Παύλος Παυλίδης & Hotel Alaska @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 14/06/23

Πόσοι μπορούν να υποστηρίξουν πως υπήρξαν καθοριστικοί για την πορεία και την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής; Αν ρωτάτε εμένα, ελάχιστοι. Και αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα και αναρωτηθούμε πόσοι από αυτούς είναι ενεργοί σήμερα και δίνουν συναυλίες, τότε, ξαφνικά, αυτός ο αριθμός μειώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν χωράει όμως αμφιβολία πως ο Παύλος Παυλίδης είναι ένας από αυτούς, αφού αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για τα εγχώρια καλλιτεχνικά δρώμενα κι έναν από τους ελάχιστους που συνεχίζουν να διασώζουν την αξιοπρέπεια του ελληνόφωνου rock τις τελευταίες δεκαετίες.

Η πορεία αυτή δεν ήταν προδιαγραμμένη. Ο Παυλίδης έχει πάρει μεγάλα ρίσκα στη ζωή του. Άφησε πίσω του τα Μωρά στη Φωτιά για να πάει στη Γαλλία και, στη συνέχεια, να φτιάξει τα Ξύλινα Σπαθιά. Στη συνέχεια, αφού άγγιξε μαζί τους αδιανόητες κορυφές για τα εγχώρια δεδομένα, μετά τη διάλυσή τους κυκλοφόρησε το "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα". Και μπορεί σήμερα οι πάντες να γνωρίζουν και να λατρεύουν κομμάτια σαν το "Μόχα" και τον "Κηπουρό", όμως, τότε, το άλμπουμ ξένισε και δίχασε το κοινό και τους κριτικούς ("γιορτή της κλάψας" το είχαν χαρακτηρίσει κάποιοι τότε), προτού τελικά όλοι τους να συμφωνήσουν πως πρόκειται για ένα αριστουργηματικό άλμπουμ. Η συνέχεια είναι πάνω- κάτω γνωστή. Οι B-Movies μας συστήθηκαν με το "Άλλη Μια Μέρα", το οποίο συμπεριλάβαμε στη λίστα μας με τα 100 κορυφαία ελληνόφωνα rock άλμπουμ, και αποτέλεσαν τους συνοδοιπόρους του για 14 χρόνια λαμπρής πορείας, μέχρι το 2020, που ξεκίνησε η επόμενη ιστορία που λέγεται Hotel Alaska.

Έτσι λοιπόν, το βράδυ της Τετάρτης, μαζευτήκαμε στην Τεχνόπολη για να διαπιστώσουμε από κοντά αν όντως το «το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι». Χωρίς τον Φώτη Σιώτα, κάτι που μάλλον σχετίζεται με τις συχνές εμφανίσεις του με την Τάνια Τσανακλίδου, ο Παυλίδης και οι Hotel Alaska ανέβηκαν πάνω στη σκηνή λίγο μετά τις 21:30 με το "Όσο Μικραίνω", ενώ ακολούθησε η "Μαίρη" σε μια αρκετά πιο up-tempo εκτέλεση. Ο ήχος, ειδικά στα πρώτα κομμάτια, έκανε κάποια σκαμπανεβάσματα, κάτι που όμως διορθώθηκε στην πορεία, ενώ, προσωπικά, θα ήθελα λίγη ένταση παραπάνω.

Όπως και να έχει, το συγκρότημα εμφανίστηκε αρκετά δεμένο, εφαρμόζοντας πειραματισμούς και δίνοντας διαφορετική πνοή στις συνθέσεις. Όμως, πέρα από κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας, η βραδιά εμπεριείχε και πολλά τραγούδια από τις μέρες του με τα Ξύλινα Σπαθιά, τα οποία ήρθαν ελαφρώς νωρίτερα απ’ ό,τι τα περίμενα. Έτσι, τεράστιες επιτυχίες όπως τα "Ατλαντίς", "Φωτιά στο Λιμάνι", "Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι", "Ρόδες" και "Ο Βασιλιάς Της Σκόνης", ακούστηκαν την πρώτη ώρα της συναυλίας, κάτι που, όπως ήταν φυσικό, έκανε τον κόσμο που είχε γεμίσει - αλλά ευτυχώς όχι ασφυχτικά - την Τεχνόπολη να μην σταματάει να χορεύει και να τραγουδά.

Και αυτή η αγάπη του κοινού έδειξε να τροφοδοτεί το συγκρότημα και τον ίδιο τον Παυλίδη, ο οποίος δεν σταμάτησε να το ευχαριστεί. Λίγο αργότερα, προλογίζοντας το "Καράβι", αναφέρθηκε και στο τραγικό ναυάγιο στην Πύλο απαγγέλοντας τους στίχους «Μοιάζουνε μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε, όμως εμείς βλέπουμε χρώματα κι ακόμα, πάνω στο Μπάουντι λένε αντέχουμε», με τον κόσμο να ανταποκρίνεται με συνθήματα και χειροκροτήματα. Κάπου εκεί όμως, μετά τα "Ρίτα" και "Στο Βράχο", θα ερχόταν η στιγμή να ακούσουμε και τρίτα κομμάτια από το προσωπικό ντεμπούτο του Παυλίδη. Το "Μόχα", όπως ήταν αναμενόμενο, τραγουδήθηκε με πάθος από το κοινό, το "Η Σπασμένη Πολυθρόνα" αφιερώθηκε στον Γιάννη Μαρκόπουλο, ενώ το "Ο Κηπουρός", αν κι αποτέλεσε μια ελαφρώς απρόσμενη επιλογή, ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη αφού, με βεβαιότητα, αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει ο Παύλος.

Αν κάτι βέβαια έγινε σαφές σε αυτή τη συναυλία είναι πως είναι πάρα μα πάρα πολλά τα πολύ καλά τραγούδια που έχει γράψει. Τόσο πολλά που θα μπορούσε να παίζει ασταμάτητα για ώρες και πάλι να μην τελείωναν. Τραγούδια που για πολλούς από εμάς αποτελούν το soundtrack της ζωής μας και, είτε τα έχουμε συνδέσει με όμορφές, είτε με άσχημες στιγμές, ήταν πάντα εκεί «μες το όπλο μας σφαίρα». Έτσι, έχει την πολυτέλεια να αφήνει εκτός setlist τραγούδια όπως το "Δεν Είμαι Από 'Δω", το " Αερικό", το "Radio Lollipop",το "Αντικαταπληκτικά", το "Θα `ρθεί μια Μέρα", ή τα "Δεν Έχει Τέλος", "Grand Hotel" και "Ζεστός Αέρας", για να αναφέρουμε και μερικά ενδεικτικά κομμάτια από τη δισκογραφία των Ξύλινων Σπαθιών, και να είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό αφού ακούσαμε τόσα άλλα.

Σε αυτό το πλαίσιο, τα "Βροχοποιός" και "Ό,τι Θες Εσύ" αποτέλεσαν ένα ιδανικό κλείσιμο προτού το συγκρότημα ξαναβγεί στη σκηνή με τον Παυλίδη να απαγγέλει τους στίχους που πρόσθεσε στα «Γκρεμισμένα Σπίτια» από το δίσκο "Πέρα από τη Θάλασσα", στον οποίο διασκεύασε τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου. Το encore ήταν καταιγιστικό, εμπεριέχοντας αγαπημένα τραγούδια όπως τα "Λευκή Καταιγίδα" και "Περιμένω", αλλά και διαχρονικές επιτυχίες όπως το "Λιωμένο Παγωτό", το – personal favorite - "Ρομπότ", και το – ακόμη πιο personal favorite - "Ένα Παράξενο Τραγούδι" το οποίο το συγκρότημα έμπλεξε με "Το Κοράκι". Όλη αυτή την ώρα, ο Παυλίδης ρωτούσε αν μπορούν να παίξουν λίγο ακόμη γιατί «δεν θέλουμε να κατέβουμε από εδώ», ενώ, όταν πια τελείωσαν τα τραγούδια που είχαν προετοιμάσει, μας αποχαιρέτησε με τη "Σιωπή", λέγοντας πως είναι πολύ χαρούμενος που βλέπει αυτά τα πρόσωπα να τραγουδάν τα τραγούδια του εν έτει 2023.

Έχοντας παίξει περίπου δυόμισι ώρες, οι οποίες ομολογώ πως δεν κατάλαβα πως πέρασαν, ο Παύλος Παυλίδης και οι Hotel Alaska αποχώρησαν από τη σκηνή. «Το καλοκαίρι είναι μπροστά μας», είπε φεύγοντας και η αλήθεια είναι πως άνετα τους ξανάβλεπα μέσα στο επόμενο διάστημα. Όχι μόνο για το nostalgia trip το οποίο, προφανώς, και ισχύει όταν μιλάμε για καλλιτέχνες που έχουν τέτοια μακρά πορεία (μην ξεχνάμε πως φέτος κλείνουν τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του "Ξεσσαλονίκη") και πλέον για πολλούς από εμάς αποτελούν βίωμα, αλλά, κυρίως, γιατί τα τραγούδια, ειδικά μέσα από τις ενορχηστρώσεις που γίνονται κάθε φορά, παραμένουν φρέσκα κι επίκαιρα ενώ, τέλος, τα νέα τραγούδια καθιστούν σαφές πως αυτή η ιστορία έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν που, μετά από τόσες συναυλίες του που έχω δει, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα καταλήγει να μοιάζει τόσο τέλεια «σα να 'ναι η πρώτη φορά».

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος