Kingcrow: «Στην Ιταλία είναι λίγες οι ενδιαφέρουσες progressive rock/metal μπάντες»

Η αλήθεια είναι πως η Ιταλία εδώ και κάποιες δεκαετίες δεν φημίζεται για την prog σκηνή της, είτε μιλάμε rock, είτε για metal μουσικές. Οι Kingcrow αποτελούν μια ευχάριστη εξαίρεση στον κανόνα, κυκλοφορώντας ποιοτικές ως εξαιρετικές δουλειές εδώ και μια δεκαετία. Λίγο πριν συνοδεύσουν τους Pain Of Salvation στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία και κυρίως λίγο πριν κυκλοφορήσουν το νέο στούντιο άλμπουμ τους "The Persistence" βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Ιταλοί, με τον ιθύνοντα νου της μπάντας (και κιθαρίστα) Diego Cafolla.

Συγχαρητήρια τόσο για το νέο σας άλμπουμ, όσο και για την ως τώρα καριέρα σας. Πώς είναι τα πράγματα αυτή την εποχή στο στρατόπεδο των Kingcrow;

Όλα είναι καλά αυτή τη στιγμή. Είμαστε αρκετά ευχαριστημένοι με το πώς βγήκε ο δίσκος και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε την ευρωπαϊκή περιοδεία μας την επόμενη εβδομάδα (σ.σ.: αυτή την εβδομάδα, με τους Pain Of Salvation), οπότε είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις ετοιμασίες που απαιτούνται και σε πολύ καλή διάθεση. Όσον αφορά στην καριέρα μας, είμαστε χαρούμενοι με ό,τι έχουμε επιτύχει από καλλιτεχνικής πλευράς, κάτι που είναι και το πιο σημαντικό για εμάς.

Οι δίσκοι πριν από το "Phlegethon" ήταν απλά πειράματα στα οποία μαθαίναμε πώς να κάνουμε τα πράγματα σωστά

Πρόκειται για το έβδομο στούντιο άλμπουμ σας και ως μπάντα υπάρχετε εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Αλλά, επέτρεψε μου να πω ότι η πλειονότητα των οπαδών της prog μουσικής - συμπεριλαμβανομένου εμού - σας έμαθε μετά το 2010. Γιατί θεωρείς ότι συνέβη αυτό;

Βασικά, οι δίσκοι πριν το "Phlegethon" του 2010 ήταν απλά demo που κυκλοφόρησαν ως κανονικοί δίσκοι και πολύς κόσμος θεωρεί το συγκεκριμένο άλμπουμ ως το πραγματικό ντεμπούτο μας, κάτι με το οποίο τείνω να συμφωνώ. Οι δίσκοι πριν από αυτόν ήταν απλά πειράματα στα οποία μαθαίναμε πώς να κάνουμε τα πράγματα σωστά και το γεγονός ότι κάθε ένας από αυτούς τους τρεις δίσκους ακούγεται τελείως διαφορετικός από τον άλλο επιβεβαιώνει τα λεγόμενά μου. Θεωρώ πως το 2010 με το "Phlegethon" βρήκαμε τους εαυτούς μας και επίσης ξεκίνησα εγώ προσωπικά να κάνω παραγωγή στους δίσκους μας, κάτι που ήταν ένα σημαντικό βήμα για εμάς. Οπότε, ναι, ο περισσότερος κόσμος μας έμαθε με αυτόν τον δίσκο γιατί στην πραγματικότητα αυτός είναι το ντεμπούτο μας.

Βαριέμαι την μουσική μας πολύ γρήγορα

Θα έλεγα πάντως πως τα δυο προηγούμενα άλμπουμ ήταν αυτά που τράβηξαν ακόμα περισσότερο την προσοχή και εσείς τώρα επιλέγετε να ανακατέψετε λίγο τα πράγματα με το "The Persistence". Τι σας ώθησε στο να ακολουθήσετε μια κάποιος διαφορετική συνθετική προσέγγιση στο νέο άλμπουμ;

Το θέμα με εμένα είναι πως βαριέμαι τη μουσική μας πολύ γρήγορα και το ίδιο ισχύει με τα υπόλοιπα παιδιά στην μπάντα. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό πάντα χρειάζομαι ως συνθέτης να έχω μια φρέσκια οπτική όταν ξεκινάω να γράφω έναν νέο δίσκο, ώστε να διατηρώ τα πράγματα ενδιαφέροντα και συναρπαστικά για εμάς. Και τα υπόλοιπα παιδιά είναι πάντα παραπάνω από χαρούμενα να έχουν κάτι διαφορετικό κάθε φορά με το οποίο θα καταπιαστούν. Προσέθεσε το γεγονός πως η «τριλογία της ζωής» (σ.σ.: life trilogy) η οποία περιλάμβανε τα "Phlegethon", "In Crescendo" και "Eidos" ολοκληρώθηκε, οπότε θέλαμε να ανανεώσουμε τον ήχο μας, χωρίς όμως να χάσουμε την προσωπικότητά μας.

