer με Ice-T. Ακολούθησαν οι Rage Against The Machine και μετά το nu metal, ενώ μέχρι και μπάντες σαν τους Offspring συνεργάστηκαν με ράπερς αργότερα. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πλέον η σύμπραξη των δύο ειδών είναι δεδομένη. Εγώ επειδή πάντα ήμουν σαν ακροατής ανάμεσα στα δύο είδη, το να βλέπω αυτό το «πάντρεμα» με ενθουσίασε ιδιαιτέρως.

Ποιός δίσκος άλλαξε τη ζωή σου και ποιός δίσκος άλλαξε τη ζωή των Ημισκουμπρίων;
Δεν είναι ένας αλλά αρκετοί. Το "Raising Hell" των Run DMC, το "License To Ill" των Beastie Boys, το "It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back" των Public Enemy, το "Love At First Sting" των Scorpions, το "The Number Of The Beast" των Iron Maiden, το "Painkiller" των Judas Priest αλλά και οι πρόσφατες δουλειές του Johnny Cash. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσω για έναν δίσκο που μου άλλαξε τη ζωή γιατί πάρα πολλά ηχητικά ερεθίσματα έχουν ασκήσει πολύ επιρροή πάνω μου. Όσο για τα Ημισκούμπρια, θεωρώ πως μας επηρέασαν ιδιαιτέρως δουλειές των Beastie Boys, De La Soul, DJ Jazzy Jeff & Fresh Prince. Άνθρωποι δηλαδή που χρησιμοποίησαν αρκετό χιούμορ και σάτιρα στα κομμάτια τους.

Από ελληνικά;
Θα έλεγα Λουκιανός Κηλαηδόνης, τον είχα παιδικό ήρωα και όλοι του οι δίσκοι άσκησαν επιρροή στη ζωή μου αλλά και γνωριμία μαζί του αργότερα. Τόσα χρόνια πάντως έχουμε γνωρίσει αρκετό κόσμο από το χώρο της μουσικής προσπαθώντας να πάρουμε το καλύτερο από αυτούς και ελάχιστοι μας έχουν απογοητεύσει.

Ποιός δικός σας δίσκος θεωρείς πως σας άλλαξε τη μοίρα;
Πιθανότατα ο δεύτερος, "Ο Δίσκος Που Διαφημίζετε". Μας καθιέρωσε στα μουσικά δρώμενα της χώρας και έδειξε ότι δεν ήμασταν ένα πυροτέχνημα του πρώτου άλμπουμ. Θυμάμαι μια φορά ο Πάνος ο Κατσιμίχας, οι οποίοι Κατσιμίχα είναι και λίγο σκληροπυρηνικοί στις απόψεις τους άμα είναι να σου πούνε κάτι θα στο πούνε, μας είχε συναντήσει και ερχόμενος προς το μέρος μας είπε με σοβαρότητα «γράφετε καλά, να προσέχετε όμως μη γίνετε το συγκρότημα της πενταήμερης». Στην αρχή παραξενεύτηκα με αυτό που είπε, αλλά με τα χρόνια μπήκα στο νόημα. Όταν μας ξανασυνάντησε μετά από χρόνια μας είπε ότι καταφέραμε να μη γίνουμε τελικά συγκρότημα της πενταήμερης.

Σε αυτά τα 18 χρόνια καριέρας, θέλουμε να μας ξεχωρίσεις τρεις σημαντικές στιγμές για τα Ημισκούμπρια.
Η πρώτη σημαντική στιγμή ήταν όταν υπογράψαμε συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία FM Records. Δεν το πιστεύαμε αυτό που συνέβαινε, hip hop παίζαμε όχι κάποιο διαδεδομένο είδος ώστε να μας φαίνεται λογικό που βρήκαμε δισκογραφική. Θυμάμαι είχαμε πάει στα γραφεία της δισκογραφικής με ένα τεράστιο μολύβι το οποίο έγραφε πάνω «άμα χάσεις κι αυτό, χέσε μέσα» κι υπογράψαμε με αυτό. Δηλαδή κάναμε χαβαλέ ακόμα και στην πρώτη σημαντική στιγμή της καριέρας μας. Η δεύτερη σημαντική στιγμή ήταν όταν Def Jam διέθεσε το label για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για εμάς. Μιλάμε για την εταιρεία των Public Enemy, των Anthrax, των Beastie Boys κτλ. Ήταν και ο Rick Rubin εκείνη την εποχή στην Def Jam. Από εκεί και πέρα τρίτη σημαντική στιγμή είναι όλες οι συναυλίες που κάνουμε. Σαφώς και ξεχωρίζω κάποιες αλλά τις θεωρώ και συνολικά σημαντική στιγμή για εμάς.

Για τέλος, πες μας περισσότερες λεπτομέρειες για τα τρία επετειακά live που ετοιμάζετε για τα 18 χρόνια της μπάντας.
Πριν από τέσσερα χρόνια αποφασίσαμε να κάνουμε μια συναυλία στο Gagarin κι είπαμε να την ονομάσουμε «14 Χρόνια Ημισκούμπρια». Και καλά πλάκα ότι «δεν γιορτάζουμε το κλισέ τα 15 χρόνια αλλά τα 14». Πήγε καλά η συναυλία κι είπαμε να το καθιερώσουμε κάθε χρόνο, τις επόμενες χρονιές πήγαμε και Θεσσαλονίκη και φέτος θα πάμε και Πάτρα. Οπότε φέτος το πρόγραμμα μας έχει διαμορφωθεί ως εξής: Πάτρα 22/3, Θεσσαλονίκη 29/3 και Αθήνα 4/4. Σκοπός μας είναι να μαζευτεί ο κόσμος και να γίνει μια μεγάλη γιορτή. Φέτος θα έχουμε support τους Trendy Hooliguns που είναι και δικοί μας άνθρωποι καθώς κι άλλες εκπλήξεις και guests. Σας περιμένουμε!