Annihilator, Archer Nation, Dreamlord @ Piraeus Academy, 15/11/19

Sing along, σπασμένες μύτες και μια εμφάνιση που πιστοποίησε πως οι Annihilator ακόμη «μετράνε» συναυλιακά

Από τον Σπύρο Κούκα, 18/11/2019 @ 09:48

Οδεύοντας προς το συναυλιακό χώρο στο 117 της οδού Πειραιώς, αναρωτιόμουν για τη δυναμική - από άποψης προσέλευσης κόσμου - που θα είχε η φετινή επιστροφή των Annihilator στα μέρη μας, μιας και η πορεία τους εδώ και χρόνια παρουσιάζει στασιμότητα, αν όχι καθοδικές τάσεις. Ωστόσο, όσο κι αν προβληματίζει η δισκογραφική τους παραγωγή, η απόδοση τους σε συνθήκες συναυλιακών εμφανίσεων έχει αποδειχθεί εκ διαμέτρου αντίθετη, καθώς ο Jeff Waters συνήθως πετυχαίνει διάνα στην κατάρτιση της μπάντας του με ικανότατους μουσικούς. Κάθε ζωντανή τους εμφάνιση, λοιπόν, αποτελεί εγγύηση εν πολλοίς, ξέροντας πως, στη χειρότερη, τα πράγματα θα κινηθούν σε ένα σωστό, επαγγελματικό επίπεδο.

Πάντως, η διαπίστωση πως η προσέλευση του κόσμου θα ήταν μεγαλύτερη των όσων περίμενα δεν άργησε να συμβεί, με το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το γνωστό μαγαζί της Πειραιώς, περιμένοντας καρτερικά το άνοιγμα των θυρών (το οποίο καθυστέρησε περίπου τρία τέταρτα από την προκαθορισμένη του ώρα) να είναι ενδεικτικό, προμηνύοντας μια καυτή συναυλιακή βραδιά. Προηγουμένως, όμως, δύο ελπιδοφόρες μπάντες εντός του εύρους του heavy/speed/thrash metal θα μας «ζέσταιναν», με τους «δικούς μας» Dreamlord, ωστόσο, να έχουν περιορισμένο χρόνο στη διάθεση τους, παρουσιάζοντας ένα κουτσουρεμένο, ολιγόλεπτο set όσο ο κόσμος ακόμη εισερχόταν στον χώρο.

Dreamlord

Το ελληνικό σχήμα που πρωτοσχηματίστηκε το 1994, θα κυκλοφορήσει σύντομα το ντεμπούτο του άλμπουμ, με τη συγκυρία της εμφάνισης τους μαζί με τους Καναδούς heavy/thrashers να μοιάζει ιδανική στη θεωρία. Στην πράξη, δυστυχώς, ελάχιστα είναι τα όσα προλάβαμε να αποκομίσουμε μέσα στα λιγοστά λεπτά που κατέληξαν να έχουν στη διάθεση τους μπροστά σε κάποιο κοινό, με το δείγμα να παραείναι μικρό για την εξαγωγή οποιουδήποτε συμπεράσματος.

Αντίθετα, οι Καλιφορνέζοι Archer Nation θα είχαν στη διάθεση τους όλο το χρόνο που τους αναλογούσε, παρουσιάζοντας για 45 λεπτά ένα set με κομμάτια από τη μέχρι σήμερα δισκογραφία τους. Το power trio με μπροστάρη τον αρκετά επικοινωνιακό Dylan Rosenberg ξεκίνησε με προβλήματα στον ήχο (και το μπάσο αρκετά «μπροστά»), τα οποία, βέβαια, σύντομα αντιμετωπίστηκαν, επιτρέποντας στους Αμερικάνους heavy metallers να αποδώσουν απερίσπαστοι τα μέγιστα.

Archer Nation

Η αλήθεια είναι πως στη (μικρή) επαφή που είχα με τη μουσική της μπάντας προηγουμένως της εμφανισής της, δεν μπορούσα να δηλώσω ούτε κατά διάνοια οπαδός της, μιας και το περίπου σύγχρονο/περίπου παλιακό της ύφος και η έλλειψη από hooks στο μεγαλύτερο της μέρος δεν βοηθούσε στο να ασχοληθεί κανείς παραπάνω μαζί της. Παρ’ όλα αυτά, σε επίπεδο ζωντανών συνθηκών, το trio κερδίζει πολλούς πόντους με την ενέργεια, το στήσιμο και τη συνολική του απόδοση, κερδίζοντας την εκτίμηση και την ενεργή συμμετοχή του κόσμου.

Σε τελική ανάλυση, το πλήθος από mosh pits έδειξε πως η μπάντα κάνει σίγουρα κάτι σωστά στις ζωντανές της εμφανίσεις, αποτελώντας ιδανική προθέρμανση για τα όσα θα ακολουθούσαν. Μάλιστα, αν και οι προσωπικές μου προσδοκίες παραήταν χαμηλές, σίγουρα θα τους ξανάβλεπα ζωντανά σε κάποια μελλοντική συγκυρία, έστω κι αν δισκογραφικά δύσκολα θα (μου) πουν κάτι περισσότερο στο εγγύς μέλλον.

Η ώρα, όμως, πλησίαζε για την επανεμφάνιση των Καναδών headliners στα μέρη μας, τρία χρόνια μετά την τελευταία τους εδώ παρουσία, οπότε το απαραίτητο διάλειμμα για το soundcheck και τις λοιπές ετοιμασίες της σκηνής, μας έδωσε την ευκαιρία για μερικές ανάσες και τον απαραίτητο ανεφοδιασμό σε μπύρες και λοιπά «αφεψήματα». Άλλωστε, η επιστροφή των Annihilator σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και η σταθερότητα του πιο πρόσφατου (δυνατού) live line-up της μπάντας γύρω από τον Jeff Waters είχε την τύχη μιας προσέλευσης που άρμοζε στο early ‘90s status τους, γεγονός που εκτιμήθηκε δεόντος από τον κεφάτο mainman και όρισε το επίπεδο της επιτυχίας της βραδιάς σε υψηλότατα επίπεδα.

Annihilator

Η εκκίνηση μιας εξαιρετικής, όπως εξελίχθηκε, βραδιάς συνέβη με το "Betrayed" (από τον ομώνυμο - με την μπάντα - δίσκο του 2010), με το κουαρτέτο να φαντάζει καλοκουρδισμένο και, πλέον, με συγκεκριμένους, διακριτούς ρόλους για τον καθένα μουσικό πάνω στο σανίδι, με το επόμενο, "King Of The Kill", πάντως, να φαντάζει ως η πραγματική έναρξη, με μεγάλη συμμετοχή του κοινού. Γενικότερα, πάντως, είναι αξιοπρόσεκτο πως ο Jeff Waters έχει στήσει το σύγχρονο Annihilator show με συγκεκριμένες σταθερές, χωρίζοντας το πρακτικά σε τρία-τέσσερα επί μέρους τμήματα, ανάμεσα στα οποία πολλές φορές έπαιρνε το λόγο είτε για κάποια mini standup comedy ατάκα που προλόγιζε το εκάστοτε επόμενο κομμάτι (ομολογουμένως αρκετά επιτυχημένα ως επί το πλείστον), είτε για κάποια ανέκδοτη ιστορία από τα προηγούμενα χρόνια της μπάντας.

Annihilator

Σίγουρα, φωνητικά στέκεται απλώς αξιοπρεπώς/ικανοποιητικά, με τα πολλά ρεφρέν που έδωσε στο κοινό να αποτελούν έναν έξυπνο συναυλιακό ελιγμό που αποδίδει τις περισσότερες φορές, αλλά δεν νομίζω πως μπορεί να τον κακολογίσει πραγματικά κάποιος για αυτό, ειδικά αν μπει στο πλαίσιο της συζήτησης και η - πάντα εντυπωσιακή - κιθαριστική του ικανότητα. Άλλωστε, τα κολλητά "The Trend" (το οποίο πρωτοπαίζεται σε αυτήν την περιοδεία, έστω και τμηματικά) και "Schizos (Are Never Alone)" (τα δύο μέρη του οποίου παίζονται ξανά ζωντανά έπειτα από 29 χρόνια) επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές και προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εκδηλωτικότατο και πολυπληθές κοινό.

Annihilator

Η σημαντική, δε, ποσοτικά εκπροσώπιση του - σχεδόν παραγνωρισμένου - "Set The World On Fire" αποτέλεσε μια πινελιά που προσωπικά βρήκα ιδιαίτερα καλοδεχούμενη - ειδικά με την επιλογή των "Set The World On Fire" και "Knight Jumps Queen" που επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν. Στον αντίποδα, τα άλμπουμ με τον Joe Comeau πίσω από το μικρόφωνο αγνοήθηκαν πλήρως για άλλη μια φορά (με την εξαίρεση της "Chicken And Corn" σφήνας), γεγονός όχι ακριβώς παράδοξο, μιας και φωνητικά παρουσιάζουν απαιτήσεις που δεν μπορεί να ικανοποιήσει το φωνητικό εύρος του Waters, ενώ ο άσχημος τρόπος με τον οποίο είχε αποχωρήσει ο Αμερικάνος τραγουδιστής από την μπάντα πριν χρόνια, ίσως παίζει κι αυτός το ρόλο του.

Annihilator

Τα τελειώματα της βραδιάς, πάντως, μας επεφύλασσαν τις περισσότερες συγκινήσεις, με τη μνήμη του προσφάτως εκλιπόντα Randy Rampage να τιμάται με την παρουσίαση των "Burns Like A Buzzsaw Blade", "W.T.Y.D." και "Alison Hell" (το - κατά δήλωση Waters - λιγότερο αγαπημένο Annihilator κομμάτι του Rampage), αλλά και μια ιστορία από τα πρώτα χρόνια της μπάντας με frontman τον Καναδό punk rock θρύλο. Κι αν η παρουσία μονάχα του αγαπημένου "Phantasmagoria" από το "Never, Neverland" στο set ξένισε αρκετούς από εμάς, υπήρχε σημαντικός λόγος, ο οποίος απομένει να επιβεβαιωθεί το προσεχές (κοντινό) μέλλον. Ποιος ήταν αυτός; Μα, φυσικά, η επέτειος τριάντα χρόνων από την κυκλοφορία του κορυφαίου Annihilator άλμπουμ, η οποία θα ξαναβγάλει του χρόνου την μπάντα στο δρόμο για να το αποδώσει ολόκληρο ζωντανά, μαζί με τον Coburn Pharr, με την Ελλάδα να μοιάζει ως ένας δεδομένος προορισμός.

Annihilator

Αν μάλιστα, ο Waters μας έκανε την χάρη να «σπάσει» το προκαθορισμένο setlist της περιοδείας και η μπάντα απέδιδε ολόκληρο το "Hot For Teacher" (του οποίου το main riff συχνά πυκνά «γρατζουνούσε» o Καναδός στη κιθάρα στα ενδιάμεσα των τραγουδιών) θα μιλούσαμε για μια, τηρουμένων των αναλογιών, άψογη εμφάνιση, αν κι έτσι κι αλλιώς, τα όσα είδαμε δύσκολα άφησαν κάποιον ανικανοποίητο ή έστω ασυγκίνητο. Ενδεικτικό highlight, δε, υπήρξε ένα περιστατικό που διαδραματίστηκε κοντά στο σημείο που στεκόμουν, με ένα παλικάρι με ανοιγμένη/σπασμένη μύτη να ανυπομονεί να ξαναχωθεί στις μπροστινές σειρές, εν όψει του καταληκτικού "Alison Hell". Άντε, και του χρόνου...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

 

Betrayed 
King Of The Kill
No Way Out 
One To Kill
Set The World On Fire
Ultraparanoia
The Trend (intro only)
Schizos (Are Never Alone) Part I & II
Drum Solo
Knight Jumps Queen 
Twisted Lobotomy 
Psycho Ward 
Tricks And Traps
Phantasmagoria 
Burns Like A Buzzsaw Blade
W.T.Y.D. 
Alison Hell

  • SHARE
  • TWEET