Με αυτά κατά νου, όταν προσέγγισα το συνθετικό κομμάτι, προσπάθησα να απαλλαχθώ από κάποια στοιχεία που ήταν κυρίαρχα στους τρεις τελευταίους δίσκους, όπως την έντονη χρήση των ακουστικών κιθάρων, ενώ παράλληλα προσέθεσα κάποια πράγματα εδώ κι εκεί, όπως το ότι ξεκίναγα να γράφω τα τραγούδια σε διαφορετικά όργανα κοκ...

Ένας δίσκος είναι σαν μια χρονοκάψουλα και αποτυπώνει την συναισθηματική και πνευματική κατάσταση των ανθρώπων που τον δημιουργούν, σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο

Ποιο θα θεωρούσες ως το βασικό πλεονέκτημα του νέου δίσκου σας, αν το συνέκρινες με τους προηγούμενους; Αν φυσικά, υπάρχει τέτοιο...

Βασικά, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο «πλεονέκτημα». Θεωρώ πως το "The Persistence" είναι ένα αρκετά βαθύ άλμπουμ, αλλά μπορώ να σου πω ότι είμαι πολύ υπερήφανους και για τους τρεις προηγούμενους δίσκους, από τη στιγμή που κάθε ένας εξ αυτών αποτελεί μια αναπαράσταση του που ήμασταν όταν τους δημιουργήσαμε.

Τελικά, ένας δίσκος είναι σαν μια χρονοκάψουλα και αποτυπώνει το συναισθηματική και την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων που τον δημιουργούν, σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ειδικά αν κάποιος είναι απολύτως ειλικρινής και γράφει για αυτά που αισθάνεται την δεδομένη χρονική στιγμή, κάτι που ίσχυε πάντα για εμάς. Γι' αυτό κι είναι πολύ δύσκολο να προσποιηθούμε... Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, αν προσπαθούσαμε να φτιάξουμε ένα δίσκου που θα ακουγόταν σαν το "Phlegethon" πιθανότατα θα ακουγόταν χάλια, διότι δεν είμαστε σε αυτή την φάση πλέον κι αυτό θα έβγαινε στους ακροατές.

Ποτέ δεν μας θεωρούσαμε ως μια prog metal μπάντα

Η μουσική σας μπορεί να περιγραφεί ως prog, αλλά στις μέρες αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Εσύ πως θα περιέγραφες τη μουσική ή αν θες το prog που παίζετε;

Κατά βάση μας χαρακτηρίζουν ως μια progressive metal μπάντα και μπορώ εύκολα να καταλάβω το γιατί, αλλά εμείς ποτέ δεν μας θεωρούσαμε ως μια prog metal μπάντα. Θα έλεγα πως παίζουνε ένα crossover πολλών ειδών μουσικής, από την ambient ως το alternative rock κι από το trip hop ως το metal και πολλά ακόμα. Σίγουρα, χρησιμοποιούμε περίεργα μέτρα και έχουμε heavy riff στην μουσική μας, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα στοιχεία πέρα από αυτά. Νομίζω πως το να το πούμε κάπως είναι πιο σημαντικό για τις δισκογραφικές εταιρείες για να τοποθετήσουν τον δίσκο σε μια συγκεκριμένη αγορά, αλλά για εμάς δεν είναι και τόσο σημαντικό.

Κατά την άποψή μου η μουσική σας χτίζει πάνω στα συναισθήματα του ακροατή και για αυτό οι στίχοι είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Καθώς είναι η πρώτη φορά που ο τραγουδιστής σας, ο Diego Marchesi, ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου την συγγραφή τους, θα μπορούσες να πες με τι καταπιάνονται κι αν υπάρχει κάποιο concept που τους συνδέει;

Ναι, πάντα προσπαθούμε να γράψουμε στίχους που θα ταιριάζουν τέλεια με τη μουσική. Ο Diego έγραφε πολλούς στίχους από το "In Crescendo" κι έπειτα, αλλά αυτήν τη φορά επιμελήθηκε όλους τους στίχους του άλμπουμ. Του το ζήτησα να το κάνει, διότι δεν ήθελα να γράψω στίχους αυτή τη φορά, καθώς δεν ήμουν σε πολύ καλή περίοδο της ζωής μου και δεν ήθελα να εκθέσω τον εαυτό μου υπερβολικά, μιας κι όπως σου είπα πριν δεν μπορώ να γράψω κάτι που δεν με εκφράζει. Οπότε, είπα στον Diego ότι είχα τον τίτλο "The Persistence" (σ.σ.: η επιμονή) στο κεφάλι μου από την αρχή, κάτι που αποτελούσε ενός είδους μανιφέστο όσων περνάγαμε εκείνη την περίοδο και περιέγραφε την θέληση να αντισταθούμε και να επιβιώσομε των δυσκολιών, κάτι που τελικά κατέληξε να είναι το κύριο θέμα του άλμπουμ. Του άρεσε η ιδέα και ανέπτυξε τους στίχους γύρω από αυτή την κεντρική ιδέα και κατά την γνώμη μου έκανε εξαιρετική δουλειά.

Δεν πρέπει να περιμένει κάποιος από εμάς κάτι τελείως χαρούμενο

Το εναρκτήριο "Drenched" θα έλεγα πως έχει ένα «ανεβαστικό» ύφος, τουλάχιστον για τα δικά σας δεδομένα. Θεωρείς ότι είναι δύσκολο να γράψετε αισιόδοξους στίχους με τη μουσική που παίζετε;

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι και τον λόγο για τον οποίο είναι «ανεβαστικό». Ένας φίλος μου, μου είπε «η μουσική σας είναι πάντα μελαγχολική και σκοτεινή, γιατί δεν προσπαθείτε να γράψετε ένα πιο εύκολο κι ανεβαστικό τραγούδι; Θα ήμουν πολύ περίεργος να δω τι θα καταφέρνατε». Κι αφού μου αρέσει να βγαίνω από τη ζώνη ασφαλείας μου, ξεκίνησα να γράφω το "Drenched" και μια εβδομάδα μετά του έστειλα το τραγούδι και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκε, χαχα.

Οπότε, ναι, είναι πιθανότατα το πιο χαρούμενο τραγούδι των Kingcrow, την τελευταία δεκαετία, αλλά ακόμα κι έτσι θεωρώ πως έχει μια μελαγχολία μέσα του... Θέλω να πω πως δεν πρέπει να περιμένει κάποιος από εμάς κάτι τελείως χαρούμενο, χαχα.

Το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ είναι το "Everything Goes", κυρίως λόγω της μελωδίας και του μπλεξίματος των φωνητικών γραμμών στο ρεφρέν. Έχεις κι εσύ κάποιο αγαπημένο ή κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις μέσα από το άλμπουμ;

Για προσωπικούς λόγους, κάποια τραγούδια έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου κι αυτά είναι το "Night's Descending", το "Folding Paper Dreams" και το "Perfectly Imperfect". Το "Everything Goes" επίσης είναι μέσα στα αγαπημένα μου πάντως. Το έγραψα στο πιάνο μέσα σε μια νύχτα στο στούντιο και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ εύκολο στη σύνθεσή του.

Θα περιοδεύσετε στην Ευρώπη με τους Pain Of Salvation. Τι περιμένεις από αυτήν την περιοδεία;

Περιμένουμε να περάσουμε καλά και να προσεγγίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερους ακροατές μπορούμε με την μουσική μας, κάτι που στην τελική είναι κι ο πραγματικός στόχος όταν βγαίνεις σε μια περιοδεία σαν κι αυτή. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια όμορφη εμπειρία, καθώς έχουμε ήδη περιοδεύσει με τους Pain Of Salvation στην Αμερική, οπότε γνωριζόμαστε ήδη και είναι πολύ ωραίοι, προσγειωμένοι τύποι.

Στην Ιταλία δεν υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες progressive rock/metal μπάντες

Η Ιταλία έχει μια ισχυρή παράδοση στο progressive rock που προέρχεται από τη δεκαετία του '70, αλλά στις μέρες μας ελάχιστα σχήματα έχουν καταφέρει να κάνουν κάποια διεθνή επιτυχία στον εν λόγω χώρο. Πόσο δύσκολο είναι να παίζει μια μπάντα progressive rock/metal στις μέρες μας όταν προέρχεται από τη χώρα σας;

Το θέμα είναι - και ξέρω πως κάποιοι θα παρεξηγηθούν με αυτό που θα πω - πως στην Ιταλία δεν υπάρχουν και πολλές ενδιαφέρουσες progressive rock/metal μπάντες, κατά την άποψή μου. Οι περισσότερες είναι κοινότυπες και στερούνται προσωπικότητας. Επιπλέον, σε αυτό το είδος της μουσικής είναι πολύ δύσκολο να σου δοθεί η ευκαιρία να παίξεις ζωντανά και αυτός είναι ο λόγος που πολλές νέες μπάντας τα παρατάνε πολύ γρήγορα, χωρίς να έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν το στυλ και την προσωπικότητά τους.

Έχεις ακούσει κάποια νέα μπάντα στον χώρο του progressive που να ξεχώρισες;

Μιλώντας για Ιταλικές μπάντες θα πρότεινα να δώσετε μια ευκαιρία στους Moongarden, ειδικά στον δίσκο τους "A Vulgar Display Of Prog" που είναι πολύ ωραίος. Επίσης, ετοιμάζουν έναν νέο δίσκο και είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα ακούγεται. Τσεκάρετέ τους, είναι μια πολύ καλή μπάντα με πολλή προσωπικότητα.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Persistence" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.