Tyketto, Bonfire, Redrum - Θεσσαλονίκη
01/12/2004 @ 06:31
Κυριακή 14 Νοεμβρίου περίπου 19:15. Σιγά σιγά το βράδυ ξεκινούσε και έτσι τελείωνε ένα ακόμα Σαββατοκύριακο. Ευτυχώς το εν λόγω weekend τελείωνε με ένα πολύ ωραίο event: οι θρυλικοί Bonfire αλλά και οι Tyketto, δύο από τα groups που έχουν γράψει ιστορία, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, στο χώρο του εμπορικού hard rock / AOR ήταν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Οι μεν πρώτοι για να αποδείξουν ότι δίκαια αντέχουν στον χρόνο και οι δε δεύτεροι για να κάνουν ένα ακόμα show λόγω του reunion τους. Σίγουρα και οι δύο χαίρουν πολύ καλής αντιμετώπισης από το ελληνικό (και όχι μόνο) κοινό οπότε ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους δούμε μαζί, μια και ίσως ήταν και η τελευταία. Η αναμονή ήταν μεγάλη. Η μια και κάτι ημέρα που είχε ήδη περάσει ήταν το ιδανικό ξεκίνημα μιας πολύ καλής εκδρομής με φίλους, αφού ο γράφων -αλλά από ότι φάνηκε αργότερα και πολλοί άλλοι- είχε ξεκινήσει από την Αθήνα για να δει και τα δύο group.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ώρα 19:40. Η πρώτη επαφή με το χώρο ήταν λίγο παράξενη. Θύμιζε παλιό εργοστάσιο ή κάτι σαν πάρα πολύ μεγάλη αποθήκη που είχε κρασιά ή, όπως παρατήρησε μια φίλη, γυμναστήριο σχολείου που ετοιμαζόταν να υποδεχθεί τοπικά σχολικά groups. Ας είναι όμως. Ας μη κρίνουμε πριν το τελικό αποτέλεσμα. Γύρω στις 20:00 έκανε την εμφάνιση της στη σκηνή η πρώτη μπάντα του live, οι Έλληνες Red Rum. Ήταν ένα αρκετά "δεμένο" group το οποίο δεν ξέφευγε σε τίποτα από το γενικότερο ύφος της βραδιάς: μελωδικό εμπορικό Αμερικάνικο hard rock στα χνάρια όλων των μεγάλων του είδους. Η εξωτερική εμφάνιση όλων των μελών -πλην του τραγουδιστή- ήταν ότι έπρεπε. Όσοι ήταν παρόντες δεν νομίζω να ξεχάσουν τον δεξιό κιθαρίστα ο οποίος ήταν βγαλμένος από αμερικάνικο group της περιόδου 1984-1987. Τα παιδιά στα περίπου 40 λεπτά που ήταν στην σκηνή έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ζεστάνουν. Δυστυχώς όμως η μπάντα θέλει ακόμη δουλειά. Όλες της οι μελωδίες κάτι σου θύμιζαν. Ο drummer του group αρκετές φορές έχανε την συνοχή του με τα υπόλοιπα μέλη. Τέλος, ο τραγουδιστής κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν λίγο εκτός κλίματος. Ήταν σωστός φωνητικά αλλά ίσως δεν ταίριαζε στην δομή και το ύφος του group. Κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι δεν ξεχώρισα αφού όλα πάνω - κάτω ήταν στο ίδιο μουσικό στυλ. Προς το τέλος διασκεύασαν το "Still Οf Τhe Νight" των Whitesnake δυστυχώς όχι καλά. Σε όλα αυτά προσθέστε και τον μέτριο ήχο όποτε όπως ήταν φανερό το αποτέλεσμα δεν ήταν και το καλύτερο. Τα παιδιά αποχώρησαν χειροκροτούμενοι. Σίγουρα τους αξίζει ένα μπράβο γιατί το στυλ που έχουν επιλέξει να εκφράζονται μουσικά είναι σε εμβρυακό στάδιο στη χώρα μας. Δυστυχώς είχαν άγχος και αυτό φάνηκε. Δεν γνωρίζω αν έχουν ξαναπαίξει και αλλού αλλά σίγουρα θέλουν μεγαλύτερη προσπάθεια και πολύ δουλειά. Είναι σίγουρα μια πολύ καλή ελπίδα για το μέλλον απλά πρέπει να το αποδείξουν και πιστέψτε με σε γενικές γραμμές έδειξαν πολύ καλά στοιχεία. Με πίστη και δουλειά σίγουρα θα φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ας με συγχωρέσουν τα παιδιά για την λίγο δριμύ κριτική αλλά εύχομαι τα λόγια μου να είναι εφαλτήριο για μια καλύτερη πορεία.
Κάπως έτσι η ώρα ήταν ήδη εννέα παρά. Σε λίγο θα άρχιζε το κυρίως πιάτο του live. Οι βόλτες στο χώρο για ανταλλαγή απόψεων με φίλους και μη, επιβεβλημένες. Οι απαραίτητες αλλαγές οργάνων πάνω στη σκηνή μέσα στο πρόγραμμα. Κάποιες μικρές "μουρμούρες" και συζητήσεις ότι θα εμφανίζονταν τώρα οι Bonfire άρχισαν να σκιάζουν λίγο τη βραδιά, μια και το πρόγραμμα έλεγε ότι θα ήταν headliners. Ξαφνικά ο άνθρωπος που έλεγχε τα μικρόφωνα επί σκηνής άρχισε να μιλάει με τον κόσμο και να τον ρωτάει / προκαλεί αν θέλει να δει τους Bonfire επί σκηνής. Η απάντηση που δόθηκε ήταν περιττή φαντάζομαι. Οι ανησυχίες βέβαια όλο και μεγάλωναν: Δεν θα έπαιζαν οι Tyketto και γιατί; Μετά την αποχώρηση του εμφανίστηκαν στη σκηνή με χαμηλό φωτισμό τα μέλη του επόμενου κατά σειρά συγκροτήματος. Ξαφνικά ο Claus Lessman (τραγουδιστής και frontman των Bonfire) εισέβαλλε στη σκηνή! Το group για το οποίο είχε έρθει ο περισσότερος κόσμος ήταν μπροστά μας! Μετά τα πρώτα 3-4 λεπτά αρχικού μουδιάσματος λόγω της ξαφνικής αλλαγής ο κόσμος άρχισε να συμμετέχει ενεργά στην εμφάνιση τους. Βέβαια συνέβαλλαν και οι ίδιοι με το κομμάτι που "άνοιξε" την εμφάνιση τους: "Strike Back"! Το κοινό είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται απότομα. Η συνέχεια εξίσου καλή αφού και το group έπαιξε κομμάτια από σχεδόν όλα τα studio album του προσπαθώντας να ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς του, παλιούς και νέους. Ακούστηκαν κομμάτια όπως τα "Sweet Obsession", "Don't Touch The Light", "Ready 4 Action", "Hard On Me" (όπου έγινε ο χαμός), "Proud For My Country" αλλά και νεότερα όπως το "Free" από την τελευταία ομώνυμη studio δουλειά τους. Ο ήχος τους ήταν πάρα πολύ καλός και τους έδινε την απαραίτητη ώθηση επί σκηνής.
Όλα τα μέλη έδειχναν ότι είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους, κάτι που φαινόταν και από τον συγχρονισμό που είχαν. Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η "επίδειξη" μελωδικών κιθαριστικών θεμάτων του συνιδρυτή Hans Ziller, κάτι που δεν είχε δείξει τόσο μέσα στα album. Το κοινό ήταν ήδη εκστασιασμένο. Απαντούσε σε κάθε αίτημα / πρόκληση του Clauss αποδεικνύοντας πόσο αγαπημένη είναι η σχέση group - οπαδών. Τελείωσαν το set list τους με το "Sweet Home Alabama" των θρυλικών Lynyrd Skynyrd, μια διασκευή καλά παιγμένη αλλά λίγο "άτοπη" για το εν λόγω group. Η εμφάνιση τους ήταν τέλεια σε όλους τους τομείς: Set list, απόδοση επί σκηνής, επικοινωνία με το κοινό. Μετά από μιάμιση ώρα και κάτι οι Bonfire εγκατέλειψαν τη σκηνή κάνοντας -σύμφωνα με τα λόγια τους- μια εμφάνιση ανάμεσα σε τρελούς. Σε τρελούς και διψασμένους για τέτοια group και εμφανίσεις. Όπως είναι λογικό έφυγαν αποθεωμένοι...
Mετά το απαραίτητο 20λεπτο διάλειμμα όπου οι fans είχαν την τύχη (κάποιοι από αυτούς) να πάρουν αυτόγραφα αλλά και να φωτογραφηθούν με τους Bonfire στον ειδικό χώρο πώλησης αντικειμένων των groups, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι -τελευταίας στιγμής- headliners της βραδιάς, Tyketto. Το μυστήριο με τη σειρά εμφάνισης λύθηκε μια και ο frontman Danny Vaughn μας εξήγησε ότι άργησαν λίγο στην ώρα άφιξης τους στο χώρο άρα ο λόγος της αλλαγής ήταν αναπόφευκτος. Δεν παρέλειψε βέβαια
να ευχαριστήσει δημόσια τους Bonfire για το γεγονός ότι δέχτηκαν την όλη αλλαγή. Να ομολογήσω ότι μετά την παρά πολύ καλή
εμφάνιση των Bonfire δεν πίστευα ότι ο κόσμος θα είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση. Ευτυχώς όμως για όλους μας είχα άδικο. Οι Tyketto ήταν απίστευτοι! Με ήχο που νόμιζες ότι άκουγες digital remastered cd και απόδοση σαν να μην πέρασε μια μέρα από το ένδοξο παρελθόν ευχαρίστησαν στο έπακρο όλους τους παρευρισκόμενους.
Οι οπαδοί από κάτω παραληρούσαν από ικανοποίηση. Έπαιξαν σχεδόν όλο το πρώτο τους album "Don't Come Easy" και ένα-δυο τραγούδια από το δεύτερο τους, "Strengh In Numbers". Οι Tyketto απέδειξαν εκείνο το βράδυ ότι όταν έχεις μέσα σου το feeling και την τέχνη της μουσικής δεν τα ξεχνάς εύκολα. H μπάντα φάνηκε και ήταν τόσο δεμένη που απέδιδε όλα τα κομμάτια με το διπλάσιο όγκο απ' ότι στους δίσκους της. Το set list τους τελείωσε με το old time classic "Forever Young" όπου εγινε ο χ α μ ο ς! Ότι καλύτερο για τελείωμα μιας τόσο καλής εμφάνισης!
Κάπως έτσι έλαβε τέλος το live... Σίγουρα όλοι εγκατέλειψαν το χώρο παραπάνω ικανοποιημένοι από κάθε προσδοκία τους. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλες τις μπάντες για την απόδοση τους αλλά κυρίως στην εταιρία που έφερε όλο το πακέτο και μας χάρισε εμπειρίες ίσως για μια και μόνη φορά. Αυτά να τα βλέπουν οι άλλοι promoters...
Υ.Γ.: Μακάρι να πραγματοποιηθεί η υπόσχεση των διοργανωτών για Firehouse το 2005!
Δυναμική σεζόν για τους φίλους του hard rock η φετινή αφού μετά τους LA Guns σειρά είχε το διπλό χτύπημα των Bonfire και Tyketto. Μεγαλύτερη ήταν αυτή την φορά η προσέλευση του κόσμου φτάνοντας περίπου στα 500-550 άτομα. Βροντερό παρόν έδωσαν για άλλη μια φορά οι εκ Αθηνών οπαδοί οι οποίοι έφταναν τους 200 και έδειξαν οτι στηρίζουν τις συναυλιακές προσπάθειες των διοργανωτών της συμπρωτεύουσας.
Τον ρόλο του opening act είχαν οι δικοί μας Redrum οι οποίοι βρήκαν την τέλεια ευκαιρία να διαφημίσουν τον φρεσκότατο δίσκο τους με μια δυναμική εμφάνιση! Άριστοι παίκτες και με πολύ καλή σκηνική παρουσία ανταποκρίθηκαν με άνεση στον δύσκολο ρόλο τους. Μετέδωσαν την αγάπη τους για την μουσική και ζέσταναν το κοινό με τα δικά τους κομμάτια, καθώς και με την διασκευή στο "Still Of The Night" των Whitesnake.
Η συνέχεια άνηκε στους Γερμανούς Bonfire, οι οποίοι έδειξαν από την αρχή τα δόντια τους. Τελικά υπάρχουν ορισμένες μπάντες που είναι φτιαγμένες για να δίνουν live. Οι βετεράνοι, παρόλο που οι τελευταίοι τους δίσκοι δεν με συγκινούν, γνωρίζουν τι θέλει ο κόσμος και πως να το προσφέρουν. "Don't Touch The Light", "Hot For Rock", "Sweet Obsession", "Ready For Reaction" και το πάρτυ έχει αρχίσει στο club Υδρόγειος. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν οι πιο συναισθηματικές στιγμές αφού οι Bonfire φημίζονται για αυτές και έχουν γίνει γνωστοί με κομμάτια όπως τα "Who's Foolin' Who", "Give It A Try" και "You Make Me Feel". Πιστεύω ότι κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος ακούγοντας τα παραπάνω ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Άψογη εμφάνιση από μαι μπάντα που ακόμα βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και για κλείσιμο... "Sweet Home Alabama"! Διασκευή στο αιώνιο hit των Lynyrd Skynyrd (κάτι που συνηθίζουν άλλωστε), τέλειο φινάλε και το κοινό αποθεώνει τους Bonfire που αποχωρούν.
Δύσκολα τα πράγματα για τους, πρόσφατα επανασυνδεμένους, Tyketto; Λάθος! Το βράδυ αυτό είχαμε την ευκαιρία να δούμε ακόμα μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Μεγαλύτερο όπλο των Tyketto η φωνή του τραγουδιστή Danny Vaughn, αναλλοίωτη στον χρόνο, μαγεύει ακόμα. Με το χέρι στην καρδιά, χωρίς φόβο και πάθος αν ο Joey Tempest έχει ακούσει πρόσφατα τoν Vaughn, θα νοίωσει ηθική υποχρέωση να εγκαταλείψει τους έτερους επανασυνδεμένους Europe. Μεγάλες κουβέντες; Ιεροσυλία; Πιστεύω οτι όποιος έχει ακούσει πρόσφατα τους δυο τραγουδιστές δεν θα διαφωνήσει.
Εξίσου καλή η υπόλοιπη μπάντα κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με κομμάτια όπως "Strength In Numbers", "Lay Your Body Down", "Rescue Me", "Sail Away" κ.α. Με τον κόσμο με το μέρος τους, οι Tyketto κέρδισαν εύκολα τις εντυπώσεις, πρόσφεραν ένα απολαυστικό θέαμα και κέρδισαν ακόμα και αυτούς που δεν τους γνώριζαν και είχαν έρθει αποκλειστικά για τους Bonfire. Κλείσιμο της εμφάνισης αλλά και τις βραδιάς το πολυαναμενόμενο "Forever Young".
Η πολύ καλή εμφάνιση των συκροτημάτων και η ικανοποιητική προσέλευση του κόσμου αφήνουν ελπίδες για τις επόμενες συναυλίες του χώρου. Το τρίτο χτύπημα πρέπει να είναι θανατηφόρο... Let's wait and see...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ώρα 19:40. Η πρώτη επαφή με το χώρο ήταν λίγο παράξενη. Θύμιζε παλιό εργοστάσιο ή κάτι σαν πάρα πολύ μεγάλη αποθήκη που είχε κρασιά ή, όπως παρατήρησε μια φίλη, γυμναστήριο σχολείου που ετοιμαζόταν να υποδεχθεί τοπικά σχολικά groups. Ας είναι όμως. Ας μη κρίνουμε πριν το τελικό αποτέλεσμα. Γύρω στις 20:00 έκανε την εμφάνιση της στη σκηνή η πρώτη μπάντα του live, οι Έλληνες Red Rum. Ήταν ένα αρκετά "δεμένο" group το οποίο δεν ξέφευγε σε τίποτα από το γενικότερο ύφος της βραδιάς: μελωδικό εμπορικό Αμερικάνικο hard rock στα χνάρια όλων των μεγάλων του είδους. Η εξωτερική εμφάνιση όλων των μελών -πλην του τραγουδιστή- ήταν ότι έπρεπε. Όσοι ήταν παρόντες δεν νομίζω να ξεχάσουν τον δεξιό κιθαρίστα ο οποίος ήταν βγαλμένος από αμερικάνικο group της περιόδου 1984-1987. Τα παιδιά στα περίπου 40 λεπτά που ήταν στην σκηνή έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ζεστάνουν. Δυστυχώς όμως η μπάντα θέλει ακόμη δουλειά. Όλες της οι μελωδίες κάτι σου θύμιζαν. Ο drummer του group αρκετές φορές έχανε την συνοχή του με τα υπόλοιπα μέλη. Τέλος, ο τραγουδιστής κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν λίγο εκτός κλίματος. Ήταν σωστός φωνητικά αλλά ίσως δεν ταίριαζε στην δομή και το ύφος του group. Κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι δεν ξεχώρισα αφού όλα πάνω - κάτω ήταν στο ίδιο μουσικό στυλ. Προς το τέλος διασκεύασαν το "Still Οf Τhe Νight" των Whitesnake δυστυχώς όχι καλά. Σε όλα αυτά προσθέστε και τον μέτριο ήχο όποτε όπως ήταν φανερό το αποτέλεσμα δεν ήταν και το καλύτερο. Τα παιδιά αποχώρησαν χειροκροτούμενοι. Σίγουρα τους αξίζει ένα μπράβο γιατί το στυλ που έχουν επιλέξει να εκφράζονται μουσικά είναι σε εμβρυακό στάδιο στη χώρα μας. Δυστυχώς είχαν άγχος και αυτό φάνηκε. Δεν γνωρίζω αν έχουν ξαναπαίξει και αλλού αλλά σίγουρα θέλουν μεγαλύτερη προσπάθεια και πολύ δουλειά. Είναι σίγουρα μια πολύ καλή ελπίδα για το μέλλον απλά πρέπει να το αποδείξουν και πιστέψτε με σε γενικές γραμμές έδειξαν πολύ καλά στοιχεία. Με πίστη και δουλειά σίγουρα θα φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ας με συγχωρέσουν τα παιδιά για την λίγο δριμύ κριτική αλλά εύχομαι τα λόγια μου να είναι εφαλτήριο για μια καλύτερη πορεία.
Κάπως έτσι η ώρα ήταν ήδη εννέα παρά. Σε λίγο θα άρχιζε το κυρίως πιάτο του live. Οι βόλτες στο χώρο για ανταλλαγή απόψεων με φίλους και μη, επιβεβλημένες. Οι απαραίτητες αλλαγές οργάνων πάνω στη σκηνή μέσα στο πρόγραμμα. Κάποιες μικρές "μουρμούρες" και συζητήσεις ότι θα εμφανίζονταν τώρα οι Bonfire άρχισαν να σκιάζουν λίγο τη βραδιά, μια και το πρόγραμμα έλεγε ότι θα ήταν headliners. Ξαφνικά ο άνθρωπος που έλεγχε τα μικρόφωνα επί σκηνής άρχισε να μιλάει με τον κόσμο και να τον ρωτάει / προκαλεί αν θέλει να δει τους Bonfire επί σκηνής. Η απάντηση που δόθηκε ήταν περιττή φαντάζομαι. Οι ανησυχίες βέβαια όλο και μεγάλωναν: Δεν θα έπαιζαν οι Tyketto και γιατί; Μετά την αποχώρηση του εμφανίστηκαν στη σκηνή με χαμηλό φωτισμό τα μέλη του επόμενου κατά σειρά συγκροτήματος. Ξαφνικά ο Claus Lessman (τραγουδιστής και frontman των Bonfire) εισέβαλλε στη σκηνή! Το group για το οποίο είχε έρθει ο περισσότερος κόσμος ήταν μπροστά μας! Μετά τα πρώτα 3-4 λεπτά αρχικού μουδιάσματος λόγω της ξαφνικής αλλαγής ο κόσμος άρχισε να συμμετέχει ενεργά στην εμφάνιση τους. Βέβαια συνέβαλλαν και οι ίδιοι με το κομμάτι που "άνοιξε" την εμφάνιση τους: "Strike Back"! Το κοινό είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται απότομα. Η συνέχεια εξίσου καλή αφού και το group έπαιξε κομμάτια από σχεδόν όλα τα studio album του προσπαθώντας να ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς του, παλιούς και νέους. Ακούστηκαν κομμάτια όπως τα "Sweet Obsession", "Don't Touch The Light", "Ready 4 Action", "Hard On Me" (όπου έγινε ο χαμός), "Proud For My Country" αλλά και νεότερα όπως το "Free" από την τελευταία ομώνυμη studio δουλειά τους. Ο ήχος τους ήταν πάρα πολύ καλός και τους έδινε την απαραίτητη ώθηση επί σκηνής.
Όλα τα μέλη έδειχναν ότι είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους, κάτι που φαινόταν και από τον συγχρονισμό που είχαν. Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η "επίδειξη" μελωδικών κιθαριστικών θεμάτων του συνιδρυτή Hans Ziller, κάτι που δεν είχε δείξει τόσο μέσα στα album. Το κοινό ήταν ήδη εκστασιασμένο. Απαντούσε σε κάθε αίτημα / πρόκληση του Clauss αποδεικνύοντας πόσο αγαπημένη είναι η σχέση group - οπαδών. Τελείωσαν το set list τους με το "Sweet Home Alabama" των θρυλικών Lynyrd Skynyrd, μια διασκευή καλά παιγμένη αλλά λίγο "άτοπη" για το εν λόγω group. Η εμφάνιση τους ήταν τέλεια σε όλους τους τομείς: Set list, απόδοση επί σκηνής, επικοινωνία με το κοινό. Μετά από μιάμιση ώρα και κάτι οι Bonfire εγκατέλειψαν τη σκηνή κάνοντας -σύμφωνα με τα λόγια τους- μια εμφάνιση ανάμεσα σε τρελούς. Σε τρελούς και διψασμένους για τέτοια group και εμφανίσεις. Όπως είναι λογικό έφυγαν αποθεωμένοι...
Mετά το απαραίτητο 20λεπτο διάλειμμα όπου οι fans είχαν την τύχη (κάποιοι από αυτούς) να πάρουν αυτόγραφα αλλά και να φωτογραφηθούν με τους Bonfire στον ειδικό χώρο πώλησης αντικειμένων των groups, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι -τελευταίας στιγμής- headliners της βραδιάς, Tyketto. Το μυστήριο με τη σειρά εμφάνισης λύθηκε μια και ο frontman Danny Vaughn μας εξήγησε ότι άργησαν λίγο στην ώρα άφιξης τους στο χώρο άρα ο λόγος της αλλαγής ήταν αναπόφευκτος. Δεν παρέλειψε βέβαια
να ευχαριστήσει δημόσια τους Bonfire για το γεγονός ότι δέχτηκαν την όλη αλλαγή. Να ομολογήσω ότι μετά την παρά πολύ καλή
εμφάνιση των Bonfire δεν πίστευα ότι ο κόσμος θα είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση. Ευτυχώς όμως για όλους μας είχα άδικο. Οι Tyketto ήταν απίστευτοι! Με ήχο που νόμιζες ότι άκουγες digital remastered cd και απόδοση σαν να μην πέρασε μια μέρα από το ένδοξο παρελθόν ευχαρίστησαν στο έπακρο όλους τους παρευρισκόμενους.
Οι οπαδοί από κάτω παραληρούσαν από ικανοποίηση. Έπαιξαν σχεδόν όλο το πρώτο τους album "Don't Come Easy" και ένα-δυο τραγούδια από το δεύτερο τους, "Strengh In Numbers". Οι Tyketto απέδειξαν εκείνο το βράδυ ότι όταν έχεις μέσα σου το feeling και την τέχνη της μουσικής δεν τα ξεχνάς εύκολα. H μπάντα φάνηκε και ήταν τόσο δεμένη που απέδιδε όλα τα κομμάτια με το διπλάσιο όγκο απ' ότι στους δίσκους της. Το set list τους τελείωσε με το old time classic "Forever Young" όπου εγινε ο χ α μ ο ς! Ότι καλύτερο για τελείωμα μιας τόσο καλής εμφάνισης!
Κάπως έτσι έλαβε τέλος το live... Σίγουρα όλοι εγκατέλειψαν το χώρο παραπάνω ικανοποιημένοι από κάθε προσδοκία τους. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλες τις μπάντες για την απόδοση τους αλλά κυρίως στην εταιρία που έφερε όλο το πακέτο και μας χάρισε εμπειρίες ίσως για μια και μόνη φορά. Αυτά να τα βλέπουν οι άλλοι promoters...
Υ.Γ.: Μακάρι να πραγματοποιηθεί η υπόσχεση των διοργανωτών για Firehouse το 2005!
Κείμενο: Θοδωρής Μηνιάτης
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μηνιάτης, Γιάννης Βόλκας
Δυναμική σεζόν για τους φίλους του hard rock η φετινή αφού μετά τους LA Guns σειρά είχε το διπλό χτύπημα των Bonfire και Tyketto. Μεγαλύτερη ήταν αυτή την φορά η προσέλευση του κόσμου φτάνοντας περίπου στα 500-550 άτομα. Βροντερό παρόν έδωσαν για άλλη μια φορά οι εκ Αθηνών οπαδοί οι οποίοι έφταναν τους 200 και έδειξαν οτι στηρίζουν τις συναυλιακές προσπάθειες των διοργανωτών της συμπρωτεύουσας.
Τον ρόλο του opening act είχαν οι δικοί μας Redrum οι οποίοι βρήκαν την τέλεια ευκαιρία να διαφημίσουν τον φρεσκότατο δίσκο τους με μια δυναμική εμφάνιση! Άριστοι παίκτες και με πολύ καλή σκηνική παρουσία ανταποκρίθηκαν με άνεση στον δύσκολο ρόλο τους. Μετέδωσαν την αγάπη τους για την μουσική και ζέσταναν το κοινό με τα δικά τους κομμάτια, καθώς και με την διασκευή στο "Still Of The Night" των Whitesnake.
Η συνέχεια άνηκε στους Γερμανούς Bonfire, οι οποίοι έδειξαν από την αρχή τα δόντια τους. Τελικά υπάρχουν ορισμένες μπάντες που είναι φτιαγμένες για να δίνουν live. Οι βετεράνοι, παρόλο που οι τελευταίοι τους δίσκοι δεν με συγκινούν, γνωρίζουν τι θέλει ο κόσμος και πως να το προσφέρουν. "Don't Touch The Light", "Hot For Rock", "Sweet Obsession", "Ready For Reaction" και το πάρτυ έχει αρχίσει στο club Υδρόγειος. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν οι πιο συναισθηματικές στιγμές αφού οι Bonfire φημίζονται για αυτές και έχουν γίνει γνωστοί με κομμάτια όπως τα "Who's Foolin' Who", "Give It A Try" και "You Make Me Feel". Πιστεύω ότι κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος ακούγοντας τα παραπάνω ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Άψογη εμφάνιση από μαι μπάντα που ακόμα βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και για κλείσιμο... "Sweet Home Alabama"! Διασκευή στο αιώνιο hit των Lynyrd Skynyrd (κάτι που συνηθίζουν άλλωστε), τέλειο φινάλε και το κοινό αποθεώνει τους Bonfire που αποχωρούν.
Δύσκολα τα πράγματα για τους, πρόσφατα επανασυνδεμένους, Tyketto; Λάθος! Το βράδυ αυτό είχαμε την ευκαιρία να δούμε ακόμα μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Μεγαλύτερο όπλο των Tyketto η φωνή του τραγουδιστή Danny Vaughn, αναλλοίωτη στον χρόνο, μαγεύει ακόμα. Με το χέρι στην καρδιά, χωρίς φόβο και πάθος αν ο Joey Tempest έχει ακούσει πρόσφατα τoν Vaughn, θα νοίωσει ηθική υποχρέωση να εγκαταλείψει τους έτερους επανασυνδεμένους Europe. Μεγάλες κουβέντες; Ιεροσυλία; Πιστεύω οτι όποιος έχει ακούσει πρόσφατα τους δυο τραγουδιστές δεν θα διαφωνήσει.
Εξίσου καλή η υπόλοιπη μπάντα κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με κομμάτια όπως "Strength In Numbers", "Lay Your Body Down", "Rescue Me", "Sail Away" κ.α. Με τον κόσμο με το μέρος τους, οι Tyketto κέρδισαν εύκολα τις εντυπώσεις, πρόσφεραν ένα απολαυστικό θέαμα και κέρδισαν ακόμα και αυτούς που δεν τους γνώριζαν και είχαν έρθει αποκλειστικά για τους Bonfire. Κλείσιμο της εμφάνισης αλλά και τις βραδιάς το πολυαναμενόμενο "Forever Young".
Η πολύ καλή εμφάνιση των συκροτημάτων και η ικανοποιητική προσέλευση του κόσμου αφήνουν ελπίδες για τις επόμενες συναυλίες του χώρου. Το τρίτο χτύπημα πρέπει να είναι θανατηφόρο... Let's wait and see...
Κείμενο: Γιάννης Βόλκας
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μηνιάτης, Γιάννης Βόλκας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
