Kaleo, Junius Meyvant @ Τεχνόπολη, 06/07/22

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια (και βάλε) από την παρθενική εμφάνιση των ισλανδών rockers στη χώρα μας, που μας είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Με τη νέα τους δουλειά "Surface Sounds" στις αποσκευές τους, αυτή τη φορά στον καλοκαιρινό χώρο της Τεχνόπολης και σε μια γεμάτη συναυλιακά ημέρα (με Scorpions / Alice Cooper στο ΟΑΚΑ), κλήθηκαν να δείξουν ότι «το έχουν» και για κάτι μεγαλύτερο.

Φτάνοντας στο χώρο, με σχετικά χαλαρή ακόμη προσέλευση του κόσμου που όμως σταδιακά όλο και πλήθαινε, φάνηκε πως οι Kaleo έχουν ικανό έρεισμα στις νεαρές ηλικίες. Ο ενθουσιασμός ήταν εμφανής από νωρίς, με πολλούς να χειροκροτούν με την πρώτη εμφάνιση των τεχνικών στη σκηνή. Όταν ήρθε η ώρα για τον Júníus Meyvant, ήδη η πλατεία μπροστά στη σκηνή είχε ψιλογεμίσει, και το δυνατό χειροκρότημα να ενθαρρύνει τους χαμογελαστούς Ισλανδούς.

Χωρίς προηγούμενη επαφή με τη μουσική του, μετά από ένα funky intro με όμορφα πλήκτρα, το ξεκίνημα παρότι σχετικά υποτονικό, μας έφτιαξε τη διάθεση. Η εμφάνιση του Júníus Meyvant μπορεί να χαρακτηριστεί συνολικά ως ένα ευχάριστο ορεκτικό. Ότι έλειπε στη σκηνική παρουσία η οποία ήταν οριακά ανύπαρκτη, γέμισε με τον πολύ ενδιαφέρον folk-pop ήχο, μπόλικες μελωδίες και το αναπάντεχο sing-along από το κοινό, με το χιουμοράκι του frontman με τον αμιγώς Ισλανδικό "ξερό" τρόπο να δημιουργεί μια σύνδεση με τον κόσμο. Με έντονη παρουσία synths, mellotron αλλά και κρουστών, χωρίς να έχει κάποια κορύφωση, η εμφάνισή τους ήταν αξιοπρεπέστατη και μας άνοιξε την όρεξη για τη συνέχεια. Παίζοντας υλικό και από τις δυο δισκογραφικές του δουλειές, "Floating Harmonies" και "Across the Borders", τραγούδια σαν το "Holidays" κούμπωσαν ιδανικά σε μια καλοκαιρινή βραδιά σαν αυτή. Χωρίς να είναι κάτι συγκλονιστικό σαν παρουσία, το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας κάνει να μπούμε στη διαδικασία να ψάξουμε περισσότερο τη μουσική του, που μοιάζει ιδανική συντροφιά για χαλαρές στιγμές.

Αποκλίνοντας περίπου δέκα λεπτά από το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, είχε έρθει η ώρα για τους Kaleo να ανέβουν στη σκηνή. Με αρκετά πιο έντονο αέρα επί σκηνής, και με την προσθήκη επιπλέον ατόμων, από την πρώτη κιόλας στιγμή φάνηκε πως η μπάντα έχει ανέβει πλέον επίπεδο από την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας. Οι δυο (εξαιρετικές) δεσποινίδες στα φωνητικά έδειξαν από νωρίς τον καθοριστικό τους ρόλο στο ηχητικό αποτέλεσμα.

Αναμενόμενο ξεκίνημα με υλικό από τον τελευταίο δίσκο της μπάντας, και το "Break My Baby" να μοιάζει αρκετά πιο ενδιαφέρον από τη στουντιακή του εκδοχή. Το ήδη ζεστό κοινό έδειξε τις προθέσεις του στο "Broken Bones" με το ρεφραίν να ακούγεται σε ανάλογη ένταση από τον κόσμο, ενώ στο χιτάκι "I Can't Go On Without You" ο Jökull Júlíusson έδειξε τη δεινή του ερμηνευτική ικανότητα, με πραγματικά αξιοθαύμαστη φωνητική απόδοση. Το καλό κλίμα συνεχίστηκε με το "Αll the pretty girls" αλλά και το "Automobile", πριν επιστρέψουμε στο τελευταίο άλμπουμ με το υπέροχο "Backbone" όπου τα δεύτερα φωνητικά απογείωσαν το κομμάτι και δημιούργησαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα.

Ανέβασμα εντάσεων με το groovy "Hey Gringo", με τον κόσμο να δίνει ρέστα και τις τραγουδίστριες να έρχονται στο προσκήνιο, καλώντας το κοινό να συμμετέχει στο πάρτυ. Όχι πως ήθελε και πολύ εδώ που τα λέμε. Άνέβασμα ταχυτήτων με το "Alter Ego", κόσμο να χοροπηδάει, να πετάει νερά και γενικά να το διασκεδάζει με την ψυχή του. H "ξεχειλωμένη" έκδοση του "Hot Blood" έκανε μπάντα και κόσμο να τα δίνουν όλα, με τα τύμπανα αλλά και τη φυσαρμόνικα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Βέβαια καλώς η κακώς η μπάντα έγινε γνωστή με το χιλιοπαιγμένο χιτάκι "Way Down We Go", και ήταν αξιοθαύμαστη η ταχύτητα αλλά και ο συγχρονισμός τους κόσμου στο να βγάλει τα κινητά για να απαθανατίσει τη στιγμή, από τις πρώτες κιόλας νότες του κομματιού. Χιλιοπαιγμένο μεν, όχι όμως τυχαία δε, αφού δεν φάνηκε να υπάρχει ούτε ένα άτομο στο κοινό που να μην τραγουδά τους στίχους, γεγονός που σχολίασε και ο frontman των Kaleo, δίνοντας τα εύσημα και λέγοντας πως το ελληνικό κοινό είναι ένα από τα καλύτερα στο οποία έχουν παίξει ποτέ.

Αναμενόμενη αποχώρηση, και αναμενόμενη επευφημία από τον κόσμο για το encore, με την τριπλέτα "No good" - "Rock n roller" και "Glass house" να μας αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ειδικά στο "Glass House" έγινε ο κακός χαμός, και ακόμη και οι πιο συνεσταλμένοι αφέθηκαν στους rock'n'roll ρυθμούς των Kaleo, τραγουδώντας και χορεύοντας.

Πίσω στο μακρινό πλέον 2017, είχαμε πει ότι η αυθεντικότητα αλλά και η ποιότητα αυτής της μπάντας είναι το μεγάλο της ατού για να έχει διάρκεια στο χρόνο. Η εμφάνισή αυτή, επιβεβαιώνει τη θεωρία. Με ξεκάθαρο αέρα μεγαλύτερης μπάντας και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση επί σκηνής, οι Kaleo ξέρουν τι κάνουν, και το κάνουν καλά, συνεπαίρνοντας ακόμη και τον πιο ανυποψίαστο. Και μπορεί η φήμη τους να μεγαλώνει από τα χιτάκια και τα εντυπωσιακά βίντεο σε παγετώνες και ηφαίστεια, όμως πέραν του εντυπωσιασμού, ξέρουν να γράφουν όμορφα τραγούδια, και να τα αποδίδουν ακόμη καλύτερα ζωντανά. Το νεανικό κοινό που ζει την κάθε στιγμή στις συναυλίες τους είναι μια νότα αισιοδοξίας σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από δηθενιά και ποζεριλίκι, και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη τους.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη