Bell Witch, The Keening @ Temple, 10/05/24

Ζήσαμε μια εμπειρία που αναδεικνύει τη μοναδική τέχνη μιας ιδιαίτερης μπάντας ντουέτου που αφήνει τους πάντες με μια εμβληματική εντύπωση που δύσκολα ξεχνιέται. Το μόνο σίγουρο η αύξηση επισκέψεων σε ΩΡΛ από βδομάδα.

Οι The Keening είναι το προσωπικό project την Rebecca Vernon, που είναι γνωστή από την συμμετοχή της στους SubRosa και έκαναν την αρχή σε αυτό το βράδυ. H Rebecca ήταν άρρωστη. Το δήλωσε εξ αρχής, με την υπόσχεση ότι θα κάνει το καλύτερο δυνατό για την εμφάνιση και τη φωνή της.

Η μουσική τους σχετικά άνευρη άργησε να επιτεθεί στο κοινό και χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να κουνηθούν οι πρώτοι. Οι μπροστά. Αργά μεν και αργόσυρτα, αλλά υπό το βαρύγδουπο ρυθμό και τις drone περιπλανήσεις. Τα πλήκτρα και το βιολί έδιναν ακόμα πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα σε αυτό το ψυχεδελικό και βαρύ folk που σε σημεία αγγίζει και το doom. Ύφος και κατάσταση μυσταγωγίας. Αρκετά υπνωτικό, αλλά όμορφο και ενδιαφέρον. Ο ήχος όχι μόνιμα σύμμαχος μιας και τα βουητά κάποιες φορές καπέλωναν τα υπόλοιπα. Κάπου στα μέσα της παράστασης ανακοινώθηκε ότι ήταν τα γενέθλια της Rebecca, οπότε η μπάντα και ο κόσμος τραγουδήσαμε ένα happy birthday για αυτήν!

Για να συνεχίσει την προσπάθεια της κατάπιε μια κουταλιά μέλι από ένα βαζάκι που είχε δίπλα της, στην προσπάθεια να μαλακώσει ο λαιμός της. Αρκετά τίμιο και σεβαστό. Αφιέρωσε στην Παλαιστίνη και φώναξε για την λευτεριά. Δήλωση που καταχειροκροτήθηκε. Όταν άφηνε τα πλήκτρα και έπιανε την κιθάρα ο θόρυβος ανέβαινε και οι βόμβοι γέμιζαν τον χώρο ευχάριστα. Το κλείσιμο είχε λίγο παραπάνω ένταση. Ήταν πιο Subrosa με My Dying Bride μαζί, άφηνε στον θεατή μια αίσθηση στενάχωρη, αλλά καθαρτική και ανέβασε στους περισσότερους την αδρεναλίνη.

Γενικά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ούτε φυσικά ότι απογοητευτικά. Ήταν καλοί. Ήταν τίμιοι. Ήταν κάπως ήσυχοι. Αλλά τελικά μας ζέσταναν και ο κόσμος εκτίμησε την προσπάθεια και χάρισε ένα αρκετά ζεστό χειροκρότημα.

Oι Bell Witch ανέβηκαν να στήσουν τα πετάλια και τα μικρόφωνα τους. Οι ωτοασπίδες πήραν τη θέση τους. Το video wall ξεκίνησε να παίζει ασπρόμαυρες εικόνες. Κινούμενες. Ένα κερί άναψε και τα πρώτα πλήκτρα, παίχτηκαν από τα πόδια του Jesse Shreibman, καθώς ήταν τοποθετημένα κάτω από τα τύμπανα, μπροστά από ένα τεράστιο γκονγκ σε ένα πραγματικά εντυπωσιακό σετ.

Δέκα λεπτά έκανε να μπει ο θόρυβος. Δέκα λεπτά (εννιά για την ακρίβεια) μέχρι να τρίξει συθέμελα ο χώρος. Μέχρι να περάσουμε στο πρώτο βαρύ τύμπανο και οι χορδές του πολύπλοκου εξάχορδου μπάσου του Dylan Desmond να γεμίσουν το χώρο με ένα ατελείωτο drone που δεν σταμάτησε σχεδόν ποτέ. Αισθητά πιο ήρεμοι από την προηγούμενη φορά που τους είδαμε στην Αθήνα. Όχι πιο ήσυχοι όμως. Μιας και το "The Clandestine Gate" είναι πιο εύκολο, λιγότερο άγριο και περισσότερο ατμοσφαιρικό. Είναι ένα κομμάτι που συνδυάζει τη θλίψη και τη μελαγχολία με τη δύναμη και την απόλυτη έκφραση. Κάθε νότα και κάθε στίχος αποκαλύπτει ένα κομμάτι της ιστορίας και του μυαλού τους, καθιστώντας το ένα εμπειριακό ταξίδι για τον θεατή.

Όλα ανεβαίνουν σταδιακά. Υπάρχει μια πρόοδος στα χτυπήματα, στην ένταση, στα λόγια και στο συναίσθημα. Τα πρώτα είκοσι λεπτά μετά την εισαγωγή είναι που σε βάζουν σε μια φάση παρακολούθησης τρομακτικής ταινίας μυστηρίου. Ψάχνεσαι και ακριβώς στα μισά ο θόρυβος, ο σχεδόν σεισμός, γίνεται ανελέητος. Σε συνδυασμό με κραυγές, φωνές σαν ψαλμούς και πνιγμένα ουρλιαχτά με αντίλαλο, ήταν αδιανόητα πομπώδες. Κάθε φορά που ένα τύμπανο έσκαγε και ο παραμορφωμένος βόμβος ακολουθούσε ένιωθες να τρέμουν τα μέσα σου.

Η μουσική τους, σε έπιανε από τα μούτρα. Εξαντλητική επίθεση με την πιο αργή και βασανιστική μορφή που μπορείς να φανταστείς. Ένας πραγματικός θρήνος που δεν έχει προηγούμενο. Ένα σπρώξιμο. Ένα πνίξιμο. Μια πραγματική γροθιά στο στομάχι. Το μυστικό για μένα ήταν να επικεντρωθείς στο βίντεο. Ή απλά να κλείσεις τα μάτια και να νιώσεις ότι αιωρείσαι πάνω σε αυτό το τραχύ και βαρύ γαργαλητό που έβγαινε από τα ηχεία.

Δεν είναι μουσική για πολλούς. Δεν είναι ανεκτή. Δεν είναι ευχάριστη με την έννοια της μελωδίας. Δεν σου προκαλεί όμορφα συναισθήματα. Σε θλίβει και σε πονά. Το άρρωστο αυτό θέαμα άρχισε να κλείνει δυνατά. Ανέβηκε όσο του αρμόζει και έδωσε το σύνθημα για τελείωμα, μετά από 80 λεπτά, πάλι με τα πλήκτρα από τα πόδια (με τις κάλτσες) του ντράμερ!

Καμπάνες. Χάδι στο γκονγκ. Και μια τελευταία γροθιά για το καληνύχτα. Χτύπημα στα αυτιά. Την ψυχή και το σώμα. Δημιούργησαν μια σκοτεινή και μαγευτική εμπειρία που αν είσαι τυχερός και μπεις μέσα στην μουσική τους, σε αφήνει με την αίσθηση ότι έχεις περπατήσει σε μια άλλη διάσταση. Είναι ένα τραγούδι που αγγίζει την ψυχή και αφήνει μια βαριά σημείωση σε αυτή, καθιστώντας τη ζωντανή εκτέλεσή του μια ακόμα πιο ανεπανάληπτη εμπειρία από ότι στον δίσκο. Το είπα πολλές φορές; Ναι, ήταν μια ανεπανάληπτη, εξαντλητική, πολύ βαριά (από κάθε άποψη) εμπειρία.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής