Melvins

Νάτοι ξανά οι Melvins με νέα κυκλοφορία. Θα τους χαρακτήριζα υπερδραστήριους, καθώς κάθε χρόνο κυκλοφορούν ένα με δυο έργα τους, και είναι μια από τις πιο ενεργές και ακούραστες μπάντες στο χώρο σήμερα. Συμπληρώθηκαν 25 χρόνια που Buzz και Dale πορεύονται δυναμικά στην rock κοινότητα με πολύ προοδευτικά βήματα και με σκόρπια σημάδια σε πάμπολλα μουσικά παρακλάδια είτε αυτά είναι rock, είτε metal. Η φετινή κυκλοφορία είναι η τρίτη κατά σειρά με τους Coady Willis και Jared Warren των Big Business, σε τύμπανα (τα δεύτερα) και μπάσο αντίστοιχα, και διαπραγματεύεται εξίσου τεράστια jam-αρίσματα και heavy κέφι με τα προηγούμενα.

Η ιστορία έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά. Παλιομοδίτικη ηχητική παράκρουση, με τεράστιες δόσεις από σκόνη του Seattle και πολλά μα πάρα πολλά όμορφα βουητά. Οι εναλλαγές στο ρυθμό φυσικά και δεν ξενίζουν, αφού είναι ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα τους και βρίσκουν μεγάλη επιτυχία όταν από μια βαριά doom μελωδία σε πετάνε σε ένα χαρούμενο και τρελό γκρουβάρισμα. Ακόμα και κανέναν δίσκο της μπάντας να μην έχεις ακούσει, μετά από τα 45 λεπτά αυτής της δουλειάς θα καταλάβεις γιατί χαρακτηρίζονται ως οι νονοί του sludge. Όταν δε, διαπιστώσεις ότι έβγαλαν τα μάτια, με την καλή έννοια, στο "My Generation" των The Who κι έφτιαξαν ένα αργό και ψυχεδελικά βασανιστικό διαμαντάκι-διασκευή από τις στάχτες του παρόλα αυτά προικισμένου και πασίγνωστου κομματιού, τότε θα τους βγάλεις το καπέλο. Εξίσου γρήγορα θα καταλάβεις γιατί οι Nirvana τούς κοίταγαν και γούρλωναν τα μάτια τους και εντέλει θα γευτείς μουσικές τάσεις από όλο το μήκος και πλάτος της σύγχρονης αμερικάνικης rock/metal κουλτούρας.

Η ιδιαιτερότητα σε αυτόν το δίσκο είναι μάλλον η διάθεση για πειραματισμούς. Μια διάθεση που δεν διαγράφηκε ποτέ από την ψυχή των μελών της μπάντας, αλλά αυτή τη φορά μερικές συνθέσεις ξενίζουν και ο όρος experimental είναι λίγος. Το ότι κάθε κομμάτι είναι εντελώς ξέχωρο με τα υπόλοιπα και μπορεί σε εννέα συνθέσεις να ξεχωρίσεις εννέα (ίσως και παραπάνω) διαφορετικά μουσικά είδη είναι σύνηθες. Το ότι μερικές φορές νομίζεις ότι ακούς μια συλλογή από τα αγαπημένα σου μουσικά ύφη είναι ευχάριστο. Το ότι χαίρεσαι όμως με εναλλαγή grunge ήχων σε free jazz ρυθμούς είναι παράξενο και είναι ο λόγος που αυτοί εδώ οι τύποι απλά "they fucking rock!" που θα έλεγαν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και διδάσκουν τρόπο σκέψης και μουσικής έμπνευσης. Τι να πεις όμως σε ένα συγκρότημα που έχει μπλέξει τόσα χρόνια μουσικά ιδιώματα και τάσεις που ξεκινούν από το drone και την ambient, γοητεύουν grunge και post-punk ακροατές και γεννούν sludge και heavy μουσικά κοσμήματα. Αλίμονο αν δεν ήταν και αυτή η κυκλοφορία ένας κάτι παραπάνω από απλά καλός δίσκος. Δεν τίθεται θέμα ποιότητας και δεν υπάρχει περίπτωση άλλη μπάντα να συνθέσει τέτοια μουσική. Στο κάτω κάτω, για να το εκφράσω πιο απλά, αν μια οποιαδήποτε μοντέρνα και φρέσκια μπάντα έγραφε αυτά τα κομμάτια, θα μιλάγαμε για ένα διαμάντι, αλλά αφού αυτός είναι ο 18ος δίσκος των Melvins δεν τρέχει και τίποτα… Όπως και να χει το πράμα και με όποια διάθεση και όρεξη τούς ακούει κανείς και από όποια οπτική γωνία κι αν αντιλαμβάνεται την πορεία τους, αυτοί παραμένουν μοναδικοί και μαζί με τους Faith No More ίσως οι πιο αυθεντικά εναλλακτικές μπάντες γενικά στην ιστορία του μοντέρνου punk/rock/metal ήχου.