Dark Tranquillity, Ensiferum, Pyogenesis @ Fuzz Club, 12/05/22

Οι Σουηδοί Dark Tranquillity έχουν στενούς δεσμούς με το μεταλλικό κοινό της χώρας μας, όπως έχει φανεί άλλωστε από τις τακτικές τους επισκέψεις. Τούτη τη φορά μας ήρθανε ως επικεφαλής ενός πολυεθνικού πακέτου που περιοδεύει έχοντας στις τάξεις του τέσσερα συγκροτήματα από τέσσερεις διαφορετικές χώρες. Δυστυχώς επειδή έχω πολύ ωραία δόντια, απαιτήθηκε πολύ περισσότερος χρόνος από αυτόν που είχα προϋπολογίσει για την λεπτομερή τους απεικόνιση. Tο αποτέλεσμα ήταν να μην καταφέρω να παρακολουθήσω την πρώτη εμφάνιση του line-up που ήταν οι Βουλγάρες Gwendydd και να μπω στο Fuzz ακριβώς την ώρα που πατούσαν στη σκηνή οι Γερμανοί Pyogenesis.

Μας επισκέπτονταν για πρώτη φορά και ήταν ενθουσιασμένοι γι’ αυτό, όπως μας είπαν οι ίδιοι. Το metal τους έχει αρκετά alternative αλλά και gothic στοιχεία μέσα του και κατά βάση είναι διασκεδαστική μουσική, όπως διασκεδαστικοί προσπάθησαν να είναι και οι ίδιοι στο μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους. Κατά κύριο λόγο τα κατάφεραν, με το γερμανικό τους χιούμορ απλώς να μη βοηθάει σε όλες τις περιπτώσεις. Λίγο πριν τη μέση του set τους αντιμετώπισαν και μια μικρή τεχνική ατυχία, αλλά μέχρι να διορθωθεί την καλύψανε ευρηματικά και εν τέλει επιτυχημένα κάνοντας ένα acapella παιχνίδι με τον κόσμο και γνωστά τραγούδια όπως το "You Give Love A Bad Name". Αν λάβουμε υπόψη μας ότι ήταν το τρίτο όνομα της βραδιάς και δεν παίζανε σε μια δικιά τους συναυλία, μια χαρά ήταν η όλη τους παρουσία. Σε ένα κλαμπάκι μόνοι τους, θα είναι ακόμα καλύτεροι.

Από την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν οι Φινλανδοί Ensiferum, έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία και η εμφάνισή τους νομίζω ότι αποζημίωσε τους οπαδούς τους για το διάστημα που είχαν να έρθουν. Το μελωδικό death τους είχε τις κατάλληλες επικές δόσεις και μια έντονη folk χροιά, με τον συνδυασμό των φωνών να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ανεβήκανε στη σκηνή με πλήρη εξάρτυση (από βαψίματα και περικάρπια, μέχρι φούστες) και δώσανε ένα πολύ ωραίο, ωριαίο show. Σίγουρα αυτό που κάνουν, το υπηρετούνε πολύ καλά κι αυτό έγινε και στο Fuzz. Χωρίς να έχουν τον τέλειο ήχο, κατάφεραν να έχουν καλύτερο από τους headliners της βραδιάς, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε λίγο πιο κάτω.

Περίπου το μισό τους setlist βασίστηκε στο προπέρσινο "Thalassic", που φάνηκε να κάνει γκελ στο κοινό. Στο "Run From The Crushing Tide", για παράδειγμα, ο πληκτράς Pekka Montin κατέβηκε από την εξεδρούλα του και τα έσπασε μαζί με το υπόλοιπο συγκρότημα, ενώ ο ηγετικός μπασίστας Sami Hinkka κατέληξε στο photo pit να κάνει χειραψίες με τις πρώτες σειρές οπαδών. Στο "Lai Lai Hei" η συνοδεία από τον κόσμο ήταν βροντώδης. Εκτός από τα τραγούδια τους, με τα οποία αρκετοί ήταν εξοικειωμένοι (που σημαίνει ότι είχαν πάει στη συναυλία και για αυτούς, όχι μόνο για τους Dark Tranquillity), ήταν και η σκηνική τους παρουσία που προκάλεσε τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Μια πολύ τίμια εμφάνιση δεύτερου ονόματος.

Μετά από πυρετώδεις ετοιμασίες μέσα στο διαθέσιμο τέταρτο της ώρας για την αλλαγή του σκηνικού, είχε έρθει η ώρα για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Dark Tranquillity. Εδώ υπάρχει μια σχέση αγάπης που κρατάει πολλά χρόνια και που για μια ακόμα φορά φάνηκε ότι έχει στέρεες βάσεις. Αφού οι Σουηδοί ανέβηκαν στη σκηνή ελάχιστα λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα, στα δύο πρώτα τραγούδια με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι …δεν υπήρχαν καθόλου κιθάρες. Τα πλήκτρα γεμίζανε ένα μεγάλο κομμάτι του live ήχου, αλλά κιθάρες, γιοκ. Από το τρίτο τραγούδι και μετά, το πράγμα κάπως έστρωσε, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα για να απογειώσει τη συναυλία.

Πέραν αυτού όμως, στο τρίτο κομμάτι της συναυλίας "The Treason Wall", από το οποίο ο ήχος έγινε υποφερτός, έγινε και ο πρώτος χαμός της βραδιάς με τα «ooo, ooo» να πηγαίνουν σύννεφο. Το "Forward Momentum" από το πολύ καλό "Atoma", το "Monochromatic Stains" και το "Terminus (Where Death Is Most Alive)" συνέθεσαν μια καταπληκτική τριπλέτα που ξεχώρισε. Στο "The Dark Unbroken" ο κιθαρίστας βγήκε στο προσκήνιο και τα φώτα έπεσαν κυριολεκτικά πάνω του την ώρα που έπαιζε το solo, προκειμένου είναι στο επίκεντρο όχι μόνο του ακουστικού, αλλά και του οπτικού ενδιαφέροντος.

Λίγο μετά, ο Mikael Stanne έκανε έναν μικρό πρόλογο για χάρη του Fredrik Johansson, παλιού κιθαρίστα της μπάντας ο οποίος πέθανε από καρκίνο πριν μερικούς μήνες. Τα λόγια του Stanne ήταν πράγματι συγκινητικά, λέγοντας ότι το συγκρότημα είχε πάντοτε καλές σχέσεις με τον Fredrik, ο οποίος παρέμεινε μεγάλος οπαδός του μετά την αποχώρησή του. Όλο αυτό το σκηνικό βρήκε ανταπόκριση στο κοινό και έτσι καταλήξαμε όλοι μαζί να χειροκροτούμε για πολλή ώρα, να τραγουδάμε αρχικά το όνομα του Fredrik και τελικά το όνομα των Dark Tranquillity, με τη μπάντα να παρακολουθεί φανερά συγκινημένη, σε σημείο αμηχανίας. Του αφιερώσανε το "Punish My Heaven", το οποίο ίσως και να ήταν το καλύτερο σημείο της συναυλίας.

Το "Atoma" ήταν ένα ακόμα πολύ καλό σημείο, για να έρθει το γκαζιάρικο "The New Build" και να μας πάρει παραμάζωμα, μιας και δεν το περιμέναμε. Παρόμοια ήταν η έκπληξη και στο "Final Resistance", που κι αυτό γενικώς δεν περιλαμβανόταν σε άλλες συναυλίες της περιοδείας. Το set έκλεισε με "Encircled" και "ThereIn" και είχαμε φτάσει μεσάνυχτα, που ήταν και η προγραμματισμένη ώρα λήξης. Μέσα μου έδινα μια απειροελάχιστη πιθανότητα να μην έβγαιναν για encore λόγω ώρας, όμως τελικά βγήκανε κανονικότατα.

Τα "State Of Trust", "Lost To Apathy" και, βεβαίως, "Misery’s Crown" ήταν τα κομμάτια με τα οποία μας άφησαν. Μπορεί η συναυλία να είχε ουσιαστικά τελειώσει, ο Stanne όμως φάνηκε ότι δεν μπορούσε να χορτάσει την αγάπη του κοινού. Είχε μείνει τελευταίος στη σκηνή και για αρκετή σχετικά ώρα απολάμβανε την αποθέωση αλλά και αλληλοεπιδρούσε με τον κόσμο, έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Στο τέλος, μας έκανε με τα χέρια του νόημα να φύγουμε και με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά μας αποχαιρέτησε.

Στα κακά νέα της βραδιάς, ο ήχος που δεν έστρωσε ποτέ. Είναι κρίμα γιατί δε δόθηκε η ευκαιρία για ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο βράδυ, μιας και η μπάντα ήταν σε πολύ καλό φεγγάρι. Επίσης, το γεγονός ότι μετά την επιστροφή μας σε κλειστούς χώρους, σχεδόν πουθενά δεν τηρείται ο αντικαπνιστικός νόμος, με αυτή τη βραδιά δυστυχώς να μην αποτελεί εξαίρεση. Είπαμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, αλλά εμείς στην Ελλάδα το παρακάναμε. Στα καλά νέα της βραδιάς, ακόμα και με session μέλη οι Dark Tranquillity έκαναν (άλλη) μια πολύ καλή και ορεξάτη εμφάνιση, για την οποία μάλιστα όπως μάθαμε αργότερα, είχαν προβάρει και τελικά παίξανε δύο έξτρα κομμάτια σε σχέση με την υπόλοιπη περιοδεία. Η σχέση τους με το ελληνικό κοινό έδειξε ότι παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα και είναι αμοιβαία. Οι Ensiferum ήταν ένα πολύ καλό δεύτερο όνομα που έπαιξε σε επίπεδο ανάλογο ενός headliner, ενώ το ότι είδαμε ολόκληρο το πακέτο που περιοδεύει και ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια, αξίζουν επίσης εύσημα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος