Xiu Xiu, Suicide Bond @ Six D.O.G.S., 09/11/14

Γύρω στις 9 και μισή, ο κόσμος που έφτασε νωρίτερα είδε να ανεβαίνουν στη σκηνή οι Suicide Bond, για δεύτερη μόλις φορά στην καριέρα τους. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν μας το έλεγαν οι ίδιοι, δεν θα το πιστεύαμε επ' ουδενί, καθώς οι post-punk ακροβατισμοί στη φωνή και η τεχνικά απαιτητική αλλά άψογα εκτελεσμένη χορογραφία πάνω απ' τα πετάλια μάς υποψίαζαν για ακριβώς το αντίθετο. Γενικά, το ακραία τεχνικό παίξιμο πέρασε μια χαρά στο κοινό, χωρίς να δημιουργήσει χάσμα συναισθηματικής σύνδεσης. Ο δίσκος που έρχεται από τη δική τους (!) δισκογραφική/blog Pink Motel Records έγινε μία από τις πιο αναμενόμενες εγχώριες κυκλοφορίες. Και μάλλον, όπως έχει πει και ο Αντώνης Κωνσταντάρας, δεν «έχουμε να κάνουμε με ελιτισμό του κώλου».

Αμέσως μετά το τέλος του set των Suicide Bond άρχισαν να στήνονται επί σκηνής τα κρουστά και οι «πάγκοι εργασίας» του Jamie Stewart και σε λίγη ώρα το ντουέτο από τη Καλιφόρνια ανέβηκε κι αυτό. Θα μου συγχωρέσετε τις αναφορές σε ρήσεις άλλων, αλλά πρέπει να ανατρέξω σε ξένη σοφία για να αποδώσω σωστά τις σκέψεις μου και να μην αδικηθώ από αυτές. Μην βιαστείτε να σκεφτείτε ότι δεν έχω προηγούμενη επαφή με την δουλειά της μπάντας, γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η γνωριμία μου με τους Xiu Xiu μετράει χρόνια, απλώς πρώτη φορά τους είδα live.



Το κοινό ήταν ήσυχο, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο στις συναυλιακές μέρες μας, και σε κάθε διακοπή μεταξύ των τραγουδιών έμοιαζε απορροφημένο από το ηχο-θέαμα. Όταν είσαι κατ' αυτόν τον τρόπο αποσβολωμένος μπροστά σ' ένα έργο τέχνης, δύο είναι κατ' εμέ τα τινά: ή προσπαθείς να το καταλάβεις / κατατάξεις ώστε μετά να το αξιολογήσεις ή αποπνέει βία και σε σοκάρει. Αν τελικά ισχύει το πρώτο, τότε σίγουρα οι δύσπεπτοι ηχητικοί πειραματισμοί των Xiu Xiu είναι Τέχνη και μάλιστα για την ελίτ, αφού απευθύνεται σε ελάχιστους. Ή και όχι... Κατά Σόμπεργκ, «εάν είναι τέχνη, τότε δεν είναι για όλους, αν όμως δεν είναι για όλους, τότε ίσως ακόμη δεν έγινε Τέχνη». Το δεύτερο είναι εξόφθαλμο, απλά δεν μπορώ να μετρήσω για σας την ένταση της βίας· αυτό είναι υποκειμενικό. Τα φωνητικά ξεσπάσματα στα όρια του άναρθρου και η σωματική ένταση στα όρια του σπασμού, σίγουρα είναι βίαια, αλλά λογικά θα έχουν κάποιον καλλιτεχνικό λόγο ύπαρξης και σίγουρα είναι ιδιόρρυθμα ερωτικά.



Στα τετριμμένα: το όλο set είχε αξιοπρεπέστατη διάρκεια, καλό ήχο -εντάξει και  ο ηχολήπτης δεν είναι μάγος- ένα καθηλωτικό "Stupid In The Dark" και το κοινό να φεύγει πλήρες εντυπώσεων. Άλλωστε αυτό ήταν το θέμα της βραδιάς: φευγαλέες ηχητικές εντυπώσεις που περνούν κατευθείαν στο υποσυνείδητο και μια σπουδή πάνω στα όρια της μουσικής με τον γυμνό ήχο. Ήταν όλα πιο κοντά στο ηχητικό ανάλογο ενός video installation, παρά σε συναυλία. Ο Stewart έχει πάρει -ή ψάχνει- μια βιωματική θέση απέναντι στη μουσική και είναι ειλικρινής στις αναζητήσεις του. Η σπαρακτική σωματική του συμμετοχή το αποδεικνύει και οι ζωντανές αποδόσεις των τραγουδιών διαφέρουν αισθητά από το ηχογραφημένο υλικό (τίμιο!).



Δεν είμαι οπαδός της Τέχνης για την Τέχνη -κι εγώ, σαν τον Μπέρναρντ Σω- και ως εκ τούτου, η βραδιά στο 6 D.O.G.S. είχε αρετές που η προσωπική μου αισθητική δεν της φτάνει ακόμα και δεν προβλέπεται να τις φτάσει στο άμεσο μέλλον. «Αλλά αυτή είναι η μοίρα του καλλιτέχνη: να τον κρίνουν άνθρωποι που» -ίσως- «έχουν λιγότερο ταλέντο, λιγότερη φαντασία ή χειρότερο γούστο απ' αυτόν», Al. Roda Roda. Δεν ξέρω καν αν το παρόν κείμενο σας βοήθησε να καταλάβετε πώς ήταν η συναυλία... Σίγουρα δεν διασκέδασα, αλλά εκτίμησα τον κοπιώδη τρόπο που επιλέγει ο Stewart και μπορεί μέσα στις δύο ώρες να αναμετρήθηκα με τις αντοχές μου στα ξεσπάσματα συγκρουσιακού λυρισμού του, τους πρωτογονικούς πειραματισμούς του πάνω στα όρια του punk και του rock και την διάθεσή  μου να ακολουθήσω ανοίκειους μουσικούς δρόμους. Μπορεί και όχι...

*παράφραση του Πλάτωνα

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com