Release Athens: Thievery Corporation, Black Pumas, The Budos Band, Anduze @ Πλατεία Νερού 09/07/24

Μετά από ένα μάλλον απαραίτητο διάλειμμα πριν την μεγάλη κορύφωση που έπεται, το Release Athens επέστρεψε στην Πλατεία Νερού και τα καθιερωμένα στάνταρ, με μία εξαιρετική τετράδα σχημάτων, σε μία άκρως ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική ημέρα στο συνολό της, με έντονη vintage απόχρωση. Μεγάλες ατραξιόν η νέα δύναμη των Black Pumas στην πρώτη τους εμφάνιση στην χώρα μας και βεβαίως οι Thievery Corporation που δικαίωσαν απόλυτα την παρουσία και την θέση τους.  [Θ.Ξ.]

Με τον καύσωνα στα ύψη και ελάχιστους τολμηρούς να παρευρίσκονται μπροστά στην σκηνή, ο Anduze εκκίνησε την φεστιβαλική ημέρα. Ο Αμερικανός μουσικός έφερε την πολυμελή του μπάντα στη σκηνή του Release Athens, και ομολογουμένως, μαζί της ένα ανεπιτήδευτο coolness. Οι smooth funk μουσικές του, τον βρήκαν απελευθερωμένο από τα καλλιτεχνικά «δεσμά» της συνύπαρξής του με τον Parov Stelar, και ο μουσικός, μόνιμος κάτοικος Αθήνας εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα επικοινωνιακός, χάρισε με τον χορό και τη φωνή του ένα εξαιρετικό περφόρμανς που ανά στιγμές έκανε το καυτό Αθηναϊκό απόγευμα να φαντάζει ως μια υπέροχη βραδιά σε κάποιο κλαμπ του Los Angeles. [Α.Ζ.]

Σε παρόμοιο κλίμα με σαφείς διαφοροποιήσεις, οι Budos Band βρέθηκαν στη σκηνή υπό τις ίδιες περίπου συνθήκες και για μία ώρα κυριάρχησαν με την σαφέστατη μουσική τους πρόταση. Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και hammond από vintage όργανα, groove και άγιος ο θεός, και on top of this, τρία πνευστά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Κουβαλώντας εμπειρία δύο δεκαετιών ως συγκρότημα συνολικά, και σαφώς περισσότερη σε ατομικό επίπεδο, με την καταγωγή τους από την Νέα Υόρκη να αποτελεί εγγύηση των ικανοτήτων τους, οι επτά μουσικάρες κέρδισαν με άνεση τις εντυπώσεις, με έναν βέβαια αστερίσκο.

Αν δεν γουστάρεις τα έντονα πνευστά ή δεν μπορείς να συμβιβαστείς με την επανάληψη, ακόμη και υπό τις καλύτερες συνθήκες, δεν θα καταφέρεις να συντονιστείς. Οι Budos Band λοιπόν, σχεδόν εξ' ορισμού δεν θα κατάφερναν να κερδίσουν τη συγκεκριμένη μερίδα του κοινού, μπόρεσαν όμως να κερδίσουν όλους τους υπολοίπους. Με καταπληκτικό δέσιμο, άψογη απόδοση βαθιά γνώση και εξαιρετικό ήχο, ειδικά πιο κοντά στη σκηνή, συνδύασαν άψογα afrobeat, funk, soul και rock, συντονίζοντας στους ρυθμούς τους το κοινό που γέμιζε σταδιακά την Πλατεία. Εξαιρετική πρόταση και επιλογή για την ημέρα και για την ώρα, με καλοδεχούμενη μια ενδεχόμενη επιστροφή τους στα μέρη μας. [Θ.Ξ.]

Η ανακοίνωση της άφιξης των Black Pumas δεν ήταν κάτι που θα μπορούσαμε να περάσουμε στα ψιλά γράμματα. Ένα συγκρότημα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον αφρό της σκηνής του, και αποκτά με ραγδαίο ρυθμό αναγνώριση στο παγκόσμιο κοινό, θα επισκέπτονταν την Ελλάδα, έχοντας μάλιστα πρόσφατα κυκλοφορήσει ένα ακόμη άλμπουμ, το "Chronicles Of A Diamond", του οποίου την αξία είχαμε αναγνωρίσει και σε αυτές εδώ τις διαδικτυακές σελίδες. Έτσι, η έλξη που άσκησαν στο ελληνικό κοινό, είτε αποδοθεί στον γνήσιο ενθουσιασμό, είτε στην απλή περιέργεια, ήταν και αναμενόμενη.

Όταν τα μαύρα πούμα με τα διαμαντένια δόντια και το σπινθηροβόλο βλέμμα κάλυψαν το background της σκηνής, υπήρχε πια ένας διάχυτος ενθουσιασμός, καθώς και αρκετή σκιά για να στριμωχτούν τα άτομα πιο κοντά στην σκηνή. Οι Black Pumas καταχηροκροτήθηκαν πάνω στη σκηνή, και αφού το επταμελές συγκρότημα έλαβε θέσεις, έβαλε μπρος να ξεδιπλώσει το ζεστό retro ρεπερτόριό του. Με αξεπέραστη soul αισθητική, και με άρωμα Μαύρων Πανθήρων, η παρέα των Eric Burton και Adrian Quesada επιχείρησε να σπάσει τον πάγο με το ελληνικό κοινό.

Σ’ αυτόν τον τομέα, το αποτέλεσμα ίσως και να μην δικαίωσε τη φήμη του συγκροτήματος. Καθώς το κοινό ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με ένα νεότευκτο εν πολλοίς σχήμα, ένιωθα πως διαχωριζόταν σε δύο κατηγορίες: τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς που ήρθαν προετοιμασμένοι γνωρίζοντας κάθε στίχο, και τους υπόλοιπους που είχαν πάρει μία μυρωδιά, κυρίως μέσω του ραδιοφωνικού χιτ “Colors”, όμως δεν είχαν παραπάνω ιδέα για τη μουσική των Τεξανών. Ως εκ τούτου, υπήρχε πολλή διάθεση να ακολουθήσουμε τον Burton στα τσαλίμια του, να φωνάξουμε, και να δείξουμε τον ενθουσιασμό μας με τις φωνητικές του ικανότητες, όμως όσο ιδρώτα κι αν έριχνε – κι ήταν πολύς – δεν κατάφερε να μας απογειώσει. Όσο καλά και αν περνούσαμε με τα sing-alongs στο “More Than a Love Song” και τα fly together, φάνηκε ότι δεν υπήρχε ακόμη αρκετά καλλιεργημένη σχέση με τα ίδια τα τραγούδια, μιας και αρκούσε ένα αργόσυρτο “Angel” για να αυξηθούν οι ομιλίες στο κοινό.

Παρ’ όλα αυτά, το συγκρότημα δεν πτοήθηκε ούτε από την κρυάδα της πρώτης επαφής, ούτε και από τον δυνατό ήλιο, που τόσο επίμονα παραμένει ψηλά στον ουρανό ως και τις εννιά το βράδυ πλέον, και μας έδωσε μία αξιοπρεπέστατη παράσταση, δείχνοντας τόσο την παικτική του δεινότητα (φοβερή ψυχή ο Quesada στα κιθαριστικά του σόλο), όσο και την ποιότητα του καταλόγου του. Στο τελείωμα με το αδιαμφισβήτητο ύμνο, ο κόσμος φάνηκε πια να έχει χαλαρώσει πλήρως μπροστά στους Black Pumas και να επιτρέπει να παρασυρθεί απ’ τη μουσική τους. Τώρα που έγινε η ζύμωση και μπήκαν τα θεμέλια, προσμένω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε όλοι οι sisters and brothers να λικνιστούμε στους psychedelic soul ήχους τους τραγουδώντας με μία φωνή τραγούδια που παρακαλάνε για καλοκαιρινές νύχτες και πολυπληθή παρέα. [M.K.O.]

Όλα ήταν έτοιμα για την ώρα των headliners. Μπροστά σε μια γεμάτη Πλατεία Νερού, οι Thievery Corporation ανέβηκαν στη σκηνή και σε πανηγυρικό τόνο κύρηξαν την έναρξη ενός κανονικού πάρτυ. Για την επόμενη σχεδόν μιάμιση ώρα, η κολεκτίβα επέλασε από σκηνής, προσφέροντας στο μέγιστο, όλα όσα την χαρακτηρίζουν. Το σχήμα των Rob Garza και Eric Hilton, ο οποίος εκ νέου καθήληωσε σε σιτάρ και κιθάρα, ξεδίπλωσε το χαρμάνι του από dub, reggae, trip-hop, με γενναίες ηλεκτρονικές και world/folk παρεμβάσεις, μπροστά σε ένα κοινό αποφασισμένο να ακολουθήσει στους απελευθερωτικούς ρυθμούς των βετεράνων.

Από μια άποψη, η επιστροφή των Thievery Corporation έπειτα από δύο χρόνια στον ίδιο τόπο του εγκλήματος δεν θα έκρυβε τόσες διαφοροποιήσεις, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως το σχήμα μας προσέφερε πιθανώς την πιο ολοκληρωτική και εντυπωσιακή του εμφάνιση στα μέρη μας, με μια σκηνική παρουσία και ένα σετ που με τις εναλλαγές και τις διακυμάνσεις τους διατήρησαν ψηλά τον παλμό και την ενέργεια της βραδιάς. Και πώς να μην συμβει αυτό όταν τα “Lebanese Blonde” και “Originality” εμφανίστηκαν σύντομα΄στη βραδιά, ξεσηκώνοντας από νωρίς το παρευρισκόμενο κοινό.

Όπως συμβαίνει με κάθε πνευματική εμπειρία που είναι μια εμφάνιση των Thievery Corporation, μεγάλο μέρος της δυναμικής της βασίζεται στις εναλλαγές υφών και performers. Η διαρκώς εξαιρετική και εκρηκτική Racquel Jones στο “Letter To The Editor”, μαζί με τον ταιριαστό πρόλογο που παρέθεσε, προσέφερε μια από τις κορυφές της βραδιάς. Για ακόμη μια φορά, ο Mr. Lif με την reggae αύρα του ήταν άκρως επικοινωνιακός και στο επιβλητικό “Culture Of Fear” μέσα από τον ομότιτλο δίσκο του σχήματος κέρδισε τις εντυπώσεις ακόμη και από όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το σχήμα.

Στον αντίποδα, οι πιο φορτισμένες στιγμές που το μικρόφωνο βρισκόταν στα χέρια της LouLou Ghelichkhani. Όταν ηγήθηκε των Thievery Corporation για την κλασική απόδοση του επαναστατικού “El Pueblo Unido”, οι φωνές σώπασαν και χιλιάδες κόσμου συντονίστηκε, όπως συνέβη και στο “Meu Nego”. Φυσικά, για ακόμη μια φορά, η ερμηνεία του ατμοσφαιρικού “Heart Is A Lonely Hunter” από τον πολυοργανίστα Frank Orrall, με την φωτεινή σφαίρα που περιστρεφόταν, θα επέφερε επιφωνήματα. Και κάπως έτσι, οι Thievery Corporation, θα μας χάριζαν μια εμφάνιση τόσο οικεία και γνώριμη, όσο όμως και ανανεωτική.

Εκ νέου, οι απαιτητικές εναλλαγές υφών, είτε σε τζαμαρίσματα είτε εντός των ίδιων των συνθέσεων, αποδόθηκαν άψογα. Τα ηχοτοπία των Thievery Corporation, που φάνταζαν να εκτείνονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη, από την Washington στην Αθήνα και από τη Μέση Ανατολή στα στις underground σκηνές δυτικών μητροπόλεων, συντονίζονταν σε μια ενιαία άποψη περί μουσικής, χορού, ψυχαγωγίας. Ο εξαιρετικός φωτισμός επέτρεπε στα βλέμματα και τις κινήσεις των μουσικών να αποτυπώνονται ως όμορφες καλλιτεχνικές ιδέες στα βλέμματά μας, όσο οι μουσικές τους μετέτρεπαν το βράδυ της Τρίτης σε μια υπέροχη εμπειρία. Και ναι, όταν ήρθε η ώρα του “The Richest Man In Babylon” ή νωρίτερα του “Air Batucada”, το κοινό ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Η χημεία, ήταν η λέξη κλειδί σε αυτή την εξαιρετική εμφάνιση.

Μια συναυλία όμως των Thievery Corporation δεν θα στερηθεί ποτέ των πολιτικών της προεκτάσεων. Όταν ο Puma Ptah επανεμφανίστηκε στη σκηνή κατά τη διάρκεια του τεράστιου “Warning Shots”, πλαισιωμένος από άπαντες τους μουσικούς, κυμάτιζε την σημαία της Παλαιστίνης. Την φόρεσε, και βούτηξε μαζί της στο κοινό. Και κάπως έτσι, χορός, ηχοχρώματα, μηνύματα, μελωδίες και ιδανικά, αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο που έβρισκε ανάσες για να φωνάζει «Λευτεριά». Κάπως έτσι, με το “Sweet Tides” να ολοκληρώνει στα καπάκια τη βραδιά, οι Thievery Corporation μας αποχαιρέτησαν, απελευθερωτικά, δυναμικά, συγκινητικά. Μια εξαιρετική και πλούσια μουσικά φεστιβαλική ημέρα είχε μόλις λάβει τέλος, και τα χαμόγελα επικρατούσαν. Ευχόμαστε να επαναληφθεί σύντομα. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας