Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O., Kooba Tercu @ Temple Athens, 21/10/18

Άραγε καταγράφονται κάπου για τον ιστορικό του μέλλοντος τα εξωγήινα πράγματα που κάνει αυτή η διαστημική μπάντα στο σανίδι;

Από τον Μάνο Πατεράκη, 24/10/2018 @ 11:29

Βράδυ Κυριακής και οι Acid Mothers Temple μας επισκέφτηκαν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, έχοντας κλασικά 3-4 καινούργιες κυκλοφορίες στο ιαπωνέζικο δισάκι τους. Αυτήν τη φορά αντί για το Fuzz, τους υποδέχτηκε το αρκετά πιο μικρό, μα πιο ζεστό, Temple...

Η αρχή έγινε με τους Έλληνες Kooba Tercu. Το μυστηριώδες DNA του συγκροτήματος, η αυτοσχεδιαστική λογική, οι πειραματικοί ήχοι/δομές καθώς και οι ιδιαίτεροι ρυθμοί, τους καθιστούσαν υπό μία περίεργη έννοια ταιριαστό opening act για τους Ιάπωνες. Η πολυμελής μπάντα του Johnny Tercu κατέλαβε τη σκηνή και ξεκίνησε τις noise λιτανείες της. Ωστόσο, ακριβώς όπως και όταν τους είδα για το Fraternity Of Sound festival έναν χρόνο παρά έξι μέρες πριν, το αποτέλεσμα έχανε σε ουσία.

Kooba Tercu

Τόσο οι μουσικές όσο και οι φωνητικές μελωδίες συνθετικά δεν αποτελούσαν κάτι το αξιοσημείωτο. Το σημαντικότερο είναι, όμως, πως λόγω και το ήχου που δεν τους βοήθησε - το noise συνονθύλευμα που έβγαινε προς τα έξω δεν δικαιολογούσε δύο κιθάρες, δύο κρουστά κ.ο.κ. - δεν μας έκαναν να χαθούμε στις δύσβατες εκστατικές μουσικές τους. Αποτέλεσμα αυτού, να μην καταφέρουν να κερδίσουν ούτε την πλειοψηφία του κοινού που μάλλον τους υπόμενε μέχρι να βγει το κυρίως πιάτο.

Τώρα, όσον αφορά τους Acid Mothers Temple, είναι λίγο ξενερωτικό να πρέπει να βάλεις σε λόγια τόσο αυτό που είδαμε, όσο και αυτό που είναι, ως ύπαρξη, στο μουσικό στερέωμα. Ο αστικός μύθος, που μεταφέρθηκε και στο επίσημο δελτίο τύπου, βαυκαλίζεται (;) πως έχουν βγάλει πάνω από 100 κυκλοφορίες τα τελευταία 20 χρόνια. Εγώ τα μετράω κάπου 80-κάτι. Μικρή σημασία έχει. Οι μουσικές των Ιαπώνων χάνονται σαν αρχαίος ασιατικός μύθος σε ένα δαιδαλώδες και θολό παρελθόν που είναι αδύνατον να ξεδιαλύνει κανείς. Το μόνο που μπορούμε να διαπιστώσουμε εμείς, ως απλοί χωρικοί, είναι την τωρινή τους ύπαρξη υπό την προσωρινή μεταμφίεση που θα επιλέξουν να πάρουν όταν κατέβουν στη Γη.

Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O

Για την εμφάνισή τους πέρσι τον Σεπτέμβριο στο Fuzz, έγραψα πολλά αποθεωτικά πράγματα στην περσινή μου ανταπόκριση. Τα περισσότερα εξ αυτών ισχύουν αυτούσια και για τη φετινή, οπότε θα προσπαθήσω να τα παραλείψω ή να τα αφήσω να εννοηθούν αυτήν τη φορά. Όποιος έχει άπλετο χρόνο, ας κάνει μια αναδρομή. Ο speed guru Kawabata Makoto εκ δεξιών με την κιθάρα του είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και επινοητής αυτού του επιτεύγματος. Ωστόσο, για χάρη του καταιγιστικού space χασίματος αποφάσισε να μην βγαίνει τόσο πολύ μπροστά παρά μόνο σε στιγμές. Βέβαια, δεν ησύχασε δευτερόλεπτο.

Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O

Ενώ πέρσι όλο το live ήταν μια εμφατική γροθιά στη μούρη από τον ασταμάτητο παύλα εξωγήινο παύλα ολοκληρωτικό drummer Satoshima Nani, φέτος η γροθιά στη μούρη ήρθε από τον μπασίστα S/T που έπαιζε τα μύρια όσα. Όχι πως ο Nani ήταν λιγότερο εντυπωσιακός, απλά οι μουσικές που επέλεξαν να παίξουν ή/και αυτοσχεδιάσουν φέτος είχαν περισσότερα space σημεία σε σχέση με το συνεχές περσινό κοπάνημα. Άλλη μια σημαντική διαφορά ήταν η αλλαγή της ανδρόγυνης παρουσίας. Ο Tabata Mitsuru που μας είχε εντυπωσιάσει πέρσι με την πράσινη περούκα και τα ιδιαίτερα φωνητικά του φέτος αντικαταστάθηκε από τον Jyonson Tsu και την καστανόξανθη δικιά του περούκα και bouzouki. Λιγότερο extravaganza εμφανισιακά και φωνητικά, μα επίσης άκρως ταιριαστός.

Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O

Για το τέλος, αφήσαμε τον Higashi Hiroshi στα πλήκτρα. Η φουλ εμπνευσμένη τοποθέτηση του επιβλητικού ασπρομάλλη σε θέση frontman, αλλά με ακίνητη/βλοσυρή παρουσία στην πλειοψηφία του live, έδινε άλλο αέρα στην σκηνική παρουσία συνολικά. Κορυφαία στιγμή (μην περιμένετε να αναγνωρίσουμε τραγούδια, αν το κάναμε αυτό θα ήμασταν τώρα στη NASA), ήταν το drum solo, που συνοδεύτηκε έπειτα από εξωγήινο μπάσο, έπειτα από Rush-ικό άρπισμα, έπειτα από ένα χορευτικό επαναλαμβόμενο ξέσπασμα. Το κοινό ήταν εξαιρετικό. Όσοι παρευρέθησαν στο Temple το βράδυ της Κυριακής έμοιαζαν απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το τι θα έβλεπαν και το απόλαυσαν δεόντως.

Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O

Μόνη ένστασή μας η εξής: Είναι τόσα πολλά και τόσο θαυμαστά αυτά που κάνουν οι Acid Mothers Temple τόσο στο στούντιο όσο και στο σανίδι που δημιουργείται ο φόβος... Λες να χαθούν αυτά τα ντοκουμέντα στη λήθη; Πώς θα γίνει να το αποτρέψουμε αυτό;

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

  • SHARE
  • TWEET