Von Hertzen Brothers @ The Garage, Λονδίνο, 02/02/23

Το Λονδίνο έχει τόσο κόσμο που πιστεύεις ότι υπάρχει αρκετό κοινό για οποιονδήποτε έρθει να παίξει. Έχοντας όμως γίνει μάρτυρας και σχεδόν άδειων συναυλιακών χώρων σε μικρά ονόματα, δεν είχα αίσθηση τι δυναμική μπορεί να έχουν οι Φινλανδοί και κατ’ επέκταση, τι να περιμένω από άποψη κόσμου. Έχοντας χάσει το support συγκρότημα (Marisa & The Moths) βρέθηκα σε ένα αρκετά γεμάτο club που ανέμενε τους headliners, έναν χώρο κάτι σαν το Κύτταρο, για να το φέρουμε σε Αθηναϊκά δεδομένα.

Από ό,τι φάνηκε λοιπόν οι αδελφοί Von Hertzen θα έπαιζαν μπροστά σε ένα κοινό αρκετά γνώριμο όπως φάνηκε και στη συνέχεια της συναυλίας όταν σε μίνι δημοσκόπηση που έκαναν η συντριπτική πλειοψηφία δεν τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Κάτι που δεν ίσχυε για μένα.

Η πρώτη αίσθηση με το που ξεκίνησε η συναυλία με δύο τραγούδια από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, ήταν ότι θα ζοριστούν να αποδώσουν τόσο καλά τα τραγούδια όπου τα πολλαπλά φωνητικά δίνουν κάτι παραπάνω ερμηνευτικά. Ο ήχος ήταν αρκετά συναυλιακός (ας τον πούμε έτσι ευγενικά) με αποτέλεσμα να ευννοεί πιο δυνατά, alternative/hard rock τραγούδια παρά τις πιο μελωδικές, prog, folk, πολυεπίπεδες στιγμές τους. Ίσως όμως αυτά να τους ταιριάζουν και περισσότερο παικτικά αφού πρόκειται για ένα alt-prog σχήμα (ομολογουμένως ανάμεσα σε άλλα είδη που πάιζουν) το οποίο δε διακρίνεται για τις τεχνικές του ικανότητες – πιθανή εξαίρεση ο drummer. Για παράδειγμα, δεν υπήρξε ούτε ένα solo οποιοδήποτε οργάνου σε οποιοδήποτε τραγούδι. Η μουσική τους βασίζεται καθαρά στις εναλλαγές ταχυτήτων, ακόρντων, δυναμικών και μελωδιών αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι για να παίξεις prog η τεχνική δεν είναι απαραίτητη.

Παρά τα παραπάνω και παρότι αναγκάστηκαν λόγω τεχνικών προβλημάτων να το ξεκινήσουν δύο φορές (γενικά ο ήχος τους ταλαιπώρησε σε διάφορες στιγμές ακόμα και με ξεκουρδισμένα όργανα) μία από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν το "All OF A Sudden You’re Gone" τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι αυτά που προαναφέραμε, με την ακουστική κιθάρα και τα folk φωνητικά και των τριών αδελφών να ξεχωρίζουν. Στις πιο δυνατές στιγμές τους ξεχώρισαν τα πολλά fist raising τραγούδια με sing along "ωωω" και "ααα" όπως τα "Insomniac" και "Arsonist" αλλά και το "Peace Patrol". Δεν έλειψαν πάντως και κάποιες cringe στιγμές όπως το cowbell που χτυπούσε ο ένας αδελφός με μανία (θυμίζοντας το διάσημο κωμικό σκετς) ή το μέσο τμήμα του "Freedom Fighter" όπου έμειναν και οι τρεις με κιθάρες και μπάσο στον αέρα σε μία ψευδοεπική στάση που περίμενες ότι σηματοδοτεί την κάθοδο της μινιατούρας του Stonehenge (βλ. Spinal Tap).

Αυτό που μένει ως εντύπωση είναι ένα συγκρότημα που εκπληρώνει εν μέρει αυτά που η μουσική του υπόσχεται. Αν κάποιος δεχτεί πως ζωντανά βγαίνουν πολύ πιο τραχείς και "βρώμικοι" σε σχέση με τις καθαρές παραγωγές και τον σφιχτό, γεμάτο ήχο των δίσκων τους τότε θα περάσει μια χαρά. Αν περιμένει ακριβή αναπαραγωγή αυτού που ακούει στο στερεοφωνικό του, το πιθανότερο να μείνει ανικανοποίητος.