Ne Obliviscaris, Karma Violens @ Temple, 09/10/24

Για όλες τις αξιομνημόνευτες συναυλίες που έχουν πραγματοποιηθεί επί ελληνικού εδάφους, ανεξάρτητα από το πού θα τοποθετηθεί το χρονικό ή/και υφολογικό πλαίσιο, δεδομένα υπάρχει μία σεβαστού μεγέθους λίστα με απωθημένα. Για τον γράφοντα, και κρίνοντας εκ του sold out αποτελέσματος για μία κάθε άλλο παρά αμελητέα μερίδα κόσμου, οι Ne Obliviscaris είχαν καπαρωμένη θέση για περισσότερο από μία δεκαετία. Το σοκ της πρώτης φοράς του ντεμπούτου τους ήταν τόσο δυνατό, χωρίς ίχνος υπερβολής. Είτε το φταίξιμο πέσει στην πολύ-παράξενη-για-το-ευρύ-κοινό-αλλά-πολύ-μεγάλη-για-τα-υπόγεια παρουσία της μπάντας, είτε σε οικονομικογεωγραφικές συνθήκες, είτε όπου αλλού, το γεγονός παρέμενε. Μέχρι το βράδυ της Τετάρτης.

Ενώ το ρολόι έδειχνε 20:00, δέκα λεπτά νωρίτερα από την ανακοινωμένη ώρα έναρξης, τα φώτα χαμήλωσαν για πρώτη φορά και οι Karma Violens πήραν τις θέσεις τους. Στο πέρασμα των χρόνων, η πεντάδα έχει βάλει αρκετές παραστάσεις στην πλάτη της για να κάνει και τους αυστηρότερους να χαμηλώσουν το βλέμμα, κι αυτό δεν άργησε να φανεί στην πράξη. Παρά την μισοάδεια ακόμα κατάσταση του χώρου, τα σφιχτά extreme metal χτυπήματα και η ενέργειά τους τράβηξαν τα βλέμματα στη σωστή κατεύθυνση και έκαναν κάμποσους σβέρκους να αρχίσουν δουλειά. Κι αν το άνοιγμα του πιτ στο "Full Dose Of Hate" έμοιασε υπερβολικά φιλόδοξο, το "Floating In Sadness" έριξε την αυλαία της εκκίνησης με ωραιότατο θαυμαστικό.

Με την ατμόσφαιρα να έχει ζεσταθεί για τα καλά και τον χώρο κάτω από τη σκηνή να έχει γεμίσει στον βαθμό του δυνατού, σε εγχώρια στάνταρ που πιθανότατα θα λύγιζαν χωρίς πολλά-πολλά κάποιο μουσικόφιλο από την κεντρική ή βόρεια Ευρώπη, τα πάντα ήταν έτοιμα για τους Ne Obliviscaris. Το μπάσιμο του "Painters Of The Tempest" μέσα σε λίγα λεπτά έβαλε τικ σε περίπου όλα τα απαραίτητα κουτάκια. Σεμιναριακή απόδοση, άμεσος συντονισμός ανάμεσα σε μπάντα και κόσμο, ήχος στα όρια του ιδανικού. Στο ήπιο πέρασμα του "Reveries From The Stained Glass Womb" η νίκη είχε κλειδώσει, κι ακόμα δεν είχε βγει το μισό "Citadel".

Τεχνικά, προς έκπληξη κανενός, δεν υπήρχε η παραμικρή παραφωνία. Η πραγματική επιτυχία του σεστέτου, ωστόσο, βρίσκεται στον τρόπο που χτίζει το υλικό και συνδυάζει τις επιρροές του, και φυσικά ο τρόπος που το αποδίδει, κοιτώντας τη ζωντανή πλευρά του πράγματος. Από τα blast beat δίπλα σε γρυλίσματα για καλησπέρα ως τις εξωφρενικές γραμμές του βιολιού λίγα μέτρα μετά στο "Pyrrhic", το ένα γύρισμα διαδέχεται το άλλο, σαν αυτό να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο· και για δέκα λεπτά ήταν. Ένα μικρό (ίσως και όχι) κυριολεκτικά ακραίο progressive metal όργιο, βγαλμένο από τις χρυσές σελίδες του είδους.

Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Tim Charles και των υπολοίπων ήταν ενδεικτικά του κλίματος. Οι φιλότιμες, αλλά κατά κανόνα αποτυχημένες, απόπειρες για ρυθμικά χειροκροτήματα και οι εξίσου φιλόδοξες προσπάθειες για sing along, υπό περιπτώσεις ταυτόχρονα καθαρών και brutal γραμμών, παρομοίως. Είπαμε, απωθημένο. Κι όσο μετά τέλος του "Devour Me, Colossus" ορισμένοι περιμέναμε/ελπίζαμε σε διάλειμμα για ανάσες πριν την παρουσίαση του "Exul", οι Αυστραλοί δεν είχαν καμία διάθεση να πετάξουν στον κάλαθο το μομέντουμ. Μία σύντομη παύση για ευχαριστίες και διαδικαστικά, και καρφί στην υπέροχη τρέλα του "Equus".

Ο σχολιασμός για τον ίδιο τον δίσκο μπορεί θεωρητικά να γίνεται δεκτός από αυστηρούς και γεροπαράξενους, επί του live πρακτέου όμως οποιαδήποτε ανάλυση σχεδόν αχρηστεύεται. Είναι ακόμα το ίδιο σχήμα που στην αρχή της περασμένης δεκαετίας άνοιγε τον δικό της δρόμο στο μεταλλικό στερέωμα, με κάμποση επιπλέον εμπειρία στα μπαγκάζια της. Με περίπου συμπληρωμένο δίωρο, μετά το χαοτικό "Graal" και το φορτισμένο "Anhedonia" οι φωνές δεν έλεγαν να πέσουν. Το «αφού αυτή είναι η πρώτη μας φορά εδώ» άναψε τη σπίθα. Τα εισαγωγικά μέτρα του "Forget Not" τη μετέτρεψαν σε φωτιά. Ας είναι. Η επιστροφή θεωρείται επιβεβλημένη.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής