Dark Tranquillity, Equilibrium, Miracle Flair, 5Rand @ Piraeus 117 Academy, 22/04/18

Πάνε ήδη τέσσερα χρόνια από την τελευταία επίσκεψη των ιδρυτών του NWOSDM στην Ελλάδα. Από τότε έχουν μεσολαβήσει αρκετά, τα σημαντικότερα εκ των οποίων είναι η κυκλοφορία του "Atoma", ίσως ό,τι καλύτερου έχουν βγάλει την τελευταία δεκαετία, ενώ είχαμε και μερικές ανακατατάξεις μελών. Οπότε η κυριακάτικη συναυλία φάνταζε ως μια καλή ευκαιρία να αναθερμάνουμε τη σχέση μας με τους Σουηδούς Dark Tranquillity, αλλά και τις μπάντες που τους άνοιξαν σε αυτό το μίνι-φεστιβάλ, τους Ιταλούς 5Rand, τους Ελβετούς Miracle Flair και τους Γερμανούς Equilibrium.

Το δυσβάσταχτο έργο του ξεκινήματος έπεσε στους 5Rand. Με τον αριθμό του κόσμου ακόμα σε υπερβολικά χαμηλά επίπεδα, ιδιαίτερα έχοντας ως δεδομένο το μέγεθος του χώρου, οι Ιταλοί προσπάθησαν να γεμίσουν το κενό με τον μοντέρνο heavy ήχο τους. Αναμενόμενα το βάρος μοιράστηκε ανάμεσα στα φωνητικά (και την παρουσία) της Julia Elenoir και τα κιθαριστικά θέματα του Pierluigi Carocci, ενώ τα ρυθμικά έμειναν σε δεύτερο πλάνο.

Ο ήχος από τα πρώτα λεπτά στάθηκε στο πλευρό του σχήματος, με τα όργανα να ξεχωρίζουν και μην καλύπτονται από τα backing tracks. Οι εναλλαγές σε κομμάτια όπως το "Cordyceps" δούλεψαν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά και σε αρκετές στιγμές το μυαλό μου ταξίδεψε στον ίδιο χώρο, μερικούς μήνες πίσω. Πέρα από αυτά, βέβαια, τα προηγοχραφημένα δεύτερα (?) φωνητικά με προσγείωναν συχνά-πυκνά, ενώ ο ενθουσιασμός της τετράδας σε σημεία άγγιζε τα όρια της αμηχανίας.

Μετά από μια σύντομη παύση, οι Miracle Flair ξεκίνησαν το σετ τους και η κατάσταση άλλαξε απότομα· η απόδοση παρέμεινε σε καλοπροβαρισμένα επίπεδα, αλλά οι ταχύτητες μετριάστηκαν, οι εντάσεις μειώθηκαν και οι ατμόσφαιρες γκρίζαραν. Αν το ξεκίνημα της βραδιάς έκλεινε το μάτι στους πρόσφατους Arch Enemy, η τετράδα από την Ελβετία κοιτούσε διακριτικά προς τους Lacuna Coil του "Karmacode". Βάρος στο διακριτικά, καθώς ούτε εναλλαγές φωνητικών υπήρχαν, ούτε η χροιά της Nicole Hartmann παρέπεμπε προς τα εκεί.

Το ατμοσφαιρικό περίπου-metal του σχήματος ξεκινάει από δύσκολη θέση ήδη από το χαρτί, ενώ θεωρητικά τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο σε ζωντανό πλαίσιο. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, ο ισορροπημένος ήχος και η μετρημένη σκηνική παρουσία της τετράδας βοήθησαν ώστε το μισάωρο να περάσει τουλάχιστον ανώδυνα. Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι στο groovy "Embracing The End" και το "Worth The Fight" με τα ξεσπάσματα, βρήκα αρκετές ευχάριστες (guilty pleasure; όχι δα) λεπτομέρειες.

Ακολουθώντας το πρόγραμμα με ακρίβεια λεπτού, το "Firepower" που ακουγόταν από τα ηχεία χαμήλωσε και οι Equilibrium πήραν τις πόζες τους επί σκηνής. Το ξεκίνημα έγινε εν μέσω καπνών και, για να ολοκληρωθεί η έκπληξή μου, οι φωνές του κοινού ήταν δυνατές σε βαθμό που περισσότερο θα ταίριαζε σε headliner. Σε αντίστοιχο κλίμα, το μπάσιμο με το επιβλητικό "Prey" δεν άφησε περιθώρια για αμφιβολίες, με τον ήχο να αγγίζει στουντιακά όρια και τη σκηνική παρουσία της πεντάδας να φλερτάρει με τη χορογραφία.

Τα προσχήματα δεν κρατήθηκαν για πολύ, ωστόσο, αφού από το "Heimat" η σοβαροφάνεια έκανε στο πλάι και η όλη κατάσταση έγινε ένα μεγάλο euro-folk-power-metal πάρτυ. Ρυθμικά χειροκροτήματα και φωνές, σπρωξίματα κι αρκετός κόσμος να πηγαίνει πάνω κάτω, ακόμα και η ίδια η μπάντα έδειξε να ξαφνιάζεται. Το κλίμα επέστρεψε, έστω και για λίγο, σε πιο τυπικά heavy μονοπάτια στο "Verbrannte Erde", στην έναρξη του οποίου ο χώρος μπροστά στη σκηνή άνοιξε για το πρώτο (και μοναδικό) wall of death της βραδιάς.

Με δεδομένη την ιδιαιτερότητα του ήχου των Γερμανών, δεν ήξερα τι να περιμένω από την πλειοψηφία του κοινού, όμως ακόμα και παραβλέποντας τους εν folk πιστούς, μέτρησα πολύ περισσότερα χαμόγελα απ' ότι αδιάφορα βλέμματα. Αν υπήρξε κάτι που μετρίασε το σύνολο, αυτό ήταν η υπερβολικά έντονη παρουσία προηχογραφημένων· δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια του crew των Eluveitie, αλλά ένα σετ πλήκτρων κάπου θα χωρούσε. Πέρα από αυτό, το σετ της πεντάδας ήταν άψογα δεμένο, με τα "Blut Im Auge" και "Born To Be Epic" να διεκδικούν μια θέση ανάμεσα στις κορυφαίες της βραδιάς. 

Setlist: "Prey" / "Heimat" / "Waldschrein" / "Verbrannte Erde" / "Blut Im Auge" / "Dämmerung" / "Unbesiegt" / "Apokalypse" / "Born To Be Epic"

Α.Μ.

Η ώρα είχε πάει 22:30 και κάποιο τεχνικό πρόβλημα είχε θέσει εκτός μάχης τον προβολέα, που θα είχε το ρόλο του πανιού με το λογότυπο της μπάντας. Μικρό το κακό, μιας και όλοι μας γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς θα εμφανίζονταν λίγα μόνο λεπτά αργότερα σε εκείνη τη σκηνή. Οι ιδιαίτερα αγαπητοί στη χώρα μας, Dark Tranquillity, βγήκαν στην ώρα τους, υπό τους ήχους του "Encircled" από τον πρόσφατο δίσκο τους, "Atoma" και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα live που περιμέναμε αρκετό καιρό. Ο ήχος φάνηκε εξαρχής να είναι λίγο μπουκωμένος αλλά στη συνέχεια έστρωσε, ενώ ο φόβος πως η φωνή του Stanne θα καλύπτεται από τα υπόλοιπα όργανα διαλύθηκε με τη μια. Τόσο τα καθαρά του, όσο και τα πιο άγρια, ακούγονταν μια χαρά. Μικρή παραφωνία το "ThereIn" όπου η μια κιθάρα κοβόταν και επανερχόταν κάπως άκομψα.

Τι και αν έρχονταν χωρίς τους κιθαρίστες τους, Sundin και Henriksson, με τον τελευταίο μάλιστα να έχει αποχωρήσει οριστικά από τη μπάντα, οι Σουηδοί είχαν βρεί άξιους αντικαταστάτες, στο συναυλιακό κομμάτι τουλάχιστον, τον Johan Reinholdz και τον γνωστό μας από τους Arch Enemy, Christopher Amott. Ευτυχώς αυτή τη φορά είχαν και μπασίστα - σε αντίθεση με το 2014 - τον επίσης γνωστό Anders Iwers από τους Tiamat. Οι Jivarp, Brandstrom και Stanne σταθεροί και πιστοί στο ρόλο τους, όπως και πριν τέσσερα χρόνια.

Το set της βραδιάς ήταν μοιρασμένο ανάμεσα σε κομμάτια του πιο πρόσφατου δίσκου τους ("Atoma") και του "Fiction" του 2007! Μια αρκετά μεγάλη έκπληξη, θετική για όσους από εμάς γουστάρουμε το συγκεκριμένο δίσκο. Ωστόσο, η - για ακόμα μια φορά - πλήρης απουσία συνθέσεων από δυο εκ των κορυφαίων δίσκων τους, το "Mind's I" και το "Gallery", δεν είναι ευκαταφρόνητη, και σίγουρα κομμάτια όπως τα "Insanity's Crescendo", "Hedon" ή "Lethe" θα χώραγαν εύκολα στο set. Μια τέτοια κίνηση την επόμενη φορά, θα μας αποδείκνυε και εμπράκτως τα καλά λόγια που διαρκώς είχε να πει για το ελληνικό κοινό ο Stanne. Θα ήταν μια ανταμοιβή κατά κάποιο τρόπο.

Ήταν η τρίτη φορά που τους βλέπω και αν για πολλούς λόγους η πρώτη, του 2002 δύσκολα θα φύγει από την πρώτη θέση, αυτή της Κυριακής συναγωνίζεται αξιόμαχα για τη δεύτερη θέση, αν και το σετλιστ ήταν λίγο μέτριο. Ευτυχώς αποφύγαμε το "We Are The Void" τουλάχιστον, αλλά μαζί με αυτό χάσαμε και το "Iridium".

Από τις κορυφαίες στιγμές τις βραδιάς, σίγουρα, ήταν τα παλιότερα "Treason Wall", "Final Resistance" και "Terminus" αλλά αυτό που έγινε στην αρχή του encore με το "State Of Trust", όχι τόσο για το κομμάτι καθαυτό αλλά για την κάθοδο του Stanne στο κοινό, μια κίνηση που πραγματικά ανέβασε και άλλο τον συγκεκριμένο frontman στην εκτίμησή μου αλλά φαντάζομαι και των υπόλοιπων παρευρισκόμενων. Απόδειξη, το παρατεταμένο χειροκρότημα προς το πρόσωπό του όταν ανέβηκε και πάλι στη σκηνή.

Ο πολύς νέος κόσμος, αλλά και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία που γέμισαν το Academy, σε μια ακόμη συναυλία των Dark Tranquillity, απέδειξαν ότι οι τελευταίοι είναι μια μπάντα που κρατάει τους οπαδούς της, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει και νέο κύμα με φρέσκια μουσική. Με μαέστρο τον Stanne, οι φίλοι όλων των σχημάτων έδειξαν να ευχαριστιούνται το κυριακάτικο live, αλλά και οι Σουηδοί δεν φάνηκε να κακοπερνάνε. Στο τέλος, μάλιστα, απέφυγαν να πουν το καθιερωμένο αντίο, αλλά προτίμησαν το «εις το επανιδείν». Ας ελπίσουμε πιο σύντομα αυτή τη φορά.

Α.Κ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά