Mark Lanegan Band, Dustbowl @ Gagarin 205, 30/11/19

Από τη στιγμή που ο Lanegan έχει «καθαρίσει» από τα βαριά, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναχάσω συναυλία του στην Ελλάδα. Με εξαίρεση το αλήστου μνήμης φεστιβάλ του Gagarin που έγινε το 2007, στο οποίο έπαιξε με τους Soulsavers με ντάλα ήλιο και προτίμησα να προσπεράσω, το έχω τηρήσει μέχρι σήμερα. Μετά τη Θεσσαλονίκη λοιπόν την προηγούμενη μέρα, το tour - τόσο το δικό του όσο και το δικό μου - συνεχίστηκε στο Gagarin.

Έχοντας δει και πάλι τους Dustbowl πριν από έναν μήνα, όταν άνοιξαν τη συναυλία των Dream Syndicate, είχε έρθει η στιγμή να απολαύσουμε και πάλι παιγμένο ζωντανά τον φρεσκότατο νέο τους δίσκο "The Story Of Mr. Dandy Gasoline". Με το πρώτο κιόλας ακόρντο της βραδιάς, ο Νίκος Φυσάκης «έχασε» μια χορδή της κιθάρας του κι έτσι μετά το "The Season" περιμέναμε 3-4 λεπτά μέχρι αυτή να αλλαχτεί. Σε αυτό το μικρό διάστημα η μπάντα μας έδειξε τις αυτοσχεδιαστικές της καταβολές, καταπιανόμενη με ένα μικρό τζαμαρισματάκι. Με το που ο Φυσάκης πήρε πάλι την κιθάρα στα χέρια του, της έδωσε και κατάλαβε.

Το pedal steel ήταν και πάλι καταλυτικός παράγοντας στην ιδιαιτερότητα του ήχου των Dustbowl - κάτι σαν επισφράγιση του ότι η βασική τους επιρροή είναι η Αμερική. Ο ήχος του Gagarin ήταν, όπως συνήθως, πολύ καλός και βοηθούσε να ακουστεί η κάθε λεπτομέρεια στα τραγούδια. Ξεπερνώντας λοιπόν την προβληματική αρχή με τη σπασμένη χορδή, οι Dustbowl έδωσαν μια πολύ καλή συναυλία με προσωπικά μου highlights τα "Strange Commotion" και "Mr. Dandy Gasoline" από τα καινούργια κομμάτια.

Ακριβώς την προγραμματισμένη ώρα, ο Mark και η τετράδα που τον συνοδεύει τα τελευταία χρόνια στις περιοδείες του ως Mark Lanegan Band πάτησαν το φιλόξενο σανίδι του Gagarin, στο οποίο ο Lanegan έχει εμφανιστεί αρκετές φορές. Από την κορυφή ως τα νύχια ντυμένος στα μαύρα, είναι μια φιγούρα που θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει "the man in black" χωρίς να ακουστεί καθόλου ιερόσυλος.

Χωρίς πολλές εκπλήξεις, το μοτίβο του setlist ακολουθεί συγκεκριμένες δομές σε κάθε περιοδεία και δίνει πολύ μεγάλη βαρύτητα στις τελευταίες δουλειές. Έτσι ξεκίνησε κι αυτή η συναυλία, με τα "Disbelief Suspension" και "Nocturne". Το "Hit The City" ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή και μας θύμισε πόσο καλός δίσκος είναι το "Bubblegum", όπως άλλωστε γράψαμε πρόσφατα και στον οδηγό μας για τη δισκογραφία του Lanegan.

Το “Stitch It Up” συνέχισε το σερί up tempo τραγουδιών, ενώ ο Jeff Fielder έπαιξε ένα μικρό intro που οδήγησε στο "Burning Jacob’s Ladder". Πίσω στο 2011, το συγκεκριμένο κομμάτι από το soundtrack του παιχνιδιού "Rage" είχε αποτελέσει την επάνοδο του Lanegan στις solo ηχογραφήσεις μετά από πολλά χρόνια και ύστερα από μουσικές περιπλανήσεις με την Isobel Campbell, τους Soulsavers και τις άπειρες guest εμφανίσεις. Ειδικά στο τελείωμα του κομματιού, ο Lanegan δε λυπήθηκε τη φωνή του ούτε στιγμή, ανεβαίνοντας στον Θεό και δίνοντας ό,τι είχε και δεν είχε.

Η σκηνή του Gagarin μου φαινόταν ότι είχε το κατάλληλο μέγεθος για να χωρέσει ακριβώς τους μουσικούς. Παρ’ ότι ο χώρος δεν είναι μικρός και το club ήταν γεμάτο - σχεδόν κατάμεστο θα έλεγα, η συναυλία έδινε την αίσθηση μιας παράστασης σε κλειστό κύκλο. Τουλάχιστον αυτό αποκόμισα βρισκόμενος ακριβώς μπροστά στους μουσικούς. Παρεμπιπτόντως, ο ήχος ήταν εξαιρετικός και κάθε λεπτομέρεια ακουγόταν όπως έπρεπε.

Τα "Night Flight To Kabul" και "Beehive" ανέβασαν και πάλι τις διαθέσεις, για να έρθει το "Bleeding Muddy Water" να μας ξανασυστήσει τον Lanegan ως επιβλητική φωνάρα που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα διακριτικό ακομπανιαμέντο μουσικών οργάνων. Το "Ode To Sad Disco", όσο κι αν είχε ξενίσει όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πλέον μου φαίνεται ήχος που έχω συνηθίσει για Lanegan.

Κάπου εκεί, ένα χαρακτηριστικό νεύμα του Mark προς ένα-ένα τα μέλη της μπάντας προκάλεσε δυστυχώς ένα μικρό άλμα στο setlist. Απολαύσαμε το "One Hundred Days" σε μια πολύ καλή εκτέλεση, ενώ μετά το ρυθμικό, σκοτεινό "Dark Disco Jag" το set έκλεισε με το "Death Trip To Tulsa", στο οποίο τα πλήκτρα του Aldo Struyf πρωταγωνιστούν.

Παρ’ όλον τον ενθουσιασμό που εξέφραζε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας το κοινό, το οποίο ήταν στ’ αλήθεια πολύ καλό, το encore μας επιφύλασσε μόνο μερικές ευχαριστίες και το "The Killing Season". Ύστερα από 75 συνολικά λεπτά, ο Lanegan μας αποχαιρέτησε πρώτος για να ακολουθήσουν ένας-ένας οι υπόλοιποι, με τον Jeff Fielder να μένει τελευταίος. Δε μας έφτασε, θα θέλαμε να είχε παίξει δυο-τρία τραγούδια παραπάνω. Merch δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, ενώ τις εποχές των υπογραφών και των φωτογραφιών μάλλον θα αργήσουμε να τις ξαναδούμε - φαίνεται να βρίσκεται σε φάση εσωστρέφειας αυτή την περίοδο.

Μετά το τέλος, ο Aldo Struyf μας είπε ότι σύντομα ο Lanegan θα αποκαλύψει το νέο του συγκρότημα, το οποίο θα λέγεται Black Phoebe και θα κάνει συναυλίες μέσα στο 2020. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι δεν ησυχάζει ποτέ. Ραντεβού στον δρόμο, την επόμενη φορά που θα έρθει Ελλάδα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος